I miss you Pt. 2

Hier ben ik weer! Ik had beloofd dat ik vandaag het 2^de deeltje online zou zetten.

Gisteren eindigde ik met vrijdag en welke dag volgt daarop? Zaterdag! Ja… 10 punten voor team Elke! Op zaterdag had ik een afspraak met Paul. We bleken alle twee op een andere plaats te staan, wachtend op elkaar. Dat was ook niet echt productief. Toen we eindelijk doorhadden dat er iets niet juist was hebben we elkaar dan toch gevonden. Als eerste zijn we naar het museum van Wrexham geweest. Het is maar een klein museum met als centrale thema: Wrexham. Geen grote verrassing daar! Het leukste vond ik de vitrine met klasfoto's erin en daarnaast gadgets van dingen die toen "in" waren. Cd's van steps, tamagotchi's en nog ander leuks. Bij de foto van de noughties stond er een iphone. Waar is de tijd dat kinderen nog onschuldig waren? (Dit wou ik even zeggen, een beetje dramatiek in mijn blog brengen)

Daarna namen we de bus naar het Pontcysyllte Aqueduct. Vandaar wandelden we naar Kirk. Ik denk dat we uiteindelijk een uurtje of 3 gewandeld hebben. Het was echt super mooi weer, en zo naast de waterkant lopen was echt wel geweldig. Soms moesten we wel door zo'n tunnel. Dan zag je even niets meer en moest je gewoon doorstappen. Dat vond ik maar akelig, aangezien er water naar je liep! Aangekomen in Kirk kochten we iets om te eten bij een locale bakkerij en namen we de bus terug naar Wrexham. We hadden een heen en terug ticket gekocht, maar omdat we nu met een andere busmaatschappij meereden moesten we er nog een kopen. De logica in dit land..Het blijft me verbazen.

Terug op mijn kot moest ik even neerliggen. Ik was echt wel moe! Daarnaast moest ik ook mijn schoenen afwassen, want deze hingen helemaal vol modder. Dat handelde ik meteen af. Ik wou dat ik dat van de rest ook kon zeggen. Mijn kamer is een echt stort en het lijkt mij niet te kunnen schelen. Kleren overal, boeken die rondvliegen,… Deze vrijdag zal ik wel moeten opruimen want dan komt mijn langverwachte bezoek aan! Wiihii kan niet meer wachten.
Zaterdag werd afgesloten met lekker Italiaans eten, gevolgd door de eerste aflevering van Britains got Talent. Een voordeel van in het land te zijn: je kan het gewoon gratis en volledig herbekijken wanneer je maar wil!

Van zaterdag op zondag veranderde het uur. Wel lastig omdat ik op zondag naar stage moest. Ik was mij dus druk aan het maken in het feit dat ik minder lang kon slapen. Normaal gaat The Venture in het weekend open van 11 tot 7. Met de verandering van het uur zal het vanaf nu van 12 tot 8 zijn. Vorige week zondag bleef het wel nog het oude uur. Ik moest extra vroeg opstaan want ik had geen brood meer, dus moest ik wat franse broodjes bakken. (uit een pakje wel te verstaan!) Uiteindelijk dacht ik dat ik te laat ging zijn, bleek ik eigenlijk één van de eersten te zijn. Het was echt super mooi weer op zondag. Ik wou dat ik een korte broek had aangedaan. Veel nieuwe kinderen trouwens ook! Er waren er niet zoveel, wat ik niet had verwacht met het mooie weer, maar wel enkele nieuwe gezichten. Samen met een paar kinderen besloten we Hide and Seek te spelen. Het duurde niet lang of we kregen toeschouwers. Uiteindelijk denk ik dat bijna iedereen op The Playground meedeed. Het was echt gezellig om te zien! Ik moest de kinderen tellen, om zeker te weten dat ik iedereen wel had gevonden. Gewoon omdat ik nog niet iedereen kende. Hun namen moet ik nog leren, maar met die van mij waren ze wel snel weg! Het leek alsof ik mij in 10 moest delen… Van alles komen vragen, zelfs of ik een hamer had. (Vond ik een beetje een rare vraag)

Op zondag was er ook een jongen aanwezig zonder armen. Hij had wel armen, maar ze leken niet volledig volgroeid. (Op enkele vingers na). Ik hielt het in de gaten hoe de kinderen daar mee omgaan. Ik weet niet of ze hem al kenden, maar er werden geen vragen rond gesteld. Hij speelde ook mee met verstoppertje. Zijn zus kwam vragen of ik hem al gevonden had. De jongen in de groene T-shirt, zo noemde zij hem. Ik dacht hierover na. Zouden volwassen dit ook zo zeggen? Zou ik dat zo zeggen? Er zijn misschien 10 jongens met een groene T-shirt, maar wel maar 1 zonder armen. Stof om over te reflecteren dus. Wel mooi dat er verder dan de beperking wordt gekeken.

Er werden waterspelletjes gehouden en zandkastelen gebouwd. Mooi om te zien! Daarnaast werden er ook luchtkussen uitgehaald. Deze werden opgeblazen en er werden van alles mee gedaan. Ik deed mee met een spelletje: het mag de grond niet raken. Dus kloppen op het luchtkussen waardoor het in de lucht vloog en ieder op beurt moest zien dat het niet naar beneden kwam. Op een gegeven moment kwam er een klein meisje naar mij naartoe om te zeggen dat één van de jongens haar kussen van haar had afgenomen. Ik ging met haar naar hem naar toe. Ik had nog niets gezegd, ik kwam enkel dichter bij en hij begon al te roepen. "I didn't do anything, I got it of...". Het leek alsof er een bom was ontploft. Ik wees hem erop dat ik nog niets gezegd had, dus dat hij "kwaad" was zonder reden. Ik voelde mij niet aangevallen door zijn gedrag, omdat ik hem leek te begrijpen. Het is een vicieuze cirkel. Hij die altijd de schuld krijgt, dus hij lijkt te weten wat er gaat komen, vliegt uit en krijgt straf. Zo blijft het maar doorgaan. We vonden nog een ander luchtkussen voor het meisje en de rust leek weergekeerd.

Daarna begon ik met een paar van de meisjes te praten. Ze probeerden mij een dansje aan te leren. Op zondag is er normaal streetdance les. Samen met hun wachtte ik tot de leerkracht aankwam. We zaten lekker in de zon en babbelden over wat meisjeszaken. (Lees: jongens, haar en muziek). Uiteindelijk kwam de leerkracht er niet door, blijkbaar had iemand haar geannuleerd. Tot grote frustratie van de meisjes. De dag eindigde een beetje in mineur. Er was een conflict met een paar meisjes die niet van The Playground wouden gaan. Het was zo erg dat de politie zelfs gebeld moest worden. Daarnaast leken de jongeren ook niet naar huis te willen gaan. Het was nog klaar buiten en dat vonden sommigen niet fijn. Normaal sluit The Venture als het donker is, nu was dat niet het geval. Het duurde dus langer dan normaal voor iedereen The Venture had verlaten.

Zoals ik al zei had ik dus niets van eten meer, ik besloot dus om Take-out te gaan halen. Ik voelde mij dapper en ging naar een plaats niet zo ver van mij vandaan Chicken Yum Yum. Je ziet er nooit volk staan, dus dat is wel een beetje raar. Toch wou ik het een kans geven en het was lekker! (Ik ben weer over eten bezig zie, ik moet er mee ophouden). Na mijn maaltijd kroop ik in mijn bed, ik was echt moe!

Maandag had ik een afspraak met Paul Thys, een soort van tussentijdse evaluatie. Mijn echte tussentijdse die moet ik nog hebben, dat zal pas gebeuren als mijn stagementor terug is. Daarna moest ik dringend naar de winkel gaan, ik had nu echt helemaal niets meer in huis! Het was zo mooi weer dat ik besloot om mijn lunch in het park te hebben. In de keuken kwam ik één van mijn kotgenoten tegen, zij besloot mee te gaan. We hebben er de hele middag doorgebracht. Zij maakte wat werk voor haar artclass en ik las mijn Harry Potter boek. Ik ben van plan om tijdens mijn verblijf hier alle HP boeken uit te lezen, in het Engels. Wales werd gebruikt voor een paar sites uit de film, dus waar beter dan de boeken te lezen in Wales!

Om haar werk te vieren (ze moest een strip tekenen) gingen we naar de winkel Doughnuts halen. Lekker! Thuisgekomen bleek dan ook nog dat de Foo Fighters naar Pukkelpop komen. Ik kan echt niet meer wachten! Laat de zomer maar komen hoor! 's Avonds werd er nog wat geskyped en ging ik naar bed.

Gisteren had ik het echt moeilijk. Ik was echt op…Super moe gewoon. Ik weet niet wat er me overkwam. De laatste dagen heb ik het wel al wat moeilijk gehad. Ik begin heimwee te krijgen. Ik hoop dat het gaat beteren als Jens en Annelies hier gaan zijn! Daarna is het nog 2 weekjes werken en dan mag ik een week naar huis. Het heeft lang genoeg geduurd. Ik kijk er echt al naar uit!

