Superstition

Vandaag stond ik bij een andere doelgroep op stage. Ik mag deze week een kijkje gaan nemen bij de "kleuter-afdeling". Het heet niet echt de kleuter afdeling, in noem het nu gewoon even zo. Vandaag mocht ik deel uitmaken van The Flying start. Dit zijn kinderen van 2 tot 3 jaar, die in de namiddag komen vertoeven in The Venture.

De kinderen leken heel erg uitgelaten toen ze aankwamen. In totaal kwamen er zo'n 11 over de vloer. Verschillende speelhoekjes werden ter hun beschikking gesteld. Zo had je een hoekje om te kleuren, om met klei te spelen, een wet and dry room en nog veel meer. De begeleiders waren heel vriendelijk en betrokken me meteen met het hele proces. De namiddag vloog echt voorbij!

Verschillende rituelen werden afgewerkt. Zo was er het welkomsbord, de rijmpjes zak, het leren poetsen van de tanden en het eten van een gezonde snack. Bij het welkomsbord werden er foto's van de kinderen bovengehaald. Één voor één werd en dan gevraagd of ze aanwezig waren. Dan mochten ze naar voor gaan en hun foto op het bord plakken. Dit ritueel werd afgesloten met een liedje. De rijmpjes zak, was een zak vol knuffeltjes. Één voor één mochten ze er eentje uithalen en aan de hand van de getrokken knuffel werd er een liedje / rijmpje opgezegd. Zo was een ster het liedje Twinkel Twinkel little star. Ik zal nog wat moeten bijleren, want ik ken al die liedjes niet!

Daarnaast kreeg ik weer een hele hoop policies mee naar huis! Die moet ik lezen en ondertekenen. Zodat ik weet wat er hun regelgeving juist inhoud. Ik vond vandaag wel zeer interessant om eens mee te maken. Wel denk ik dat ik dit niet wil doen voor de rest van mijn stage. De bedoeling is namelijk dat ik na volgende week een keuze maak waar ik definitief wil staan. Ik vind het meer een combinatie van kinderverzorging / kleuterjuf, niet dat daar iets mis mee is! Het is gewoon niet wat ik studeer. Ik denk dat ik een andere uitdaging nodig heb.

Misschien dat ik er anders over denk aan het einde van de week… Jullie zullen zeker nog te horen krijgen waarvoor ik uiteindelijk ga kiezen! Daarnaast was het een hele rustige dag. Een beetje catching up gedaan via facebook en via skype! Verder heb ik ook nieuwe foto's upgeload op facebook. Zodat de verhalen die ik hier schrijf ook een beetje vorm krijgen op vlak van beeld.

De meest recente zijn die van dit weekend, toen mijn ouders en Lien op bezoek zijn geweest. Ik had er echt naar uitgekeken naar hun bezoek… Vrijdag was het zover. Ze waren 's morgens vertrokken naar Calais en gingen via Dover naar Wrexham rijden. Van de stress heb ik praktisch alle afwas in huis gedaan! Ik had echt geen geduld meer en moest me met iets bezig houden. Ik ben dan maar beginnen afwassen en ben niet meer gestopt tot alles gedaan was! Rond 4 uur waren ze hier dan eindelijk! Ik kreeg een berichtje van mama en op hetzelfde ogenblik kwam één van mijn kotgenoten mij melden dat er iemand foto's van ons huis aan het nemen was. Ze dacht dat dit mijn ouders waren en kwam mij daarom halen. Ik was een beetje beschaam, maar het kon mijn eigenlijk niet zoveel schelen! Ze waren er!

Ik heb iedereen meteen eens goed vastgepakt en hen daarna meteen binnengeloodst! Na even te hebben bij gepraat gingen we naar het hotel om mijn ouders in te checken. Lien die bleef bij mij slapen. Op een luchtmatras 10x beter als mijn matras in mijn bed! Ik heb ze dan ook aangeslaan! Nu slaap ik dus op een luchtmatras and I like it!

Daarna trokken we de stad in, Lien had een nieuwe jas nodig. Dus we gingen naar de Primark! Uiteindelijk hebben we er nog één kunnen kopen in de slolden, It's a tenner.(= 10£) Daarnaast hebben we nog enkele gekke onderbroeken gekocht! Geen idee waarom ik jullie dit vertel!

Omdat het nog wat te vroeg was om te eten vroeg ik hun of ze The Venture wouden zien. We zijn dan tot daar gestapt en ik heb hen een kleine rondleiding gegeven. De kinderen waren meteen enthousiast. "Is this your family?". Zo lief!
Tegen dat we terug waren hadden we allemaal honger, dus we zochten naar iets om te eten. Ik wou altijd al eens KFC proberen, dus gingen we daar binnen. Ik vrees dat het bij 1x zal blijven, echt niet lekker! Vind ik persoonlijk dan toch..

Om deze mislukte maaltijd wat goed te maken gingen we bij Tesco binnen en kochten we nog een lekker dessert! Nog even gingen Lien en ik terug mee naar het Hotel, om daarna naar mijn kot terug te keren. Tijd voor wat sister-talk!

De volgende dag moesten we er al vroeg uit, we gingen namelijk gaan ontbijten bij mama en papa. Na het ontbijt trokken we naar LLangollen, waar we even in het dorp rondliepen. Ik vertelde over het viaduct en mijn papa wou er te voet naar toe trekken. Ik dacht dat het niet zo ver ging zijn, maar blijkbaar was ik verkeerd. We hebben er bijna 2uur over gestapt! Telkens als we iemand tegenkwamen vroegen we hoe lang het nog was, telkens kregen we het antwoord dat we nog 20 minuten zouden moeten stappen. Met volle moed begonnen we er dan aan, tot we de volgende wandelaars tegenkwamen en zij ons hetzelfde zeiden. Ik denk dat Lien op dat moment wel boos was omdat we dit haar aandeden. Het was het laatste weekend van haar vakantie en moest ze zo ver stappen. Gelukkig was het uitzicht wel mooi en konden we langs het kanaal wandelen. Het weer zat trouwen ook heel goed!

Uiteindelijk geraakten we er dan toch. Ik denk dat we allemaal een beetje merf waren op dat moment! Mijn voeten deden pijn. Ik had mijn botten aan en daar krijg ik makkelijk blaren in = not fun! Gelukkig vonden we een bushalte en namen we die terug naar het dorp! Ik kon die weg niet terugstappen met die botten aan. Daarnaast ging ons parkingticket ook vervallen, dus we moesten wel op tijd terug geraken. Op minder dan 15 minuten stonden we terug in het LLangollen! Daarna zijn we een pub binnengegaan, om tot rust te komen!

Papa wou graag Brits bier proberen, dus ik mocht het gaan uitleggen. Ik heb gewoon gevraagd wat ze zelf voorstelden. De barvrouw vroeg mij voor wie en het was en stelde dan een soort bier voor. Ze heeft goed gegokt, want hij vond het lekker! Daarna namen we plaats aan tafel en bestelden we wat te eten. Super lekker eten trouwens! Veel veel veel veel beter dan KFC! Ik had de stew met Yorkshire pudding en chips.. Jammie!

Toen we gedaan hadden met eten stapten we nog even door het dorp en ik vond een scrapbookwinkel! Ik heb mij moeten inhouden of ik had alles opgekocht denk ik! Uiteindelijk kocht ik enkele stickers in met de Britse vlag en andere typische elementen, wat scrappapier, embellishments en stickers met de Welshe draak! Dat zal mooi komen te staan in mijn album! Daarna gingen we naar de Horseshoe Pass, met de auto wel deze keer. Even genieten van het uitzicht en dan weer verder! Nu richting Wrexham..

We gingen terug naar het hotel van mijn ouders, waar mijn papa, Lien en ik samen in slaap vielen op het bed! Het was nodig denk ik… Zo uitgeput waren we! Rond 7 uur gingen mijn ouders naar de winkel achter iets om te eten en hadden we nog een gezamenlijk familiediner, in de eetkamer van het hotel. Na het eten trokken Lien en Ik terug naar mijn kot om nog wat te babbelen.

's Morgens verzamelden we terug voor het ontbijt. Mijn ouders zouden afrekenen en ondertussen gingen wij Lien haar spullen inpakken. Daarna gingen we nog samen naar de winkel, zodat ik mijn aankopen later niet naar huis zou moeten sleuren. Daarna was het spijtig genoeg al tijd om afscheid te nemen…

Ik vond het super fijn dat ze op bezoek zijn gekomen, maar dat maakte het afscheid nog maar een keer erger! Doordat we een heel weekend samen geweest waren wist ik terug wat ik zou moeten achterlaten. Dat was niet zo'n fijn gevoel. Moest ik gekund hebben ik zou mee in de auto gezeten hebben!

Je weet pas wat je mist als je weg bent!

<3

Tot zover mijn avonturen in Wales!

+ Liedje van de dag: Just Love Him > Olly Murs


 

 

Steppin’ To The Bad Side

Spanning!

Ik heb net een berichtje gekregen van mijn mama, normaal gezien moeten ze hier binnen een uurtje zijn! Ik kan bijna al niet meer wachten. Het heeft lang genoeg geduurd, ik wil ze zien!

Het is spijtig dat ze maar een weekendje kunnen blijven! Gelukkig heb ik op stage vrijaf gekregen. Anders had ik hen nog minder lang kunnen zien. Ik denk dat ze ook wel geweten zullen hebben dat ik niet voor de volle 100% zou functioneren, als ik wist dat mijn ouders in het land waren en ik niet bij hen zou kunnen zijn.

Dus ik ga een geweldig weekend tegemoet! **Details volgen later nog **

De voorbije dagen zijn rustig geweest. Ik heb twee dagen stage gehad, beiden zeer rustig! Woensdag moest ik van 1 tot 8 naar stage. De eerste vijf uren ervan werden opgeslorpt door de teamvergadering. Het leek alsof iemand mijn hersenen gekookt had. Zoveel informatie over zoveel verschillende onderwerpen. Deze onderwerpen waren op zich ook niet licht, dat maakte het nog wat extra zwaar. Door de teamvergadering kreeg ik wat meer achtergrondinformatie over sommige kinderen. Het helpt wel om hun gedrag beter te begrijpen en in kaart te brengen waarom ze zich soms zo gedragen. Deze informatie staat niet op papier, het is meer een vorm van algemene kennis. The Venture werkt samen met de gemeenschap, dus de ouders van de kinderen worden ook actief betrokken. Op die manier ontstaat er een band en wordt deze informatie vrijgegeven.

Persoonlijk vond ik het allemaal wat veel om te slikken. Ik heb het hier over: druggebruik, het dealen van drugs, niet naar school gaan, kanker, gevangenissen en tal van andere thema's in dezelfde lijn. Ik moet zeggen chapau voor de ouders en de kinderen dat zij weten rechtop te blijven staan. Het begint duidelijk te worden hoe hard deze kinderen een plek als The Venture nodig hebben. Hier kunnen ze even ontsnappen van het alles, onthaald worden als een gewoon kind. Ik keur het gedrag van sommigen nog steeds niet goed, maar het helpt wel om alles in een omvattend perspectief te zetten.

Daarna was het tijd voor Girls Group. Dit is een momentje enkel voor de meisjes. Op dat moment mogen ze in het gebouw komen en wordt er wat samen gezeten. Vandaag stond alles in het thema van gezonde voeding. Er werden verschillende spelletjes gespeeld allemaal rond het thema voeding. Ondertussen wordt er gewoon wat gebabbeld en gelachen. De sfeer was zeer gezellig en rustig. Enkel leek één van de meisjes haar aandacht er niet te kunnen bijhouden. Ze wou haar kaartjes niet uitknippen of verstopte ze, zodat ze niet meer hoefde mee te spelen. Uiteindelijk is ze naar buiten gegaan. Ze leek er genoeg van te hebben.

De sessie werd iets vroeger afgerond omdat de begeleidster jarig was. Ze wou graag nog wat genieten van haar speciale dag, met als gevolg dat ik ook iets vroeger thuis was.

