Greyhound

Ik had beloofd dat ik sneller een update ging maken! Ik hoop dat dit snel genoeg is. Om eerlijk te zijn had ik het voor gisteren gepland, maar het ging mijn niet af. Straks gaan jullie te weten komen waarom!

We waren geëindigd met zaterdag: ik zou naar de winkel gaan om wat spullen voor mijn project en Sheperds pie maken. Wel, dat eerste is gelukt. Ik ben naar tot aan de winkel geraakt en heb gevonden wat ik nodig had. Gelukkig, anders had ik daarvoor ook nog een oplossing moeten zoeken. Toen ik terug thuiskwam ben ik wat beginnen werken voor eindwerk. Ik was nog niet lang bezig of er werd op mijn deur geklopt. Een van mijn kotgenoten had bezoek over de vloer, haar papa en een vriend van haar. Blijkbaar had ze over mij verteld en hij wou mij ontmoeten. Ze keek zo hoopvol, ik kon echt niet weigeren. Ik hou niet echt van dit soort situaties, maar heb het dan toch maar gedaan. Ik had er niet zo'n goed oog op, tot ik de keukendeur opendeed: wat een schoon manneke! Hij was wel helemaal hyper en kon geen vijf minuten blijven stilzitten (adhd & autisme). Ik werd uitgenodigd om mee Fish and Chips te gaan eten, vandaar dat ik dus geen Sheperds Pie heb kunnen maken.

Mijn kotgenoot ging haar schoenen gaan aandoen en kwam nogal casual gekleed naar beneden. Lees: te korte T-shirt, te korte broek, fluo blauwe sokken en witte sneakers. Haar vader vroeg of ze haar niet wat deftiger kon kleden. Hij gebruikte mij als voorbeeld, dat ik er altijd proper uitzie. Haar antwoord was: "Zij is geen kunststudente, daarom kan zij dat". Waarop mijn andere kotgenote reageerde: "Dat is geen excuus, zij werkt met kinderen". Waarop haar vriend reageerde: "Oh, dan kunt gij mij zeker wel aan!. Ik dacht echt: "wat is er hier aan het gebeuren". Blijkbaar maak ik nu ook deel uit van hun familie, wat ik persoonlijk een beetje freaky vind.

Na het eten heb ik nog wat verder gewerkt voor eindwerk en heb ik mijn avond afgesloten met het bakken van cake. Ik had nog even een energiestoot, dus besloot om chocoladecake te maken. Wat een opdracht! Vooral omdat ik de eieren stijf moest kloppen met een (hand)klopper. Dat duurde echt eeuwen! Mijn 3^de kotgenoot had medelijden met mij, dus heeft zij het een tijdje overgenomen. Met een stuk chocoladetaart als beloning, want al zeg ik het zelf: ze was super lekker! Ik was zo trots dat ik op iedereen zijn deur ben gaan kloppen om te vragen of ze geen stukje wouden. Iedereen wou behalve mijn mannelijke kotgenoot, hij keek al wantrouwig omdat ik voor zijn deur stond. Misschien dacht hij dat ik hem kwam vermoorden of zagen over een deur die had afgebroken. (Die laatste comment kon ik mij niet laten – mijn excuses - )

Op zondag had ik mij een beetje overslapen, waardoor ik mij heb moeten haasten naar mijn stage. Uiteindelijk was ik 10 minuten te laat, wat ik nog doenbaar vond. Die dag kwam het maar traag op gang op The Venture. Het duurde even voor de kinderen kwamen toestromen. Wel werd ik meteen uitgedaagd toen ze aankwamen. Een paar jongeren hadden zichzelf opgesloten in het "knutselkot". Ze begonnen met materiaal te gooien en wouden enkele rollen zijdepapier mee naar buiten nemen. Deze leken ze te willen gebruiken als zwaard. Aangezien dit nogal duur papier is kon ik dit echt niet toestaan. Ze waren met drie. Eentje luisterde toen ik vroeg om het terug te leggen, de andere twee niet. Hen heb ik uiteindelijk geband, eerst voor vijf minuten, maar aangezien ze niet wouden weggaan heb ik het er een halfuur van gemaakt. Ze klommen op het schip en weigerden om weg te gaan. Ik heb het hier toch nog altijd moeilijk mee hoor, zo die respectloze omgang. Uiteindelijk is één van de medewerkers mij bijgesprongen en hebben we ze samen van de playground gekregen.