Vandaag had ik gewoon les. Alhoewel het was niet gewoon les. Paul Thys kwam lesgeven aan de klas waar ik normaal les mee heb. Ik kreeg PMV en Agogiek Flashbacks, enkel nu in het Engels. Het was wel grappig om te zien. We begonnen met het liedje Jan is een toffe gast. Voor de Ortho's die dat nog kennen? Het was grappig om hun in het Nederlands te horen zingen. Daarna deden we ook verschillende oefeningen (De zap –Hyunday-, op elkaar leunen,…) Je zag dat ze dit niet gewoon waren, maar ze vonden het wel fantastisch!

Vandaag heb ik ook opgemerkt dat ik verbrand ben! Stom park (Nee, dat meen ik niet). Het pikt wel! Ik heb er dus een mega laag Nivea aangewreven. (echt een mooi zicht trouwens). Straks ga ik een beetje eten maken en nog wat relaxen. Morgen is een nieuwe stagedag!

Tot zover mijn belevenissen in Wales. Ik zal proberen niet zolang te wachten tot mijn volgende update!

Veel liefs!

Elke

Ps. Ik wil graag mijn beide Meters bedanken, Mijne Nonkel Breejen, mijn Ruddii Buddy en Lenny Mikaels! voor de lieve briefjes/ mailtjes! Jullie maakten mijn dag toen ik het een beetje moeilijker had!

I miss you! Pt1.

Hoipiepeloi!

Sir Robin of Bertingshire gaf me een wake-up call op facebook. Het is weer al even geleden dat ik een blogbericht heb gemaakt. Mijn excuses hiervoor! Het is hier echt al ongelofelijk druk geweest. Het is hier nu maandag 26 maart, maar ik ga beginnen bij het begin. Het is al meer dan een volle week geleden dat ik een blogbericht heb gemaakt, dus we starten deze update op maandag 19 maart.

Op deze moment lijken mijn hersenen gesmolten te zijn, zo erg dat ik me zelfs niet meer kan herinneren wat ik maandag heb gedaan. Hoe erg is dat niet? Je moet eens niet vragen wat er allemaal omgaat in dat hoofd van mij. Waarschijnlijk heb ik wat schoolwerk verzet. Ik denk dat ik op maandag nog wat aan eindwerk gewerkt heb, na mij eens goed te hebben uitgeslapen. 's Avonds probeerde ik eens iets nieuws te koken en besloot gegratineerde bloemkool te maken met hesp. Hoe erg is dat niet? Ik weet niet meer wat ik gedaan heb op maandag, maar wel nog wat ik gegeten hebt. Dit verteld veel over mij, denk ik.

Dinsdag was het tijd voor school. Het werd me snel duidelijk dat ik het vroege opstaan niet meer gewoon was. Mijn hersenen leken toen wel nog te werken, want ik herinner me dat ik van de eerste keer meewas met de les. Dat mocht ook wel eens. Na de voormiddagles ging ik naar de winkel. Ik had echt helemaal niets meer in huis. Dus het werd dringend tijd dat ik nog eens boodschappen ging doen.

Daarna at ik mijn lunch en maakte ik me klaar voor de namiddagles. Daar ging het opletten precies al wat minder goed. Ik kijk uit naar de les van morgen. Die staat helemaal in het thema van de London Riots. We hebben wat extra teksten meegekregen om te lezen, zodat we morgen een discussie hierover kunnen houden. Ik vond het persoonlijk wel interessant om deze teksten te lezen en kan eigenlijk niet wachten tot de discussie van morgen. Ik ben benieuwd over hoe die in zijn werk zal gaan.

Daarnaast ging het in de voormiddag ook nog even over de werkdruk die studenten op zich krijgen. Onze docent vertelde ons dat we niet te streng voor onszelf mogen zijn. Stel dat je op een dag 2u doorwerk, wees dan blij voor die twee uur die je hebt doorgewerkt. Ik nam die theorie met me mee en besloot om na de les mijn teksten over de riots te lezen. Daarna mocht ik van mezelf een rustmoment inlassen. Ik heb me hier dan ook aan gehouden en ben naar Gerodie Shore beginnen te kijken. (De Britse versie van Jersey Shore). Het originele programma blijft nog steeds beter, ook al is deze versie niet slecht.

Woensdag was het mijn eerste stagedag sinds mijn "ziekteverlof". Normaal heb ik om 12u een afspraak met mijn stagementor. Iedere woensdag zitten we dan even samen. Ze was er nog niet, dus ik besloot me in de vergaderzaal te zetten. Na een half uurtje ging ik nog eens kijken naar haar bureau. Tot ik besefte dat ze op vakantie was. Ze had hier wel iets van vermeld, maar ik had hier blijkbaar niet bij stilgestaan.

Om 1u begon de teamvergadering. Het was handig om terug up to date gebracht te worden. Om 4u begonnen de kinderen toe te stromen. Het deed deugd om hun nog eens terug te zien. Ze merken dit ook zelf op, door me te vertellen dat ik lang was weggeweest. Ik werd er meteen terug in getrokken en moest tal van Wriggies geven. Om 5u was het tijd voor Girls Group, dus werd het wat rustiger op de playground. Ik hielt een wedstrijdje jumping-back-on met een van de jongens. Wat je moet doen is op The American springen, schommelen en dan terug op het platform proberen springen. De jongen was echt op dreef, ook al mislukte het, dan sprong hij gewoon van de bal en klom terug op het platform. 21x heeft hij het in totaal kunnen doen. Ik zag echt dat het hem plezier deed. Toen zijn papa langs kwam wou hij natuurlijk ook tonen wat hij kon. Alles ging goed en ze begonnen samen te spelen. Misschien iets te ruw want hij viel er af en kwam met zijn hoofd terecht op het hout. Het bloedde een beetje, maar hij leek in orde te zijn. Iets later liep hij al terug rond.

Zijn vader vertelde mij dat hij steeds met nieuwe blauwe plekken naar huis kwam. Zo wild kan hij soms zijn. Mensen zouden andere dingen kunnen denken, vertelde hij mij. Het leek even alsof hij mij wou overtuigen, maar dat waren mijn gedachten die even op hol sloegen. Het jongetje daarentegen leek trots op zijn blauwe plekken en liet ze dan ook graag zien.

Voor mij was het dus een zalige terugkeer naar The Venture.

Donderdag besloot ik een Elke-dag te houden en ben eens goed gaan shoppen! Oh…Dat had ik echt even nodig. Het was echt een dagje van niets doen en gewoon genieten. Ik heb een beetje zot gedaan en mij een groene broek gekocht, laat de lente nu maar komen Gek! Ik ben er klaar voor ;D Mijn dag werd afgesloten met een filmpje en een lekkere scone! Nam nam nam.

Vrijdag had ik een afspraak met Paul Thys. Dit is mijn stagebegeleider uit België. Hij heeft hier met de universiteit een Teacher Exchange programma geregeld en kon dit zo combineren met een "stagebezoek". Vrijdagochtend zaten we even samen, gevolgd door een begeleid bezoek door Wrexham. Dit heb ik juist uitgevonden hoor! Ik heb hem gewoon even rondgeleid in de stad. Ik ben voor de eerste keer ook de St. Giles Church binnen geweest. 1 van de 7 wonderen van Wales. Ik kom er bijna alle dagen voorbij, maar was er nog niet binnen geweest. (erg eigenlijk he) Tegen de middag had hij een lunchafspraak met Thoby, mijn "docent" hier. Dus dropte ik hem af aan zijn kantoor. Ze besloten mij na hun lunch op te pikken om zo samen naar The Venture te gaan.

Aangekomen op The Venture zagen we Malcom King staan. Hij heeft The Venture zowat opgericht, dus wie was er beter om als eerste mee te spreken. Daarna gaf ik Paul een rondleiding in The Venture en leerde hij een paar van de collega's kennen. Niet lang daarna begonnen de kinderen toe te stromen.

Ze waren natuurlijk meteen nieuwsgierig. Toen ze me vroegen om een wriggie zei ik dat ze het moesten uitleggen aan Paul. Op die manier werd ik even gespaard van de "rope burn". De kinderen leken er echt van te genieten. Het duurde niet lang of je hoorde zijn naam over de hele playground galmen. Ik ben wel blij dat hij nu ook dit beeld van The Venture heeft. Persoonlijk vind ik het nog altijd zeer moeilijk om uit te leggen hoe het er soms aan toegaat. Ik nodig dus iedereen uit om het met zijn eigen ogen te zien.

