Hoipiepeloi!
Sir Robin of Bertingshire gaf me een wake-up call op facebook. Het is weer al even geleden dat ik een blogbericht heb gemaakt. Mijn excuses hiervoor! Het is hier echt al ongelofelijk druk geweest. Het is hier nu maandag 26 maart, maar ik ga beginnen bij het begin. Het is al meer dan een volle week geleden dat ik een blogbericht heb gemaakt, dus we starten deze update op maandag 19 maart.
Op deze moment lijken mijn hersenen gesmolten te zijn, zo erg dat ik me zelfs niet meer kan herinneren wat ik maandag heb gedaan. Hoe erg is dat niet? Je moet eens niet vragen wat er allemaal omgaat in dat hoofd van mij. Waarschijnlijk heb ik wat schoolwerk verzet. Ik denk dat ik op maandag nog wat aan eindwerk gewerkt heb, na mij eens goed te hebben uitgeslapen. 's Avonds probeerde ik eens iets nieuws te koken en besloot gegratineerde bloemkool te maken met hesp. Hoe erg is dat niet? Ik weet niet meer wat ik gedaan heb op maandag, maar wel nog wat ik gegeten hebt. Dit verteld veel over mij, denk ik.
Dinsdag was het tijd voor school. Het werd me snel duidelijk dat ik het vroege opstaan niet meer gewoon was. Mijn hersenen leken toen wel nog te werken, want ik herinner me dat ik van de eerste keer meewas met de les. Dat mocht ook wel eens. Na de voormiddagles ging ik naar de winkel. Ik had echt helemaal niets meer in huis. Dus het werd dringend tijd dat ik nog eens boodschappen ging doen.
Daarna at ik mijn lunch en maakte ik me klaar voor de namiddagles. Daar ging het opletten precies al wat minder goed. Ik kijk uit naar de les van morgen. Die staat helemaal in het thema van de London Riots. We hebben wat extra teksten meegekregen om te lezen, zodat we morgen een discussie hierover kunnen houden. Ik vond het persoonlijk wel interessant om deze teksten te lezen en kan eigenlijk niet wachten tot de discussie van morgen. Ik ben benieuwd over hoe die in zijn werk zal gaan.
Daarnaast ging het in de voormiddag ook nog even over de werkdruk die studenten op zich krijgen. Onze docent vertelde ons dat we niet te streng voor onszelf mogen zijn. Stel dat je op een dag 2u doorwerk, wees dan blij voor die twee uur die je hebt doorgewerkt. Ik nam die theorie met me mee en besloot om na de les mijn teksten over de riots te lezen. Daarna mocht ik van mezelf een rustmoment inlassen. Ik heb me hier dan ook aan gehouden en ben naar Gerodie Shore beginnen te kijken. (De Britse versie van Jersey Shore). Het originele programma blijft nog steeds beter, ook al is deze versie niet slecht.
Woensdag was het mijn eerste stagedag sinds mijn "ziekteverlof". Normaal heb ik om 12u een afspraak met mijn stagementor. Iedere woensdag zitten we dan even samen. Ze was er nog niet, dus ik besloot me in de vergaderzaal te zetten. Na een half uurtje ging ik nog eens kijken naar haar bureau. Tot ik besefte dat ze op vakantie was. Ze had hier wel iets van vermeld, maar ik had hier blijkbaar niet bij stilgestaan.
Om 1u begon de teamvergadering. Het was handig om terug up to date gebracht te worden. Om 4u begonnen de kinderen toe te stromen. Het deed deugd om hun nog eens terug te zien. Ze merken dit ook zelf op, door me te vertellen dat ik lang was weggeweest. Ik werd er meteen terug in getrokken en moest tal van Wriggies geven. Om 5u was het tijd voor Girls Group, dus werd het wat rustiger op de playground. Ik hielt een wedstrijdje jumping-back-on met een van de jongens. Wat je moet doen is op The American springen, schommelen en dan terug op het platform proberen springen. De jongen was echt op dreef, ook al mislukte het, dan sprong hij gewoon van de bal en klom terug op het platform. 21x heeft hij het in totaal kunnen doen. Ik zag echt dat het hem plezier deed. Toen zijn papa langs kwam wou hij natuurlijk ook tonen wat hij kon. Alles ging goed en ze begonnen samen te spelen. Misschien iets te ruw want hij viel er af en kwam met zijn hoofd terecht op het hout. Het bloedde een beetje, maar hij leek in orde te zijn. Iets later liep hij al terug rond.
Zijn vader vertelde mij dat hij steeds met nieuwe blauwe plekken naar huis kwam. Zo wild kan hij soms zijn. Mensen zouden andere dingen kunnen denken, vertelde hij mij. Het leek even alsof hij mij wou overtuigen, maar dat waren mijn gedachten die even op hol sloegen. Het jongetje daarentegen leek trots op zijn blauwe plekken en liet ze dan ook graag zien.
Voor mij was het dus een zalige terugkeer naar The Venture.
Donderdag besloot ik een Elke-dag te houden en ben eens goed gaan shoppen! Oh…Dat had ik echt even nodig. Het was echt een dagje van niets doen en gewoon genieten. Ik heb een beetje zot gedaan en mij een groene broek gekocht, laat de lente nu maar komen Gek! Ik ben er klaar voor ;D Mijn dag werd afgesloten met een filmpje en een lekkere scone! Nam nam nam.