 

Daarna was het tijd voor mijn MAB-sessie. Ik moet hier namelijk een project doen voor het van Muzisch-Agogisch begeleiden. Vandaag was het tijd voor deel 1.

Om te tonen hoe hard ik aan deze sessie heb gewerkt zal ik mijn uitgetypte versie hieronder kopiëren. (Perfect voor op familiefeesten!)

The journey (sports, games and teambuilding)

Goals:

• The youngsters can start – continue and finish an activity.
  
• They can work together and handle difficulties
  
• They are tolerant to each other and are team players
  
• The youngsters discover new games and dare to take them on.
  

The session:

• Follow the name (Warming up game)
  Everybody spreads out, and starts walking. I will call a name and then everybody has to start following that person. You keep walking in the same speed, and just follow that person until I call another name.
  
  
• Hang up the washing
  Everybody gets their own (washing)pin. On the signal you have to try and steal as many pins as you can. The person who has the most pins in the end wins.
  
  
• I'm going on a trip and I'm taking with me ( Game to catch our breaths)
  We all stand in a circle. The first person begins: I'm going on a trip, and I'm taking with me a toothbrush. The person on his right side is on now: I'm going on a trip, and I'm taking with me a toothbrush and some clean socks. It's a memory game. If you get one wrong, you're out.
  
  
• The big crossing
  The group is divided into two groups. They all get the task to cross an area, that I will point out. There are restrictions in them crossing. For example: you can only use one foot, two hands and one bum.
  

  
   

• Ripped pants
  Everybody stands on one line. A bit further there's another person with his / her legs open. When you say go, you have run to that person as fast as you can and crawl through his / her legs. The last person to go through it has to stand behind the first person, forming a line. This way it gets harder and harder for the other persons to get through.
  
  
• You can count on me
  Everybody is standing on a bench. Then they get little assignments, like: I want to see you standing from small to tall. Then they have to move, without leaving the bench.
  
  
• Meatballs
  Basically you have to form a pile of people, who cling to each other. You have to hold on for as long as you can, while somebody is trying to pull you apart. If you let go you have to help and try and tear the teams apart.
  
  
• Surviving the chaos
  Everybody in a circle, hands up. 1 tennis bal. The first person throws to another person, whilst calling his / her name. This person remembers who he received the ball from, and lowers his hands. He throws it to a third person. You have to remember who you received it from and who you throw it at. The last person throws it to the first one, and so the game begins. First with one ball, then with two, and so on. Then you can do it while walking or even running.
  
  
• Five – bal
  Two teams. You have to pass the ball to each other, whilst counting to 5. The other team has to conquer the ball, and do the same. The first team to reach 5 wins.
  
  
• Dodgebal
  
  • 1 captain: 3 lives
    
  • You can't fight of the ball (If you touch it, you're out)
    
    
• Human knot
  Everybody stands in a circle. We all put are hand up and move closer to each other, until everybody's hand touch. Then you grab onto two hands, and the groups moves away from each other. We are now a human knot. The task is to untangle this know, without letting go of each other.
  

 

Ik had wel wat zenuwen voor mijn eerste sessie. Vooral omdat mijn stageplaats zo onvoorspelbaar uit de hoek kan komen. Toen ik aankwam op The Venture zag ik dat mijn posters niet omhoog hingen. Door omstandigheden had ik ze zelf niet op kunnen hangen en men had mij beloofd om dit in mijn plaats te doen. Ik hielt er wel een soort van lastig gevoel aan over. Een soort van kleine paniekaanval, omdat ik dacht dat niemand zou willen meedoen, omdat ze er niets van afwisten. Ik heb ze dan meteen omhoog gehangen toen ik aankwam, in de hoop dat het nog iets ging uitmaken.

Daarna kreeg ik nog meer zenuwen omdat er in het eerste uur dat we open waren er bijna geen kinderen aanwezig waren. Even dacht ik: 'dit komt niet goed'. Gelukkig begonnen er na verloop van tijd wat meer kinderen toe te stromen. Meestal komen ze dag zeggen, deze kans greep ik dus om te vragen of ze om twee uur niet mee wouden doen met mijn activiteit. Bij de meeste kreeg ik wel een positief antwoord, dus dat stelde mij al een beetje meer gerust.

Om twee uur ben ik er dan mee begonnen. Ik had wasspelden mee voor mijn 2^de spel en dit leek wel de aandacht van de jongeren te trekken. Ze wouden graag een wasspeld op hun neus zetten en voelen hoe lang ze het konden uithouden. Ik heb hun dit dan eerst laten doen. Na hun experiment ben ik eraan begonnen. Het begin leek heel chaotisch te verlopen. Iedereen wou meer informatie over wat we juist gingen doen en sommigen wouden al helemaal niet meer meedoen. Ik denk dat ik voor mijn eerste activiteit ongeveer zes jongeren had. Als ik eraan terug denk had ik hen beter die wasspelden nog niet gegeven, want ze leken echt super hard afgeleid te zijn. Ze wouden zo graag beginnen spelen, dat ze de uitleg van het spel liever oversloegen. Hun aandacht was ik dus even kwijt.

Uiteindelijk is het me toch gelukt om de uitleg te geven en zijn ze begonnen met het spel. Ik gaf hen vijf minuten om zoveel mogelijk wasspelden te verzamelen. Een kleiner meisje was heel snel haar wasspelden kwijt, wat ze niet leek te appreciëren. Ze wou niet meer meedoen. Ik heb geprobeerd om haar nog wat aan te moedigen, maar ze wou niet meer meespelen. Ze vroeg of ze wat extra wasspelden kreeg, maar dit vond ik niet eerlijk ten opzichte van de rest en daarom heb ik dit ook niet toegelaten.

Niet lang daarna zat haar zus in het zelfde schuitje. Bij haar is het mij wel gelukt om haar terug te laten meespelen. Zo had ik haar een tip gegeven hoe ze makkelijk een wasspeld bij iemand kon bemachtigen. Hierdoor leek ze terug wat gemotiveerder te zijn en deed ze terug verder. Het viel mij op hoeveel kinderen vals speelden of toch probeerden. Verliezen is iets dat ze echt niet graag doen. Na vijf minuten was de opdracht voorbij en gaf ik de opdracht hun wasspelden te tellen. Één van de meisjes had haar wasspelden in haar hand genomen om te tellen en een jongen had deze van haar afgenomen. Hij was met deze wasspelden gaan lopen en het zag er niet naar uit dat hij snel terug ging zijn.

Ik vroeg haar hoeveel wasspelden hij had genomen en dat we die er dan zo wel zouden bijtellen. Uiteindelijk had zij ruimschoots gewonnen, ook zonder de "gestolen" wasspelden. Hierdoor leek ze heel enthousiast te zijn en vroeg ze wat het volgende spel was. Ik had een spiekbriefje in mijn zak met daarop de verschillende spelletjes. Zij vroeg of ze dit lijstje mocht bijhouden. Wat ik toeliet. Vanaf dan nam zij een soort van leiderspositie op. In het begin was het voor mij wat moeilijk om deze "controle" los te laten, maar uiteindelijk heb ik er wel veel van terug gekregen. Zo hielp zij onder andere mee met het motiveren van de andere jongen en bleef ze aandringen om verder te spelen.

Zij las steeds de naam van het volgende spelletje voor en ik deed dan de uitleg. Het "ik ga op reis spel" wouden ze niet spelen. Ze hadden dit blijkbaar al te veel moeten doen in school, dus deze opdracht heb ik laten vallen. Mijn eerste opdracht heb ik trouwens ook laten vallen. Ze leken zo gefascineerd met de wasspelden dat ik meteen naar die opdracht ben gegaan. Het eerste spel diende als korte opwarmer, maar werd dan vervangen door het spel met de wasspelden.

Als volgende speelden we dus the big crossing. Ik besloot om dit spel in het zand te spelen, wat een iets moeilijkere materie is om op voort te bewegen, maar toch "beter" aanvoelt als je valt. Ik had een schop genomen om het terrein te tekenen in het zand. Ik bukte mij om een lijn te trekken toen één van de kinderen mij een kopstoot kwam geven. Ik weet nog altijd niet waarom hij het deed, maar hij leek er wel spijt van te hebben. Zijn hoofd deed er namelijk ook pijn van. Ik heb mij toen even moeten neerzetten en ik had even genoeg van mijn activiteit. Uiteindelijk ging het over en kwam hij zijn excuses aanbieden.