Ik vond het indrukwekkend hoeveel kinderen meteen toenadering zochten. Daarom babbelden ze niet meteen met hem, maar je zag toch dat ze hem "in het oog hielden". Een paar van de oudere jongens deden dit bijvoorbeeld. Op een gegeven moment begonnen ze te roepen: 'Hey Belgian bloke'. Ik zei tegen hun dat ze hem ook gewoon bij zijn naam konden aanspreken. Op dat moment stond ik bij The Amerikans en had een systeem ingezet. Iedereen moest in een rij gaan staan, zodat iedereen gelijk aan de beurt kwam. Plots kwamen die jongens daar rond staan en duwden ze de kleinere kinderen uit de weg. Ze begonnen te schelden en leken zich erg druk te maken. Ik sprak hen hierover aan, maar leek de wind van voren te krijgen. Alles wat ik zei werd herhaald in een kleinerende toon, om met mijn "accent" te lachen. Ik wees hen op het feit dat het makkelijk was om iemand kleiner dan hun te koeioneren. (bedoeld op de kleinere kinderen). Waarop zei antwoordden dat ik hetzelfde met hun aan het doen was. Het leek uit de hand te lopen. Ze begonnen te schelden en zich wild te gedragen. Ze begonnen de kinderen te verwijten (Ginger, Troll, You f*cking…). Nog steeds leken ze niet te kalmeren. Het leek uit de hand te lopen. Zeker wanneer ze één van de kinderen een schop verkochten, toen The American terugkwam. Ik zei dat de maat vol was en dat ze geband waren.

Persoonlijk vond ik dat ik niet veel verwachtte, ik wou dat ze 5 minuten weggingen. Even kalmeren en dan mochten ze terugkomen. Ze leken enkel maar bozer te worden. Roepen, mij verwijten, lachen…
Ik draaide mij om en stapte weg. Tot groot jolijt bij hun. Wat ze niet wisten was dat ik wat "versterking" ging gaan halen. Ik stapte naar een van de vaste medewerkers toe en vroeg om hulp. Ik legde de situatie snel uit en was blij met haar naast mijn zijde. In het begin leek het niet te helpen. De persoon die ik gaan halen was stelde de jongens een ultimatum, als ze er niet afgingen moesten ze eraf voor de hele avond. Na nog wat verwijten te moeten incassering gingen ze uiteindelijk van the playground. Ik was opgelucht en bedankte haar voor haar ondersteuning.

Later kwamen de jongens terug binnen, via het voetbalveld. Omdat de andere medewerkers niet zeker waren vroegen ze aan mij voor hoelang ik ze geband had. Om zeker te zijn dat ze het juist hadden. Dit was voor mij echt een teken van respect. Respect voor de beslissing die ik had gemaakt en respect voor mijn autoriteit en voor mij als persoon. Het klinkt misschien stom, maar voor mij deed dat echt deugd. Ze konden ook gezegd hebben: "ah maar de student heeft hun geband, dat zal wel niet lang geweest zijn." Of iets in die aard. Dit was dus een positieve ervaring voor mij, ook al had het te maken met een conflict.

's Avonds maakte ik een stirfry klaar. Ik was in mijn nopjes, tot ik besefte dat ik veel te veel eten had. Ik heb mijn kotgenoten dan maar gedwongen om het met mij op te eten. Tot zover mijn vrijdag eigenlijk.

Ik ga mijn update hier even onderbreken. Ik ben echt op…Gewoon moe. Morgen volgt deel 2, dat beloof ik.

Sorry dat het zo lang geduurd heeft!

Afsluiten doen we met het liedje van de dag: http://www.youtube.com/watch?v=4PkcfQtibmU

Om te vieren dat ze terugkeren naar Pukkelpop! Zonder storm deze keer graag!

Toedels! X

 

 

Remember me…

Hello pieps!

Mijn laaste blogbericht eindigde met mezelf in de hoofdrol die een taart probeerde te bakken. Wel nu, ze is mislukt!
Ik was mega teleurgesteld. Mijn basistaart was wel gelukt en zelfs lekker! Ik heb er een stukje van gegeten toen ze uit de oven kwam. De Poolse ganache heeft ze om zeep geholpen denk ik, mijn taart was steenhard…Echt niet normaal.

Ik had echt uitgekeken naar een stuk taart, dus probeerde ik mijn zinnen wat te verzetten met een filmpje. Ik besloot naar abduction te kijken. Het werd er niet beter op, wat een slechte film! Ik ging dus over naar mijn laatste optie: gaan slapen. Gelukkig is er daar niets misgegaan… Kort voor de middag werd ik terug wakker. Ik verschoot ervan hoe laat het was, blijkbaar had ik mijn slaap echt wel nodig.

Na de middag zat ik samen met mijn stagementor en Thoby. Even een stand van zaken op maken. We besloten dat het beter was dat ik deze week niet meer terugkeerde naar stage. De pijn in mijn rug was dragelijk, maar op een playground weet je nooit. Stel dat één van de kinderen ineens op mij sprong…

Thoby voelde zich schuldig omdat ik voor hem speciaal naar The Venture was gekomen en zette mij daarom thuis af. Dat vond ik echt super lief. Hij zei ook nog dat mijn mama zich geen zorgen meer moest maken, dat hij dat wel in haar plaats zou doen. Toch grappig hoe ze hier inzitten met mij.

Die dag kreeg ik ook slecht nieuws, droevig nieuws eigenlijk. De studente die ik een paar blogs geleden vermeldde haar man is overleden. Zij is diegene die werkt, stage loop, naar school gaat en een kindje heeft. Ze was op weekend in Duitsland en kon haar man niet bereiken. Bleek dat hij overleden was. Hij was op dat moment op hun zoontje aan het letten, dus ze weten niet hoe lang hij al dood was voor ze hem vonden. Hun zoontje is nog maar vier, dus had nog niet het besef om iemand te bellen. Dat nieuws sloeg echt in als een bom. Ik hoorde het nieuws van mijn stagementor, zij waren eerder in de week al op de hoogte gebracht. Terug op mijn kot was ze online op facebook, waar ze mij zelf het nieuws vertelde. Volgens mij is nog niet alles ingezonken, dit kan nog een tijdje duren. What's wrong with this World, why all this pain? It makes me wonder…

Vrijdag was ik sowieso thuis geweest en ik had een dagje "ontdek Wrexham" gepland. Veel heb ik die dag niet ontdekt, eigenlijk alleen de winkel. Ik zal het een andere keer moeten doen denk ik. In de winkel was er echt super veel volk, niet normaal. Daarnaast had ik de meest babbelgrage kassier! Hij bleef echt maar babbelen en vragen stellen. Zelfs al stonden er nog 10 mensen achter mij. Nope, hij was niet te houden…

Ik denk dat ik mij een beetje overdaan heb met mijn boodschappen, want mijn rug begon terug pijn te doen. Hopelijk heb ik mijn lesje geleerd. Terug thuis heb ik wat aan MAB gewerkt, het was tijd dat ik de zaken wat op orde kreeg. Buiten alle verwachtingen ging het goed vooruit. 's Avonds werd ik aangesproken door één van mijn kotgenoten over het busongeval. Ook hier is het groot nieuws.

Ik besloot naar een film te kijken en kroop daarna in mijn bed. Aan een stuk door sliep ik tot de volgende (late) morgen. Na het ontbijt werd er op mijn deur geklopt of ik niet mee naar de film wou gaan. Ik dacht waarom ook niet. We gingen naar John Carter kijken. Niet mijn eerste keuze, maar uiteindelijk was het een hele goede film. De lichten gingen aan en daar kwam de commentaar. Alle kleine details en fouten hadden ze opgemerkt! Ik vraag mij af of het nog leuk is om naar de film te gaan als je altijd op die kleine dingen moet letten.

Terwijl we aan het wachten waren op iemand op mijn kotgenoot die naar toilet ging, was ik met de andere de affiche van Battleship aan het bekijken. Zij maakte een opmerking over een film die gebaseerd is op een spelletje, ik maakte er één op het feit dat Rihanna er in meedoet. Waarop de vraag kwam: 'in welke films speelt zij normaal misschien?'. Ik bekeek haar en zei dat ze een zangeres was. Gevolgd door de vraag of ze niet wist wie Rihanna was. Uiteindelijk bleek dat geen van beide al van Rihanna had gehoord. Ben ik de enige die dat raar vind? Of ben ik gewoon gebrainwashed door de MTV?

Na de film was het tijd om nog wat schoolwerk te verzetten. Als beloning voor mezelf werkte ik daarna wat verder aan mijn Wreck This Journal. Het is een boekje met allemaal opdrachten om je creatief even helemaal te kunnen laten gaan. Nadat ik wat resultaten op youtube had gezien was ik helemaal verkocht. Dat wou ik ook! Dus ik heb er mij eentje aangeschaft en ben er ondertussen al goed in begonnen.

Verder werd ik ook contant afgeleid door de smurfen op Facebook. Dat is ook een verslaving op zich. Dat en The sims. Serieus, ik ben gisterenavond wakker geworden omdat ik een idee had om mijn huis op The Sims in te richten. Toen besefte ik dat ik een probleem heb…

Gisteren (zaterdag) speelde het Welshe rugbyteam. Je had de mensen hier moeten zien! Allemaal in rode shirts, de pubs zaten helemaal vol.. Nog nooit heb ik zoiets gezien, zoveel samenhorigheid. Heel Wrexham leek op stelten te staan!

Vandaag heb ik het rustig aan gedaan. Nog wat (proberen) werken voor school. Wat tevergeefs bleek te zijn, aangezien in constant afgeleid was. Het was mijn dagje niet vandaag. Ik ging zelf koken,maar dat is er ook niet van gekomen. Ik ben dan maar Chinees gaan halen. Ach ja, morgen beter zeker?