Vrijdag had ik een afspraak met Paul Thys. Dit is mijn stagebegeleider uit België. Hij heeft hier met de universiteit een Teacher Exchange programma geregeld en kon dit zo combineren met een "stagebezoek". Vrijdagochtend zaten we even samen, gevolgd door een begeleid bezoek door Wrexham. Dit heb ik juist uitgevonden hoor! Ik heb hem gewoon even rondgeleid in de stad. Ik ben voor de eerste keer ook de St. Giles Church binnen geweest. 1 van de 7 wonderen van Wales. Ik kom er bijna alle dagen voorbij, maar was er nog niet binnen geweest. (erg eigenlijk he) Tegen de middag had hij een lunchafspraak met Thoby, mijn "docent" hier. Dus dropte ik hem af aan zijn kantoor. Ze besloten mij na hun lunch op te pikken om zo samen naar The Venture te gaan.
Aangekomen op The Venture zagen we Malcom King staan. Hij heeft The Venture zowat opgericht, dus wie was er beter om als eerste mee te spreken. Daarna gaf ik Paul een rondleiding in The Venture en leerde hij een paar van de collega's kennen. Niet lang daarna begonnen de kinderen toe te stromen.
Ze waren natuurlijk meteen nieuwsgierig. Toen ze me vroegen om een wriggie zei ik dat ze het moesten uitleggen aan Paul. Op die manier werd ik even gespaard van de "rope burn". De kinderen leken er echt van te genieten. Het duurde niet lang of je hoorde zijn naam over de hele playground galmen. Ik ben wel blij dat hij nu ook dit beeld van The Venture heeft. Persoonlijk vind ik het nog altijd zeer moeilijk om uit te leggen hoe het er soms aan toegaat. Ik nodig dus iedereen uit om het met zijn eigen ogen te zien.
Ik vond het indrukwekkend hoeveel kinderen meteen toenadering zochten. Daarom babbelden ze niet meteen met hem, maar je zag toch dat ze hem "in het oog hielden". Een paar van de oudere jongens deden dit bijvoorbeeld. Op een gegeven moment begonnen ze te roepen: 'Hey Belgian bloke'. Ik zei tegen hun dat ze hem ook gewoon bij zijn naam konden aanspreken. Op dat moment stond ik bij The Amerikans en had een systeem ingezet. Iedereen moest in een rij gaan staan, zodat iedereen gelijk aan de beurt kwam. Plots kwamen die jongens daar rond staan en duwden ze de kleinere kinderen uit de weg. Ze begonnen te schelden en leken zich erg druk te maken. Ik sprak hen hierover aan, maar leek de wind van voren te krijgen. Alles wat ik zei werd herhaald in een kleinerende toon, om met mijn "accent" te lachen. Ik wees hen op het feit dat het makkelijk was om iemand kleiner dan hun te koeioneren. (bedoeld op de kleinere kinderen). Waarop zei antwoordden dat ik hetzelfde met hun aan het doen was. Het leek uit de hand te lopen. Ze begonnen te schelden en zich wild te gedragen. Ze begonnen de kinderen te verwijten (Ginger, Troll, You f*cking…). Nog steeds leken ze niet te kalmeren. Het leek uit de hand te lopen. Zeker wanneer ze één van de kinderen een schop verkochten, toen The American terugkwam. Ik zei dat de maat vol was en dat ze geband waren.
Persoonlijk vond ik dat ik niet veel verwachtte, ik wou dat ze 5 minuten weggingen. Even kalmeren en dan mochten ze terugkomen. Ze leken enkel maar bozer te worden. Roepen, mij verwijten, lachen…
Ik draaide mij om en stapte weg. Tot groot jolijt bij hun. Wat ze niet wisten was dat ik wat "versterking" ging gaan halen. Ik stapte naar een van de vaste medewerkers toe en vroeg om hulp. Ik legde de situatie snel uit en was blij met haar naast mijn zijde. In het begin leek het niet te helpen. De persoon die ik gaan halen was stelde de jongens een ultimatum, als ze er niet afgingen moesten ze eraf voor de hele avond. Na nog wat verwijten te moeten incassering gingen ze uiteindelijk van the playground. Ik was opgelucht en bedankte haar voor haar ondersteuning.
Later kwamen de jongens terug binnen, via het voetbalveld. Omdat de andere medewerkers niet zeker waren vroegen ze aan mij voor hoelang ik ze geband had. Om zeker te zijn dat ze het juist hadden. Dit was voor mij echt een teken van respect. Respect voor de beslissing die ik had gemaakt en respect voor mijn autoriteit en voor mij als persoon. Het klinkt misschien stom, maar voor mij deed dat echt deugd. Ze konden ook gezegd hebben: "ah maar de student heeft hun geband, dat zal wel niet lang geweest zijn." Of iets in die aard. Dit was dus een positieve ervaring voor mij, ook al had het te maken met een conflict.
's Avonds maakte ik een stirfry klaar. Ik was in mijn nopjes, tot ik besefte dat ik veel te veel eten had. Ik heb mijn kotgenoten dan maar gedwongen om het met mij op te eten. Tot zover mijn vrijdag eigenlijk.
Ik ga mijn update hier even onderbreken. Ik ben echt op…Gewoon moe. Morgen volgt deel 2, dat beloof ik.
Sorry dat het zo lang geduurd heeft!
Afsluiten doen we met het liedje van de dag: http://www.youtube.com/watch?v=4PkcfQtibmU
Om te vieren dat ze terugkeren naar Pukkelpop! Zonder storm deze keer graag!
Toedels! X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten