Antidote

Het zijn een paar enorm drukke, maar diverse dagen geweest! Dinsdag en woensdag had ik nog vrijaf. Daarom besloot ik wat te werken voor school, spijtig genoeg is dit niet volledig gelukt. Dinsdag had ik echt een off-dagje. Ik wist echt niet wat me overkwam en leek als een zombie rond te dolen. Mijn originele plan was iets vroeger op te staan en wat te werken aan mijn taak die tegen volgende week moet afzijn. Daarna zou ik naar mijn stageplaats gaan om nog wat documenten te ondertekenen, gevolgd door en bezoek aan de winkel. Om daarna nog wat verder te werken voor school.

Blijkbaar zat het wat tegen die dag! Ik had mijn wekker afgedrukt en besloot me nog eens te draaien. Slecht idee, zo bleek! Ik werd pas om 12u terug wakker… Oeps. Ik ben dan meteen naar mijn stageplaats geweest. De persoon die ik nodig had bleek er niet te zijn, dus dat was niet zo'n leuke verassing. Naar de winkel dan maar. Ik had het briljante plan in mijn hoofd om eten te kopen voor de komende vier dagen, zodat ik niet meer naar de winkel zou moeten gaan. In mijn hoofd klonk het allemaal goed. Tot ik aan de kassa stond en besefte dat ik al dat winkelgerief mee naar huis zou moeten sleuren. Bye Bye strak plan!

Uiteindelijk ben ik dan toch thuisgeraakt! Dat doe ik echt nooit meer! Op dat moment was ik zo van de kaart dat ik mij terug in mijn bed heb gelegd. Ik heb dan naar een filmpje op mijn pc gekeken en ben daarna terug gaan slapen. Een hele nuttige dag, je hoort het al! Persoonlijk vind ik dat een mens daar eens recht op heeft, alleen is mijn schoolwerk het daar niet mee eens.

Woensdag begon beter, ik was weer helemaal gemotiveerd. Misschien had het ook te maken met het feit dat de deadline steeds dichterbij kwam? Ik was goed op dreef, tot er iemand op mijn kamerdeur klopte. Het was één van mijn kotgenootjes. Haar vader was de avond ervoor op bezoek gekomen en was blijven slapen. Vandaag gingen ze Wales verkennen en ze vroegen zich af of ik niet mee wou komen. Daar ging mijn planning! Oké, ik had nee kunnen zeggen, maar ik vond dit een kans die ik niet mocht laten liggen. Ik besloot de gevolgen van mijn beslissing later onder ogen te zien en nu gewoon genieten van het aanbod.

Ik mocht shotgun meerijden, het geeft mij nog steeds de creeps om langs de andere kant van de weg te rijden. Zeker waneer ze invoegen op de autostrade, een heel vies gevoel vind ik! De papa wist heel veel af van de omgeving en vond het dan ook fantastisch dat hij al deze kennis mocht delen. Zo passeerden we een kasteel, dat er nu nog maar voor de helft staat. Hij vertelde dat er vroeger gevochten werd over de kastelen, om te kijken of zo tot Wales of Engeland behoorden. Ondertussen probeerde hij mij ook wat Welsh te leren. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat dat niet gelukt is. Welsh klinkt als gorgelen met water! Zo probeerde hij mij het volgende te laten zeggen:
Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Een van de langste plaatsnamen ter wereld, en "toevallig" ook Welsh. Volgens wikipedia is het een heuse toeristische trekpleister. Mensen komen van overal om een foto te nemen van het station, omdat daar een bord omhoog hangt met de plaatsnaam. Als je het opdeelt betekend het ook allemaal iets, zie internet voor meer details. Het is echt onmogelijk om dit te onthouden (voor mij allesinds toch).

Onze eerste stop was langs The Horsesshoe Pass, of in het Welsh: Bwlch yr Oernant (Pass of the cold stream). Voor het eerst was ik echt in de Welshe heuvels. Mijn oren ploften er spontaan van dicht. Spijtig genoeg was het die dag overtrokken en konden we niet echt genieten van het uitzicht. Blijkbaar kon je van op die top Wrexham zien, maar spijtig genoeg was dat niet mogelijk toen. Wat ik heb kunnen zien vond ik wel ongelofelijk mooi! Zo mooi en groen, je werd er helemaal vredig van. Vanuit Denbighshire gingen we naar Llangollen, overigens de enige naam die ik wel in het Welsh kan uitspreken, of dat denk ik toch! Onderweg kwamen we de site tegen waar nog niet zolang geleden twee studenten omkwamen in een auto-ongeluk. Door de sneeuw en ijzel in de heuvels gingen ze van de weg af, de diepte in. [Een artikel]



Daarna gingen we verder naar Llangollen. Dit vond ik echt een super mooi dorpje! Ik heb er echt van genoten om daar eens rond te lopen. Daarnaast ben ik ook weer een beetje meer te weten gekomen over de tradities hier. Zo zijn ze hier blijkbaar gek van Tea Towels! Het zijn een soort van handdoeken, maar dan met tekst op of tekeningen. Er zijn hier dus mensen die "handdoeken" verzamelen. Nog een andere traditie zijn de Lovespoons. Vroeger werd er uit hout een lepel gekerfd, met hierin allemaal symbolen. Het werd gezien als een soort van liefdesverklaring. Dus in plaats van een boeket bloemen, krijg je hier een lepel. Even een voorbeeldje:

 

Tot slot is er ook St. David's Day, die ieder jaar op 1 maart valt. Ik zal deze dag dus nog mogen meemaken! Saint David is de patroonheilige van Wales en ieder jaar wordt dat uitbundig gevierd. Er worden parades gehouden, concerten of festivals georganiseerd en tal van andere zaken. Op die dag dragen de mensen vaak specifieke emblemen op hun vest of gaan voor de specifieke traditionele kleren, waaronder The Welsh Hat.
Vervolgens heb ik ook wat bijgeleerd over het eten hier. Op de middag gingen we namelijk een café binnen om iets kleins te eten. Ik vroeg me een baguette met kaas en hesp. Ik kreeg een warm broodje met een soort van gesmolten kaas op en hesp. Groentjes ernaast en frieten. Ik moet echt raar opgekeken hebben toen ik mijn bord kreeg. Blijkbaar is dat hier de gewoonte, Chips with everything! Blijkbaar krijg je vaak de keuze, frieten of lookbrood. Waarop ik antwoordde: "so you can hava bread, with bread?". Ja, antwoordde vader. Waarop hij begon te lachen. De meisjes besloten toen de taak op hun te nemen om mij wat meer British food te laten eten. Ik ben benieuwd moet ik zeggen.

Terwijl we aan het wachten waren op ons eten, kwam er iemand anders afreken. We zaten namelijk in de buurt van de kassa. Hij bekeek mij en ging terug naar zijn tafel. Hij kwam terug met een speculaaskoekje in zijn hand, waarop hij zei: 'Because you're a pretty lady', en hij mij het koekje geeft. Ik ben gewoon super hard beginnen lachen! Iedereen aan mijn tafel trouwens ook…Zo grappig. Hij draaide zich om en vertrok weer, waarop de vader vroeg of ik geflatteerd was. Ik zei van wel, maar dat ik het leuker zou vinden moesten het iemand van mijn leeftijd zijn. Het was namelijk een man van 50, schat ik, dat mij het koekje kwam geven. Just my luck zeker?

Na het eten hebben we nog even door de stad gewandeld. Één van de meisjes wou perse naar de taxidermia gaan kijken. Ik wist niet wat het was, dus zei maar ja. Tot ik voor een vitrine stond met allemaal opgezette dieren. Jak!
Vervolgens gingen we naar een Keltisch winkeltje en een super leuk café / boekenwinkel. Het is dus een combinatie van een café, met boven een boekenwinkel. Eigenlijk meer een magazijn, helemaal volgepropt met boeken!
Onze laatste stop was in een winkeltje om iets te halen om te drinken. Daar lag een dronken man op de grond, een heel mooi zicht moet ik zeggen. Hij probeerde recht te staan, waarop hij zich vasthield aan een rek, dat vervolgens helemaal naar beneden kwam. Tot grote frustratie van de eigenares van de winkel. Je zou voor minder!

Onze laatste stop was The Pontcysyllte Aqueduct. Ik had nog nooit een aquaduct in het echt gezien, dus vond ik dit wel heel spectaculair! Deze draagt het kanaal van Llangollen over the valley of the River Dee. Je wandelt terwijl er water naast je stroom, maar dan op 38 meter hoogte! Het waaide die dag ook super hard, dus ik was wel een beetje bang!

Toen we op die hoogte stonden besefte ik pas dat ik mijn fototoestel mee had! Ik heb dan ook enkele foto's genomen. Ik wou dat ik ze kon tonen, maar ben mijn ubs-stickje verloren. Ik heb een fototoestel van Sony en hun geheugenkaarten passen niet direct in je computer. Je hebt dus een soort verlengstuk nodig en net dat ben ik kwijt! De foto's zullen dus voor later zijn! Het aquaduct is trouwens UNESCO-werelderfgoed. Nog iets dat ik bijgeleerd heb! Het is dus een productieve dag geworden, ook al heb ik niet echt kunnen werken voor school. [Dat negeren we nu even]

Donderdag was het stagetijd! Ik had me goed voorbereid en verschillende lagen aangetrokken, dat ik toch maar geen kou zou moeten hebben! Ik wou net de deur uitgaan toen ik de post zag liggen. Tot mijn verbazing zag ik dat al de post voor mij was! Een lief briefje van mijn Meter Nieken en eentje van Miss Lenny Michaels! You made my day! Ik wou je nog een mailtje sturen, maar het is altijd uit mijn gedachten gegaan! Daarom een speciale vermelding op mijn blog.. [Ik hoop dat je het mij kan vergeven]

Als een klein kind ging ik over straat met mijn briefjes in mijn hand. Ik kon niet wachten om ze te lezen, maar als ik niet vertrok ging ik te laat zijn. Dus probeerde ik een combinatie van de twee: stappen en lezen. Onderweg kwam ik één van de andere stagiaires tegen. Zij moest nog even naar de bank, maar vertrok daarna richting The Venture en ze bood me een lift aan. Dat aanbod nam ik natuurlijk met beide handen aan! Terwijl zij in de bank haar ding deed had ik trouwens de tijd om mijn brieven te lezen. Woehoe!

Daarna vertrokken we richting The Venture. Ik heb echt heel veel bewondering voor haar. Ze heeft een zoon van 4, gaat naar school, loopt stage en werkt dan ook nog eens. Hoe ze het doet, ik weet het niet! Maar ze is een pracht van een vrouw, met veel verhalen en ze is echt super lief voor mij… Origineel komt ze uit Ghana, maar is hier getrouwd met een Brit. Ze reist super graag en wil een keertje naar België komen, want ze heeft daar namelijk ook familie wonen. Het liefst van al zou ze naar Duitsland verhuizen, daar heeft ze een beetje haar hart verloren. Een vrouw met veel interesses dus en de wilskracht om ervoor te gaan!

Aangekomen in The Venture was het heel rustig. Er waren niet zoveel kinderen aanwezig. Één van de meisjes wou graag koningin voor één dag zijn. Dus één van de medewerkers besloot voor haar een outfit te maken, uit lapjes stof. Ondertussen waren de andere kinderen zwaarden aan het maken en besloten deze te verven. Wat daarna volgende was een combinatie van tikkertje met zwaarden en een verfgevecht. Als resultaat: mijn jas helemaal onder de verf…Must love kids! Gelukkig is het afwasbare verf, anders had ik er niet zo hard mee kunnen lachen.

Daarna werd een immens spel van Offground Tagg ingezet. In The Venture spelen ze dit als volgt: je mag de grond niet raken, nooit. Wie de grond raakt is hem, wie er als nieuwe bijkomt is hem. Je krijgt dus een hele constructie van banden, kartonnen dozen, plastic bakken en andere soorten van verhogen. Je klautert dus van het ene op het andere, terwijl je niet probeert getikt te worden of de grond te raken. Doordat er zoveel gebeurd, veranderd de tikker contant waardoor de kinderen steeds roepen: who's on? Een hectische boel tot gevolg, maar wel zeer leuk om mee te maken. Je mag namelijk niet meespelen (als medewerker) als je niet door de kinderen zelf wordt uitgenodigd. Het gaat als volgt: put you W.E.L.L.I.E.S. on.

Wait to be invited

Enable children to explore their own values

Leave children to improve their own performance

Let children decide what they play, how they play and why the play.

Interrupt only when vital

Enable the children to decide what's appropriate behavior.

Step in and organize only when the children want you to.

Voor mij was dit echt wennen. Gelukkig komen de kinderen je al snel zelf halen. Persoonlijk voel ik mij nutteloos als ik niets om handen heb. Ik begin me dan van alles af te vragen en lijk zo soms in een negatieve spiraal te geraken. Zonder dat daar echt reden voor zijn. Liever iets om handen dan! Na het spel kwam Thoby Miller langs, om eens te kijken hoe het met de stagiaires ging in het algemeen en om een afspraak te maken om eens rustig samen te kunnen zitten. Op dat ogenblik was ik samen met de andere stagiaire hout aan het zagen voor het vuur. Ik denk dat ze ons de meest botte zaag ooit gegeven hadden en het ging maar niet vooruit. Thoby besloot om ons te helpen. Waarop hij gefrustreerd raakte over de zaag. Uiteindelijk zijn we er dan toch in geslaagd om het hout te zagen en besloten we even uit te rusten en een luchbreak te nemen. Normaal eet je op de playground je boterhammen of lunch op, maar deze keer mochten we in het kantoor plaatsnemen en even uitblazen.