Groetjes!

Elke

 

Het liedje / Video van de dag, om de Welshe trots een beetje te schetsen:

http://www.youtube.com/watch?v=b-iiTK_HSqI&feature=BFa&list=LLrecyG6Wy1N5oqnT-H5AtJw&lf=mh_lolz

Of deze schattige meisjes:

http://www.youtube.com/watch?v=cCgrEhIovaM&feature=BFa&list=LLrecyG6Wy1N5oqnT-H5AtJw&lf=mh_lolz

 

Carolina

Hallo bloggertjes,

Het is weer al even geleden dat ik een blogupdate heb gemaakt. Het is even druk geweest. Daarnaast stond mijn hoofd ook even niet naar het updaten van mijn blog. De deadline voor eindwerk komt steeds dichter, dus het was nodig dat ik er eens werk van maakte. Zondag en maandag was ik vrij, dus spendeerde ik enkele luttele uren hieraan.

Zondag werd er ineens op mijn deur geklopt. Het was echt prachtig weer buiten en mijn kotgenoten vroegen of ik niet mee wou gaan naar het park. Zij gingen hun een late lunch halen en op die manier kon ik wat genieten van de zon. Ik ben echt blij dat ze mij vanachter mijn computer getrokken hebben. Ik had een beetje behoefte aan frisse lucht. Daarnaast was buurman Drum ook terug begonnen. Je raad het nooit, terug de Red Hot Chilli Peppers aan het spelen. Laat ik gewoon hopen dat ze op Werchter beter zijn. Ik trok met hun naar Steve's fastfood en zag hoe zij hun een portie Fish and Chips kochten. Ik had nog niet zo lang gegeten, dus bij mij kon er echt niets meer bij.

Daarna gingen we verder naar het Park, waar zij hun maaltijd verorberden. Het zonnetje scheen, maar er was toch nog wat wind! Ik had dan vlug een extra pul aangedaan, om daarna terug te kunnen genieten van de zon. Heb ik jullie trouwens al verteld over mijn Fish en Chips "ongeluk" hier. Blijkbaar schuilt er een vloek over mij als het komt tot Fish and Chips. Telkens als ik er nog maar aan denk om het te eten gaat er iets mis. Of het is gesloten (heb ik al 2x meegemaakt) of ik krijg ander eten aangeboden en tot slot op zondag wanneer ik al gegeten had.

Ik had brownies meegebracht als dessert. Nam Nam Nam… Na "onze picknick" trokken we terug naar huis. We hadden allemaal nog wat werk te doen en van uitstel komt alleen maar afstel. De frisse lucht had mij wel deugd gedaan en mijn batterijen waren terug opgeladen. 's Avonds werd ik getrakteerd op Stir fry. Ze waren zo gechoqueerd omdat ik dit nog nooit gegeten had, dat ik prompt werd uitgenodigd om mee te eten. Ik moet zeggen het was lekker. Veel groentjes met noedels en blackbean gravy, enkel het vlees miste ik wel.

Zoals ik al zei was ik maandag ook thuis. Deze dag spendeerde ik ook aan werk voor school. Ik leek mij te kunnen concentreren, wat op zich al een mirakel was. Ik moet er dus gebruik van maken! I was on fire. Ik heb zelfs mijn was kunnen doen. Oké enkel mijn dekbed eigenlijk, maar ik haat het verschonen van mijn bed. Ik kom altijd zo onhandig over als ik dat probeer. Dus ik had het een beetje uitgesteld, maar het werd tijd! Het lijkt hier een beetje de trend om je beddengoed te drogen te hangen op de balustrade van de trap. In mijn geval was deze al bezet, dus moet ik met een andere oplossing op de proppen komen. Ik besloot om mezelf een tent te bouwen! Met mijn wasrek en enkele wasspelden ging ik aan de slag. Ik voelde me een echt kind! Ik was echt trots op mijn tent + mijn dekbed is droog geraakt! (alles om je een beetje te amuseren he!) Maandag had ik het trouwens ook moeilijk. Ik had wat last van heimwee. Het leek zo ineens over mij heen te komen en ik voelde me er heel ongemakkelijk bij.

Ik wou mijn zinnen wat verzetten en besloot om naar een film te kijken: 'the help'. Deze film verteld het verhaal van afro-amerikaanse vrouwen die werken als de meid voor een blank gezin. Het ging over de tijd waar banken vooraan op de bus moesten zitten en zwarten enkel achteraan. Ik voelde mij zo ziek tegen het einde van de film! Zo'n haat en neerbuigendheid ten opzichtte van iemand met een andere huidskleur. Het ergste is dat dit nog steeds bestaat. De slavernij is misschien afgeschaft, maar deze haat bestaat wel nog. Ik heb het niet alleen over mensen met een andere huiskleur, maar onverdraagzaamheid in het algemeen. Zo zag ik een foto op facebook van Sam De Bruyn, presentator bij Studio Brussel, die een andere jongen kust. SDB komt er openlijk voor uit dat hij homo is, geen verrassing op dat gebied dus, maar toch de reacties die sommige mensen durven te posten! Schandalig…

Wow, het was niet de bedoeling om te preken. Dit is trouwens ook maar mijn mening. Met zoveel mensen op deze aardbol is het zeker maar normaal dat sommigen daar van afwijken?

Dinsdag was het weer tijd voor school. Voor één keer was ik meteen wakker toen mijn wekker afliep. Alles ging goed! Ik had mijn gerief mee, had mijn Ladybug kleedje aan en ik had er zin in. Voor diegene die denken: amaai die was in een optimistische bui! Heb ik spijtig nieuws, mijn happy happy joy joy bui bleef niet lang hangen. Op weg naar school kreeg ik ineens een pijnscheut in mijn rug, net onder mijn rechterschouder. Volgens mij was er geen aanleiding tot deze pijn, maar hij was er wel. Vanaf dat moment werd het alleen maar erger! Bij elke stap die ik nam leek de pijn erger te worden. Ik ben toch naar de les gegaan, maar had echt last. Ik denk dat één van mijn klasgenoten het gezien had, want ze vroeg wat er was.

Toen ik 's middags terug naar huis stapte leek het wat te minderen. Ik stopte onderweg in de Fish and Chips shop! Het had er lang genoeg mee gewacht! + ik zag dat hij open was en ik had geld mee! Veel meer kon er niet meer misgaan dacht ik, dus waarom probeer ik het niet eens. Ik kocht mij de lunchtime special, voor 3,50 pond! Ik voelde mij dapper dus zei ja toen hij vroeg of er salt and vinegar opmoest. Thuisgekomen begon ik terug last te krijgen. Ik had mijn eten op en heb mij dan op mijn bed gelegd. Ik ben er niet meer uitgekomen tot ik terug naar de les moest (ongeveer 3 uur dus). Ik nam een pijnstiller in, maar die leek niet echt te helpen. Daarnaast heb ik ook nog een speciale soort van zalf, die je spieren warm maakt. Die helpt echt super goed, maar stinkt ongelofelijk hard. Ik besloot dus te wachten tot na mijn tweede les. Ik vond dat ik het mijn andere klasgenoten niet kon aandoen om al stinkend daar toe te komen.

Na de les at ik mijn avondeten en ging naar bed. Ik heb een filmpje opgezet en mijn zalf eraan gedaan. Ik ben niet meer uit mijn bed gekomen tot de volgende dag. Vandaag dus.

Ik moest super dringen pipi doen en probeerde uit mijn bed te komen. Tot ik besefte dat het niet lukte! Ik paste een truc toe die in in Sint Rafael heb geleerd: eerst de benen uit het bed en die dan als hefboom gebruiken. Ik leek precies 80 jaar, maar het leek wel te werken. Ik kwam stilletjes aan recht. Ik was blij, tot ik weer een immense pijnscheut voelde. Het deed nog meer pijn dan gisteren! Ik kon mijn rug niet rechtzetten, zoveel pijn deed het. Ik heb dan naar mijn mama een bericht gestuurd, om te vragen wat te doen. Ik weet dat dit misschien onnozel klinkt, maar ik voelde mij echt hopeloos. Ik wist echt niet meer wat te doen. Ik ben dan krom weg naar de wc geweest en heb mij terug in mijn bed gelegd. Vanuit mijn bed heb ik dan mijn stagebegeleidster gebeld, zo kon ik echt niet naar stage. Het was toen 11u.

Pas om 4 uur ben ik terug uit mijn bed gekomen. De pijn had wat geminderd, dus ik besloot om mij te douchen. Ik rook namelijk helemaal naar die zalf. Daarnaast moest ik ook nog naar de winkel, want ik was saus vergeten voor mijn spaghetti. De douche heeft mij deugdgedaan en ik leek er door te komen. Ik ben dan naar de Poolse winkel gegaan recht over ons huis. Daar vond ik mijn pot saus en ik was blij dat ik niet helemaal naar de andere winkel moest gaan. Verder kocht ik mij ook taart in een zakje. Ik had nood aan chocoladetaart!

De instructies zijn wel in het Pools, maar ik dacht: 'ik gebruik gewoon Google Translate.' Allemaal goed en wel, tot ik alles vertaald had en ik niet teruggevonden had hoelang je de taart moet bakken. Bleek het gewoon ganache te zijn! Grrrr..

