Sorry seems to be the hardest word

Sorry seems to be the hardest word, dat beweerd Elton John toch. Sorry Elton but I'm afraid I disagree. Goodbye seems to be the hardest word!

In de aanloop naar deze Erasmus ervaring was ik constant bezig met praktische zaken. Papieren die moesten ingevuld worden, informatie die verzameld moest worden. Ik was zo druk bezig met alles dat ik niet heb stilgestaan bij een ander belangrijk element: afscheid nemen. Het is pas de laatste week echt beginnen doordringen. Het kwam als een slag in mijn gezicht, was ik hier wel klaar voor?

Op dit moment zit ik al in Wrexham, dus dat betekend dat ik het heb overleefd. Wel wil ik er meteen bij vermelden dat het niet makkelijk was! Het is er, maar pas wanneer je vertrekt besef je wat je allemaal moet achterlaten. Het is daarom dat ik wat zal vertellen over mijn laatste week in België. Het afscheid nemen begon al op zaterdag 21 januari, 7 dagen voor mijn vertrek. Toen kwam de familie van mijn papa's kant op bezoek, als een soort van afscheidsfeestje. Ik had nooit gedacht dat er zo'n grote opkomst ging zijn. Echt iedereen was er, waar ik enorm blij voor was. Er werd gedronken, gelachen, knuffels uitgedeeld en uiteindelijk ook afscheid genomen. Ik moet wel toegeven dat ik op dat moment het afscheid nog wat aan het verdringen was. Het leek allemaal nog niet door te dringen, of ik wou het gewoon niet laten doordringen.

Zondag hielt ik het nog rustig. Ik begon nog wat verder in te pakken. Nog zoiets: ik wist dat ik veel spullen had, maar toch niet zoveel. De dozen bleven zich maar opstapelen! Op tijd en stond onderbrak ik mijn inpakwoede om naar een filmpje te kijken. Daarnaast werkte ik ook nog een verrassing af voor Lien. Ondertussen heeft ze het eerste deel al gevonden, dus mag ik het hier gerust vermelden. Mijn verrassing is gebaseerd op het kinderprogramma Blue's Clues. In het programma moet je op zoek gaan naar Clues / aanwijzingen om zo tot een groter geheel te geraken. Ik maakte er mijn eigen versie van: Elke's Clues. Overal in het huis heb ik puzzelstukjes verstopt. Om een puzzelstukje te verkrijgen moet ze allerlei opdrachten doen. Uiteindelijk zal ze zo tot de locatie komen van "het groter geheel". Wat dat is ga ik nog niet verklappen!

Maandag moest ik nog enkele praktische zaken afhandelen, dus was voor de verandering eens vroeg opgestaan. Eerst ging ik naar het gemeentehuis om mijn nieuwe pas op te halen. Mijn pas ging namelijk vervallen in maart en aangezien ik dan nog hier zit is dat niet zo praktisch. Daarna fietste ik verder naar de Fauna om een nieuwe lamp te halen voor Charlie, mijn schildpad die verslaafd is aan zonnebaden. Ik wist dat er nog iets met hem ging gebeuren voor ik vertrok, gelukkig was het enkel zijn gesprongen lamp. Van daaruit vertrok ik naar mijn Meter om naar de pappenheimers te gaan kijken. Zij had de aflevering met Astrid Bryan nog op haar digicorder staan en die wou ik graag zien. Eerst leek er een probleem te zijn met de digicorder, tot grote frustratie van meter. Gelukkig bleek het slechts een tijdelijke storing te zijn en konden we gezellig naar de aflevering kijken.
In de namiddag kwamen Freya en Lenie langs. Ik zou pannenkoeken bakken! Ik was zo trots op mezelf dat ze gelukt waren, zelf deeg gemaakt en alles. Oké, dit klinkt onnozel, maar als je weet dat ik niet kan koken is het wel een grote overwinning. Als je je nu afvraagt wat ik vier maanden ga doen in Wales? Dan is mijn antwoord: leren koken. Gelukkig ben ik de enige die er van moet eten, dus als het mislukt kan ik nog steeds een boterham eten!
Het werd een gezellige boel! Toen we 's avonds afscheid namen werd er getwijfeld of dit het "definitieve" afscheid moest worden of niet. Ik geef eerlijk toe dat ik er dan nog niet klaar voor was. Dus ik zei dat we dat morgen wel zouden doen, dan zagen we elkaar nog in school. Ik bleef het afscheid alleen maar uistellen, omdat ik het gewoon echt niet wou doen. Het was een beetje naïef om te denken dat het uitstellen het makkelijker ging maken, niets was minder waar.

Dinsdag was de eerste dag dat ik het echt moeilijk heb gehad. Ik moest op school zijn voor de opstart van de stage. Het is toen dat het stilletjes aan begon in te zinken. Alles werd zo concreet! Het afscheid dat erop volgde maakte mij helemaal van slag. Ik ben denk ik als een zombie op de trein gekropen, niet meer bewust van wat er aan de hand was. Ik weet dat ik thuis ben gekomen en mij gewoon in de zetel heb gelegd. 's Avonds kreeg ik een cd van Lien. Er stond een filmpje op, dit maakte alles alleen nog maar moeilijker.