Donderdag moest ik op stage zijn van 2 tot 9. Ik had deze uren nog nooit gewerkt, dus wist nog niet wat er mij te wachten stond. In de voormiddag had ik nog wat extra tijd, dus deed ik mijn "huishoudelijke taken". Het was deze week mijn taak om de gang te dweilen en de berging op te ruimen. Ipod in de oren en gaan dacht ik. Uiteindelijk viel het allemaal wel nog mee. Het waskot was wel tamelijk vuil, maar tijdens het dweilen vond ik een Lucky Penny. Dat maakte veel goed!

Daarna een goede douche genomen, om al het extra vuil van me af te krijgen en daarna was het tijd om te vertrekken. Ik kwam aan in The Venture en er was niemand te bespeuren. Ik besloot in het kantoor te wachten tot ik iemand zag passeren. Uiteindelijk zag ik iemand en vroeg aan hem wat meer informatie. Ik wist dat hij mijn uurrooster had, met daarop nog wat meer informatie. Hij hielp me dit document te bemachtigen. Er stond gewoon Meeting op. Hij wist ook niet wat dit betekende en stelde voor dat ik met hem mee ging. Ik besloot met hem mee te gaan, tot mijn begeleidster arriveerde. Ik mocht mee naar de Art Group. Dit zijn meisjes uit een lokale school die 1x per week plastische opvoeding krijgen in The Venture. Ik mocht meteen mee schilderen en dat vond ik veel leuker dat te zitten wachten op een stoel. Ondertussen babbelde ik wat met de meisjes en hun leerkracht. Zij leidt trouwens een heel interessant leven, of dat vind ik toch. Ze staat in het kunstzinnig onderwijs en dit met verschillende doelgroepen. Daarnaast volgt ze nog een extra opleiding en heeft ze een gezin. Divers, maar zeer interessant!

Na een tijdje verscheen mijn begeleidster op het toneel. Het leek een enorm drukke dag voor haar. De meeting bleek dan niet op mij te slaan, maar op één van mijn medestudenten. Ik kreeg dus nog wat extra tijd in the artroom en bleef tot het einde. Daarna heb ik wat gewerkt aan mijn stageopdrachten, samen met de andere studente in de vergaderzaal. Ze gaf mij een paar interessante tips van dingen die ik ook in mijn opdrachten kan verwerken. Ze zette wat traditionele Afrikaanse muziek op en met een gezellig sfeertje op de achtergrond heb ik heel wat werk kunnen verzetten.

Om 6uur was het tijd voor de Youth club. Deze club is voor jongeren vanaf de leeftijd van 11. De jongere kinderen hebben hun club de dag erna: The Super Juniors genaamd. Vandaag stond alles in het teken van Pancake day. Normaal gezien gingen er pannenkoeken gebakken worden, maar dit is dan uiteindelijk niet kunnen doorgaan. Wel werd er een quiz gehouden met de jongeren over pancake day en het ontstaan ervan.

Ik voelde wel een verschil met de playground. Als eerste is er de manier waarop de jongeren contact met je zoeken. Ten opzichtte van de kleinere kinderen zijn deze iets afwachtender. Ze weten wie je bent, maar zoeken niet meteen toenadering. Eerst lijken ze je een beetje te screenen. Ik heb mijn weg er proberen in te zoeken. Het is uiteindelijk gelukt door mee UNO te spelen. Ik moest de regels aan een paar mensen uitleggen. Daarna heb ik zelf ook meegespeeld en ik voelde de sfeer wel veranderen. Daarna mocht ik ook in hun team bij de quiz. Ik moest de antwoorden opschrijven, terwijl ik waarschijnlijk het slechts van al kon schrijven. Op hun beurt moesten zij mij dus ook helpen door dingen te spellen.

Om half 9 werd de club afgesloten, dan was het tijd voor een overlegmoment met de andere begeleiders. Er werd gevraagd hoe de andere studente en ik de club ervaren. Blijkbaar was dit een hele rustige avond en durft het soms wel eens uit de hand te lopen. Ik vernoem hierbij vechtpartijen en het moeten bellen van de politie. Het was dus een goede initiatie, vond ik persoonlijk.

Ik was van plan Fish and Chips te gaan halen, omdat het al zo laat was en ik echt niet meer wou koken. Blijkbaar heeft die iets tegen mij, altijd als ik fish and chips wil is hij niet open. Om half tien was hij blijkbaar ook al gesloten. Ik was echt boos en had hoofdpijn van de honger!

Ik ging dan maar wat spaghetti ontdooien, maar dat ging blijkbaar niet snel genoeg naar mijn goesting! Tegen dat het klaar was had ik er helemaal geen zin meer in. Ik ben dan boos gaan slapen eigenlijk. Gelukkig had in OTH om naar te kijken.

Tot zover mijn update!

Binnenkort meer over mijn weekend!

Ondertussen zijn ze eigenlijk al terug in België, spijtig genoeg! Ik wil er gewoon nu nog niet over schrijven. Op die manier lijkt het alsof ze hier nog een beetje zijn… **Heimwee aanval**

Dus later meer details, als alles hier terug wat in zijn plooi gevallen is!

Slaapwel

Elke

Supermassive Black Hole

Goedemorgen België!

Voor mij was het niet zo'n goede morgen… Ik ben wakker gemaakt door het brandalarm! De meisjes waren hun lunch aan het voorbereiden in de oven. Omdat de oven zo vuil is komt er vaak rook uit. Ik hoorde het brandalarm beneden afgaan en voelde een beetje paniek. Toen het brandalarm in mijn kamer begon af te gaan begon de paniek toe te nemen. Iedereen had zich blijkbaar verzameld in de keuken..Het geluid van het brandalarm begon enkel maar toe te nemen.. Alle ramen en deuren werden opengezet, maar geen succes. Blijkbaar moest je op een knop duwen. De meisjes hadden dit geprobeerd met een stok, omdat ze er niet aankonden… Zonder succes. Ik ben dan op een stoel gaan staan en heb geprobeerd de knop in te duwen. Eerst begon het alarm nog luider te loeien en dan ineens was het gedaan. Een hele goedemorgen dus!

Dan maar mijn blog een beetje bijwerken! Vandaag moet ik van 1 tot 8 naar stage, dus ik heb nog wat tijd.
Het is sinds zondag geleden dat ik naar stage ben geweest en ik moet zeggen, het was een bewogen dag! Ik werd wakker en zag dat het buiten wat gesneeuwd had. Dat was een onverwachte verrassing…

De kinderen vonden het fantastisch en dat lieten ze ook snel blijken: een sneeuwbalgevecht brak los. In het begin was het heel leuk, tot ik eruit werd gepikt. Twee jongens besloten om alleen mij te belagen met sneeuwballen. Ik heb het hier niet over één sneeuwbal, zo gevoelig ben ik ook weer niet. Het was echt constant, mijn grens werd overschreden toen ik er een in mijn gezicht kreeg. Deze deed echt pijn, daarom vroeg ik hen om er mee op te houden, maar deze boodschap leek niet aan hun besteed te zijn. Ze leken het grappig te vinden en gingen nog een stapje verder. Één van de andere begeleiders raadde mij aan om er niet meer op te reageren, na verloop van tijd zouden ze het wel beu worden. Mijn grens werd een paar keer overschreden, ik was echt boos. Hun gedrag vond ik echt onaanvaardbaar. Toen had ik het wel moeilijk. Ik vroeg mij af of ik de enige was die dit vond, dus ging ik polsen bij de andere begeleider. Hij vond het ook, maar reageerde er niet op. Toen zei hij: jij mag ze bannen als je wil. Persoonlijk had ik moeite met dat antwoord… Er zijn geen vaste regels, ik mag beslissen wat ik wil..Ook al gaan de andere begeleiders daar niet mee akkoord. Het is een werking die ik niet gewoon ben, normaal is er een structuur aanwezig.

Ik besloot hen te bannen als er nog één bal naar mij gesmeten werd. Toen besloten ze om er mee op te houden. Ze kwamen zich bij het vuur zetten, waarop de andere begeleiders zei: 'Je hebt geluk, ze ging jullie bijna bannen'. De jongens hun reactie was: 'zei is geen echte medeweker, zei mag dat niet'. Waarop mijn reactie was: 'ja, ik mag dat wel.' Ik beschikte zelf nog maar net over deze informatie..Dus ik besloot deze meteen in te zetten. Daarna heb ik hun aangesproken over het feit dat: singling somebody out, is not ok. Hun reactie was: yes, it is. Ik probeerde tot hun door te dringen, maar het leek niet te lukken. Eerlijk: ik heb het laten rusten. Ik was zo boos en ik voelde mij zo machteloos. Ik heb mij dan bij het vuur gezet en mijn kleren laten drogen. Daarna heb ik de draad gewoon terug opgepikt.

Iets later werden er pannenkoeken gemaakt en de kinderen waren door het dolle heen. Ondertussen ging ik met een paar andere kinderen mee naar The American. Ze vroegen mij om een Wriggie te geven. Tot ik daar aankwam en twee van de drie elkaar begonnen te verwijten. Ik was echt geschokt, twee kinderen van tien jaar met de meest verschrikkelijke woordenschat tegen elkaar op. Als "straf" besloot ik dat zij twee geen Wriggie kregen, enkel het derde meisje dat zich erbuiten had gehouden. Toen brak de hel los… Nu was ik diegene die de verwijten naar mijn hoofd kreeg. You're just spiteful, Ik ga mij nonkel bellen, Ik ga mijn telefoon kapotsmijten. (Ze had een blackberry in haar handen). **zucht**

Ik wist dat ik in mijn recht was op dat moment. Dus zei ik tegen haar dat het niet uitmaakte wat ze deed. Ik bleef bij mijn besluit. Nu was het de beurt aan het andere meisje. "Ik ben niet begonnen, zei heeft dit tegen mij gezegd,…" Daarna ging ze aan mijn been hangen en haar laatste zet was de assen van het vuur in mijn haar wrijven. Daar werd weer een grens overschreden, gevolg: 5 minuten van de playground.

Het probleem is als je iemand band dat sommigen niet van de playground willen gaan. Dus je kan zeggen ga eraf, maar dit betekend nog niet dat ze dit meteen gaan doen / helemaal gaan doen. Gelukkig deed zij het meteen wel. Een excuses krijgen daarentegen is mij niet gelukt. Ik had haar wanten nog, dus ze moest wel naar mij naar toekomen. Ik vond dat ze haar wanten niet kreeg totdat ik een excuses had gekregen. Blijkbaar was dit teveel gevraagd. Ik heb haar dan verteld waarom ik boos was en haar de wanten gegeven. Ik hoop dat de boodschap is doorgedrongen.

Om eerlijk te zijn was ik blij dat ik naar huis mocht gaan. Het was echt een overweldigende dag geweest.
's avonds werd ik voorgesteld aan een vriendin van één van de meisjes hier. Ze is hier een weekje op bezoek en wou kennismaken. Ik kreeg een kommetje voorgeschoteld met vanilleijs en aardbeien, net wat ik nodig had! Dat maakte mijn dag tot een beetje goed!

Maandag was ik thuis en ik had nood aan een beetje rust. Even alles op een rijtje zetten…
Daarnaast heb ik natuurlijk ook wat gewerkt voor school. Ik moest nog een stukje tekst lezen voor mijn les van dinsdag en nog wat structuur krijgen in mijn stageopdrachten. Ik was trots om mezelf, ik heb nog tamelijk wat werk kunnen verzetten.

Veel meer is er die dag eigenlijk niet gebeurd. Alhoewel, ik heb er een nieuwe verslaving bij denk ik! Een youtube verslaving. Het is fantastisch wat je er allemaal op kan vinden! Daarom zou ik graag enkele filmpjes met jullie willen delen.

De laatste dagen heb ik naar de audities gekeken van America's got Talent. Er waren een paar fantastische acts, maar deze drie bleven mij het meest bij:

De Vrouwelijke Bieber!

Wappin!
Doin' a Dance! 
Enjoy the madness!


Tot slot hebben we nog dinsdag. Gisteren moest ik naar de les. Het was ondertussen al twee weken geleden, met de vakantie die er tussen zat. Het was terug even wennen… Vooral bij de les in de voormiddag kon ik mijn aandacht moeilijk bijhouden. Verschillende vormen van macht werden op tafel gegooid en het was moeilijk om het allemaal uit elkaar te houden. Daarnaast wordt er vaak lokale actualiteit gebruikt, waar ik niet over kan meepraten. Ik zal hier nog een oplossing voor moeten vinden.

