Hey kipjes,
Zoals
beloofd: deel twee van dit blogbericht.
In dit
berichtje zal ik jullie vertellen over de periode tussen zondag 20 mei en
donderdag 24 mei. Voor vrijdag check Pt.1
Ik heb het
mezelf weer moeilijk gemaakt! Zolang jullie het begrijpen is het goed zeker?
Embrace The Crazyness!
Laten we
beginnen met zondag. Op zondag maakte ik in de voormiddag nog wat
voorbereidingen voor mijn project, het was namelijk mijn laatste sessie. Ik
ging knutselen met de kinderen en hiervoor had ik wel wat materiaal nodig. Ik
had een hele grote zak gevuld met allemaal gerief en toen begon ik mij af te
vragen hoe ik het allemaal naar stage zou krijgen. Gelukkig kreeg ik een
berichtje van één van mijn collega’s, zij stelde voor om me te komen oppikken.
Als dat geen timing is! Toen we in The Venture aankwamen stonden er al enkele
kinderen buiten. Ze zagen mij komen met mijn grote tas en begonnen meteen al
vragen te stellen. Ze kunnen toch zo nieuwsgierig zijn. Ik ging mijn tas
wegzetten en iets daarna was The Venture open. Het viel mij op hoe stil één van
de jongeren was. Normaal lijkt zij je altijd te komen aanhalen en een beetje
onnozel te doen. Nu was zij echt ongelofelijk stil. Ze had haar kap op en zat
stil in een hoekje. Ik ging wat met haar babbelen en bleek dat ze tandpijn had.
Ze had pas een afspraak op 11 juni, dus ze moest nog even wachten. Later op de
dag leek haar pijnstiller uitgewerkt te zijn, waardoor haar pijn echt
ondragelijk werd. Toch wou ze niet naar huis gaan, uiteindelijk - na veel proberen – hebben we haar kunnen
laten inzien dat dit voor haar bestwil was. Het was niet dat we van haar vanaf
wouden, dit wouden we haar laten inzien. Wij mogen namelijk geen medicijnen
geven de oplossing lag dus thuis.
Nadien was
er ook wat drama op The Americans. Nog geen tien minuten waren we open of het
was al ambras. Twee meisjes wouden blijkbaar niet delen, tot grote frustratie
van de ander. Zij kwam mij halen en vroeg of ik niet met haar kon babbelen.
Toen zij mij zag komen begon ze de ander te verwijten, het meisje hielt het
niet meer begon te roepen en liep al wenend weg. Dit allemaal tot groot jolijt
van het de twee meisjes die niet wouden delen. Ik besloot hen hier over aan te
spreken, dit was echt niet acceptabel. Ik weet niet of het doorgedrongen is, ze
leken namelijk totaal niet geïnteresseerd in wat ik te zeggen had. Nadien ging
ik tot bij het andere meisje. Zij zat te wenen in een toren van het kasteel. Ik
liet haar eerst even kalmeren en liet haar toen haar verhaal doen. Haar
vrienden kwamen een kijkje nemen en vroegen of ze niet mee op de glijbaan wou
gaan. Ik stelde voor dat ze dit eerst deed en ondertussen een beetje kalmeerde.
Na verloop van tijd zouden ze The Americans beu worden en hadden zij alle tijd
die ze wouden om erop te gaan. Ze ging hiermee akkoord en vertrok met haar
vriendinnen.
Op mijn weg
naar beneden liep ik langs The Americans. Daar kreeg ik de vraag hoe het met
het hysterische meisje was. Ik besloot hen hier terug over aan te spreken, dat
het namelijk helemaal niet grappig was. Door hun gedrag was zij zo overstuur
geraakt en dat was niet oké. Het antwoord dat ik kreeg: krijg ik een Wriggie?
In mijn hoofd was ik op dat moment al aan het koken, dit was voor mij echt zo
onrespectloos. Aan de oppervlakte leek ik nog rustig te kunnen blijven, dus ik
antwoordde haar vriendelijk nee en legde uit waarom niet. Dit leek ze helemaal
niet te accepteren en begon met allemaal verwijten te gooien, waaronder: I’ll
kill myself if you don’t. Ik was echt boos met die opmerking en sprak haar hier
over aan. Dit was niet zomaar iets om over te lachen, ze deed het alleen nog
maar harder. Toen besefte ik dat ze deze aandacht wou en ik vertelde haar dat
ik er niet meer op inging en stapte weg. Dit leek te helpen, want een half uur
daarna kwam ze haar excuses aanbieden.