Woensdag ging ik naar het CIP in Brussel, voor de laatste praktische zaken te regelen. Op zich was dat wel een geruststelling, ik wist dat ik op vlak van papieren goed zat. Dat deed toch een bepaalde rust over mij komen. In de namiddag ging ik samen met mama naar de winkel voor de laatste spulletjes in te slaan. 's Avond volgde er nog een belangrijk moment: mijn (voorlopig) laatste echte Belgische frieten! Samen met Tante Chantal, Nonkel Dirk en The Boys werd er nog eens goed gegeten. Van hun kreeg ik een superfantastische doos cadeau, met de Britse vlag! Hierin zitten allemaal kleine pakjes, alleen mocht ik ze niet opendoen voor ik in Wales zat = TORTURE!
Ondertussen heb ik er al enkele opgemaakt en ik kan zeggen: It's a box full of love! Ik ben flink en heb besloten er slechts eentje per dag open te doen. Soms moet ik mij opdraaien van de spanning, maar dat maakt het openmaken net nog dat tikkeltje leuker!

Donderdag zette ik mijn afscheidstournee verder. Ik ging op bezoek bij Katrien (Insider: Moustachef for life!) , waar we per ongeluk de lasagne van haar broer opaten. Ach ja, een mooie herinnering om mee te nemen zou ik zeggen! Van haar kreeg ik een fantastisch boek cadeau: how to be an explorer of the World. Hierin staan allemaal "opdrachten" / uitdagingen die je kan uitvoeren wanneer je ergens nieuw bent. Bijvoorbeeld: naar de winkel gaan en enkel dingen kopen omdat ze dezelfde kleur hebben of omdat je niet weet wat ze betekenen. Hiermee moet je dan een maaltijd bereiden. Ik denk dat ik deze opdracht ga houden voor als ik al wat beter kan koken, anders zou het wel heel fout kunnen aflopen!
Dus als ik eens last heb van een dood moment, weet ik wat te doen! 's Avonds ging ik samen met papa en Nonkel Dirk nog naar The Dropkick Murpheys kijken, mijn (voorlopig) laatste concert in België.

I'm a sailor peg, and I lost my leg. I climbed up the topsails, I lost my leg. I'm shipping up to boston!

Op vrijdagavond had ik mijn eigen versie hiervan: Elke is shipping off to Wales. Maar om de chronologie er wat in te houden, zal ik eerst wat vertellen over de rest van de dag! Om de dag mee te beginnen ging ik met Lien gaan shoppen naar Waregem. We hebben daar nog enkele solden kunnen oppikken, dus ik zou zeggen: missie geslaagd! Daarna was het tijd om mijn laatste spulletjes in te pakken en te controleren of ik alles wel mee had. Om verder te gaan ging ik nog eens lekker eten om de avond af te sluiten in The Geese Court. Daar moest het afscheid gebeuren van mijn vriendjes. Ik denk dat ik op dat ogenblik nog wat in een ontkenningsfase zat. Het werd allemaal wat veel en probeerde het niet te laten doordringen. Aan mijn fantastische vrienden: dank u voor een geweldige avond! Natuurlijk ook voor de geweldige roze doos: I love it! Voor diegene die niet mee zijn: in de roze doos zitten allemaal geweldige briefjes. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen, om het een beetje spannend te houden! Later krijgen jullie nog te horen wat er met jullie briefjes is gebeurd > een beetje spanning voor jullie mag ook hé!

Op dat moment wist ik nog niet dat er nog een verassing ging volgen: een filmpje! Dit werd mij overhandigd door mijn mama op de boot. Ik wou er nog niet meteen naar kijken omdat ik het op dat moment echt ongelofelijk moeilijk had! Ondertussen heb ik het wel al volledig gezien. Ik wil gewoon zeggen dank u voor de fantastische boodschappen! Ik heb gehuild en gelachen tot ik niet meer bijkwam! Dank jullie wel, nu heb ik jullie dicht bij mij ook al zit ik een beetje ver weg! <3

Ondertussen zijn we ook aangekomen aan de laatste dag: zaterdag 28 januari. Nu was er geen ontkennen meer mogelijk. Om drie uur ging wij (mama, papa en ik) vertrekken richting Zeebrugge. Ik probeerde mij tevergeefs nog sterk te houden, maar het is niet gelukt. Het krediet hiervoor gaat naar Annelies, zij was de eerste die dag die de tranen heeft laten rollen! And It went downhill from there! Zeker als mijn meters begonnen toe te komen ging het echt niet meer. Het moeilijkste moest op dat moment nog komen: ik zou afscheid moeten nemen van Lien. Mijn zus, die ik anders alle dagen zie en die ik zo hard nodig heb. Het was bijna onmogelijk om van haar afscheid te nemen. Ik heb haar nog eens goed vastgepakt en ben mij dan in de auto gaan zetten. Gelukkig was ik niet degene die moest rijden, anders had ik nu nog in België gezeten!

Om af te sluiten wil ik graag dank u zeggen aan iedereen die mij gesteund heeft om mijn droom waar te maken!

Afscheid nemen was een van de moeilijkste dingen die ik al heb moeten doen, maar ik kom terug! Wees daar maar zeker van.

Dank jullie wel!

Ik zie jullie graag!


 
Elke