De les in de namiddag was in dat opzicht makkelijker om te volgen. De tekst die we moesten lezen voor de les was niet allemaal nieuwe informatie, dus een stuk makkelijker om te volgen. In het midden van de les veranderde het onderwerp ineens. Men had het over Youth Work en hoe je het aan iemand van buiten de UK moest uitleggen. Natuurlijk werd ik in die discussie betrokken, wat ik eigenlijk wel grappig vond. Als je er bij stil staat kan ik eigenlijk zeggen wat ik wil, niemand die weet of het de waarheid is. Niet dat ik dat gedaan heb, even voor de duidelijkheid! Daarna kreeg ik nog enkele vragen over me heen, bijvoorbeeld :'Mag je in België eten op straat?' Geen idee wat dat met de les te maken had, maar wel super grappig!

's Avonds werd ik getrakteerd op pannenkoeken! [Door de meisjes van mijn kot] Nam Nam Nam…
Daarna keken we samen naar de film Dogma. Misschien één van de meest absurde films ooit, maar zo fantastisch! Met onder andere: Matt Damon, Ben Affleck, Alan Rickman & Chris Rock (die de 13^de apostel is) ! = Bizar!

Tot zover mijn update!

Write to you later..

X


 
Ps. Liedje van de dag > Harry Potter in 99Sec


 

 



 

Antidote

Het zijn een paar enorm drukke, maar diverse dagen geweest! Dinsdag en woensdag had ik nog vrijaf. Daarom besloot ik wat te werken voor school, spijtig genoeg is dit niet volledig gelukt. Dinsdag had ik echt een off-dagje. Ik wist echt niet wat me overkwam en leek als een zombie rond te dolen. Mijn originele plan was iets vroeger op te staan en wat te werken aan mijn taak die tegen volgende week moet afzijn. Daarna zou ik naar mijn stageplaats gaan om nog wat documenten te ondertekenen, gevolgd door en bezoek aan de winkel. Om daarna nog wat verder te werken voor school.

Blijkbaar zat het wat tegen die dag! Ik had mijn wekker afgedrukt en besloot me nog eens te draaien. Slecht idee, zo bleek! Ik werd pas om 12u terug wakker… Oeps. Ik ben dan meteen naar mijn stageplaats geweest. De persoon die ik nodig had bleek er niet te zijn, dus dat was niet zo'n leuke verassing. Naar de winkel dan maar. Ik had het briljante plan in mijn hoofd om eten te kopen voor de komende vier dagen, zodat ik niet meer naar de winkel zou moeten gaan. In mijn hoofd klonk het allemaal goed. Tot ik aan de kassa stond en besefte dat ik al dat winkelgerief mee naar huis zou moeten sleuren. Bye Bye strak plan!

Uiteindelijk ben ik dan toch thuisgeraakt! Dat doe ik echt nooit meer! Op dat moment was ik zo van de kaart dat ik mij terug in mijn bed heb gelegd. Ik heb dan naar een filmpje op mijn pc gekeken en ben daarna terug gaan slapen. Een hele nuttige dag, je hoort het al! Persoonlijk vind ik dat een mens daar eens recht op heeft, alleen is mijn schoolwerk het daar niet mee eens.

Woensdag begon beter, ik was weer helemaal gemotiveerd. Misschien had het ook te maken met het feit dat de deadline steeds dichterbij kwam? Ik was goed op dreef, tot er iemand op mijn kamerdeur klopte. Het was één van mijn kotgenootjes. Haar vader was de avond ervoor op bezoek gekomen en was blijven slapen. Vandaag gingen ze Wales verkennen en ze vroegen zich af of ik niet mee wou komen. Daar ging mijn planning! Oké, ik had nee kunnen zeggen, maar ik vond dit een kans die ik niet mocht laten liggen. Ik besloot de gevolgen van mijn beslissing later onder ogen te zien en nu gewoon genieten van het aanbod.

Ik mocht shotgun meerijden, het geeft mij nog steeds de creeps om langs de andere kant van de weg te rijden. Zeker waneer ze invoegen op de autostrade, een heel vies gevoel vind ik! De papa wist heel veel af van de omgeving en vond het dan ook fantastisch dat hij al deze kennis mocht delen. Zo passeerden we een kasteel, dat er nu nog maar voor de helft staat. Hij vertelde dat er vroeger gevochten werd over de kastelen, om te kijken of zo tot Wales of Engeland behoorden. Ondertussen probeerde hij mij ook wat Welsh te leren. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat dat niet gelukt is. Welsh klinkt als gorgelen met water! Zo probeerde hij mij het volgende te laten zeggen:
Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Een van de langste plaatsnamen ter wereld, en "toevallig" ook Welsh. Volgens wikipedia is het een heuse toeristische trekpleister. Mensen komen van overal om een foto te nemen van het station, omdat daar een bord omhoog hangt met de plaatsnaam. Als je het opdeelt betekend het ook allemaal iets, zie internet voor meer details. Het is echt onmogelijk om dit te onthouden (voor mij allesinds toch).

Onze eerste stop was langs The Horsesshoe Pass, of in het Welsh: Bwlch yr Oernant (Pass of the cold stream). Voor het eerst was ik echt in de Welshe heuvels. Mijn oren ploften er spontaan van dicht. Spijtig genoeg was het die dag overtrokken en konden we niet echt genieten van het uitzicht. Blijkbaar kon je van op die top Wrexham zien, maar spijtig genoeg was dat niet mogelijk toen. Wat ik heb kunnen zien vond ik wel ongelofelijk mooi! Zo mooi en groen, je werd er helemaal vredig van. Vanuit Denbighshire gingen we naar Llangollen, overigens de enige naam die ik wel in het Welsh kan uitspreken, of dat denk ik toch! Onderweg kwamen we de site tegen waar nog niet zolang geleden twee studenten omkwamen in een auto-ongeluk. Door de sneeuw en ijzel in de heuvels gingen ze van de weg af, de diepte in. [Een artikel]



Daarna gingen we verder naar Llangollen. Dit vond ik echt een super mooi dorpje! Ik heb er echt van genoten om daar eens rond te lopen. Daarnaast ben ik ook weer een beetje meer te weten gekomen over de tradities hier. Zo zijn ze hier blijkbaar gek van Tea Towels! Het zijn een soort van handdoeken, maar dan met tekst op of tekeningen. Er zijn hier dus mensen die "handdoeken" verzamelen. Nog een andere traditie zijn de Lovespoons. Vroeger werd er uit hout een lepel gekerfd, met hierin allemaal symbolen. Het werd gezien als een soort van liefdesverklaring. Dus in plaats van een boeket bloemen, krijg je hier een lepel. Even een voorbeeldje:

 

Tot slot is er ook St. David's Day, die ieder jaar op 1 maart valt. Ik zal deze dag dus nog mogen meemaken! Saint David is de patroonheilige van Wales en ieder jaar wordt dat uitbundig gevierd. Er worden parades gehouden, concerten of festivals georganiseerd en tal van andere zaken. Op die dag dragen de mensen vaak specifieke emblemen op hun vest of gaan voor de specifieke traditionele kleren, waaronder The Welsh Hat.
Vervolgens heb ik ook wat bijgeleerd over het eten hier. Op de middag gingen we namelijk een café binnen om iets kleins te eten. Ik vroeg me een baguette met kaas en hesp. Ik kreeg een warm broodje met een soort van gesmolten kaas op en hesp. Groentjes ernaast en frieten. Ik moet echt raar opgekeken hebben toen ik mijn bord kreeg. Blijkbaar is dat hier de gewoonte, Chips with everything! Blijkbaar krijg je vaak de keuze, frieten of lookbrood. Waarop ik antwoordde: "so you can hava bread, with bread?". Ja, antwoordde vader. Waarop hij begon te lachen. De meisjes besloten toen de taak op hun te nemen om mij wat meer British food te laten eten. Ik ben benieuwd moet ik zeggen.

Terwijl we aan het wachten waren op ons eten, kwam er iemand anders afreken. We zaten namelijk in de buurt van de kassa. Hij bekeek mij en ging terug naar zijn tafel. Hij kwam terug met een speculaaskoekje in zijn hand, waarop hij zei: 'Because you're a pretty lady', en hij mij het koekje geeft. Ik ben gewoon super hard beginnen lachen! Iedereen aan mijn tafel trouwens ook…Zo grappig. Hij draaide zich om en vertrok weer, waarop de vader vroeg of ik geflatteerd was. Ik zei van wel, maar dat ik het leuker zou vinden moesten het iemand van mijn leeftijd zijn. Het was namelijk een man van 50, schat ik, dat mij het koekje kwam geven. Just my luck zeker?

Na het eten hebben we nog even door de stad gewandeld. Één van de meisjes wou perse naar de taxidermia gaan kijken. Ik wist niet wat het was, dus zei maar ja. Tot ik voor een vitrine stond met allemaal opgezette dieren. Jak!
Vervolgens gingen we naar een Keltisch winkeltje en een super leuk café / boekenwinkel. Het is dus een combinatie van een café, met boven een boekenwinkel. Eigenlijk meer een magazijn, helemaal volgepropt met boeken!
Onze laatste stop was in een winkeltje om iets te halen om te drinken. Daar lag een dronken man op de grond, een heel mooi zicht moet ik zeggen. Hij probeerde recht te staan, waarop hij zich vasthield aan een rek, dat vervolgens helemaal naar beneden kwam. Tot grote frustratie van de eigenares van de winkel. Je zou voor minder!

Onze laatste stop was The Pontcysyllte Aqueduct. Ik had nog nooit een aquaduct in het echt gezien, dus vond ik dit wel heel spectaculair! Deze draagt het kanaal van Llangollen over the valley of the River Dee. Je wandelt terwijl er water naast je stroom, maar dan op 38 meter hoogte! Het waaide die dag ook super hard, dus ik was wel een beetje bang!

Toen we op die hoogte stonden besefte ik pas dat ik mijn fototoestel mee had! Ik heb dan ook enkele foto's genomen. Ik wou dat ik ze kon tonen, maar ben mijn ubs-stickje verloren. Ik heb een fototoestel van Sony en hun geheugenkaarten passen niet direct in je computer. Je hebt dus een soort verlengstuk nodig en net dat ben ik kwijt! De foto's zullen dus voor later zijn! Het aquaduct is trouwens UNESCO-werelderfgoed. Nog iets dat ik bijgeleerd heb! Het is dus een productieve dag geworden, ook al heb ik niet echt kunnen werken voor school. [Dat negeren we nu even]

Donderdag was het stagetijd! Ik had me goed voorbereid en verschillende lagen aangetrokken, dat ik toch maar geen kou zou moeten hebben! Ik wou net de deur uitgaan toen ik de post zag liggen. Tot mijn verbazing zag ik dat al de post voor mij was! Een lief briefje van mijn Meter Nieken en eentje van Miss Lenny Michaels! You made my day! Ik wou je nog een mailtje sturen, maar het is altijd uit mijn gedachten gegaan! Daarom een speciale vermelding op mijn blog.. [Ik hoop dat je het mij kan vergeven]

Als een klein kind ging ik over straat met mijn briefjes in mijn hand. Ik kon niet wachten om ze te lezen, maar als ik niet vertrok ging ik te laat zijn. Dus probeerde ik een combinatie van de twee: stappen en lezen. Onderweg kwam ik één van de andere stagiaires tegen. Zij moest nog even naar de bank, maar vertrok daarna richting The Venture en ze bood me een lift aan. Dat aanbod nam ik natuurlijk met beide handen aan! Terwijl zij in de bank haar ding deed had ik trouwens de tijd om mijn brieven te lezen. Woehoe!