Na al deze
drama ging ik naar mijn collega en liet ik het er allemaal even uit. Nog geen
uur waren we open en dit was al gepasseerd. Poeh!
Zoals ik al zei kwam ze na een half uur haar excuses aanbieden, waarna ze terug op een Wriggie vroeg. Ik zei dat als ze haar tot 5uur kon gedragen dat ik er haar één zou geven, anders niet. Ze leek de boodschap te begrijpen en nam me mee op het schip. Daar zaten we samen met nog enkele andere meisjes en werd er wat gebabbeld. Plots zag ik één van de oudere jongens roken op het voetbalveld. Ik riep naar hem dat hij niet mocht roken op de playground en hij antwoordde dat de sigaret niet aangestoken was, waarna hij ze wel wegstak.
Zoals ik al zei kwam ze na een half uur haar excuses aanbieden, waarna ze terug op een Wriggie vroeg. Ik zei dat als ze haar tot 5uur kon gedragen dat ik er haar één zou geven, anders niet. Ze leek de boodschap te begrijpen en nam me mee op het schip. Daar zaten we samen met nog enkele andere meisjes en werd er wat gebabbeld. Plots zag ik één van de oudere jongens roken op het voetbalveld. Ik riep naar hem dat hij niet mocht roken op de playground en hij antwoordde dat de sigaret niet aangestoken was, waarna hij ze wel wegstak.
Nadien
speelde ik nog spel op de boot met één van de kleinere jongens. Hij gooide de
bal omhoog en ik moest hem proberen te vangen. Hij stond op de grond en ik op
het hoogste verdiep van de boot, niet simpel dus. Hierna speelden we een groot
spel Hide and Seek, ik denk dat de helft van de playground meedeed. Het was
echt super leuk! Ik moest echt tellen hoeveel kinderen ik moest gaan zoeken,
want op den duur wist ik het gewoon niet meer.
Wat mij
opviel die dag was dat veel jongeren mijn naam beginnen te kennen. Jongeren
waar ik zelfs nog nooit tegen gebabbeld heb. Zo kwam er een jongen naar mij
naar toe gelopen: Elke, Elke, mijn nichtje zit vast in een boom en ze kan er
niet meer uit. Mijn eerste reactie was: ken ik u? En mijn tweede: Sh*t hoe moet
ik dat kind uit die boom krijgen.
Uiteindelijk
bleek ze in een boomhut vast te zitten en durfde ze niet meer van de trapjes
gaan. Ik was haar aan het ondersteunen terwijl ze naar beneden kwam toen plots
haar papa eraan kwam lopen. Hij had het gevoel dat er iets mis was, dus kwam
hij naar The Venture gelopen. Hij bedankte mij en nam haar mee naar huis.
Op zondag
werd er nog een spel gespeeld met een bal, de naam ken ik niet meer. Iemand
gooit een bal achter zich en dat moeten de andere die op een bepaalde plaats
verstoppen. De persoon die gooide moet dan raden waar de bal verstopt zit door
om de beurt iemand naar voren te laten komen en hem opdrachten te laten
uitvoeren. Ik snapte het zelf niet helemaal, maar het bleek wel leuk te zijn.
Het meisje dat beloofd had om tot vijf uur braaf te zijn kreeg dat op dat
moment een soort van woedaanval. Ze leek mij te willen opeisen, terwijl ik met
een hele groep een spel aan het spelen was. Ik wou hier met haar over praten,
maar ze leek niet te willen luisteren en liep weg. Voor de rest van de dag heb
ik haar niet meer gezien.