Ik voelde me ondertussen al wat beter, dus besloot zelf een taart te bakken en de Ganache er dan op te wrijven. Weet wel dat wij geen weegschaal hebben. Dus dat maakt het allemaal nog wat moeilijker! Ik denk wel dat het me gelukt is! Mijn taart staat ondertussen in de oven! Dus nu is het gewoon wachten tot ze klaar is!

Let's hope for the best!

+ Laten we hopen dat ik morgen uit mijn bed geraak!

Groetjes!

 

Xxx

Summertime

Hello People,

Nog even sorry voor mijn vorige blog. Internet werkte weer even niet, dus vergat ik het up te loaden. Mensen maken nu eenmaal fouten hé…

Vandaag is het zaterdag en ik heb mij eens goed kunnen uitslapen. Vroeg opstaan is echt niets voor mij! Het deed echt deugd om nog eens te kunnen opstaan zonder het geluid van mijn alarm. Toen ik goed wakker was heb ik een stevig ontbijt gegeten en ben ik naar de winkel gegaan. Vanavond wordt het "Spinaziestoemp met spekskes". Het is dankzij mijn Tante Chantal, die mij op dit idee bracht. Nu nog hopen dat het lukt en ik ben content!

Ik heb nu drie dagen vrij. Tijd genoeg om wat werk in te halen voor school. Het is echt nodig denk ik, om eerlijk te zijn heb ik het een beetje aan de kant geschoven. Deze week kreeg ik mijn klop. Ineens besefte ik wat ik allemaal nog moest doen. Dus ik zal een beetje op mijn tanden moeten bijten denk ik. Tot zover mijn huidige status.

Gisteren (vrijdag 09/03) moest ik om negen uur op stage zijn. Ik was goed op tijd en was echt super trots. De vorige dagen was ik altijd net op tijd of juist iets te laat. Nu was ik er, maar niemand om het te zien. De deur was op slot en ik kon niet binnen. Ik moest dus wachten tot er iemand kwam. Gelukkig arriveerde er iemand een kwartiertje later. Zij liet mij binnen, dus nu zat ik tenminste warm! Ik wachtte op mijn begeleider, die pas een uur later aankwam. Daar zat ik dan op tijd te wezen.

Het was career day op vrijdag. Jongeren kregen de kans om langs te komen en met een mentor te spreken. Zij gaf dan advies over de verschillende mogelijkheden en hoe zij precies kon helpen. Afspraken werden gemaakt en er werd verder gekeken naar de toekomst. Vaak gingen zij niet meer naar school en hadden ze geen idee wat ze met hun leven wouden doen. Hier kan je geen uitkering krijgen tot je 18 bent en de overheid laat het niet toe dat je zomaar thuis zit. Vandaar dat deze mentor ze een beetje probeert bij te sturen. Ik moest dus eigenlijk gewoon wat observeren. Ik vond het wel interessant om te zien. De mentor leek precies altijd te weten wat ze moest zeggen. Ze kwam heel overtuigend over. Vaak was er een combinatie nodig tussen een preek en omkoping. Ze gaf dit zelf ook toe dat dit is wat jongeren nodig hebben. Ze krijgen iets, maar ze moeten er wel iets voor doen. Zo was er een meisje die graag haartooi verder wou studeren, maar ging op dit ogenblik niet naar school. Ze is toegelaten in het hoger onderwijs, maar moet daarvoor een aanwezigheidsbewijs kunnen voorleggen van haar school nu. Als dit percent niet omhoog gaat, mag ze niet verder studeren. Zij zag er het nut niet van in, aangezien ze haar starterskit niet zou kunnen betalen. De metor beloofde dat als zij terug naar school ging, de overheid deze voor haar ging betalen. De mentor krijgt namelijk en budget om de jongeren terug de scholen in te krijgen. Ze vertelde er wel bij, dat als ze niet naar school ging ze het risico niet kon nemen om deze kit te betalen. Zij moet haar uitgaven namelijk verantwoorden. Dus stel dat zij voor dit pakket betaalde en de jongere stopte haar opleiding na een paar maanden, dan zou dit "verloren geld" zijn.

Nu naar school gaan geeft bewijskracht dat ze het echt wil, dus wordt de uitgave ook verantwoordbaar. Ik weet niet of het duidelijk is wat ik hier probeer uit te leggen, maar volgens mij klopt het wel. In totaal zijn er ongeveer 10 jongeren komen opdagen, de één leek al wat gemotiveerder dan de andere. Veel heb ik er niet kunnen inbrengen, maar het was wel interessant om eens mee te maken.

Tegen drie uur waren de "consultaties" afgelopen en mocht ik dus ook naar huis. Uiteindelijk is het een hele rustige stageweek geweest. Ik heb veel nieuwe dingen gezien. Initiatieven om jongeren terug op "het rechte pad" te brengen. Volgende week zal het volgens mij terug een stuk intensiever worden. Ik laat jullie zeker nog iets weten dan!

Toedels!

x

Starships

Oeps, ik was dit bericht vergeten te posten! Normaal moest dit om 8 maart al Online staan ;D [Waar staat mijn hoofd? ]

Ik zei toch dat er nog een filmavond ging komen! Gisterenavond was het al zover, samen met alle meisjes hebben we naar Labyrinth gekeken. Een "kinderfilm" waar David Bowie's Crotch een eigen rol heeft gekregen denk ik! Hij hat een soort van legging aan, dus zijn "pakket" werd wel heel duidelijk. Daarna ben ik gaan slapen, omdat ik er weer (naar mijn normen) belachelijk vroeg uitmoest.

Gelukkig regende het vandaag niet en kwam ik dus droog aan! Vandaag stond ik bij de prince's trust. Dit is een soort van project dat opgericht is door Prince Charles. Het is voor jongeren die gestopt zijn met school. Het geeft hun een mogelijkheid om toch nog enkele kwalificaties te behalen. Zodat ze op die manier meer krediet hebben om in te zetten als ze willen gaan werken of verder willen studeren. Normaal moesten er 6 jongeren zijn, maar slechts 2 kwamen er opdagen. Het was dus echt super rustig. Ik heb eigenlijk meer geobserveerd en gebabbeld met de andere studente. Er waren echt super veel documenten, niet normaal. Die moesten ze dan invullen en ondertekenen. Alles om toch maar in orde te zijn. De twee die kwamen opdagen waren twee jongens, allebei bijna 16 jaar. Ze leken wel gemotiveerd te zijn. Een van hen wou verder gaan in de schrijnwerkerij richting en de andere wou naar het leger gaan. Ze leken alletwee al een plan te hebben uitgestippeld en dat is natuurlijk zeer positief. In de namiddag woonde ik de Art Class bij.

De meisjes leken niet echt gemotiveerd te zijn. Ze wouden liever naar de jongens gaan kijken, die buiten aan het werken waren. Ik denk dat de leerkracht het op het einde een beetje beu was.. Uiteindelijk vond ik het wel gezellig, ik heb wat met de meisjes gebabbel en op hun vragen geantwoord. In hun hoofd bestond België dus niet. Ik heb mijn best gedaan om uit te leggen waar we precies liggen. Belgian Chocolate kennen ze wel, raar maar waar…

Vandaag had ik normaal tot vier uur stage, maar aangezien mijn begeleider-van-de-week er niet was mocht ik om drie uur al naar huis. Ik sprong nog even binnen in het kantoor van mijn mentor om mijn uurrooster voor de komende weken op te halen en vertrok dan naar huis. De scholen leken juist uit te zijn, wan er liepen allemaal kinderen op straat. Het was tamelijk koud dus ik was helemaal ingeduffeld in mijn jas. Ik had mijn oortjes in en was naar wat muziek aan het luisteren.

Opeens verschijnt er iemand voor mij, één van de jongens die op de playground komt. Ik had hem eerst niet herkend, ik denk dat zijn haar geknipt is. Hij wees naar mij en begon te lachen. "haha, we made you cry." Aan de overkant van de straat liep één van zijn kameraden. Ik keek hem aan en hij was ook aan het lachen. Ik draaide mij om, haalde mijn oortjes uit mijn oren en zei "no, you didn't".

"Yes we did, when we where throwing snowballs at you." Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus antwoordde weer. "No, you didn't". Ik heb mij omgedraaid en ben verder gestapt.

Plots besefte ik hoe fout ik gereageerd heb! Ik ben in een machtsstrijd gegaan met hem, terwijl dit volgens mij niet nodig was. Voor mij kwam zijn reactie uit het niets. Ik bedoel, het is ondertussen al bijna meer dan 3 weken geleden. De dagen erna reageerde hij niet op mijn aanwezigheid en dan nu ineens wel.

Mijn eerste reactie was dat ik boos was op hem. Wat maakt dat hij mij zo benaderd in het midden van de straat? Tijdens mijn tweede reactie was ik boos op mezelf omdat ik naar mijn mening niet goed geantwoord heb. Nu zit ik in een soort van derde reactie, waar ik me afvraag wat de achterliggende reden is. Misschien zocht hij iemand om zijn frustratie van school op af te reageren? Misschien had hij een slechte dag?

