Everyday Combat

Normaal moest het laatste bericht een opeenvolging worden van mijn laatste week met mijn eerste. Ik had gewoon geen zin meer om te typen! Dus ik ben opgestaan en naar buiten gegaan. Even naar het centrum van de stad geweest en sommige winkels binnengestapt. Zo heb ik in de Discount UK een kuisproduct gekocht. Laat mij dit even toelichten. In het huis waar ik nu verblijf zijn twee frigo's, eentje ervan is voor mij en het meisje dat volgende week zal arriveren (meer hierover later). Toen ik er wat producten wou instoppen rook ik een muf geurtje. Ik dacht dat het geen kwaad kon, het is al een tamelijk oud model. Tot ik deze morgen mijn melk wou nemen en de geur zich had verspreid naar mijn producten, of toch naar de verpakking ervan.

Ik was zo gedegouteerd dat ik de eerste bus die javel bevatte heb gekocht en bij thuiskomst de koelkast letterlijk heb uitgeschuurd. Op dat moment kwam één van mijn kotgenoten binnen. Die zal ook gedacht hebben wat voor een rare is dat hier, ze is hier twee dagen en al aan het kuisen. Jammer genoeg heeft hij de witte massa niet gezien die ik eruit heb gehaald! In een woord: eik! Gelukkig is de geur er nu uit en kon ik mijn gedesinfecteerde producten er terug insteken. Vanavond ga ik wraps proberen maken met kip en paprika, ik laat zeker weten of het gelukt is! Let us pray!

Gelukkig houdt de locale supermarkt rekening met studenten en hebben ze alles in kleine hoeveelheden. Op die manier hoef ik niet te veel weg te gooien of in te vriezen. Dat is iets wat mij daarstraks is opgevallen. Kleine potjes beleg of zakjes sla, voor mensen die alleen zijn aan degelijke prijzen. Wat kan je nog meer wensen? Altijd lekker vers!

Daarnaast heb ik mij ook nog een warmwater kruik gekocht. De verwarming werkt hier niet altijd en aangezien het buiten praktisch vriest is het hier dan wel super koud. Nu ben ik gewapend met lekkere thee en een fluffy warmwaterkruik! Mag ik er dan nog trots bij vermelden dat ik ze met afslag heb gekocht. Wees maar gerust dat ik ze straks zal vullen en lekker bij mij houden!

Tot zover mijn state of mind. Laat ik je nu wat meer vertellen over mijn eerste indrukken in dit nogal koude land.

Zoals ik al vermeldde nam ik samen met mijn ouders de ferry naar Hull. Ik moet toegeven dat ik bang was. Zo'n grote boot en zo lang dat we er moesten opzitten. Het werd er niet beter op nadat ik het nieuws vernam van de Concordia. Uiteindelijk viel het allemaal wel nog mee, het grootste deel slaap je eigenlijk en buiten een beetje trillingen voel je er praktisch niets van. Op de boot zelf is veel te doen. Je hebt een cinema een danszaal en nog vele andere faciliteiten. Ik zelf heb er geen gebruik van gemaakt, ik was gewoon op! Ik denk dat ik om 20.30 al in mijn bed lag, zo moe was ik.

Toen we de volgende ochtend aankwamen kwam de eerste uitdaging opzetten: links rijden. Gelukkig had mijn papa deze taak op zich genomen. Ongeveer 260 km moesten we afleggen, gelukkig was meer dan 230 hiervan autostrade. Ik zat van voor en hielt alles goed in de gaten. Ik wou echt alles zien en horen. Zo luisterende we ook naar de Britse radio. We kwamen een zender tegen waar Olly Murs presenteerde, ik kende hem van de Britse Xfactor. Het klinkt misschien dom, maar dat stelde mij op mijn gemak. Het was alsof ik al iets kende, ik wist wie de presentator was en dat voelde op de één of andere manier vertrouwd aan.

Tegen de middag kwamen we aan in Wrexham. Ik was super zenuwachtig! Toen ik "mijn huis" voor de eerste keer zag dacht ik dat mijn hart uit mijn borstkast ging springen. Het werd er niet beter op toen na 2x bellen niemand kwam opendoen. Ik begon op de deur te kloppen en gelukkig deed er dan wel iemand open. Normaal gezien ging mijn kotmadam mij opwachten, maar het was haar verjaardag en daarom kon ze er niet bijzijn. De mensen in het huis waren wel verwittigd, had ze mij verteld aan de telefoon. Toen ze mij de eerste keer belde was ik nog in België, ik dacht dat iemand met mij aan het lachen was. Op de toon van Hyacinth Bucket zei iemand: Hi Elki (want zo spreken ze mijn naam hier uit) It's Mary. Het heeft even geduurd tot ik doorhad wie het was.

Om verder te gaan: het was mijn mannelijke kotgenoot die de deur opendeed. Michael uit Schotland. Hij toonde mij mijn kamer en liet me rustig alles uitladen. In de gang kwam ik nog twee andere kotgenoten tegen, twee Engelse meisjes. Ze vroegen meteen of ik hulp nodig had, wat ik echt super vond! Op dit moment wonen we hier met 4, normaal gezien zouden we met vijf moeten zijn, maar blijkbaar is er iemand vertrokken zonder iets te laten weten. Al zijn spullen staat nog in zijn kamer, maar er woont niemand meer. Dit weekend komt er een meisje bij uit Frankrijk. Ik heb het gevoel alsof ik in L'auberge Espagnol zit! Zoveel nationaliteiten, ik hou ervan!

Toen alle dozen uitgeladen waren trokken we de stad in. We gingen iets kleins eten. Het is uiteindelijk Mcdonalds geworden. Om een vergelijkende studie te doen, of het hetzelfde smaakt als in België. Het is dus zo, enkel doen ze hier minder zout op hun frieten. Daarna zijn we mama en papa gaan inchecken in hun hotel. Ze wisten meteen wie ik was: 'So you're Elki". Het was echt een gezellig hotel met super vriendelijke mensen, slechts 2 straten van mijn kot. Wat kan je nog meer wensen! Ik ging 's morgens te voet naar daar omdat ik met mijn ouders mee ontbijt at in het hotel. Voor de rest hebben we Wrexham nog een beetje verkend. Alles ligt hier op wandelafstand van elkaar. Super handig aangezien ik geen fiets of auto heb. Ik ben vroeg gaan slapen, ik was weer uitgeput. De indrukken die op me afkwamen waren me wat te veel geweest. Ik kan McDonalds al op mijn weenlocaties zetten. Toen besefte ik dat ik het alleen zou moeten gaan doen en dat zag ik even niet zitten. Het was allemaal zo overweldigend. Een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuw geld en een nieuwe taal.

Gelukkig werd alles beetje bij beetje duidelijk en zag ik het al wat meer zitten. Vandaag heb ik zelfs met muntjes betaald. Eerst durfde ik dat niet, omdat ik bang was om fouten te maken. Ik ken alle muntjes nog niet helemaal, maar het begint te komen. Toen we op dag twee iets gingen gaan drinken, vertelde ik de mevrouw dat ik alle muntjes nog niet kende en zij nam ze uit mijn portefeuille voor mij, ik voelde mij plots 80 jaar! Toch vond ik het echt vriendelijk van haar, ze deed het ook zonder op me neer te kijken.

Op dag twee gingen we ook naar de Universiteit. Ik had een afspraak met Thoby Miller, die mij geholpen heeft tijdens mijn traject. Ik had geen uur gekregen, dus gingen we in de voormiddag. In de namiddag had ik namelijk een afspraak in de bank, om een rekening te openen. Eerst was hij niet te vinden in zijn bureau, dus gingen we naar de informatiebalie. Deze lag aan de andere kant van de universiteit en blijkbaar was hij ondertussen al toegekomen. Dus gingen we terug en daar leerden we elkaar kennen. Ik moest nog even wachten omdat hij in vergadering zat. Samen met mijn ouders nam ik plaats in de cafetaria en daar kwam hij later dan bij ons zitten. Hij gaf wat uitleg, maar zei dat hij nog niet te veel wou doen. Anders zou het allemaal wat veel worden, ik gaf hem helemaal gelijk. Morgen heb ik een afspraak met hem en dan gaat hij samen met mij mee naar mijn stageplaats. De zenuwen zullen straks wel weer beginnen komen!

In de namiddag belde ik naar Mary, omdat ik geen internet had. Zij vertelde mij dat ik een code nodig had en het aan één van de meisjes moest vragen. Ik raakte aan de praat en ze vertelde mij dat ze deze morgen al aan mijn deur was geweest, om te vragen of ze mij niet moest rondleiden in de stad. Ik vond dat echt super lief en vertelde haar dat ik gaan ontbijten was met mijn ouders. Daarna vroeg ze of ik geen zin had om samen met haar en een ander meisje 's avonds curry te eten. Zij gingen koken en maakte blijkbaar altijd te veel. Ik heb meteen toegezegd, ik vond dat zo lief! Ik had hen al eens gesproken om te vragen of er een regeling was voor het gebruik van de badkamer, ik wou namelijk niemand kwaad maken. Stel dat ik in de douche stond en dat was iemand zijn vast uur. Blijkbaar geldt hier: diegene die er het eerst onderstaan, mag het eerst gaan. Spijtig genoeg was ik vergeten te vragen hoe de douche werkt. Daar stond ik dan om 7uur 's ochtends onder een douche die niet werkte. Blijkbaar moet je eerst aan een koord trekken voor hij werk en blijkbaar is dat hier overal zo. Ik heb mij dan in het hotel gewassen, waar ik dus doorhad hoe het werkte.

Na het gesprek moest ik vertrekken naar de bank, eerst sprak ik wel even met Lien via skype! In de bank duurde het ongelofelijk lang! Echt alles moesten ze weten: waar woon je hier, in België, hoe lang woon je daar al, wat ga je hier doen,… Dat bijna meer als een uur aan een stuk! Gelukkig is alles ondertussen in orde en heb ik hier een rekening kunnen openen.

's Avond at ik dus samen met de meisjes. Meteen claimden ze me voor de hele avond! Wel werd snel duidelijk dat we heel verschillende interesses hebben. Zo zijn zij heel erg geïnteresseerd in videospelletjes, Japanse films en andere van die zaken. Ik praatte mee wanneer ik kon, maar veel was dat wel niet. Daarna hebben we naar fimpjes gekeken van filmcritici op That guy with the glasses. Zo werd ik geconfronteerd met David Bowie's crotch in Labyrinth. Gelachen dat ik heb, ook al heb ik de film zelf nog niet gezien.

Gisteren was de laatste dag dat mijn ouders hier waren. Zij vertrokken iets na de middag terug naar huis. Het was ook dan dat ik voor de eerste keer mijn huur heb betaald, ik voelde me zo volwassen! Ook al was het met het geld van mijn ouders. Die dag zijn we naar Tesco geweest, waarschijnlijk de enige winkel die we nog niet gezien hadden. Daarna hebben we 's middags nog iets gegeten bij Morrisons, the Fresh Market. Daar op de parking heb ik afscheid genomen. Het was moeilijk om hen te zien wegstappen. Ik heb niet gewacht tot ze helemaal weggereden waren, dat kon ik niet aan. Ik ben terug de winkel ingegaan en inkopen gaan doen voor 's avonds. Het was wel op automatische piloot.

Om mij bezig te houden ben ik mijn kamer in orde beginnen zetten. Alles zat namelijk nog in dozen. Weet je nog toen ik zei dat ik dacht dat ik veel spullen had? Alles doet dat gevoel teniet. Ik besefte pas hoeveel ik heb toen ik het hier in de kasten moest proberen proppen! Thank God voor Ikea en hun opvouwbare dozen! Ik heb ze echt nodig gehad. Onder mijn ben, in de kamer zelf en in de kast overal kan je ze terugvinden, allemaal volgepropt met kleren of andere zaken. Als beloning voor mijn harde werk heb ik mijn eerste zakje Salt en Vinigar chips opgegeten!

Vandaag heb ik het rustig aan gedaan. Buiten mijn blogberichten bijgewerkt en naar de winkel geweest heb ik niet veel gedaan. Het uitkuisen van de koelkast probeer ik bewust te verdringen!

Morgen wordt een spannende dag, kennismaken met mijn stageplaats!

Daarover later nog!

Dit was Elki, live from Wrexham, Wales!