Ik heb mij dan terug recht gezet en ben verder gegaan met mijn sessie. Met dit spel had waren er nog 3 jongeren die wouden meedoen. Toen ik de opdracht uitlegde keken ze mij verdwaasd aan, dit was toch veel te gemakkelijk? Ik had gezegd dat ze enkel twee handen, 1 been en 1 kont mochten gebruiken. Zij dachten dat ze dit elk mochten gebruiken. Het heeft een hele tijd geduurd voor ze doorhadden wat ze net moesten doen.

Bij deze activiteit viel het mij op dat deze kinderen echt doeners zijn. Ze beginnen er meteen aan, zonder eerst iets te overleggen. Telkens als ik hun erop wees dat ze het verkeerd deden (vb. 2 voeten gebruikten) duurde het steeds even tot dit doordrong. Nadien is er ook nog een ruzie ontstaan, omdat iemand niet wou dat haar kont "gebruikt" werd. Op dat moment heb ik hun wat extra aangemoedigd en zijn ze tot een compromis gekomen. Uiteindelijk zijn ze wel in hun opzet geslaagd.

Het volgende spelletje dat we speelden heette de gescheurde broek, of in het Engels: Ripped pants. Tijdens dit spel deden er terug wat meer kinderen mee. In het begin leken ze niet door mijn benen te willen kruipen. Daarnaast leken ze ook hun kleren niet vuil te willen maken. Uiteindelijk heeft toch iedereen de opdracht gedaan. Wel was er terug wat ruimte voor bedrog en enkele valse tranen, vooral als ze als laatste door mijn benen gingen. Niemand wou er uit gaan. Enkele oudere meisjes namen de plaats in van diegene die eruit moesten. Op die manier konden zij meespelen, zonder hun kleren vuil te maken en kregen de kleintjes nog een kans.

Met het spelletje You can count on me heb ik de meeste deelnemers kunnen trekken. Ik had een bank gekozen in het midden van de playground en steeds meer nieuwsgierige kinderen wouden meespelen. Dit spel was een succes. Ze wouden ook steeds meer opdrachten en bedachten er zelf ook, zodat ze verder konden blijven spelen. Hier werd bedrog niet getolereerd, ze wouden het goed kunnen doen. Groepsdruk heeft ervoor gezorgd dat niemand heeft vals gespeeld.

Meatbals wou terug door enkelen niet gespeeld worden uit de angst dat hun kleren gingen vuil worden. Diegene die meededen hadden ook wel enkele richtlijnen: niet aan dat trekken of aan dat. Voor de rest was het wel een leuk spel. Ik was onder de indruk van de kracht van sommigen van de jongeren. Orde in de chaos was ook een succes. Ik vroeg de jongeren om 5 plastic balletjes te verzamelen en dit deden ze zonder probleem. Normaal wanneer er met deze balletjes gewerkt wordt breekt er meestal een ballengevecht uit. Deze keer was het niet zo. Deze keer speelde ik wel mee, omdat ze dit vroegen. Ik denk dat ze mij gewoon graag zien lopen. Uiteindelijk hebben we het spel kunnen spelen met alle vijf de ballen, hebben we in de omgekeerde richting kunnen werken en hebben we het al lopen gedaan. Dit spel was dus een succes.

Normaal was het dan de beurt aan Five-ball. Enkel was ik deze vergeten op mijn lijstje te zetten en op de dag zelf heb ik er niet meer aan gedacht. Hierdoor hebben we dit spel niet kunnen spelen. Tijdens dodgebal waren er nog maar vier jongeren die wouden meespelen. In het begin wouden leken ze het volgens hun eigen regels te willen spelen, maar daarna leken ze er wel voor open te staan. Enkele andere jongens leken wel boos omdat we een stuk van hun voetbalveld opgebruiken voor dit spel. Zelf wouden ze niet meespelen. Het spel was heel snel afgelopen, aangezien we maar met zo weinig waren. Ik moet wel opmerken dat de jongeren zeer behulpzaam waren met het afbakenen van het veld. Hiervoor had ik behangerstape meegenomen. Toen één van de teams gewonnen was liep iedereen ineens weg. Er was iets gebeurd op de playground dat hun aandacht trok. Eentje hielp mij nog met opruimen en dat leek het einde te zijn.

Later op de middag kwam het meisje dat mijn lijstje nog had terug bij mij en zei dat we nog één spelletje over hadden. Op mijn lijstje stond: Human Knob. Het moest eigenlijk Knot zijn, want wat er origineel stond wat menselijke testikel. Niet echt gepast dus. Gelukkig konden ze er wel mee lachen. Het was zij die nog enkele jongeren ronselde en hen vroeg om dit laatste spelletje nog mee te spelen.

Nadien heb ik er een papier bijgenomen en wat notities gemaakt over het verloop van mijn activiteiten. Één van de meisjes liet mij weten dat ze het heel fijn vond en dat ik nog meer spelletjes moest meenemen. Op deze manier eindigde de eerste sessie van mijn project.

Na mijn sessie zat ik even neer, op adem komen. Naast mij stond een pot met kleurtjes erin, men had namelijk enkele tekeningen afgedrukt, zodat de jongeren konden kleuren. Nu waren er twee meisjes op het hout van de banken aan het tekenen. Nog niet zo lang gelden was er een waarschuwing gekomen over graffiti en over hoe The Venture zou gesloten worden als ze het nog eens zouden doen. Nu waren ze het dus aan het doen, terwijl ik er naast stond. Ik waarschuwde hun, waarop eentje ermee ophielt. De ander stond recht en leek mij te willen uitdagen. Ze maakte schrijfbewegingen op een balk, maar ik dacht dat ze dit enkel deed om mij te provoceren. Tot ik ging kijken en er iets doorkrabt op stond. Haar reactie: "dat heb ik niet gedaan". Echt één van de meest onsuccesvolle excuses ooit. De tekening was daar waar ze haar hand had gehouden en de graffiti was in dezelfde kleur als de stift die ze trouwens nog steeds vast hielt. Ik vermoed dat het een misverstand was *sarcasme*.

Ik zei dat ze van de playground moest gaan maar ze leek niet te willen luisteren. In plaats daarvan herhaalde ze alles wat ik zei. Ik heb er dan iemand bijgeroepen, want ik voelde dat het alleen niet ging lukken. Zelfs met haar erbij heeft het nog even geduurd tot we ze eraf hebben gekregen. Nu mogen ze niet meer op de playground tot de teamvergadering, waar het besproken zal worden.

Weet je nog dat meisje dat een nieuwe vriend heeft? Ondertussen is het al gedaan, en ze deed heel mysterieus over waarom het gedaan was. Ze had het op zaterdag blijkbaar al aan iemand verteld en wou dit nu niet meer doen. De hele dag kwam ze heel lastig over. Ze wist precies geen blijf met zichzelf. Ik kan mij voorstellen dat het iets oneervol is, wat er gebeurd is. De rest van de avond verliep eigenlijk traag, niet veel meer gebeurd.

Op naar huis dan maar. Daar had ik een uurtje om mij klaar te maken: ik ging namelijk uit. Ja, je leest het goed! Op woensdag had ik een uitnodiging gekregen van mijn stagementor om op zondag mee uit te gaan, samen met nog iemand van The Venture. Het klinkt misschien wat raar, maar dat was het eigenlijk helemaal niet. Het was echt super fijn, maar alles op zijn tijd! Ik kwam dus thuis en heb mij een douche genomen. Omdat mijn haar nat was en ik geen haardroger heb en moeilijk zo kon buitengaan (wow dat is een lange zin!) Klopte ik aan bij mijn kotgenoten om te vragen of zij er geen hadden. Beste haardroger ooit trouwens! Mijn haar was super snel droog.

Het duurde niet lang of het was tijd om te vertrekken. Met hun tweetjes kwamen ze me oppikken, de vriend van mijn stagementor was chauffeur. Hij zette ons af in de stad. Daar gingen we een pub binnen en bestelden we 3 Purple rain cocktails, die eigenlijk blauw zagen. Na dit eerste drankje gingen we verder naar een andere pub waar je cocktails in kannen kon kopen. Hier kocht je dus meteen een hele kan. Er was een aanbieding: twee kannen voor 12 pond. Wij kozen: strawberry daiquiri en cosmopolitan, super lekker! Ik moet wel zeggen: die kunnen heel wat sneller drinken als ik hoor! Ik was de traagste. Blijkbaar is dat hier de gewoonte dat je van de ene plek naar de andere gaat, dus na onze twee kannen gingen we terug verder. Hier moesten we 1 pond inkom betalen, wat echt niet veel is! Tijd om cider te drinken! Jammiie.

Het was hier dat een oude pee mij vast nam en zo een "nice" gezicht naar mij trok, zijn duim omhoogstak en verder liep. Hilariteit alom. Ik moet zeggen: het is anders uitgaan hier in Wrexham. Veel meer extentions en fake tan! Nadien gingen we verder naar de Voodoo moon bar, hier heb ik altijd al eens willen binnengaan. De dame aan de inkom zei dat ze al 50 man teveel had binnengelaten, maar dat we toch nog binnen mochten. Ik dacht: dit komt niet goed. Uiteindelijk was daar zelfs nog geen 50 man volgens mij, misschien waren ze verdwenen! Dus we vroegen ons af hoeveel mensen hier normaal dan binnenmogen? Niemand – krekel krekel –

Onze laatste stop was de Chicago rock bar, hier speelden ze al wat oudere muziek (Spice girls en oude rock liedjes) wel super gezellig! Om drie uur gingen plots alle lichten aan, het zat erop. Blijkbaar is dat hier de gewoonte: alles stopt om drie uur. Eigenlijk was dit onze laatste stop niet, we zijn nog in de flame binnengeweest, een take-out gaan halen. Chips and Cheese, het ultieme eten na het uitgaan. Ik vertrouwde er mij eerst niet aan, maar heb er dan toch eens van geproefd. Ik vond het wel lekker, ook al weet ik niet of mijn smaakpapillen op dat moment nog te vertrouwen waren.

Dan was het tijd om naar huis te gaan en in mijn bedje te kruipen. Een zeer geslaagde avond al zeg ik het zelf! Op maandag werd ik heel vroeg wakker. Veel energie had ik niet, ook al kon ik niet meer slapen. Ik heb mijn kamer dan maar opgeruimd en de was gedaan. Nadien heb ik mijn Wall of Luv upgedate en er wat foto's van genomen. (zie facebook). Ik heb geprobeerd wat te werken voor school, maar mijn hersenen leken het niet toe te laten, met als gevolg dat mijn to do lijstje niet veel korter is geworden. Wat ik wel heb gedaan is mij Sheperds pie gemaakt! And it was good..

Na mijn eten heb ik mijn avond afgesloten met naar Xmen te kijken en ben naar mijn bed gegaan.

Op dinsdag was het de bedoeling dat ik vroeg ging opstaan, mijn schade wat inhalen. Spijtig genoeg ben ik terug in slaap gevallen en pas om 11u opgestaan. Niet echt productief dus. Ik heb mij dan toch uiteindelijk uit mijn bed kunnen trekken en heb mijn paper voor de school hier aangepast. Dan ben ik die taak gaan ingeven, aangezien morgen de deadline is (of liever vandaag). Eerst ben ik nog nietjes gaan kopen, omdat die van mij op waren en ik kon moeilijk die taak zo afgeven. Het heeft even geduurd voor ik de plek vond waar ik moest zijn om mijn taak af te geven. + hier moet je allerlei papieren tekenen, eentje voor hun, eentje voor de docent en eentje voor u, om te bewijzen dat jij ze hebt afgegeven en dat zij het hebben ontvangen. Wel handig trouwens, zo kunnen er geen misverstanden gebeuren.

Na dit gedaan te hebben ben ik naar de winkel geweest en heb ik naast mijn gewone inkopen wat redbull gekocht. Ik had het even nodig. Één blikje heeft er mij even doorgeholpen en ik heb toch wat werk kunnen verzetten. Ook al heeft Facebook mij afgeleid! (lees: nieuwe foto's erop gezet en heel diene nest). Na mijn harde werk heb ik de restjes van mij SP opgegeten en heb ik al mijn taken upgeload op mijn portfolio. Op deze manier kunnen ze in België ook zien dat ik mijn tijd nuttig heb gespendeerd.

Ik ben goed op weg om mijn to do lijstje af te werken, dus hopelijk kan ik op deze manier blijven doorgaan! Op mijn lijstje van vandaag stond ook mijn blog updaten, bij deze!
Ja, ik heb dus een algemene lijst en ene lijstje per dag. Ik ben een freak ik weet het!

Vandaag heb ik (bijna) alles kunnen doen vanop mijn dag-lijstje. Alles behalve jullie wat meer vertellen over mijn Wal Of Luv. Ik vermoed dat dit voor één van de komende dagen zal zijn.

Tot dan groet ik u!

E.

Liedje van de dag: http://www.youtube.com/watch?v=gxHGiQm6i98&list=LLrecyG6Wy1N5oqnT-H5AtJw&feature=mh_lolz