Het raakt mij wel, zo'n reacties. Zeker omdat het blijft hangen bij mij. Het zal nog enkele dagen zijn tegen dat het eruit is. Tenzij er in tussentijd iets nieuws gebeurd natuurlijk. Ik ga kijken wat er volgende week gebeurd, als ik terug op de playground sta. Ik heb nu een soort van zelfvertrouwen opgebouwd waarbij ik het niet meer erg vind om te communiceren wat ik vind. Als het mij "tegensteekt" zal ik deze gevoelens uitten en vragen wat ik kan / moet doen. Om te kijken of zij mij een alternatief kunnen aanbieden.

Ik had het even nodig om het neer te schrijven. Op deze manier is het makkelijker voor mij om erover te denken.

Het gaat hier nog wat geven denk ik…

Tell The world

Hey pieps!

Ik zit op dit moment met mijn rug tegen de chauffage, het is hier echt koud! Alle naar mijn standaard is het hier toch heel koud!
Deze morgen moest ik om 9 uur op stage zijn. Dit betekende vroeg opstaan! Dat was een beetje een downside…
Ik was echt boos toen de wekker afging deze morgen.. Ik wou liever in mijn bed blijven liggen!

Het werd er niet beter op toen het begon te regenen… Je kan het dus al raden, ik was niet in een happy mood! Tegen dat ik in The Venture aankwam was ik al helemaal doorweekt.
Daar kwam ik mijn stagementor tegen. Blijkbaar was de persoon met wie ik moest werken er niet. Dus ze vroeg of ik mee wou gaan naar het kapsalon. Oké, dit klinkt niet zo goed, laat mij het wat uitleggen.

In the Venture loopt een Cymorth project. Dit is voor jongeren die gestopt zijn met school. The Venture helpt hen om op andere vlakken crediet te halen, zodat ze deze later kunnen inzetten. Dit is vaak een vak leren, zoals loodgieterij of kapster. Ik ging mee met twee meisjes die 1x in de week een soort van opleiding volgen. Eentje van hen zit op een hoger niveau, dus mocht het haar van mijn stagementor in de krullen draaien. De andere moest doen alsof ze het haar verfde van een pop. Om de techniek onder de knie te krijgen. Ik heb wat geobserveerd en met mijn stagmentor gelachen, het was echt een grappig zicht. Waarop ze zei dat het volgende week aan mij is, I don't think so… Ik heb gedaan alsof ik het niet goed begrepen had.

Na de training werden de meisjes thuis afgezet en had ik terug in The Venture een gesprek met Emma. Ik heb namelijk een nieuw uurrooster nodig. We dwaalden een beetje af, maar dat vond ik niet zo erg. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en hebben we een rooster kunnen opstellen. Daarna ben ik computerlessen gaan volgen. Power Point lessen om precies te zijn. Nee, ik ben geen nuub. Ik kan weldegelijk met power point werken. De ICT-coördinator van The Venture gaat naar school om haar teachers degree te halen. Vandaag kwam haar mentor kijken en haar evalueren. Ze had niet genoeg mensen, dus vroeg ze mij om mee te doen. Ik moest toch wachten tot de staffmeeting begon, dus kon ik haar evengoed helpen. Ze vroeg mij ook om een verlengkabel te gaan zoeken. Ik dacht oké, waar moet ik dat gaan vinden. Ik leek van het kastje naar de muur gestuurd te worden. Tot ik één van de vrijwilligers tegen kwam. Hij vertelde mij waar ik er één kon vinden. Ondertussen liep ik al rond als een kieken zonder kop, dus die zal ook gedacht hebben. Ik moest het uit de container gaan halen, maar kreeg het slot niet open. Uiteindelijk kwam hij kijken waar ik met zijn sleutels zat. Dus vroeg ik hem om mij te helpen, schaam schaam! Ik had mijn verlengkabel, dus ik ging trotst terug naar boven. Toen bleek dat ze er zelf al één had… [FUUU]…Daar stond ik dan. Ik besloot hem te laten staan tot na de staffmeeting. Hoe onnozel moet ik er anders niet hebben uitgezien: merci om mij te helpen, maar ik heb hem niet meer nodig. Op het einde van de vergadering zag een van de "werkmannen" zag de verlengkabel liggen. Hij begon zich luidop af te vragen wie die kabel naar boven had gebracht. Moest ik toegeven dat ik hem uit zijn kot gaan halen was. Hij keek mij maar aan met een rare blik, half lachend wel. Waarop ik super onschuldig reageerde 'I was gonna put it back…'. Vergeten en vergeven dus.

Uiteindelijk was het nog een interessante dag, niet was ik er in eerste instantie van verwacht had, maar dat gebeurd wel vaker in The Venture. Zeker de computer lessen. Trouwens hier hebben ze QUERTY klavieren, waardoor ik er echt belachelijk uitzag. Met 2 vingers aan het typen, op zoek naar de letter. Nice one.. Het zag er wel beter uit voor haar, omdat ze mij zogezegd altijd moest helpen. Ach ja… Dat heb ik dan ook weer als eens meegemaakt.

Onderweg naar huis ben ik gestopt in de pound shop, omdat ik een waterkan wou. Ik heb munt gekocht en ik wil koude muntthee, maar heb geen kan. Dus heb ik mij een kan gekocht (Raarste uitleg ooit)
Thuisgekomen had ik echt super veel honger! Amaai.. Niet normaal.. Wordt er geklopt op mijn deur en staat mijn kotgenoot voor mij met een reuze paasei. Haar papa is gisteren langs geweest en heeft ons allemaal een paasei meegebracht! Ik heb hem zelf niet kunnen bedanken, aangezien ik al aan het slapen was. Dat krijg je dan als je vroeg moet opstaan… Nam Nam Nam….

Hij heeft ook nog super veel DVD's meegebracht, dus er zal nog eens een filmavond volgen!

Tot zover eigenlijk de updates van vandaag. Ik ga straks eten maken, want ik heb weer honger. Echt niet normaal.. Straks ga je mij naar huis kunnen rollen denk Ik…

De voorbij twee dagen was het rustig. Maandag heb ik mijn strijd met het vuile conservenblik opgegeven en heb ik het weggesmeten. Ik kon het niet blijven negeren, er was schimmel op aan het komen. Ik heb dan direct de keuken eens grondig gekuist. Ik was in mijn nopjes, zo mooi blinken allemaal. Dat was zo tot één van mijn kotgenoten een kom kippensoep van het vuur wou halen en alles liet vallen. Overal kippensoep, inclusief op mij.. Ik wist niet wat er gebeurde, aangezien ik er met mijn rug naartoe stond. Was dat verschieten zeg… Dan was hij zo naar mij aan het kijken van..En nu? Tot hij tot de conclusie kwam dat hij het moest opkuisen. Ik zag hem zoeken naar een kuisproduct en hij wou bijna schimmelverwijderaar in zijn water doen. Ik heb hem dan getoond welke hij nodig had. Op dat moment voelde ik mij echt een moeder, dus ik heb mij omgedraaid en ben naar boven gegaan. Thanks but no Thanks. Oké, daarna heb ik wel de rest van de keuken opgedweild aangezien hij alleen zijn plekje had gedaan. Wat dus op niets trok, naar mijn mening. Ik begin echt een kuisfreak te worden… Ik hoop dat het niet erger wordt.

's Avonds heb ik op mijn gemakje naar een filmpje gekeken en lekker lang geslapen. Dinsdag moest ik naar de universiteit. De lessen waren echt interessant en ik was echt mee. Wat ik wel besefte is dat ik nog niets gedaan heb voor mijn taak, want niet echt positief is. Ik ga er echt werk van moeten maken of het komt niet goed. Gelukkig loop ik vanaf volgende week slechts 3 dagen per week stage, dus dan heb ik nog 3 dagen over om te werken voor school. Mijn 7^de dag die wordt opgeëist door de universiteit, dus daar moet ik ook rekening mee houden. Daarnaast zijn er ook nog super veel dingen die ik wil doen terwijl ik hier ben. Het gaat nog druk worden denk ik.

Maar dat is voor later, eerst eten maken.

Toedels!

x

People help the People

Stoofvlees met zelfgemaakte overfrietjes. Of dat is toch het plan! Ik heb de kotmeisjes uitgenodigd voor een echte Belgische maaltijd. Ondertussen staat mijn stoofvlees al te pruttelen. Laten we hopen dat het allemaal goed komt!
Om er zeker van te zijn kampeer ik op dit moment in de keuken. Stel dat alles mislukt, wat dan? Dan stel ik 4 mensen teleur, waaronder mezelf dubbel zo hard! Aaah…Spanning.