Om een uur
of drie werd het ineens heel rustig op de playground. De kinderen die er waren
leken zich wat te vervelen, dus stelde ik voor om mijn laatste activiteit dan
te geven. Ik had namelijk piepschuimen ballen mee, wat de kinderen als heel
leuk speelgoed zagen. Het was de bedoeling dat ze hier prentjes op gingen
plakken, op deze manier hadden ze een heel mooi versierde bal die ze mee naar
huis konden nemen. De sessie ging niet helemaal zoals gepland, maar uiteindelijk
kwamen er wel enkele leuke resultaten uit voort. Zo had ik een soort van
individuele sessie met twee kleinere meisjes. Dit gaf mij een kans om wat met
hun te babbelen en hen wat beter te leren kennen. Hier heb ik veel aan gehad.
Je leert de kinderen echt op een andere manier zien.
Zo was er
bijvoorbeeld een meisje die een bal wou maken voor haar mama. Ik had uit de
teamvergaderingen al vernomen dat haar mama nog maar net kanker heeft
overwonnen. Door samen aan die bal te knutselen kwam ze hier wat los over, want
ik echt prachtig vond. In dat rustige kader konden we hierover babbelen. Een
heel groot succes dus.
Later op de
dag speelden we Squares, een spel dat ik trouwen nog steeds niet goed snap. Dit
spel eindigde in drama en het gooien van zand. Blijkbaar had iemand iets
miszegt en was het wat uit de hand gelopen. We staakten daarom het spel en
lieten het een beetje bekoelen. Later speelden we een spel Family tagg. Hierbij als je iemand tikt wordt die ook tikker, tot
er uiteindelijk maar 1 iemand meer overblijft. In het begin waren we voor dit
spel maar met 4, waaronder twee jongens die soms nogal uitdagend kunnen zijn.
Nu waren ze echt fantastisch, toegegeven op een gegeven moment waren ze met mij
aan het lachen omdat ik iets niet goed uitsprak, maar dat lachte ik dan weg.
Tijdens mijn stage heb ik mij daar leren overzetten, ze lijken ook steeds
verbaasd te reageren als je het weglacht. Die reactie verwachten ze vaak niet.
Op het
einde van de dag leek het even mis te lopen. Eerder op de dag werden er stenen
naar de begeleiders gegooid. Ik had iemand vanachter de muur zien komen,
terwijl hij zijn duim naar mij opstak. Ik gaf deze informatie door, maar op het
eerste opzicht werd er niets mee gedaan. Later had die groep blijkbaar nog iets
anders gedaan en het stenen gooien werd er ook bijgehaald. Een andere
begeleider had de schuld van deze gooipartij bij iemand anders gelegd en toen
ik passeerde sprak deze mij hier over aan. Ineens was ik omsingeld en ik voelde
mij wel wat ongemakkelijk. Hij kwam naar mij naar toe en zei dat hij geen
stenen had gegooid. Ik antwoordde hem dat ik dit wist en dat ik hem niet gezien
had,maar zijn vriend. Hierop kwam zijn vriend naar mij naar toe en leek te
willen roepen. Hij zei dat als hij naar mij zou gegooid hebben het mij zeker
geraakt zou hebben. Ik legde hem uit wat ik gezien had en probeerde het in
perspectief te zetten. Dit leken ze wel te kunnen appreciëren en op die manier
hebben we het voorval kunnen rechtzetten. Later heb ik nog bij hun gezeten en
wat met hun gebabbeld, no hard feelings dus.
Toen was
het tijd om The Venture te sluiten, maar dit betekende niet dat we naar huis
gingen! Nee, op zondag gingen we namelijk samen gaan eten. Samen met mijn twee
andere collega’s maakten we ons klaar in de toiletten. Girls time! Voor we naar
het Restaurant vertrokken kreeg ik nog een kaartje: dank u voor het harde werk.
Dat was echt kei schattig! + Ik had het echt niet verwacht. Het was getekend
door alle collega’s wat ik echt super leuk vond! Nadien was het tijd om naar
het restaurant te gaan. Hier dronken we eerst een aperitiefje, waarna we aan
tafel gingen. Ik denk dat we
uiteindelijk met tien waren, wat wel een hele goeie opkomst was. Ik had niet
gedacht dat er zoveel gingen komen. Ik heb namelijk al verhalen gehoord over
personen die afhaakten of de afspraak vergaten, maar deze keer blijkbaar niet.