Na deze pauze werd ik uitgenodigd door een paar van de meisjes om tikkertje te spelen op het schip. Elkaar tikken doen ze wel niet, ze vinden het veel te leuk om mij te zien lopen. Dus als ik tikkertje speel ben ik hem gegarandeerd. Het is zelfs zo dat ze de andere spelers gewoon voorbij lopen, ook al zitten die klem, gewoon om mij te kunnen tikken. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar het schip is nog niet helemaal af. Dus hier en daar zijn het gewoon balken, met daartussen tamelijk grote spleten. Groot genoeg om tussen te vallen. Omdat mij bang te maken besloten ze van de ene kant naar de andere te springen. Ik was oprecht bang. Als ze in het gat vielen, zouden ze drie meter diep op een houten vloer terechtkomen. Ik vroeg hen om ermee op te houden, maar dit leek gewoon averecht te werken. Ze werden als maar (over)moediger, tot er eentje slipte en bijna viel. Mijn hart stond bijna stil! Dan heb ik ze eraf gehaald, ik wil geen gebroken botten op mijn geweten.

Daarna ging het spel gewoon verder. Wat later stond ik met iemand te babbelen, waarop ze mij ineens een schop in mijn kont gaf. Eerst leek het om te spelen, maar daarna werd ze steeds gemener. Ze wou terug schoppen, toen ik haar tegenhield aan haar schouders en haar erop wees dat ze een grens aan het overschrijden was. Waarop ze mij in mijn gezicht keek en zei: I'm going to tell the staff that you smacked me, and then you get sacked!
Eerlijk? Ik wist niet wat ik moest doen, ik stond aan de grond genageld. Ik heb haar gezegd dat zoiets onaanvaardbaar is en dat ik het gedaan was met spelen. Op die manier weiger ik verder te doen. Blijkbaar was die boodschap nog niet duidelijk genoeg, dus nam ze mij vast en begon ze te zingen: Hush little baby, don't you cry.. Op de meest kleinerende manier ooit! Ik was zo kwaad op dat moment, ik heb mij losgetrokken en ben naar beneden gegaan. Waarop ze besloot om een koortje te vormen met twee andere meisjes en het naar beneden te schreeuwen. De andere stafleden werden snel ook slachtoffer van hun gezang. Voor iedereen hadden ze wel en rijmpje klaar. Gewoon negeren zeiden ze. Op dat moment was ik er echt niet goed van, de manier waarop ze het deed… Ik word er nog steeds lastig van. Ik ben ook gewoon van iemand te straffen / te mogen straffen, het mandaad daarvoor te krijgen. Hier is dat niet. Ook al ben je 10 jaar ouder en "werk" je daar, maakt geen verschil. Je moet er kracht achter kunnen zetten.. Die kracht heb ik nog niet. Ik denk dat dit misschien nog het meest frustrerend is! Ik zal mijn weg er nog wat in moeten zoeken denk ik.

Volgens hun zit ik trouwens ook aan de drugs, want ze maakten van mijn naam Elcahol. Alles om je er maar onderuit te krijgen, zo gaat dat dan.. Het gaat nog zoeken worden om een manier te vinden om hier mee te kunnen omgaan… We zien wel, I'll keep you posted. Gelukkig was het na hun concert een stuk rustiger. Zo is het ook gebleven tot sluitingstijd. Daarna was het tijd voor een heerlijke avondwandeling! Thuisgekomen heb ik mij lekkere croque monsieur gemaakt (Met dank aan Nele voor het idee). Jamm Jamm! Tot zover mijn drukke donderdag.

Gisteren stond ik ook een hele dag op The Playground. Toen ik opstond leek ik helemaal gedesoriënteerd. Ik verloor de tijd uit het oog en was bijna te laat. In de drukte brak ik ook een bord van iemand anders, het leek alsof mijn brein niet meer wilde functioneren. Gelukkig leek het voorbij toen ik in The Venture aankwam. Meteen werd ik door twee meisjes uitgenodigd om op The American te gaan. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar het is een constructie met in het midden twee koorden en daar rond een soort van harde plastic. Je moet op een verhoog gaan staan en de koord met de dikste plastic vastnemen. Dan spring je van het verhoog en moet je op de plastic gaan zitten, als een soort van schommel. Zo gaan je heen en weer. De tweede koord kan gebruikt worden om de ander wat aan te sturen. Zo hebben ze een spelletje dat je de andere koord rond de andere moet draaien, terwijl er iemand opzit. Dan begint de andere hiermee te lopen en beweegt de eerste mee. Ik weet niet of dit op iets slaat, maar in mijn hoofd is het wel duidelijk. [Daar zijn jullie natuurlijk niets mee, ik weet het!]

Ik heb het proberen te vinden op google, maar bij één zoekopdracht [The american swing] kwam ik op iets louche terecht, dus heb ik het zoeken gestaakt. Jullie zullen naar hier moeten komen om het te bezichtigen.
Mijn taak was de koord aangeven en schudden met de tweede koord, waardoor de schommelaar [Ik denk niet dat dit een woord is] veel hoger gaat. Toen ze wisten dat ik dit kon, moest ik het eens bij iedereen doen. Wiggle it, zo noemen ze het / zo heb ik het toch verstaan.

Daarna werd ik meegenomen door één van de meisjes op een tour vol uitdagingen. Zij gaf mij opdrachten en die moest ik dan uitvoeren. Telkens ik nee zei, moest ik nog een extra opdracht doen. Zo moet ik van de glijbaan gaan, door een tunnel kruipen en op allemaal andere dingen klauteren. Zij vond het natuurlijk fantastisch! Lachen dat ze gedaan heeft, ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen. Ik vond het natuurlijk ook plezant, gewoon niet altijd even hard. Vooral als het dingen in de hoogte waren, brrr… Niet echt mijn ding.

Het was precies de ervaringsweek all over again. De tour eindigde omdat ze om 14.30 naar huis moest gaan. Ik moest even op adem komen en nam daarom even een luchbreak. Toen ik gedaan had met eten kwam er een jongetje naar mij, hij wou mij iets laten zien. Ik kende hem nog van 's morgens. Toen had ik hem al een duwtje gegeven op The American. Hij was samen met een paar andere jongens een boomhut / kot aan het bouwen.

Ze vroegen of ik niet wou helpen. Na een tijdje leken de jongens zich wat te vervelen. Dus ik vroeg hen of ze het spelletje kenden met de nagel in het hout slaan. Je slaat dus een nagel in een blok hout, tot hij stabiel staat. Daarna mag ieder om beurt slaan, wie als eerste de nagel in het hout slaat wint. Ze vonden dit een fantastisch spelletje! Ik was al blij dat ze het niet afgezaagd vonden. Het duurde niet lang of ook andere kinderen wouden deelnemen.

Na het tweede spelletje werd aangekondigd dat er een optreden zou plaatsvinden. Tijdens de week liep er een "cursus" hiphop dansen. Nu gingen de meisjes laten zien wat ze geleerd hadden. Op Domino van Jessy J werd het dansje ingezet. Vol trots werd er opgetreden! Het was leuk op te zien.

Een van de meisjes die meedeed heeft een speciale band met The Venture. Ze komt er al sinds ze vijf is en nu werkt ze er als soms vrijwilliger. Ze is even oud als mij op dit moment, maar kan niet werken / naar school gaan wegens diverse redenen. Na het optreden ging zette zij haar meteen neer. Ik ging naar haar naar toe en zei:' Je kon op zen minst lachten terwijl je optreed.' Tijdens het optreden had ze niet één keer gelachen!

Ik weet dat zij daar tegen kan en kreeg meteen een opmerking terug. Toen zei ze dat ze zich niet zo goed voelde. Ik vroeg waarom, maar ze wist niet waarom. Toen zei ze tegen één van de andere meisjes dat ze haar geld aan mij moest geven. Blijkbaar had ze geld aan haar gegeven om bij te houden, maar moest ze nu weg. Ik vroeg waar ik het moest steken en ze antwoordde nog: 'gewoon in je zak'. Het was een enorme hoeveelheid kleingeld dat mij werd toegestopt en ik bekeek haar en zei: 'je gaat mij scheef doen lopen'. Op dat moment zag ik dat er iets mis was.

Ze begon helemaal te schudden en leek zich niet meer bewust van de situatie. Ik weet dat ze epilepsie heeft en blijkbaar had ze een aanval gekregen. Ik heb mij omgedraaid en naar mijn stagebegeleider geroepen. Zij heeft de ambulance gebeld. Het was echt serieus. Ik was op het moment zelf echt bang! Ik heb nog nooit zoiets gezien en ik wist dus ook niet wat ik moest doen… Ik kon er echt niet bij blijven staan. Ik ben dan buiten gaan staan om de ambulance op te wachten. De rest van de kinderen waren natuurlijk ook in schok. Zij werden in het gebouw gelaten, zodat ze niet in de weg van de ambulanciers zouden lopen.

Ik werd gevraagd om binnen te helpen en ik was blij dat die vraag kwam. Ik had afleiding nodig en die brachten de kinderen binnen. Vele zaten met vragen en waren ongerust, maar al snel leek het ritme zich te herstellen. Ze werd door de ambulanciers naar huis gebracht, ze moest dus niet naar het ziekenhuis. Een uurtje later stond ze al terug. Ze wist niets meer van het optreden, zo erg moet het geweest zijn. Ik heb haar meteen gezegd dat ze mij bang had gemaakt. Pfff…Je maakt wat mee in The Venture. Gelukkig is ze nu in orde.

Binnen ging ik met je jongeren wat kleuren. Als je de jongeren binnen ziet lijkt het nog 10x zo hectisch. Ik werd alleen gelaten met hen en ze leken mijn grenzen wat af te tasten. Ze gingen er vanuit dan ik hen niet mocht "bannen". Ze hadden pech, want ik mag dat wel. Vooral het gebruik van scheldwoorden begon mij tegen te steken. Er was een meisje die blijkbaar geen enkele zin kon zeggen zonder fuck erin. Ik vroeg haar of ze besefte dat ze dit deed. Ik zei dat de volgende keer ze buiten moest gaan staan. Ze probeerde mij uit te dagen, door woorden te zeggen die erop lijken. Tot ze in één zin 3 scheldwoorden gebruikte. Dat was de grens. 2 minuten moest ze buiten van mij en het was een echt gevecht. Ze weigerde buiten te gaan, schreeuwde dat mensen voorkeursbehandelingen krijgen, enz… Een hele onderdrukkingsspeech volgde. Uiteindelijk ging ze dan toch buiten.

Ondertussen werd er gekookt met de kleintjes er werden muffins gemaakt van banaan. Één van de oudere leek jaloers te zijn omdat zij niet mocht meekoken. Op de één of andere manier is ze in het gebouw geraakt en heeft de cakejes ingedrukt. Daarna heeft ze de oven afgezet, zodat alles mislukte. Toch waren de kleintjes zo blij met hun cakejes en ze hebben ze allemaal opgegeten.

Ik zat ondertussen aan het kampvuur met een paar van de oudere bezoekers. Met hen heb ik een beetje gebabbeld over muziek en andere zaken. Dat was wel eens verfrissend!
In het begin mocht ik niet alleen gelaten worden met het vuur, omdat ik nog niet wist hoe het in elkaar zat. Ondertussen mag ik dat wel. Gisteren was dat zo. Alles ging goed tot een paar jongens begonnen te vechten bij het vuur. Ik probeerde ze uit elkaar te halen, toen één van de jongetjes er tussen kwam. 'Stop met vechten, Elke staat hier alleen. Als er iets gebeurd krijgt zij het allemaal op haar.' Dat was echt de liefste reactie ooit!

Uiteindelijk werd de ruzie wel uitgeklaard en keerde de rust terug. Tot sluitingstijd bleef het dan ook rustig. Tot zover mijn vrijdag eigenlijk…

Vandaag was ik thuis en ik moest eens dringend naar de winkel gaan! Ik had niets van eten meer, dus het werd tijd dat ik er werk van maakte. Daarnaast moest ik ook mijn taken nog doen.. Sinds vorige week hebben we een takenbord en ik moest de badkamer kuisen en de keukenvloer dweilen. Dus heb ik eerst dat gedaan, mij dan gewassen en tot slot naar de winkel geweest.

Daar heb ik lekkere scones gekocht! En ze hebben gesmaakt, laat ik het zo zeggen. Vanavond ga ik spaghetti maken. Eigenlijk ik ga nu spaghetti gaan maken, het is tijd!

Tot zover mijn blogupdate!

Tot de volgende keer, maar eerst nog het liedje van de dag! Zo Schattig!

Elke

Xx