Starships

Oeps, ik was dit bericht vergeten te posten! Normaal moest dit om 8 maart al Online staan ;D [Waar staat mijn hoofd? ]

Ik zei toch dat er nog een filmavond ging komen! Gisterenavond was het al zover, samen met alle meisjes hebben we naar Labyrinth gekeken. Een "kinderfilm" waar David Bowie's Crotch een eigen rol heeft gekregen denk ik! Hij hat een soort van legging aan, dus zijn "pakket" werd wel heel duidelijk. Daarna ben ik gaan slapen, omdat ik er weer (naar mijn normen) belachelijk vroeg uitmoest.

Gelukkig regende het vandaag niet en kwam ik dus droog aan! Vandaag stond ik bij de prince's trust. Dit is een soort van project dat opgericht is door Prince Charles. Het is voor jongeren die gestopt zijn met school. Het geeft hun een mogelijkheid om toch nog enkele kwalificaties te behalen. Zodat ze op die manier meer krediet hebben om in te zetten als ze willen gaan werken of verder willen studeren. Normaal moesten er 6 jongeren zijn, maar slechts 2 kwamen er opdagen. Het was dus echt super rustig. Ik heb eigenlijk meer geobserveerd en gebabbeld met de andere studente. Er waren echt super veel documenten, niet normaal. Die moesten ze dan invullen en ondertekenen. Alles om toch maar in orde te zijn. De twee die kwamen opdagen waren twee jongens, allebei bijna 16 jaar. Ze leken wel gemotiveerd te zijn. Een van hen wou verder gaan in de schrijnwerkerij richting en de andere wou naar het leger gaan. Ze leken alletwee al een plan te hebben uitgestippeld en dat is natuurlijk zeer positief. In de namiddag woonde ik de Art Class bij.

De meisjes leken niet echt gemotiveerd te zijn. Ze wouden liever naar de jongens gaan kijken, die buiten aan het werken waren. Ik denk dat de leerkracht het op het einde een beetje beu was.. Uiteindelijk vond ik het wel gezellig, ik heb wat met de meisjes gebabbel en op hun vragen geantwoord. In hun hoofd bestond België dus niet. Ik heb mijn best gedaan om uit te leggen waar we precies liggen. Belgian Chocolate kennen ze wel, raar maar waar…

Vandaag had ik normaal tot vier uur stage, maar aangezien mijn begeleider-van-de-week er niet was mocht ik om drie uur al naar huis. Ik sprong nog even binnen in het kantoor van mijn mentor om mijn uurrooster voor de komende weken op te halen en vertrok dan naar huis. De scholen leken juist uit te zijn, wan er liepen allemaal kinderen op straat. Het was tamelijk koud dus ik was helemaal ingeduffeld in mijn jas. Ik had mijn oortjes in en was naar wat muziek aan het luisteren.

Opeens verschijnt er iemand voor mij, één van de jongens die op de playground komt. Ik had hem eerst niet herkend, ik denk dat zijn haar geknipt is. Hij wees naar mij en begon te lachen. "haha, we made you cry." Aan de overkant van de straat liep één van zijn kameraden. Ik keek hem aan en hij was ook aan het lachen. Ik draaide mij om, haalde mijn oortjes uit mijn oren en zei "no, you didn't".

"Yes we did, when we where throwing snowballs at you." Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus antwoordde weer. "No, you didn't". Ik heb mij omgedraaid en ben verder gestapt.

Plots besefte ik hoe fout ik gereageerd heb! Ik ben in een machtsstrijd gegaan met hem, terwijl dit volgens mij niet nodig was. Voor mij kwam zijn reactie uit het niets. Ik bedoel, het is ondertussen al bijna meer dan 3 weken geleden. De dagen erna reageerde hij niet op mijn aanwezigheid en dan nu ineens wel.

Mijn eerste reactie was dat ik boos was op hem. Wat maakt dat hij mij zo benaderd in het midden van de straat? Tijdens mijn tweede reactie was ik boos op mezelf omdat ik naar mijn mening niet goed geantwoord heb. Nu zit ik in een soort van derde reactie, waar ik me afvraag wat de achterliggende reden is. Misschien zocht hij iemand om zijn frustratie van school op af te reageren? Misschien had hij een slechte dag?

Het raakt mij wel, zo'n reacties. Zeker omdat het blijft hangen bij mij. Het zal nog enkele dagen zijn tegen dat het eruit is. Tenzij er in tussentijd iets nieuws gebeurd natuurlijk. Ik ga kijken wat er volgende week gebeurd, als ik terug op de playground sta. Ik heb nu een soort van zelfvertrouwen opgebouwd waarbij ik het niet meer erg vind om te communiceren wat ik vind. Als het mij "tegensteekt" zal ik deze gevoelens uitten en vragen wat ik kan / moet doen. Om te kijken of zij mij een alternatief kunnen aanbieden.

Ik had het even nodig om het neer te schrijven. Op deze manier is het makkelijker voor mij om erover te denken.

Het gaat hier nog wat geven denk ik…