Het was
echt super gezellig aan tafel en na een paar pintjes kreeg ik toch wel een heel
ander beeld van mijn collega’s. De verhalen die ze soms vertellen, ik ga ze
hier niet herhalen want ze zijn gewoon te vuil. Ik heb mij wel een paar keer
moeten rollen van het lachen. De dingen waar sommige mensen mee bezig zijn… Na
het eten dronken we nog iets, maar we zijn niet meer naar de stad geweest.
Teveel mensen moesten nog rijden en ze zagen het precies niet zo goed zitten.
Om 11u besloten we het dus af te ronden. Ik werd thuis afgezet, waar er een
dessert op mij wachtte! Mijn kotgenoten hadden namelijk Apple crumble gemaakt,
jummmnn! Een mooie afsluiter dus.
Die nacht
heb ik wel heel slecht geslapen. Pas om vier uur lag ik in slaap en ondertussen
werd ik altijd terug wakker. Uiteindelijk ben ik dan toch in slaap gevallen en
pas om 11u wakker geworden. Toen schoot ik in paniek, want ik moest mijn
eindwerk nog uploaden. Ik dacht dat dit voor de middag was en met het uur
tijdverschil was het tijd voor een kleine paniekaanval. Gelukkig was het pas
tegen twaalf uur ’s avonds, oef!
Maandag was
vooral een: alles-moet-proper-zijn-dag. Ik Heb mijn was gedaan, de keuken en de badkamer gekuist. Voor de rest heb ik
nog wat gewerkt voor school en wat naar Jersey Shore gekeken. Op gebied van
school was het dus niet echt een productieve dag. ’s Avonds ben ik Fish and
Chips gaan halen. Ik had namelijk echt geen zin om te koken.. Even lekker lui
dus.
Die avond
sliep ik terug super slecht, ik weet echt niet wat er mis is met mij! Aangezien
ik naar stage moest om 9u stond ik echt als een zombie op. Dinsdag is dus ook
niet heel erg productief verlopen. Door mijn slaaptekort had ik echt een groot
gebrek aan concentratie. Ik heb nog wat proberen te sleutelen aan mijn project
en daar is het eigenlijk bij gebleven. Als ik van stage terugkwam ben ik in
Tesco binnengestapt. Hier kocht ik nog enkele ingrediënten voor de cake die ik
ging maken. Op woensdag was het namelijk mijn laatste staffmeeting en ik had
besloten om cake te maken. Terug op mijn kot probeerde ik eerst nog wat te
werken, maar gaf het op en ben taart beginnen maken. In de keuken kwam ik mijn
kotgenoten tegen en samen begonnen het Mcdonald liedje te zingen. Spontaan
besloten we dan maar naar McDonalds te gaan. Dit staat dus voor twee dagen
achter elkaar slecht eten. Mijn kotgenoot merkte dit dan ook op: Didn’t you
have take-out yesterday? Mijn antwoord: Don’t Judge me! Ik dacht echt: laat mij
gerust ze.
Op weg naar
McDo kwamen we een dronken man tegen. Hij was aan het dansen en ik besloot om
met hem mee te doen. Hij vroeg hoe het met ons ging en ik zei: fine.
- -
Why are you just fine? Why aren’t you great?
· *
To be honest, do you ever feel great?
-
-I don’t know. Are you going to the pub?
·
*No, I’m not. We’re going to grab something to
eat
-
-But it’s Tuesday, I thought that everybody get’s
drunk on Tuesday?
·
*Nope, not us.
-
-Well I’m going anyway. See you and hope hope you
feel great!
Toen
waggelde hij weg. Zijn wijze woorden zal ik wel niet vergeten: iedereen zat op
dinsdag!
Terug van
het eten werkte ik mijn taart nog wat af en bestelde ik treintickets voor
volgende week donderdag. Mijn mama komt namelijk naar hier en ik ga haar gaan
oppikken in Manchester. Nadien heb ik mijn kamer nog wat proberen op te ruimen
en alle nodige documenten afgedrukt die ik nodig had om mijn stagementor te
laten ondertekenen. Dan was het tijd voor mijn bedje!
Woensdag
was de eerste dag dat het super warm was. Ik kwam echt al zwetend toe in The
Venture. Dit maakte wel dat ik mijn nieuw topje van Primark kon showen. Dat
vond ik natuurlijk ook geweldig. Toen ik op stage aankwam was mijn stagementor
aan het rondrennen. Geen idee wat ze aan het doen was. Plots kwam ze het
kantoor binnen en vroeg ze of ik geen zin had om mee te gaan lunchen. Samen met
nog een collega trokken we naar Acton. Hier bestelde ik een Chicken salad and a
lemon and lime. Ik had mijn collega dit al eens zien drinken en dat zag er wel
aantrekkelijk uit. Vandaar dat ik het ook eens wou proberen en het was echt
super lekker!
Na een
uurtje in de zon te hebben gezeten met onze lunch keerden we terug naar The
Venture. Het was tijd voor de teamvergadering. Hier zette ik mijn cake op tafel
en ik kon wel zien dat ze onder de indruk waren, vooral van mijn Maltezer
taart. Hier had ik ook een beetje alcohol gedaan, wat ze wel leken te
appreciëren. Op geen mum van tijd was mijn taart op! Een succes dus. In de rest
van de teamvergadering werd er vooral veel gediscussieerd. Zo had iemand de dvd
speler van de Chill out room helemaal kapotgeslagen teruggevonden in The Nature
Area. Er werd besloten om The Venture te sluiten tot men wist wie het gedaan
had. Dit was namelijk echt een teken van respectloosheid. Om vier uur gingen de
poorten dus vast en werd er met de kinderen buiten aan het hek gezeten. Hier
werd er met hun gebabbeld over het respect naar het materiaal van The Venture
toe. Zoals verwacht kwamen er veel boze reacties, maar langs de andere kant was
er ook ruimte voor begrip.
Verder had
men een lijst gemaakt met alle jongeren die op dinsdag in die kamer geweest
waren. Deze zouden gecontacteerd worden, om uit te zoeken wie het gedaan had.
Na een half uur kwam één van de oudere jongens toe, hij wist blijkbaar wie het
gedaan had en vond het niet erg om dit te vertellen. Hij ging mee naar binnen
en deed hier zijn verhaal. De begeleiders vertelden hem dat ze zouden moeten
meedelen wie hen deze informatie had gegeven. Hij antwoordde meteen dat hij dit
niet erg vond, dat hij aan de persoon zelf zou gaan vertellen dat hij hem
verraden had. De poorten van The Venture werden terug geopend.
Omdat het
zo warm was werd er een waterslide aangelegd. Op de heuvel werd een grote
plastic gelegd en hier werd dan water en zeep op gedaan. Zo konden de kinderen
eraf glijden. Het zag er echt super leuk uit, alleen zag ik het niet meteen
zitten om er in een jeanskuitbroek eraf te glijden. Ik ging namelijk om vijf
uur mee met Girlgroup naar Acton Park en aangezien Jeans niet zo makkelijk
droogt. Dat voornemen is niet uitgekomen! Op de één of andere manier heb ik een
watergevecht uitgelokt met één van de andere staffleden. Op het einde was ik
echt kletsnat en hij was nog helemaal droog. Ik vertelde hem dat ik het hier
niet bij ging laten, ik zou mijn wraak hebben! Hij lachte mij recht in mijn
gezicht uit, aangezien ik bij dit watergevecht ook super hard verloren had! Op
een gegeven moment wou ik naar hem een beker water gooien en het kwam terug
recht in mijn gezicht! Hoe ik het doe ik weet het niet. Toen dacht ik: nu ka ik
evengoed wel van de waterslide gaan. Uiteindelijk heb ik nog geworsteld met één
van de kleinere meisjes onderaan in het water. Die was echt mega sterk! Ik
verschoot nogal.
Nadien was
het tijd om naar het park te gaan, ik helemaal nat. Gelukkig droogde ik
onderweg al een beetje en kon ik in het park even rustig in de zon liggen. Mijn
rust duurde niet lang want de kinderen wouden spelletjes spelen en ik moest
mee! We hebben voetbal gespeeld, met het gevaar dat de bal in het meer ging
vallen. Daarnaast hebben ze mij ook meegetrokken in zo’n klein parkje met
allemaal dingen om op te klimmen. Daar heb ik mij wel moeten boos maken. Het
was namelijk het parkje voor de hele kleine kindjes en hier begonnen ze elkaar
te verwijten, met al die kleine kindjes rond hun. Al die ouders waren al naar
mij aan het kijken. Gelukkig hielden ze er wel mee op als ik hen hier op wees.
Voor we terug naar The Venture gingen moest al het vuilnis nog opgeruimd
worden. Ik besloot om een race met hun te houden naar de vuilnisbakken en
terug, want anders leken ze dit niet te willen doen. Ik kwam tweede in de race,
maar had wel een beetje bedrogen. Onderweg naar The Venture had één van de
kinderen de straat overgestoken en wou niet terug naar de kant komen waar
iedereen liep. Één van de kleinere meisjes volgde haar voorbeeld en weigerde
terug te komen. Toen we haar op de gevaren wezen begon ze te lopen en waren we
haar kwijt. Gelukkig hadden we de nummers van alle ouders mee, uiteindelijk
bleek ze al thuis te zijn. Een fijn moment was dat toch niet hoor.
Uiteindelijk
kwamen we aan op The Venture, waar ik degene zag waarvan ik had verloren in het
watergevecht: “En ben je al droog?”. Dit was het eerste wat hij zei met de
meest voldane glimlach op zijn gezicht. Mijn wraak zou zoet zijn! ’s Avonds
liep ik met één van de oudere meisjes mee naar huis. Zij wou namelijk niet
alleen naar de bushalte stappen, dus ging ik met haar mee. Ze was echt super
vriendelijk, iets wat ik niet verwacht had. In het verleden als ik haar zag
kreeg ik altijd valse opmerkingen of zei ze hoe stom ik wel was. Nu bleef ze de
hele weg vragen stellen en zelf babbelen. Zo vertelde liet ze mij het café zien
waar haar mama werkt en vertelde ze tal van andere verhalen. Echt een heel
moment vond ik. Aan de bushalte zei ik dag en ik ging verder naar huis. Hier
deed ik andere kleren aan, want die van mij waren nog steeds nat, maakte ik
eten en dronk een Bulmers. Het einde van een geslaagde dag.
Op
donderdag had ik mijn eindevaluatie, ik had echt super veel stress. Dit maakte
dat ik om zes uur al wakker was en echt niet meer in slaap geraakte. Ik heb dan
maar mijn MAB afgewerkt en gewacht tot ik naar stage kon gaan. In het begin
waren er een paar problemen. Zo had ik ’s morgens beseft dat er een uurverschil
was en dat ik dit niet had meegedeeld aan mijn stagementor. Ik had haar dan een
sms gestuurd, maar deze bleek dat uiteindelijk niet te zijn toegekomen. Dan
bleek dat ik geen internet kreeg op mijn computer, wat mij alleen nog maar
zenuwachtiger maakte!
Uiteindelijk
kwam het toch goed en kon mijn eindevaluatie doorgaan en het was goed! Tijdens
het gesprek was ik wel nog altijd zenuwachtig. Ik heb het namelijk niet graag
dat mensen over mij babbelen, mijn maag keert daar van om. Zelfs als het
positief is. Raar maar waar: vaak voel ik mij nog ambetanter omdat het positief
is. Blijkbaar ben ik niet goed in het aannemen van complimenten. Vandaar dat ik
nu een verslag moet maken over deze evaluatie en mijn positieve punten moet
opnoemen. –Vind ik niet leuk –
Na mijn
evaluatie was het tijd om naar buiten te gaan, The Venture was namelijk al
geopend! Toen ik buiten kwam zag ik een wit busjes staan, een soort van
hamburger kot. Één van de jongeren kwam naar mij naartoe en vroeg of ik een
hamburger wou. Blijkbaar verkoopt deze meneer hamburgers en diegene die hij
over heeft geeft hij aan de jongeren. Zij had er drie genomen en ik kreeg er
eentje van. Dit vond ik echt super lief! + het waren echt nog lekkere
hamburgers.