Ik laat jullie zeker nog weten of het gelukt is! in tussentijd heb ik een gaatje vrij om mijn blog wat up te daten. Terug een beetje structuur krijgen in de afgelopen dagen. Mijn laatste update was van donderdag. Toen stond ik op het punt om naar enkele lokale bands te gaan kijken. De deuren gingen open om 7, en ik zoals gewoonlijk was terug wat in vertraging. Tegen kwart na 8 kwam ik aan in Central Station. Ik gaf mijn ticket af en kreeg een stempel in de plaats. Niemand zei iets dus ik nam de eerst volgende deur. Blijkbaar was ik verkeerd, want ineens begon iedereen achter de "kassa" te roepen: "upstairs". Een klein beetje afgang dus. Vervolgens ging ik vol verwachtingen naar boven. Ik hoorde muziek, maar deze was duidelijk niet live. Ik duwde een tweede deur open en ik zag…niemand! Oké, niemand is een beetje overdreven, maar als er 15 mensen waren was het al veel. Ik dacht dat ik ging inblenden in het publiek, niet dus…

Ik ben dus naar de toog gestapt en heb mij iets gekocht om te drinken. Dan heb ik gewoon gewacht tot de eerste band begon. Eigenlijk was het al de tweede groep, maar dat wist ik toen niet. Ik dacht dat er maar 2 groepen kwamen, het waren er dus 4. De eerste band heette Wolves. Ze vielen heel goed mee, al leek de zanger tegen het einde zijn stem te zijn verloren. Dat was wel spijtig.

De tweede band daarentegen was echt fantastisch! Zij heetten Hildamay. Ik had niet verwacht dat ze zo goed gingen zijn. Het was echt enorm genieten en opgaan in de muziek. Eerlijk gezegd vond ik hun zelfs beter dan de "headliner" Max Raptor. Wel had de zanger van Max Raptor wel een hele leuke manier van doen. Hij ging in het publiek staan en startte en deed mee in de mosh. Het grappigste vond ik dat hij voor iedereen eens ging staan terwijl hij aan het zingen was. Echt in uw ogen kijken en zo dreigend dichter komen, zalig gewoon!

Uiteindelijk viel mijn eerste concert in Wrexham dus heel goed mee! Ik heb ervan genoten, de energie zat goed,.. Ik kan voor niet veel meer vragen.

Vrijdag moest ik naar stage. Mijn laatste dag bij de kleuters en het was echt fantastisch! De zon scheen dus we konden buiten met de kindjes. Ik situeerde mij in The Wet and Dry room. Dit is de kamer met al het knutselgerief + een zandbak en een bak met water. Vandaar dus de naam Wet and Dry (Zo cool!). Ik speelde met de kindjes mee in de waterbak. Blijkbaar was ik gepromoveerd tot reuze octopus en viel ik de boten aan. Het heeft een tijdje geduurd tegen dat ik begreep wat ze bedoelden… Zij gebruiken op hun beurt hun eigen taaltje en dat was niet echt simpel. Uiteindelijk vond ik het een fantastische dag!

Ik was die dag niet van plan om nog veel te doen, mij gewoon een beetje rustig te houden. Ik ging naar de winkel om wat gerief om te koken, jam jam jam.. in de keuken kwam ik de twee meisjes tegen. We zaten aan tafel en begonnen wat te babbelen. Ze haalden hun computer boven en lieten me enkele filmpjes zien. Oh ja, hun repertoire is nog lang niet uitgeput!

Eentje ervan was dit: Do you dare?

's avond hebben we nog naar de Harry Potter Musical gekeken. Een hele nieuwe wereld ging voor me open. Geek out!
Ik werd uitgenodigd om mee te gaan picknicken de volgende dag. Eerst leek alles in het water te vallen, omdat het regende. Ik stelde voor om gewoon een indoor picknick te houden en ik moet zeggen, het was heel gezellig. Ik ontdekte nog een kwaliteit aan mijn kotgenoten. Blijkbaar schrijven zij hun eigen fictie verhalen. Ik werd voorgesteld aan hun eerste gezamenlijke boek. A.R.K. genaamd. Ik moet zeggen dat ik dit helemaal niet verwacht had. Hun niveau van schrijven is echt fantastisch. Hoe het verhaal is opgebouwd en heel de structuur er rond > fantastisch!

Na onze luch gingen we samen naar de winkel, inkopen doen voor vandaag. De winkel leek leeggeroofd. Serieus, alles half leeg of helemaal overhoop getrokken, dit in combinatie met een massa mensen. Bleek deze morgen dat ik nog Laurier vergeten was ook.. Mocht ik nog eens terug gaan.

Voor de rest van de dag deed ik het kalm aan. Ik keek naar een aflevering van Jersey Shore en heb daarna wat gewerkt aan mijn album. Ik ben op het idee gekomen om mijn blogs uit te printen en die in mijn boek te plakken. Ik had geen idee dat ik al zoveel geschreven had! Oeps?

Ik ben nu bezig met mijn blog over mijn eerste week hier. Het lijk ondertussen echt al eeuwen geleden. Het doet wel deugd om alles nog eens te kunnen herlezen. Het helpt trouwens ook om de dingen wat in perspectief te kunnen zetten. In die blog vertel ik trouwens ook over de verrassing die ik had voor mijn zus, namelijk haar eigen Blues Clues. Ondertussen heeft ze al haar deelopdrachten opgelost en heeft ze haar verrassing gevonden. Lien moest dus verschillende opdrachten uitvoeren en na mijn goedkeuren kreeg ze steeds nieuwe hints. Opdrachten zoals: maak een zelfportret, maak een foto van jezelf op een openbare plaats met twee verschillende schoenen en speel een scene uit Friends na. Als ultieme cadeau had ik een doos verstopt met daar allemaal mini – cadeautjes in. Naar haar eigen zeggen was ze er blij mee, dus ik ook content. Zo, op deze manier zijn jullie ook weer up to date.

Ik heb mij wel even laten gaan gisteren, ik ben tot een stuk in de nacht doorgegaan met mijn album. *Schaam schaam* Nee, niet gaan feesten tot een uur in de nacht, maar knippen en plakken. [FML]
Uiteindelijk waren mijn creatieve vibes uitgewerkt, maar was ik nog steeds klaarwakker. Ik heb dan maar een filmpje opgezet en heb gekeken tot mijn computer uitviel.

Deze morgen werd ik wakker met een facebook bericht dat de meters bij mij thuis waren, in België wel te verstaan. Ze vroegen of ik niet op skype kwam, spijtig genoeg waren ze al weg tegen dat ik het bericht had gezien. Dan maar even met de mama praten en nog wat uitleg vragen over het stoofvlees. Daarna was het hup in de douche en hup naar de winkel. Nog een beetje werken en om 6u ben ik begonnen aan het stoofvlees.

Ondertussen hebben we al gedaan met eten en ik moet zeggen: het was lekker! Ik ben zo ongelofelijk trots! Mijn kotgenoten leken het ook lekker te vinden! Ik dacht dat ik gek ging worden, serieus. Chaos in de keuken tot en met. Daar stond ik dat met mijn computer [Ik had Jeroen Meus opgezet, voor wat extra tips], mijn kookboek en het recept van mama. Teveel informatie…
Om iets na 8 was alles klaar, samen met de OVENheerlijke frietjes (Flauw grapje, ik kon het mij niet laten). Uiteindelijk waren alle kommen leeg, dus dat zegt genoeg.

Girls night was a succes! Ik denk weld at één van de jongens ietwat boos is. We zijn op dit moment maar met 5 in huis, aangezien de andere jongen weer verdwenen is. Hij keek toch maar raar als hij binnen kwam + riep van boven "Girl, can you shut the door please" > op een iets wat leek op een geïrriteerde toon. Het was zeker niet de bedoeling om hem te isoleren, de originele planning was een meisjesavond + ik had toch niet genoeg eten. Misschien dat ik mij nu wel een beetje schuldig voel… Het kan ook de vermoeidheid zijn.

Om nog een beetje verder te gaan op mijn kotgenoten. Ik vertelde al eerder over het takenbord, wel daarjuist was het tijd om de taken te veranderen. Iedere zondag wordt er een nieuw schema opgehangen. Nu zagen we dat Lost Boy ( Een naam die ik juist verzonnen heb, aangezien hij altijd verdwijnt) extra taken bij hem had geschreven. Gewoon om met het takenbord te lachen volgens mij. Taken zoals: de planten water geven, ook al hebben we maar 1 plant. Persoonlijk vond ik het grappig.. De 2 meisjes niet zo. Ach ja..

Deze week was het de eerste keer dat ik echt gefrustreerd was ivm de jongens. Één van hen had al 2 dagen lang was in het wasmachine zitten. Ik moest dringend mijn was doen, want ik had bijna niets meer over. (Ja, ik weet het.. Eigen fout). Dus ik ging op zijn deur kloppen. Ik wist dat hij er was, want ik hoor hem door de badkamermuur heen hoesten. Ik klop, wacht en hoor niets. Ik klop nog eens, weer niets. Ik ga weg en in dit huis hoor je dat want alles kraakt hier en ik hoor hem hoesten. Boos dat ik was, mij zo negeren! [WTF] Ik had geen zin om er aan te beginnen, dus ging terug naar mijn kamer. Later zat de was er nog steeds in. Ik dacht bij mezelf, ik ga echt niet blijven wachten + ik heb geprobeerd om het te vragen. Dus ik heb de was eruit getrokken, de mijne erin gestoken en ben naar de winkel gegaan. ( Dit was gisteren). Tegen dat ik terug was van de winkel was mijn was gedaan en zaten zijn kleren nog altijd in mijn wasmand. Niemand was ze dus komen halen, terwijl je het duidelijk hoort als de wasmachine opstaat. Ik heb zijn was er dan terug ingeduwd en ben die van mij gaan omhoog hangen. Dat krijg je dan met je nonchalantheid. Nog zoiets (ja, dit is de plaats waar ik mijn frustraties uit) Hij vindt het niet nodig iets deftig op te bergen wat betreft eten. In de keuken staat een leeg blikje tomatenpuree, dat hij vorige week gebruikt heeft, waarvan ik het vertik op te ruimen. In zijn koelkast staat een halve kip, met daarover gewoon een bord. Daarnaast nog een bord met weet ik wat onder. Zijn deel zit vol, dus propt hij nu de kleine frigo van mij en het meisje uit Frankrijk vol. Nu ook deze vol zit, laat hij zijn dingen gewoon op tafel staan. Dus nu staat er een half opgegeten kip op tafel, sinds gisteren. In een keuken die vol zit met schimmel = jak! Geen wonder dat hij altijd moet hoesten! Eigenlijk ben ik verkeerd, die kip zit ondertussen in een kookpot, met bot en al om er iets van te maken (vraag me niet wat) Die kip stond al te koken toen ik begon aan mijn stoofvlees en staat nu nog altijd te broebelen. Ik vraag me af of hij dit nog weet? Mannen.. Wat moet je ermee? (Ik besef dat dit een veralgemening is en wil daarom mijn excuses aanbieden aan alle degelijke mannen op deze planeet)

Ik denk dat het tijd wordt dat ik ga slapen, ik begin steeds meer en meer onzin uit te kramen!

Om te eindigen nog het liedje van de dag! From The Band Who Rocked My World



Toedels smoedels poedels met een sjoeke op hun kop!

xx

All Signs Point To Lauderdale

Hallo Allemaal!

Ik heb vandaag een dagje vrij, maar ik ga hem spenderen aan schoolwerk. Dus niet zo leuk, maar het moet gebeuren.
Mijn blog bijwerken staat ook op mijn to-do lijstje vandaag, dus dat dan liever eerst.

Deze week is eigenlijk vrij rustig geweest. Dinsdag moest ik naar school, maar ik kon er niet echt mijn gedachten bijhouden. Ik was wat te laat opgestaan en mijn hersenen wouden maar niet meewerken. Ik denk dat die van mijn klas het ook gemerkt zullen hebben. Ik leek helemaal op een andere planeet ze zitten. Toen ik 's morgens aankwam stonden er een paar buiten. Ik zei wel goedemorgen, maar bleef niet staan. In een waas leek ik door te stappen. Daarna dacht ik, dat moet ook goed overgekomen zijn! Precies of ik met hun niets te maken wou hebben. Toen vond ik het lokaal niet, alles ging echt fantastisch… *sarcasme*

Tijdens de les gingen we verder over macht en de invloed op jezelf als persoon. Buiten verwachting leek ik wel beter mee te kunnen dan vorige week. Ik snapte het, ook al was ik nog half aan het slapen. Na de les ging ik naar huis en heb me nog een beetje neergelegd. Ik heb was geslapen en leek er daarna weer tegenaan te kunnen.

Op weg naar de universiteit ging ik mijn huur gaan betalen, zodat hij zeker op tijd binnen was. Aangekomen op school stonden mijn klasgenoten terug buiten. Nu ging ik er wel bijstaan, lekker gezellig! Eigenlijk spijtig dat we terug naar binnen moesten. De les in de namiddag was echt te zwaar voor mij. Een beamer die maar bleef ronken, eindeloze discussies en zo verder. Ik was blij dat ik naar huis kon gaan.

's Avonds werd er op mijn deur geklopt, of ik geïnteresseerd was in wat echt brits eten. Het werd Toad in a hole. Het komt neer op pannenkoeken deeg in de oven, met daar worstjes in. Dit werd mij voorgeschoteld met chips, groentjes en Gravy. Uiteindelijk bleek het nog lekker te zijn. Het was even wennen, maar uiteindelijk ben ik dan ook niet zo moeilijk wat eten beseft.

Daarna hebben we nog enkele filmpjes bekeken, toen ik besefte hoe laat het was. Ik moet nog wat policies lezen tegen woensdag. Ik heb mij dan geëxcuseerd en ben er dan maar aan begonnen.

Woensdag moet ik naar stage. In de voormiddag had ik Parents & Toddlers. Het komt er eigenlijk op neer dat de mama's met hun peuters naar daar komen, een beetje babbelen en de kinderen laten spelen. Ik had het gevoel dat ik er maar bijzat. Ze babbelen over hun kinderen en onderwerpen daar rond. Ik kon daar zelf niets over zeggen. Ik heb wel wat vragen gesteld, maar daar bleef het dan ook bij. De tijd ging echt enorm traag voorbij!

Ik at mijn boterhammen om, samen met het "namiddagteam". Ze vertelden mij over hun avondje uit. Ik had het echt niet verwacht, wat een verhalen! De meeste van hen zijn toch al een beetje op leeftijd om het zo te zeggen. Ze gaan uit, drinken, dansen en gaan helemaal los. Ik heb echt moeten lachen. Ik vond het echt fantastisch om die verhalen te horen.

Daarna was het tijd voor de teamvergadering. De onderwerpen waren voor mij terug enorm zwaar. Na vier uur leken mijn hersenen gesmolten en uit mijn oren te druppen. Ik vind het frustrerend dat ik geen imput kan geven. Ten eerste omdat ik de jongeren zelf niet ken en ten tweede omdat ik er zelf niet bijwas. Ik zat daar dus eigenlijk gewoon en moest luisteren. *Pfff* Zware kost, laat ik je dat zeggen.

's Avonds was ik van plan wat te relaxen, zodat ik er vandaag kon invliegen. Dat was naast mijn kotgenoten gerekend. Ze wouden gingerbread koekjes maken en ondertussen naar nog wat filmpjes kijken. Daar gingen mijn hersenen weer. Het was een beetje teveel van het goede, zeker naar het einde toe. Uiteindelijk heb ik naar een review van Moulin Rouge moeten kijken, echt afschuwelijk! Ik denk dat het een half uur geduurd heeft.. Daarna werd ik vrij gelaten.

Er zijn hier dingen aan het gebeuren in dit huis. Dus de twee meisjes hebben een takenbord omhoog gehangen in de keuken. Ik wist ervan en het meisjes uit Frankrijk ook. Wij wisten dus dat ze met dat idee zaten. Tot ik de dag erna thuis kwam en het ineens omhoog hing. Ik ging er van uit dat iedereen hiervan op de hoogte was. Tot ik de jongens bezig hoorde. Blijkbaar hadden ze het niet verteld en het gewoon omhoog gehangen. Niet echt tactvol moet ik eerlijk zeggen.

Een paar dagen geleden begon één van de jongens erover tegen mij. Ik gaf eerlijk toe dat ik er van wist, maar dat ik er vanuit ging dat ze dit met de rest ook besproken hadden. Hij zei dat we nood hadden aan een huisvergadering. Ik reageerde hierop door te zeggen dat hij daar het best niet te lang meer mee wacht, aangezien de frustraties zich dan alleen maar gaan opbouwen. Hij leek deze opmerking niet te kunnen appreciëren en ik kreeg maar een kort antwoord terug.

Ondertussen blijft dit spelletje verdergaan. De meisjes zagen over de jongens en omgekeerd. Zo is het toiletpapier bijvoorbeeld op. Volgens het bord is het de taak van de jongens om papier te kopen. In plaats van erover te babbelen hebben ze het in het groot op het bord geschreven. [Needs Toilet roll !!!]. Ik zat in de keuken toen één van de jongens het voor het eerst zag. Daar kwam een storm van woede uit. Ik dacht bij mezelf: dat krijg je dan.

De tweede jongen wandelde binnen en bekeek de boodschap. Ze besloten om het gewoon te negeren. Ze moeten er maar met ons over komen babbelen. Het grappige van heel deze situatie is dat als we allemaal tezamen in de keuken zijn er niemand iets zegt. Iedereen is vriendelijk tegen elkaar, maar verder niets. In het begin wou ik het allemaal uitklaren. Allemaal samen zitten en er als volwassenen over babbelen. Ik heb er mij overgezet. Één van de jongens wou een huisvergadering en blijft zeggen dat hij het gaat regelen, maar lijkt eigenlijk helemaal niets te doen. Nu wacht ik gewoon af en kijk wat er gaat gebeuren. Ik hoor beide verhalen aan, maar daar blijft het dan ook bij. ik ga niet gaan stoken en alles tegen elkaar vertellen. *Meerzijdige partijdigheid > Like A boss!*

Binnen drie maand ben ik hier weg, maar zij moeten volgend jaar nog met elkaar samenwonen.
Dat doet mij er trouwens aan denken, ik ben hier al meer dan 1 maand! Het is echt al enorm snel gegaan…
Ik ga nog mogen opletten!

Tot zover mijn kleine update!

+ Liedje van de dag!