Daarna vertrokken we richting The Venture. Ik heb echt heel veel bewondering voor haar. Ze heeft een zoon van 4, gaat naar school, loopt stage en werkt dan ook nog eens. Hoe ze het doet, ik weet het niet! Maar ze is een pracht van een vrouw, met veel verhalen en ze is echt super lief voor mij… Origineel komt ze uit Ghana, maar is hier getrouwd met een Brit. Ze reist super graag en wil een keertje naar België komen, want ze heeft daar namelijk ook familie wonen. Het liefst van al zou ze naar Duitsland verhuizen, daar heeft ze een beetje haar hart verloren. Een vrouw met veel interesses dus en de wilskracht om ervoor te gaan!

Aangekomen in The Venture was het heel rustig. Er waren niet zoveel kinderen aanwezig. Één van de meisjes wou graag koningin voor één dag zijn. Dus één van de medewerkers besloot voor haar een outfit te maken, uit lapjes stof. Ondertussen waren de andere kinderen zwaarden aan het maken en besloten deze te verven. Wat daarna volgende was een combinatie van tikkertje met zwaarden en een verfgevecht. Als resultaat: mijn jas helemaal onder de verf…Must love kids! Gelukkig is het afwasbare verf, anders had ik er niet zo hard mee kunnen lachen.

Daarna werd een immens spel van Offground Tagg ingezet. In The Venture spelen ze dit als volgt: je mag de grond niet raken, nooit. Wie de grond raakt is hem, wie er als nieuwe bijkomt is hem. Je krijgt dus een hele constructie van banden, kartonnen dozen, plastic bakken en andere soorten van verhogen. Je klautert dus van het ene op het andere, terwijl je niet probeert getikt te worden of de grond te raken. Doordat er zoveel gebeurd, veranderd de tikker contant waardoor de kinderen steeds roepen: who's on? Een hectische boel tot gevolg, maar wel zeer leuk om mee te maken. Je mag namelijk niet meespelen (als medewerker) als je niet door de kinderen zelf wordt uitgenodigd. Het gaat als volgt: put you W.E.L.L.I.E.S. on.

Wait to be invited

Enable children to explore their own values

Leave children to improve their own performance

Let children decide what they play, how they play and why the play.

Interrupt only when vital

Enable the children to decide what's appropriate behavior.

Step in and organize only when the children want you to.

Voor mij was dit echt wennen. Gelukkig komen de kinderen je al snel zelf halen. Persoonlijk voel ik mij nutteloos als ik niets om handen heb. Ik begin me dan van alles af te vragen en lijk zo soms in een negatieve spiraal te geraken. Zonder dat daar echt reden voor zijn. Liever iets om handen dan! Na het spel kwam Thoby Miller langs, om eens te kijken hoe het met de stagiaires ging in het algemeen en om een afspraak te maken om eens rustig samen te kunnen zitten. Op dat ogenblik was ik samen met de andere stagiaire hout aan het zagen voor het vuur. Ik denk dat ze ons de meest botte zaag ooit gegeven hadden en het ging maar niet vooruit. Thoby besloot om ons te helpen. Waarop hij gefrustreerd raakte over de zaag. Uiteindelijk zijn we er dan toch in geslaagd om het hout te zagen en besloten we even uit te rusten en een luchbreak te nemen. Normaal eet je op de playground je boterhammen of lunch op, maar deze keer mochten we in het kantoor plaatsnemen en even uitblazen.

Na deze pauze werd ik uitgenodigd door een paar van de meisjes om tikkertje te spelen op het schip. Elkaar tikken doen ze wel niet, ze vinden het veel te leuk om mij te zien lopen. Dus als ik tikkertje speel ben ik hem gegarandeerd. Het is zelfs zo dat ze de andere spelers gewoon voorbij lopen, ook al zitten die klem, gewoon om mij te kunnen tikken. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar het schip is nog niet helemaal af. Dus hier en daar zijn het gewoon balken, met daartussen tamelijk grote spleten. Groot genoeg om tussen te vallen. Omdat mij bang te maken besloten ze van de ene kant naar de andere te springen. Ik was oprecht bang. Als ze in het gat vielen, zouden ze drie meter diep op een houten vloer terechtkomen. Ik vroeg hen om ermee op te houden, maar dit leek gewoon averecht te werken. Ze werden als maar (over)moediger, tot er eentje slipte en bijna viel. Mijn hart stond bijna stil! Dan heb ik ze eraf gehaald, ik wil geen gebroken botten op mijn geweten.

Daarna ging het spel gewoon verder. Wat later stond ik met iemand te babbelen, waarop ze mij ineens een schop in mijn kont gaf. Eerst leek het om te spelen, maar daarna werd ze steeds gemener. Ze wou terug schoppen, toen ik haar tegenhield aan haar schouders en haar erop wees dat ze een grens aan het overschrijden was. Waarop ze mij in mijn gezicht keek en zei: I'm going to tell the staff that you smacked me, and then you get sacked!
Eerlijk? Ik wist niet wat ik moest doen, ik stond aan de grond genageld. Ik heb haar gezegd dat zoiets onaanvaardbaar is en dat ik het gedaan was met spelen. Op die manier weiger ik verder te doen. Blijkbaar was die boodschap nog niet duidelijk genoeg, dus nam ze mij vast en begon ze te zingen: Hush little baby, don't you cry.. Op de meest kleinerende manier ooit! Ik was zo kwaad op dat moment, ik heb mij losgetrokken en ben naar beneden gegaan. Waarop ze besloot om een koortje te vormen met twee andere meisjes en het naar beneden te schreeuwen. De andere stafleden werden snel ook slachtoffer van hun gezang. Voor iedereen hadden ze wel en rijmpje klaar. Gewoon negeren zeiden ze. Op dat moment was ik er echt niet goed van, de manier waarop ze het deed… Ik word er nog steeds lastig van. Ik ben ook gewoon van iemand te straffen / te mogen straffen, het mandaad daarvoor te krijgen. Hier is dat niet. Ook al ben je 10 jaar ouder en "werk" je daar, maakt geen verschil. Je moet er kracht achter kunnen zetten.. Die kracht heb ik nog niet. Ik denk dat dit misschien nog het meest frustrerend is! Ik zal mijn weg er nog wat in moeten zoeken denk ik.

Volgens hun zit ik trouwens ook aan de drugs, want ze maakten van mijn naam Elcahol. Alles om je er maar onderuit te krijgen, zo gaat dat dan.. Het gaat nog zoeken worden om een manier te vinden om hier mee te kunnen omgaan… We zien wel, I'll keep you posted. Gelukkig was het na hun concert een stuk rustiger. Zo is het ook gebleven tot sluitingstijd. Daarna was het tijd voor een heerlijke avondwandeling! Thuisgekomen heb ik mij lekkere croque monsieur gemaakt (Met dank aan Nele voor het idee). Jamm Jamm! Tot zover mijn drukke donderdag.

Gisteren stond ik ook een hele dag op The Playground. Toen ik opstond leek ik helemaal gedesoriënteerd. Ik verloor de tijd uit het oog en was bijna te laat. In de drukte brak ik ook een bord van iemand anders, het leek alsof mijn brein niet meer wilde functioneren. Gelukkig leek het voorbij toen ik in The Venture aankwam. Meteen werd ik door twee meisjes uitgenodigd om op The American te gaan. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar het is een constructie met in het midden twee koorden en daar rond een soort van harde plastic. Je moet op een verhoog gaan staan en de koord met de dikste plastic vastnemen. Dan spring je van het verhoog en moet je op de plastic gaan zitten, als een soort van schommel. Zo gaan je heen en weer. De tweede koord kan gebruikt worden om de ander wat aan te sturen. Zo hebben ze een spelletje dat je de andere koord rond de andere moet draaien, terwijl er iemand opzit. Dan begint de andere hiermee te lopen en beweegt de eerste mee. Ik weet niet of dit op iets slaat, maar in mijn hoofd is het wel duidelijk. [Daar zijn jullie natuurlijk niets mee, ik weet het!]

Ik heb het proberen te vinden op google, maar bij één zoekopdracht [The american swing] kwam ik op iets louche terecht, dus heb ik het zoeken gestaakt. Jullie zullen naar hier moeten komen om het te bezichtigen.
Mijn taak was de koord aangeven en schudden met de tweede koord, waardoor de schommelaar [Ik denk niet dat dit een woord is] veel hoger gaat. Toen ze wisten dat ik dit kon, moest ik het eens bij iedereen doen. Wiggle it, zo noemen ze het / zo heb ik het toch verstaan.

Daarna werd ik meegenomen door één van de meisjes op een tour vol uitdagingen. Zij gaf mij opdrachten en die moest ik dan uitvoeren. Telkens ik nee zei, moest ik nog een extra opdracht doen. Zo moet ik van de glijbaan gaan, door een tunnel kruipen en op allemaal andere dingen klauteren. Zij vond het natuurlijk fantastisch! Lachen dat ze gedaan heeft, ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen. Ik vond het natuurlijk ook plezant, gewoon niet altijd even hard. Vooral als het dingen in de hoogte waren, brrr… Niet echt mijn ding.

Het was precies de ervaringsweek all over again. De tour eindigde omdat ze om 14.30 naar huis moest gaan. Ik moest even op adem komen en nam daarom even een luchbreak. Toen ik gedaan had met eten kwam er een jongetje naar mij, hij wou mij iets laten zien. Ik kende hem nog van 's morgens. Toen had ik hem al een duwtje gegeven op The American. Hij was samen met een paar andere jongens een boomhut / kot aan het bouwen.

Ze vroegen of ik niet wou helpen. Na een tijdje leken de jongens zich wat te vervelen. Dus ik vroeg hen of ze het spelletje kenden met de nagel in het hout slaan. Je slaat dus een nagel in een blok hout, tot hij stabiel staat. Daarna mag ieder om beurt slaan, wie als eerste de nagel in het hout slaat wint. Ze vonden dit een fantastisch spelletje! Ik was al blij dat ze het niet afgezaagd vonden. Het duurde niet lang of ook andere kinderen wouden deelnemen.

Na het tweede spelletje werd aangekondigd dat er een optreden zou plaatsvinden. Tijdens de week liep er een "cursus" hiphop dansen. Nu gingen de meisjes laten zien wat ze geleerd hadden. Op Domino van Jessy J werd het dansje ingezet. Vol trots werd er opgetreden! Het was leuk op te zien.

Een van de meisjes die meedeed heeft een speciale band met The Venture. Ze komt er al sinds ze vijf is en nu werkt ze er als soms vrijwilliger. Ze is even oud als mij op dit moment, maar kan niet werken / naar school gaan wegens diverse redenen. Na het optreden ging zette zij haar meteen neer. Ik ging naar haar naar toe en zei:' Je kon op zen minst lachten terwijl je optreed.' Tijdens het optreden had ze niet één keer gelachen!

Ik weet dat zij daar tegen kan en kreeg meteen een opmerking terug. Toen zei ze dat ze zich niet zo goed voelde. Ik vroeg waarom, maar ze wist niet waarom. Toen zei ze tegen één van de andere meisjes dat ze haar geld aan mij moest geven. Blijkbaar had ze geld aan haar gegeven om bij te houden, maar moest ze nu weg. Ik vroeg waar ik het moest steken en ze antwoordde nog: 'gewoon in je zak'. Het was een enorme hoeveelheid kleingeld dat mij werd toegestopt en ik bekeek haar en zei: 'je gaat mij scheef doen lopen'. Op dat moment zag ik dat er iets mis was.

Ze begon helemaal te schudden en leek zich niet meer bewust van de situatie. Ik weet dat ze epilepsie heeft en blijkbaar had ze een aanval gekregen. Ik heb mij omgedraaid en naar mijn stagebegeleider geroepen. Zij heeft de ambulance gebeld. Het was echt serieus. Ik was op het moment zelf echt bang! Ik heb nog nooit zoiets gezien en ik wist dus ook niet wat ik moest doen… Ik kon er echt niet bij blijven staan. Ik ben dan buiten gaan staan om de ambulance op te wachten. De rest van de kinderen waren natuurlijk ook in schok. Zij werden in het gebouw gelaten, zodat ze niet in de weg van de ambulanciers zouden lopen.

Ik werd gevraagd om binnen te helpen en ik was blij dat die vraag kwam. Ik had afleiding nodig en die brachten de kinderen binnen. Vele zaten met vragen en waren ongerust, maar al snel leek het ritme zich te herstellen. Ze werd door de ambulanciers naar huis gebracht, ze moest dus niet naar het ziekenhuis. Een uurtje later stond ze al terug. Ze wist niets meer van het optreden, zo erg moet het geweest zijn. Ik heb haar meteen gezegd dat ze mij bang had gemaakt. Pfff…Je maakt wat mee in The Venture. Gelukkig is ze nu in orde.

Binnen ging ik met je jongeren wat kleuren. Als je de jongeren binnen ziet lijkt het nog 10x zo hectisch. Ik werd alleen gelaten met hen en ze leken mijn grenzen wat af te tasten. Ze gingen er vanuit dan ik hen niet mocht "bannen". Ze hadden pech, want ik mag dat wel. Vooral het gebruik van scheldwoorden begon mij tegen te steken. Er was een meisje die blijkbaar geen enkele zin kon zeggen zonder fuck erin. Ik vroeg haar of ze besefte dat ze dit deed. Ik zei dat de volgende keer ze buiten moest gaan staan. Ze probeerde mij uit te dagen, door woorden te zeggen die erop lijken. Tot ze in één zin 3 scheldwoorden gebruikte. Dat was de grens. 2 minuten moest ze buiten van mij en het was een echt gevecht. Ze weigerde buiten te gaan, schreeuwde dat mensen voorkeursbehandelingen krijgen, enz… Een hele onderdrukkingsspeech volgde. Uiteindelijk ging ze dan toch buiten.

Ondertussen werd er gekookt met de kleintjes er werden muffins gemaakt van banaan. Één van de oudere leek jaloers te zijn omdat zij niet mocht meekoken. Op de één of andere manier is ze in het gebouw geraakt en heeft de cakejes ingedrukt. Daarna heeft ze de oven afgezet, zodat alles mislukte. Toch waren de kleintjes zo blij met hun cakejes en ze hebben ze allemaal opgegeten.

Ik zat ondertussen aan het kampvuur met een paar van de oudere bezoekers. Met hen heb ik een beetje gebabbeld over muziek en andere zaken. Dat was wel eens verfrissend!
In het begin mocht ik niet alleen gelaten worden met het vuur, omdat ik nog niet wist hoe het in elkaar zat. Ondertussen mag ik dat wel. Gisteren was dat zo. Alles ging goed tot een paar jongens begonnen te vechten bij het vuur. Ik probeerde ze uit elkaar te halen, toen één van de jongetjes er tussen kwam. 'Stop met vechten, Elke staat hier alleen. Als er iets gebeurd krijgt zij het allemaal op haar.' Dat was echt de liefste reactie ooit!

Uiteindelijk werd de ruzie wel uitgeklaard en keerde de rust terug. Tot sluitingstijd bleef het dan ook rustig. Tot zover mijn vrijdag eigenlijk…

Vandaag was ik thuis en ik moest eens dringend naar de winkel gaan! Ik had niets van eten meer, dus het werd tijd dat ik er werk van maakte. Daarnaast moest ik ook mijn taken nog doen.. Sinds vorige week hebben we een takenbord en ik moest de badkamer kuisen en de keukenvloer dweilen. Dus heb ik eerst dat gedaan, mij dan gewassen en tot slot naar de winkel geweest.

Daar heb ik lekkere scones gekocht! En ze hebben gesmaakt, laat ik het zo zeggen. Vanavond ga ik spaghetti maken. Eigenlijk ik ga nu spaghetti gaan maken, het is tijd!

Tot zover mijn blogupdate!

Tot de volgende keer, maar eerst nog het liedje van de dag! Zo Schattig!

Elke

Xx


 

No Milk Today

Hi everybody!

Vandaag had ik een dagje vrij, dus wat meer tijd om wat uitgestelde zaken te doen. Zoals onder andere: de was! Ik kon het niet blijven uitstellen, ik had bijna geen kleren meer over. Oké, dat is een beetje overdreven! Ik begon gewoon sommige essentiële stukken te missen, laten we het zo zeggen. Daarnaast heb ik ook mijn kamer wat opgeruimd, want het was nodig. Overal had ik papieren gelegd en andere zaken versperden gewoon mijn vloer. Om eerlijk te zijn, ik geraakte er zelf niet meer wijs uit! Het was dus dringend tijd om wat zaken op orde te zetten…

Daarnaast heb ik wat gewerkt voor eindwerk ( een vak voor school) en mijn plakboek wat bijgewerkt. Voor diegene die niet weten wat een plakboek is: een boek waar je dingen in plakt. Ik ben er eentje aan het opstellen voor mijn ervaringen hier. De creatieve midget in mij is terug wakker geworden! Verder heb ik vandaag ook mijn eerste skypegesprek gehad met Paul Thys, mijn stagementor. Een beetje bekijken hoe het staat met mijn stage en mijn concrete planning. Ik heb nog wat werk voor de boeg…

Om te slagen voor stage moeten wij namelijk bewijzen dat we aan een bepaald aantal competenties voldoen. Je kan dus niet gewoon zeggen, ik voldoe daaraan. Je moet dat op de een of andere manier kunnen "bewijzen". Dit vertaald zich dan in een "plan van aanpak". Daar zal ik één van de volgende dagen werk van moeten maken denk ik! Vandaag ga ik wat lezen in een boek Organised fun. Dit is een boek dat ik in het begin van het jaar heb aangeschaft op de boekenbeurs in Brussel. In het boek staan verschillende activiteiten en spelletjes, zeer handig aangezien ik volgende week een hele week op The Playground sta. Moesten de kinderen dan iets willen spelen, kan ik ze tenminste iets voorstellen. Handig is ook dat het allemaal in het Engels is, zo kan ik tenminste de originele benaming gebruiken.

Vandaag was dus een tamelijk rustige dag, niets in vergelijking met gisteren. Gisteren stond ik namelijk een hele dag op The Playground (van 11 tot 7). Er waren niet super veel kinderen, maar diegene die er waren zorgden wel voor genoeg leven in de brouwerij. Zo waren er drie kinderen aanwezig uit hetzelfde gezin, zij vonden hun eigen spelletje uit: How far can I go. Doel van het spel: kijken hoeveel "The New Girl" kan verdragen. Lees: hoeveel kan Elke verdragen. Toen had ik het wel even moeilijk. Geaccepteerd worden door de kinderen is één ding. De volgende stap is het respect krijgen + het mandaad om hun te "straffen". Het is dus niet zo dat zij naar mij moeten luisteren. Het is niet zoals bijvoorbeeld op een speelplein… Ver van eigenlijk.

Dat is wel aanpassen. Ik heb hun respect nog niet, dus wat ik zeg doet er eigenlijk niet zoveel toe. Ik heb dus een andere manier moeten vinden om met hun aan de slag te gaan. Zonder dat ze daarvoor moesten doen alsof ze een hamer naar mij gingen gooien *Nee, dit is niet verzonnen* Ik ben dan met één van hun gaan voetballen en die leek dan wel te kalmeren. Één van de meisjes had ondertussen een andere bezigheid gevonden en trok ze haar zus daarin mee. De gemoederen leken dus gekalmeerd en ik was gelukkig.

Om op voetbal verder te gaan. Ik heb de fout gemaakt om voetbal soccer te noemen. Epic Fail! Vooral bij de oudere jongens dan. Blijkbaar sprak ik het dan ook niet deftig uit, dus nu is mijn bijnaam bij hun "Soecker".
Ach ja… Ze leken wel te bedaren als ik Vincent Kompany noemde en dat hij van België was. Eerlijk: moest hij niet met zijn bloot bovenlijf op de cover van Humo gestaan hebben, zou ik niet weten wie hij was. Lucky me, dat hij nu voor Manchester speelt. Daarna moest ik van de jongens verschillende andere dingen uitspreken om te zien of ik dat wel kon. Na drie woorden gaven ze het op, blijkbaar is mijn Engels nog niet zo slecht.

'S Avonds kreeg ik nog een lift van één van de medewerkers, of moet ik nu collega's zeggen? Dat spaarde mij een wandeling van een half uur naar huis!

Tot zover mijn belevingen eigenlijk.

Ik ben op dit moment veel te afgeleid door de site Six billion secrets.
 Dit is een site waarop mensen hun "geheimen zetten", sommige grappige, andere ernstig of triest.
Zeker eens een kijkje nemen, it helps.

Be optimistic!

Elke

Ps. Ik heb vandaag geluisterd naar de Topsify UK Top 40 op Spotify. Daarom kies ik hun nummer één als liedje van de dag!  I'm Titanium!

xx

The Killing Moon

Hallo België!

Ik heb vandaag een dagje vrij, dus ben vol op aan het relaxen! Morgen moet ik een hele dag naar stage, dus dan is het nu het moment om mijn batterijen wat op te laden. Oh ja, werken op een zondag…

Gisteren was het een heel actieve dag, of toch de helft ervan. Normaal moest ik me nog wat meer in de policies verdiepen, maar ik kreeg een ander werkje toegewezen. The venture houdt iedere avond een lijst bij met welke kinderen er aanwezig zijn. Het is een vast document, dat iedere dag wordt afgedrukt. Op het einde van de maand moet er opgeteld worden hoeveel kinderen er per dag aanwezig waren + het maandtotaal. Ik kreeg een lege lijst waarop ik moest bijhouden wie er allemaal aanwezig was die maand. Terwijl moet ik ook optellen hoeveel kinderen er in totaal aanwezig waren. Leuk… Streepjes trekken!

Mijn eerste reactie was: serious? This is the 21^ste century… Blijkbaar nog niet in The Venture. Op dit moment wordt er gewerkt aan een systeem, maar op dit moment lijkt het nog niet te werken. Vier uur later was ik eindelijk klaar, maar werd wel getrakteerd op een cupcake! So worth it!

Daarna mocht ik mee met The Super Juniors. Dit zijn de kinderen / jongeren tot 11 jaar die een soort van jeugdclub vormen. In het begin was er een Youth Club, voor Jongeren vanaf 11 jaar, tot de jongere kinderen zich achteruit gestoken voelden. Daarom werd The Super Juniors opgericht. Ze hebben ongeveer hetzelfde programma als The Youth Club, maar dan aangepast aan hun leeftijd.

Gisteren was er een uitstap gepland, naar een nieuwe playground in de buurt. Iedereen op de bus! Omdat het geregend had lag het terrein er wat modderig bij, tot groot ongenoegen van de kinderen. Ze kregen wel Wellies aan, maar konden toch niet allemaal verleid worden. Na een uurtje wouden hebben ze een poll gehouden om te zien wie er allemaal weg wou. Majority Rules… Tegen die tijd was ik al eens op mijn *** gevallen. Één van de meisjes vroeg om haar een duwtje te geven aan een schommel. Ik ging naar haar toe en daar ging ik dan. Een natte en vuile broek als gevolg.

Op zich vond ik het spijtig dat de kinderen niet meer enthousiast waren. Ik vond modder echt fantastisch als ik klein was. Gewoon even kind zijn en je volledig laten gaan. In dat opzicht zijn ze in The Venture wat meer verwend. Ze kunnen hoog en droog zitten als ze willen, het terrein is veel groter en er zijn meer mogelijkheden. Één van de begeleiders op de andere playground wist mij te vertellen dat deze nieuwe playground gebaseerd is op één van de eerste playgrounds in Denemarken. Deze is volledig voor en door de kinderen gemaakt. Er komen geen houten constructies als in The venture, maar enkel een paar kampen een zelfgemaakte bruggetjes over een riviertje. Ik vond het wel interessant om dit te horen. Op dit moment ben ik nog wat extra informatie aan het opzoeken over deze manier van werken. Ik denk niet dat er in België met dit gedachtegoed gewerkt wordt (Al weet ik dat niet voor de volle 100% zeker).

Ik denk dat we tegen een uur of 6 terugwaren in The Venture. Daar was het kampvuur al goed aan het knetteren en meteen gingen alle kinderen er rond staan. Na een tijdje was iedereen opgewarmd en één van de kinderen vroeg me om mee square te spelen. Ik had hier nog nooit van gehoord, dus wat doe je dan: uitleg vragen. Ik heb het wel twee keer moeten vragen, want ik snapte het de eerste keer niet *shame shame*

Tegen 7.30 waren de laatste kinderen naar huis en werd de playground afgesloten. Het was tijd om naar huis te gaan! Één van de lieve medewerkers gaf me een lift naar huis.. Dat spaarde me een 30 minuten lange wandeling! Ik was zo blij, want ik kon echt niet meer!

Thuisgekomen was het tijd om mijn resultaten online te checken, resultaat: geslaagd! Dubbel feest! Nu had ik nog een extra excuus om niet te koken, (buiten het feit dat ik gewoon niet meer kon). Ik ben dan maar Chinees gaan halen. Gelukkig is er eentje 3 huizen verder.. Op 20 minuutjes stond ik terug thuis met mijn lekker warm eten! (kip in zoetzure saus en gebakken rijst) Jammnnn….

Tot zover mijn update!

Morgen sta ik een hele dag op The Playground! Hopelijk is het dan iets warmer…


 
Elke



Ps. Het liedje van de dag heeft een speciale betekenis. Dit was het liedje dat door de kinderen gezongen werd op de terugreis naar The Venture. Het was echt fantastisch om ze bezig te horen! Bus Fun!

Somebody To Love!

Speciaal voor mijn liefste Sir Robin Bert!

The Wall Of luvvv! (update) 

We don’t need money to have a good time!

Hallo iedereen!

Ik ben net terug van mijn tweede dag stage. Het is ongelofelijk hectisch, niet normaal! The Venture doet zoveel, ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Daarnaast sprak ik vandaag met een andere studente die er al drie weken is en zelfs zij weet nog niet alles. Lichte paniek!

Ik zal beginnen bij het begin. Gisteren moest ik van 12 tot 4 werken. Ik moest officieel gaan voor een teamvergadering, maar aangezien de hoofdpersonen niet aanwezig waren ging het niet door. In plaats daarvan kreeg ik nog wat meer informatie over The Venture, gevolgd door een meer fysieke inspanning. Er was namelijk een vrachtwagen gearriveerd met allemaal hout. Even ter verduidelijking: De playground bestaat uit allemaal houten constructies, een kasteel, een boot,… De boot is nog niet helemaal afgewerkt, daarvoor dus de vrachtwagen met hout.

Omdat vandaag de Minister van Onderwijs langskwam moest al het hout verwijderd worden. Leuk! Hef en tilwerk. Ik was hier helemaal niet op voorbereid! Daar stond ik dan op mijn allstars en mijn mooie jas. Ik kreeg dus een paar schoenen van "de werkmannen" en een geleende waterproof jas! Mijn armen doen er nog pijn van. Daarna moesten er nog enkele details afgewerkt worden, daarbij mocht ik ook helpen. Nietjes uit de muur trekken en nieuwe informatie omhoog hangen. Aan diversiteit geen gebrek!

The Venture zelf was die dag gesloten voor de kinderen / jongeren, aangezien er nog grote stronken op het terrein lagen. Het was net iets te gevaarlijk, wat veel frustratie met zich meebracht bij de jongeren. Uiteindelijk ben ik helemaal uitgeput naar huis gegaan. Ik kon echt niets meer aan! Gelukkig had ik nog wat spaghetti in de koelkast staan. Ik was zo trots op mijn spaghetti! Daarom dat ik hem wou delen met iedereen, inclusief de afwasbak! Laat het mij even uitleggen. Ik had mijn "restjes" in een potje gestoken. Ik wou dit potje terug dichtdoen, maar duwde net iets te hard. Op de één of andere manier kwam de pot in de afwasbak terecht (waar nog water in stond). Ik was op dat ogenblik zo wanhopig dat ik er zelf aan gedacht heb om de spaghetti er gewoon terug uit te halen. Enkel de afwaswater stukjes zou ik eruit laten. Dat was mijn plan, tot ik zag dat het water al in mijn pot was gelopen. Bye bye spaghetti! Ik was zo teleurgesteld…

Gelukkig had ik al een beetje in een kom gedaan om op te warmen, dus kon ik er toch nog een beetje van genieten. Mijn originele plan daarna was om vroeg in mijn bedje te kruipen. Dat was buiten mijn kotgenoot gerekend. Die een feestje besloot te houden, met een paar Duitsers die blijkbaar wouden bewijzen hoe goed hun Engels was. Even meer over mijn kotgenoot. Ik heb het hier over diegene die blijkbaar verdwenen was. Hij is blijkbaar terug opgedoken. Ik weet dit zeker, omdat ik hem eerst niet wou binnenlaten. Ik zat dinsdag in de keuken en ging net naar boven toen ik geklop hoorde. (Onze bel werkt niet). Ik deed open en kreeg een uitleg over mij, gevolgd door: "are you new here?". Ik wou hem dus niet binnenlaten, tot frustratie van hem. Ik dacht wat een freak staat hier nu voor mijn deur, tot bleek dat hij hier ook woont. Ach ja.. Ik heb mijn excuses dan maar aangeboden, shame on me!

Vandaag ben ik dan maar wat later opgestaan. Ik had niet zoveel zin om buiten te gaan, het was echt koud buiten! Ik had van 12 tot 6 vandaag. Het was terug super druk op The Venture. De minister ging bijna gaan komen en je voelde de stress echt hangen. Er werd een vuur aangestoken, omdat een paar schoolkinderen gingen langskomen om soep te maken met een 'dutch oven' boven het kampvuur.

Om het gezellig te houden moest ik van één van de medewerkers de leeftijd raden van alle andere medewerkers, inclusief hemzelf. Ik schatte hem 36 terwijl hij eigenlijk slechts 29 is. Ik had hem gewaarschuwd dat ik slecht ben in schatten, maar hij vond het blijkbaar grappig. Dus ging hij iedereen af en ik moest maar raden. Blijkbaar ben ik nog slechter dan ik dacht!

Mijn ergste was iemand van 24, 30 jaar oud schatten. Serieus! Ik voelde mij zo beschaamd..
Langs de andere kant vond ik het wel fijn dat ik zo betrokken werd.

Toen was het moment aangekomen, Mevrouw de Minister was gearriveerd. Het was een klein "oud" goedlachs vrouwtje. Iedereen de hand schudden, ja ja ook die van mij.. Ik mag toch een beetje trots zijn hé!
Wat een organisatie allemaal niet moet doen voor wat extra subsidiering.

Nadat de kinderen van de lagere school vertrokken waren, samen met de Minister kon de grote opkuis beginnen. Alles werd terug opgeborgen en op zijn plaats gezet. Daarna kreeg ik met de andere studente nog wat meer uitleg over The Venture en omliggende voorzieningen. It's a lot to take in!
Wel moet ik erbij zeggen, hoe meer uitleg ik krijg hoe meer ik me kan vinden bij de organisatie. Ze werken echt vanuit de gemeenschap en met de beste bedoelingen voor hun bezoekers. Zo werken ze met monitorring en inclusie werkers. Er is nog heel veel dat ik kan ontdekken over The Venture en ik kan niet wachten!

Daarna was het tijd voor het "saaiere" maar noodzakelijk werk: The policy lezen. Alle regels en onderliggende maatregels eens goed doornemen. Zodat ik mee ben op het vlak van straffen, roken, pesten en al die andere zaken! Op twee uur tijd heb ik 18 pagina's gelezen, nog niet eerst 1/3de… Het zal nog even doorbijten worden!

Vandaag is mij nog iets anders opgevallen, qua mentaliteit en prioriteiten van de bevolking hier. Niet dat ik iedereen over dezelfde kam probeer te scheren, laat dat duidelijk zijn. Wat ik wil zeggen is dat het soms raar is om deze taferelen te zien of erover te horen. Ik had niet gedacht dat er zo'n cultuurverschil ging zijn. Zo zie je maar dat je niet naar Afrika moet trekken om in contact te komen met een andere cultuurgevoel / samenhang van de gemeenschap.

Om een voorbeeld te geven: Het zal misschien onnozel klinken, maar ik was er wel van onder de indruk. Zo zag ik een vrouw met twee kleuters voor hun deur staan. Ze moesten naar binnen gaan, maar het ging niet snel genoeg blijkbaar. De mama riep: "If you don't fucking hurry, I shut the door, and you'll stay outside"". Ik was al geschokt omdat ik de kinderen op The Playground zoveel fuck hoorde gebruiken. "Give me the fucking paint", " What the fuck is taking so long?". Ik ben niet zo naïef om te denken dat kinderen in België niet vloeken, het is enkel de manier waarop. Fuck wordt hier gebruik alsof het een gewoon werkwoord is. Ik zal nog een manier moeten vinden om daar mee om te gaan… I'll keep you posted!

Tot zover mijn kleine update!

See you later HoHo's

Love you! xx


Clip van de dag >Made My Day!

The Times They Are A-changin’

Vandaag had ik voor de eerste keer les! Ik was echt mega zenuwachtig..

Een paar dagen geleden had ik een mailtje gekregen van Thoby om te vragen of het wel zou lukken om het lokaal te vinden. Anders mocht ik eerst langskomen op zijn kantoor en zouden we samen naar het lokaal gaan. Ik wou een beetje afstappen van het "hou mijn handje vast principe" en besloot om het zelf te doen. Op mijn weg naar het lokaal kwam ik Thoby tegen, waarop hij zei: "I'll see you in 5". Tot zover mijn independent moment!

Uiteindelijk leek het zo druk, dat ik toch nog alleen naar het lokaal moest gaan. Eerst stond ik aan het verkeerde lokaal. Het was bijna tijd dus ik klopte aan, waarop een hele klas mij aankeek alsof ik een alien was. Dus klopte ik aan bij het volgende lokaal. Gelukkig was dit wel het juiste! Ik werd meteen begroet door mijn "klasgenoten". Op dat moment waren ze er nog niet allemaal. (We zitten ongeveer met 25 samen) .

Aan het begin van de les werd ik voorgesteld door Thoby. (Wave Elke, Wave! There she is). Alsof ik op 20 meter afstand zat! Ik vond dat wel heel vriendelijk. Bij ons op school gebeurd dat niet…

De les op zich vond ik zeer interessant. Vandaag was het eigenlijk nog maar een introductie, maar toch werd mijn aandacht meteen getrokken. Tijdens deze lessen zullen we 3 thema's behandelen: Power, bureaucratise and professionalism. (Dat denk ik tenminste dat de thema's zijn)

Op het einde krijgen we drie vragen, hier moeten we eentje van kiezen en daar dan een paper over schrijven. Ik som ze even op:

1. How can power dynamics best be explained? Illustrate your answer with reference to your experiences of social education practice.
   
2. Do rationalized bureaucratic systems compromise effective social education practice?
   
3. How relevant is professional status for social education practitioners?
   

Geen bullsh*t dus…

In de lessen zelf krijgen we theorieën aangereikt, deze moeten wij dan linken en onderbouwen met de praktijk. Boeken worden in dit vak blijkbaar niet gebruikt. Enkel teksten worden uitgedeeld en die moeten we dan voorbereiden tegen de volgende les. Dit vak zal meer aandacht vragen dan ik had gedacht!

Wel vond ik het lesgeven op zich zeer interessant. Er word in dialoog gegaan, naar meningen gevraagd. Ben je het niet eens met iets, zeg het dan. "Even out the powerbalance"

Iets wat me zeker zal bijblijven uit de les is de McDonaldisation van de maatschappij. McDonald is efficiënt, maar niet effectief. "With a logo that looks like a golden butt crack" (Bij deze uitspraak lag ik echt plat!)

De les duurde iets langer dan een uur, daarna mocht ik naar huis. Ik moest wel in de namiddag terugkeren voor het tweede deel van de les. Deze wordt wel gegeven door een andere docente en geeft een andere invalshoek. Blijkbaar hebben ze hier ook een soort van hubwise waar slides op staan, die zal ik dan nog moeten zoeken!

In het begin van de les ging de focus naar mij. Ik moest iets over mezelf vertellen en daarna moest de rest van de klas iets over zichzelf vertellen. "It's just proper manners." In het begin voelde ik me een beetje geviseerd, maar uiteindelijk vond ik het wel fijn!

Misschien is dit wel belangrijk om te vermelden: ik ben de jongste! En met de jongste bedoel ik niet 2 – 3 jaar jonger, eerder 10! Er zijn wel mensen van begin de twintig vermoed ik, al ben ik niet zo goed in schatten!

Iedereen werkt trouwens ook al. Zij hebben stage in hun tweede jaar. Nu werken ze en komen ze 2 dagen/ week naar de les! The Hell! Dat had ik ook niet verwacht! Daar zit ik dan als "de studente", zonder echte werkervaring.

In deze les moeten we veel discussiëren over eigen ervaringen. Ik heb nog geen echte werkervaring, alleszins toch niet over dat onderwerp. Dus luisterde ik gewoon voor het meeste deel. Ik zat in de groep met 3 andere vriendelijke dames, ieder van hen gewapend met een eigen (sterke) mening! Ik vond het fantastisch om hen bezig te horen en vond het super dat ze me er bij betrokken!

Uiteindelijk bleek dat ik voor dit deel apart ook nog een paper ga moeten schrijven, over andere vragen! Oké, ik heb dit vak echt onderschat! MAAR, ik zie het wel volledig zitten.

Ik ben echt uitgeput op dit moment. Opletten is zo al niet mijn sterkste punt, maar als het dan nog eens in een andere taal is…

Mijn notities zijn ook echt afschuwelijk! Half in het Engels en de andere helft in het Nederlands…

Ik ben wel veel te weten gekomen vandaag. Namelijk dat het inschrijvingsgeld voor Britse universiteiten echt schandalig hoog ligt! £9,000 voor 1 jaar! WTF! De meeste mensen uit mijn klas hebben al kinderen en er werd mij verteld dat ze bang zijn dit niet te kunnen betalen.. Wat ook maar meer dan normaal is! Hoeveel mensen worden niet uitgesloten door deze hoge kosten? Echt niet normaal gewoon….

Daarnaast is het blijkbaar ook moeilijk om aan een job te geraken in het "youth work" sector. 2 mensen uit de klas hebben op dit moment geen werk. Frustraties alom! Ze moeten spreken over hun ervaringen, wat het er nog eens extra indrukt allemaal… één iemand vertelde dat ze nu bij Starbucks werkte, gewoon om haar 3 kinderen te kunnen onderhouden. Ze was het geloof in de opleiding wat verloren, wat meer dan normaal is in haar geval.

Persoonlijk vond ik dat de docente er nogal snel overging.. Het is de realiteit… De overheid neemt alle subsidies weg, vele ontslagen en weinig nieuwe openingen….

Daar gaat mijn ideaalbeeld…

Volgende week hoef ik al niet te gaan naar de les. Het is "half term", waardoor de kinderen thuis zijn. Aangezien de meeste kinderen hebben… > les herzet..

Fine by me! Dan heb ik meer tijd om mijn teksten voor te bereiden..

Vanavond ga ik spaghetti eten > lees: pot bolognaise saus, gekapt en een beetje ajuin erbij = eten!

Morgen eerste officiële dag stage! Let's hope for the best…



Liedje van de dag >    Klik hier! 
 
Elke

xx


 

Walk

Om te beginnen het liedje van de dag!

Ik ben vandaag op weg getrokken gewapend met mijn ipod! Toen ik terug kwam van de winkel - geladen als een ezel- speelde dit liedje. Ik ken het via Lien > Dit moet ik wel vermelden anders wordt ze kwaad! (Durf niet te zeggen dat het niet waar is!)

Ik liep voorbij het park echt aan het genieten en een eekhoorntje huppelde voorbij! Geen idee waarom, maar dit maakte me zo blij! Ik vergat zelfs even hoe zwaar mijn zakken waren. Gelukkig woon ik niet ver!
Vanavond hou ik het simpel, met eitjes! Geen moeilijke toestanden, just enjoy and relax!

Het is vandaag namelijk mijn "laatste vrije dag". Morgen moet ik naar de universiteit voor de eerste lessen en woensdag begint mijn stage! Ik ben zo zenuwachtig...
Wees gerust, ik laat zeker iets weten! Tenzij ik mezelf  van schaamte opgesloten heb in het tuinhuis. Ik ben hier namelijk nog onhandiger dan in België. Ik laat alles vallen en lijk soms helemaal geen controle te hebben over mijn eigen voeten!
Gelukkig ben ik nog niet van de trap gevallen *hout vasthouden*

Gisteren heb ik met 2 kotgenoten een filmdag gehouden > Movie sunday!
Ik had helemaal niets gepland tot ze ineens aan mijn kamerdeur opdaagden. Of ik mee wou gaan naar Blockbusters en een paar filmpjes huren. Waarom niet dacht ik.
Uiteindelijk huurden we: How to train your dragon, Wall E en Paul. Eén voor één films die ik nog niet had gezien en ik vraag me af waarom! Fantastisch gewoon!

Zo heb ik dus gisteren mijn dag doorgebracht! Zittend tegen de radiator naar een tv-scherm gapend.
Om de dag af te sluiten maakte ik heerlijke ovenfrietjes met kip! Jammnn... Al zeg ik het zelf...

Tot zover mijn kleine update!

Toedels! x

We built our own world!

In plaats van het liedje van de dag, vandaag een filmpje. Deze morgen heb ik mij laten vertellen dat deze filmpjes populair zijn in the UK!

Ik ben vandaag nog eens naar The Venture geweest om een een weekschema te krijgen voor volgende week. It's looking good! Stilletjes aan beginnen alle puzzelstukjes samen te vallen, waar ik zeer blij om ben! Het begint hier wel kouder te worden en grauwe regen valt naar beneden! Ik denk dat het niet veel langer meer gaat duren voor de sneeuw hier ook uit de lucht valt!

If it means a lot to you

Vandaag heb ik een dagje vrij gekregen. Ik heb het rustig aan gedaan, gisteren daarentegen was van een heel ander kaliber.

Om 10 uur moest ik mij melden aan het bureau van Thoby Miller. Ik dacht dat ik een kortere route gevonden had, maar blijkbaar had ik de verkeerde afslag genomen. Resultaat 45 minuten stappen in plaats van de normale 25 minuten. Ik was zo opgejaagd omdat ik te laat was, dat ik helemaal rood het bureau van Thoby binnen struikelde. Daarnaast besloten mijn schoenzolen het op te geven, met een blaar tot gevolg.

It was not my day!

Na wat uitleg te hebben gekregen over het vak dat ik ga volgen en mijn stageplaats gingen we naar de administratie om mijn studentenkaart in orde te brengen. Blijkbaar moet je hier in sommige gebouwen gebruik maken van die kaart, anders mag je niet binnen! Ik was een beetje bang, aangezien ik volgende week al begin. Ik dacht: "Ik ga die kaart nooit op tijd hebben". Niets was minder waar, op nog geen 10 minuten had ik ze in mijn handen. Hier nemen ze blijkbaar een foto via de webcam en kunnen ze deze direct op een plastic kaart printen = fancy!

Tijdens de middag ging ik naar huis, via mijn vertrouwde route deze keer, maar ik werd op 2 uur al terug verwacht. Dan ben ik met Thoby naar The Venture gereden. De eerste keer in een auto met het stuur langs de andere kant! Ik heb echt mijn ogen uitgekeken!
Mijn stageplaats ligt achter Tesco. Dat is iets langer stappen, maar wel doenbaar.

Daar aangekomen maakte ik kennis met het personeel, waaronder een ex-studente van Thoby. Hij liet mij bij haar achter, en vertrok zelf terug richting de universiteit. Ik kreeg een boekje toegestopt met daarin de geschiedenis van The Venture. Daarna mocht ik vragen stellen. Ik vond ze heel erg vriendelijk en voelde mij meteen op mijn gemak!

De onderliggende visie van The Venture vond ik echt prachtig. Het is ontstaan vanuit een gemeenschap en niet via een overkoepelde voorziening. Toen ik klaar was met lezen begonnen de kinderen toe te stromen. Dus stelde iemand voor dat ik meteen mee naar beneden ging om kennis te maken met de kinderen. Dik gekleed zijn was de boodschap, want alles is buiten te doen! The venture is een adventure playground. Er is een groot voetbalveld, een immens kasteel gemaakt uit hout en een soort van schip. De kinderen stromen toe en beginnen meteen te spelen. Ze lopen rond en beginnen overal aan te hangen.

Meteen werd ik uitgenodigd om op het schip te komen. Hiervoor moest ik eerst omhoog klimmen en een stukje overbruggen waar geen beveiliging was. Één van de kinderen ging aan een balk hangen, met daaronder een gapend gat. Ik dacht dat mijn hart ging stilstaan, maar blijkbaar is dat allemaal meer dan normaal! Dat zal nog wennen worden. De aanpak is heel anders dan in België! Ik zie het als een uitdaging, we zien wel waar ik uitkom.

De kinderen zelf waren fantastisch. Ze komen naar je toe, bekijken je en zeggen: "you're new! Who are you?". Meteen is er interesse en komen er allerlei vragen, geen vraag te belachelijk! Zo moest ik meteen bewijzen dat ik van België kwam, door tot 10 te tellen in het Nederlands. Niet dat zij dat konden controleren, maar ze wouden het toch horen.

Uiteindelijk ben ik een goede twee uur gebleven op de playground. Ondertussen was het al goed donker geworden. Op mijn weg naar huis maakte ik een tussenstop bij Tesco, ik moest namelijk nog eten hebben! Uiteindelijk is het appelmoes met aardappelen en worst geworden. Al zeg ik het zelf, het was lekker! Hopelijk blijft het duren, tot nu toe ben ik zeer tevreden met mijn eigen kookkunsten! Wel zou ik het nog niet aan iemand anders voorschotelen! Dat vertelde ik ook mijn kotgenoten. Zij trakteerden me namelijk al op een maaltijd. Ik vertelde hen, dat wanneer ik zekerder was ik eens voor hun zou koken!

De avond werd afgesloten met een lekker stukje Rocky road en een anime film! Blijkbaar is er veel dat ik nog niet ken in deze wereld. Lang Leve, Levenslang leren!

Met deze wijze woorden sluit ik af voor vandaag!

Groetjes xx

 

Tik Tok!

Song of the Day! 

Old shoes & Picture Postcards!

Ik vond dat het tijd was voor wat foto's. Ik heb het nog niet helemaal onder de knie, dus ze staan niet in logische volgorde! Ik zal het wel leren met de tijd! Enjoy.

Alle spullen opgesteld in de gang! Gelukkig kon alles in de auto! 

Mijn bedje met Simba die op mij wacht. Boven mijn bed zie je allemaal voetjes met daarop heel lieve boodschappen! Zo zijn de mensen die ik heb achtergelaten, heel dicht bij mij! 

Mijn bureau, kast en de witte kast met de boiler! Ik heb dan wel de grootste kamer,  maar zit wel opgescheept met de boiler! Leuk als die in het midden van de nacht opspringt! 

Mijn deur en kamermuur! Met daarop kadertjes met tekeningen van mijn liefste nichtjes en neefje en een foto collage met allemaal andere schatten van patatten! 

In vogelperspectief! It's nice.

Omdat mijn oriëntatie niet altijd even goed is > een stratenplan! 

Mijn eerste zakje Salt en Vinegar! Jammnnn

Mijn eerste kopje zelfgemaakte Thee! 

The wall of Love
Even wat meer uitleg: Dus van mijn liefste vriendjes en vriendinnetjes kreeg ik al heel wat  briefjes mee. Iedere keer als ik er eentje gelezen heb plak ik deze tegen de muur! Zo blijven jullie niet in de doos zitten en kan ik naar de muur staren wanneer ik eenzaam ben! Ondertussen heb ik alle briefjes gelezen van mijn klasgenootjes! (Ook al zat ik technisch dit jaar niet met iedereen meer in de klas) Ik moet ze enkel nog opplakken. Ik zal nog eens een foto uploaden als er al wat meer aanhangt, zo zien jullie ook de evolutie! 

The wall of LOVE 

Voor het uitpakken was begonnen = rommel! 

Mijn huisje via Google Streetview! I'm the girl behind the blue door!

Tot zover mijn fotospecial! 

See you next time! 

Elke 

Everyday Combat

Normaal moest het laatste bericht een opeenvolging worden van mijn laatste week met mijn eerste. Ik had gewoon geen zin meer om te typen! Dus ik ben opgestaan en naar buiten gegaan. Even naar het centrum van de stad geweest en sommige winkels binnengestapt. Zo heb ik in de Discount UK een kuisproduct gekocht. Laat mij dit even toelichten. In het huis waar ik nu verblijf zijn twee frigo's, eentje ervan is voor mij en het meisje dat volgende week zal arriveren (meer hierover later). Toen ik er wat producten wou instoppen rook ik een muf geurtje. Ik dacht dat het geen kwaad kon, het is al een tamelijk oud model. Tot ik deze morgen mijn melk wou nemen en de geur zich had verspreid naar mijn producten, of toch naar de verpakking ervan.

Ik was zo gedegouteerd dat ik de eerste bus die javel bevatte heb gekocht en bij thuiskomst de koelkast letterlijk heb uitgeschuurd. Op dat moment kwam één van mijn kotgenoten binnen. Die zal ook gedacht hebben wat voor een rare is dat hier, ze is hier twee dagen en al aan het kuisen. Jammer genoeg heeft hij de witte massa niet gezien die ik eruit heb gehaald! In een woord: eik! Gelukkig is de geur er nu uit en kon ik mijn gedesinfecteerde producten er terug insteken. Vanavond ga ik wraps proberen maken met kip en paprika, ik laat zeker weten of het gelukt is! Let us pray!

Gelukkig houdt de locale supermarkt rekening met studenten en hebben ze alles in kleine hoeveelheden. Op die manier hoef ik niet te veel weg te gooien of in te vriezen. Dat is iets wat mij daarstraks is opgevallen. Kleine potjes beleg of zakjes sla, voor mensen die alleen zijn aan degelijke prijzen. Wat kan je nog meer wensen? Altijd lekker vers!

Daarnaast heb ik mij ook nog een warmwater kruik gekocht. De verwarming werkt hier niet altijd en aangezien het buiten praktisch vriest is het hier dan wel super koud. Nu ben ik gewapend met lekkere thee en een fluffy warmwaterkruik! Mag ik er dan nog trots bij vermelden dat ik ze met afslag heb gekocht. Wees maar gerust dat ik ze straks zal vullen en lekker bij mij houden!

Tot zover mijn state of mind. Laat ik je nu wat meer vertellen over mijn eerste indrukken in dit nogal koude land.

Zoals ik al vermeldde nam ik samen met mijn ouders de ferry naar Hull. Ik moet toegeven dat ik bang was. Zo'n grote boot en zo lang dat we er moesten opzitten. Het werd er niet beter op nadat ik het nieuws vernam van de Concordia. Uiteindelijk viel het allemaal wel nog mee, het grootste deel slaap je eigenlijk en buiten een beetje trillingen voel je er praktisch niets van. Op de boot zelf is veel te doen. Je hebt een cinema een danszaal en nog vele andere faciliteiten. Ik zelf heb er geen gebruik van gemaakt, ik was gewoon op! Ik denk dat ik om 20.30 al in mijn bed lag, zo moe was ik.

Toen we de volgende ochtend aankwamen kwam de eerste uitdaging opzetten: links rijden. Gelukkig had mijn papa deze taak op zich genomen. Ongeveer 260 km moesten we afleggen, gelukkig was meer dan 230 hiervan autostrade. Ik zat van voor en hielt alles goed in de gaten. Ik wou echt alles zien en horen. Zo luisterende we ook naar de Britse radio. We kwamen een zender tegen waar Olly Murs presenteerde, ik kende hem van de Britse Xfactor. Het klinkt misschien dom, maar dat stelde mij op mijn gemak. Het was alsof ik al iets kende, ik wist wie de presentator was en dat voelde op de één of andere manier vertrouwd aan.

Tegen de middag kwamen we aan in Wrexham. Ik was super zenuwachtig! Toen ik "mijn huis" voor de eerste keer zag dacht ik dat mijn hart uit mijn borstkast ging springen. Het werd er niet beter op toen na 2x bellen niemand kwam opendoen. Ik begon op de deur te kloppen en gelukkig deed er dan wel iemand open. Normaal gezien ging mijn kotmadam mij opwachten, maar het was haar verjaardag en daarom kon ze er niet bijzijn. De mensen in het huis waren wel verwittigd, had ze mij verteld aan de telefoon. Toen ze mij de eerste keer belde was ik nog in België, ik dacht dat iemand met mij aan het lachen was. Op de toon van Hyacinth Bucket zei iemand: Hi Elki (want zo spreken ze mijn naam hier uit) It's Mary. Het heeft even geduurd tot ik doorhad wie het was.

Om verder te gaan: het was mijn mannelijke kotgenoot die de deur opendeed. Michael uit Schotland. Hij toonde mij mijn kamer en liet me rustig alles uitladen. In de gang kwam ik nog twee andere kotgenoten tegen, twee Engelse meisjes. Ze vroegen meteen of ik hulp nodig had, wat ik echt super vond! Op dit moment wonen we hier met 4, normaal gezien zouden we met vijf moeten zijn, maar blijkbaar is er iemand vertrokken zonder iets te laten weten. Al zijn spullen staat nog in zijn kamer, maar er woont niemand meer. Dit weekend komt er een meisje bij uit Frankrijk. Ik heb het gevoel alsof ik in L'auberge Espagnol zit! Zoveel nationaliteiten, ik hou ervan!

Toen alle dozen uitgeladen waren trokken we de stad in. We gingen iets kleins eten. Het is uiteindelijk Mcdonalds geworden. Om een vergelijkende studie te doen, of het hetzelfde smaakt als in België. Het is dus zo, enkel doen ze hier minder zout op hun frieten. Daarna zijn we mama en papa gaan inchecken in hun hotel. Ze wisten meteen wie ik was: 'So you're Elki". Het was echt een gezellig hotel met super vriendelijke mensen, slechts 2 straten van mijn kot. Wat kan je nog meer wensen! Ik ging 's morgens te voet naar daar omdat ik met mijn ouders mee ontbijt at in het hotel. Voor de rest hebben we Wrexham nog een beetje verkend. Alles ligt hier op wandelafstand van elkaar. Super handig aangezien ik geen fiets of auto heb. Ik ben vroeg gaan slapen, ik was weer uitgeput. De indrukken die op me afkwamen waren me wat te veel geweest. Ik kan McDonalds al op mijn weenlocaties zetten. Toen besefte ik dat ik het alleen zou moeten gaan doen en dat zag ik even niet zitten. Het was allemaal zo overweldigend. Een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuw geld en een nieuwe taal.

Gelukkig werd alles beetje bij beetje duidelijk en zag ik het al wat meer zitten. Vandaag heb ik zelfs met muntjes betaald. Eerst durfde ik dat niet, omdat ik bang was om fouten te maken. Ik ken alle muntjes nog niet helemaal, maar het begint te komen. Toen we op dag twee iets gingen gaan drinken, vertelde ik de mevrouw dat ik alle muntjes nog niet kende en zij nam ze uit mijn portefeuille voor mij, ik voelde mij plots 80 jaar! Toch vond ik het echt vriendelijk van haar, ze deed het ook zonder op me neer te kijken.

Op dag twee gingen we ook naar de Universiteit. Ik had een afspraak met Thoby Miller, die mij geholpen heeft tijdens mijn traject. Ik had geen uur gekregen, dus gingen we in de voormiddag. In de namiddag had ik namelijk een afspraak in de bank, om een rekening te openen. Eerst was hij niet te vinden in zijn bureau, dus gingen we naar de informatiebalie. Deze lag aan de andere kant van de universiteit en blijkbaar was hij ondertussen al toegekomen. Dus gingen we terug en daar leerden we elkaar kennen. Ik moest nog even wachten omdat hij in vergadering zat. Samen met mijn ouders nam ik plaats in de cafetaria en daar kwam hij later dan bij ons zitten. Hij gaf wat uitleg, maar zei dat hij nog niet te veel wou doen. Anders zou het allemaal wat veel worden, ik gaf hem helemaal gelijk. Morgen heb ik een afspraak met hem en dan gaat hij samen met mij mee naar mijn stageplaats. De zenuwen zullen straks wel weer beginnen komen!

In de namiddag belde ik naar Mary, omdat ik geen internet had. Zij vertelde mij dat ik een code nodig had en het aan één van de meisjes moest vragen. Ik raakte aan de praat en ze vertelde mij dat ze deze morgen al aan mijn deur was geweest, om te vragen of ze mij niet moest rondleiden in de stad. Ik vond dat echt super lief en vertelde haar dat ik gaan ontbijten was met mijn ouders. Daarna vroeg ze of ik geen zin had om samen met haar en een ander meisje 's avonds curry te eten. Zij gingen koken en maakte blijkbaar altijd te veel. Ik heb meteen toegezegd, ik vond dat zo lief! Ik had hen al eens gesproken om te vragen of er een regeling was voor het gebruik van de badkamer, ik wou namelijk niemand kwaad maken. Stel dat ik in de douche stond en dat was iemand zijn vast uur. Blijkbaar geldt hier: diegene die er het eerst onderstaan, mag het eerst gaan. Spijtig genoeg was ik vergeten te vragen hoe de douche werkt. Daar stond ik dan om 7uur 's ochtends onder een douche die niet werkte. Blijkbaar moet je eerst aan een koord trekken voor hij werk en blijkbaar is dat hier overal zo. Ik heb mij dan in het hotel gewassen, waar ik dus doorhad hoe het werkte.

Na het gesprek moest ik vertrekken naar de bank, eerst sprak ik wel even met Lien via skype! In de bank duurde het ongelofelijk lang! Echt alles moesten ze weten: waar woon je hier, in België, hoe lang woon je daar al, wat ga je hier doen,… Dat bijna meer als een uur aan een stuk! Gelukkig is alles ondertussen in orde en heb ik hier een rekening kunnen openen.

's Avond at ik dus samen met de meisjes. Meteen claimden ze me voor de hele avond! Wel werd snel duidelijk dat we heel verschillende interesses hebben. Zo zijn zij heel erg geïnteresseerd in videospelletjes, Japanse films en andere van die zaken. Ik praatte mee wanneer ik kon, maar veel was dat wel niet. Daarna hebben we naar fimpjes gekeken van filmcritici op That guy with the glasses. Zo werd ik geconfronteerd met David Bowie's crotch in Labyrinth. Gelachen dat ik heb, ook al heb ik de film zelf nog niet gezien.

Gisteren was de laatste dag dat mijn ouders hier waren. Zij vertrokken iets na de middag terug naar huis. Het was ook dan dat ik voor de eerste keer mijn huur heb betaald, ik voelde me zo volwassen! Ook al was het met het geld van mijn ouders. Die dag zijn we naar Tesco geweest, waarschijnlijk de enige winkel die we nog niet gezien hadden. Daarna hebben we 's middags nog iets gegeten bij Morrisons, the Fresh Market. Daar op de parking heb ik afscheid genomen. Het was moeilijk om hen te zien wegstappen. Ik heb niet gewacht tot ze helemaal weggereden waren, dat kon ik niet aan. Ik ben terug de winkel ingegaan en inkopen gaan doen voor 's avonds. Het was wel op automatische piloot.

Om mij bezig te houden ben ik mijn kamer in orde beginnen zetten. Alles zat namelijk nog in dozen. Weet je nog toen ik zei dat ik dacht dat ik veel spullen had? Alles doet dat gevoel teniet. Ik besefte pas hoeveel ik heb toen ik het hier in de kasten moest proberen proppen! Thank God voor Ikea en hun opvouwbare dozen! Ik heb ze echt nodig gehad. Onder mijn ben, in de kamer zelf en in de kast overal kan je ze terugvinden, allemaal volgepropt met kleren of andere zaken. Als beloning voor mijn harde werk heb ik mijn eerste zakje Salt en Vinigar chips opgegeten!

Vandaag heb ik het rustig aan gedaan. Buiten mijn blogberichten bijgewerkt en naar de winkel geweest heb ik niet veel gedaan. Het uitkuisen van de koelkast probeer ik bewust te verdringen!

Morgen wordt een spannende dag, kennismaken met mijn stageplaats!

Daarover later nog!

Dit was Elki, live from Wrexham, Wales!