Nadien ging
ik naar The Americans. Hier wou één van de kleinere meisjes mij enkele truckjes
laten zien. De truck lukte niet altijd, daarom begonnen we naar oorzaken te
zoeken. Misschien omdat ze haar ring aanhad of omdat ze haar T-shirt had
geknoopt. Dit was echt grappig, op het einde was ze er van overtuigd dat haar
ring haar hielp. Daarna besloten we samen wat in de schaduw te gaan zitten, het
was namelijk veel te warm om in de zon te blijven staan. Hier zaten enkele van
mijn mannelijke collega’s. Ze vroegen waarom ik hen geen bier had meegebracht
en of ik niet naar Stella kon bellen om te vragen of ze het alcoholpercentage
konden optrekken. Blijkbaar hebben ze in The UK een lager percentage. Op
hetzelfde moment werd er een klein zwembadje aangelegd, toen bedacht ik mij dat
ik nog wraak moest nemen. Ik had echt super veel geluk, hij zat aan een
raamopening. Dus ik sloop naar binnen en haalde een beker met water. Heel
rustig liep ik naar The Firepit en een andere collega zag mij komen. Ik deed
teken dat hij niets mocht zeggen. Voor ik gooide checkte ik nog even of ik wel
de juiste persoon had en smeet het water recht in zijn gezicht. Eerst leek hij
super boos, maar toen hoorde hij mij lachen en liep meteen achter een beker om
mij terug te hebben. Ik kwam echt niet meer bij van het lachen! Natuurlijk
vroeg de rest zich af waarom ik het gedaan had en dan moest ik vertellen wat er
gisteren gebeurd was. Ik zag hem komen met zijn beker water en probeerde weg te
lopen, maar hij was veel sneller als ik! *Plesj*
Enkele
jongeren begonnen ook mee te doen en er brak terug een heus watergevecht uit.
Na een half uurtje had ik nood aan een pauze en zette ik mij even neer. Ik
vertelde één van de jongeren dat als hij mijn collega zag hij dit op hem moest
gooien, hij ging hiermee akkoord. Dit was tot hij hem zag komen, naar hem toe
leek te gaan, maar zich omdraaide en het recht in mijn gezicht gooide. Ik was
echt mega hard verschoten! Natuurlijk was iedereen met mij aan het lachen. Het
hoogtepunt van onze strijd kwam er toen ik hem zag afkomen met een grote emmer
water. Hij leek het naar mij te willen gooien, maar zei toen dat hij het niet ging
doen. Ik draaide mij om en plots hoorde ik: Oh to hell with it! Echt heel die
emmer over mij, terug was ik echt klets nat! Dan heb ik besloten om een
wapenstilstand te houden, ik kon echt niet winnen van hem.
Voor de
rest van de avond heb ik een beetje in de zon gezeten en proberen te drogen.
Ondertussen babbelde ik wat met de mama van een van de jongeren. Echt een hele
lieve vrouw! Ik bleef buiten tot de playground sloot en dan ging ik naar de
Youth Club. Veel volk was hier niet, maar toch besloten we een spelletje win or
lose te spelen en naar een film te kijken. Om 9 uur was het dan tijd om naar
huis te gaan. Mijn stagementor zou mij en een andere collega thuis afzetten.
Zij was in de auto steeds een uitleg aan het doen, terwijl ze een flesje water
in haar handen had. 2x heb ik het water in mijn gezicht gekregen. We lagen echt
plat van het lachen. Het werd alleen nog maar erger toen ik een Dwerg in een
voetbal outfit mijn straat zag aflopen. Mijn stagementor en ik bekeken elkaar
en begonnen gewoon hysterisch te lachen. Een hele mooie afsluiter! Dit was
namelijk de laatste dag dat ik haar zou zien, aangezien zij op vrijdag naar
Hong Kong vertrok.
Terug op
mijn kot heb ik gewoon boterhammen gegeten, ik had namelijk echt geen zin om te
koken. Nadien ging ik nog even op skype met de mama en de papa en ging ik
helemaal uitgeput naar bed.
Yeey! Mijn
update is gelukt!
Voor mijn
avonturen op vrijdag check mijn vorige blog!
Elke
Logica!
Xxx
Nog enkele linkjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten