Ordinary People

Dag mensjes!
Het is weer al een hele tijd geleden dat ik nog eens een blog-update heb gemaakt! Robin had me wel al meegegeven dat ik er beter snel eentje zou opzetten, maar om eerlijk te zijn: het is uit mijn gedachten gegaan. Mijn oprechte excuses hiervoor dus.
Ik heb hier net even mijn statistieken bekeken – waarvan ik het bestaan niet afwist – en mijn pagina is al meer dan 1000x bekeken. Dat betekend niet dat ze het ook effectief gelezen hebben, maar ik voel mij toch een beetje speciaal! Je kan ook zien uit welke landen de mensen zijn die je pagina hebben bekeken. De meeste komen uit België of Nederland. Daarnaast zijn er ook uit Amerika en Alaska. Blijkbaar is er een site met tips over vissen die de mensen doorverwijst naar mijn blog. Een beetje freaky + die mensen zullen ook mega teleurgesteld zijn. 1. Het is niet in het Engels en 2. Ik heb denk ik nog nooit iets over vissen geschreven. Daarom speciaal voor deze mensen: Hoe meer vis, hoe droever het water. Of in het Engels: The more Fish, the sadder the water. Voila, dan heb ik die mensen ook eens blij gemaakt!
Om te beginnen waar ik geëindigd ben: zaterdag 14 april. Dit was mijn voorlopig laatste stagedag. Om eerlijk te zijn had ik er helemaal geen zin in, ik keek er echt naar uit om naar huis te gaan. Het was een zeer rustige dag, zoveel kinderen waren er niet. Wel waren er een paar meisjes die het nodig vonden om te zeggen dat ze mij niet graag hadden. Op die moment had ik echt een sate of mind waarin het mij niet meer kon schelen. Mijn reactie was dan ook niet goed genoeg voor hun. Ondertussen heb ik hun spelletje ook al door. Ze lijken de schok op je gezicht te willen zien als ze je komen zeggen dat je niet deugd. Het heeft een tijdje geduurd om te zien dat het niets persoonlijk is, aangezien ze het bij de rest ook doen. Toch komt het soms nog hard aan.
Die dag hebben we de Tire Game gespeeld. Daarop worden verschillende banden (van auto's en tractors) recht gezet en moet je daar gaan opzitten. Je moet blijven balanceren, terwijl er met een bal gegooid wordt. De meeste kinderen bedriegen door onder hun band een andere band plat te leggen, zodat ze stabiel staan. Op die manier kunnen ze nog wat harder met u lachen als je eraf valt. Ik ben op zo een grote band gekropen, die woog echt super veel. Ik kon hem alleen niet optillen, zoveel woog hij. Ik was er dan eindelijk opgeraakt, lenig dat ik ben… En werd er al meteen afgeduwd. Die band kwam met zijn volle gewicht op mijn voet terecht, man dat deed pijn! Later ben ik ook nog eens met mijn gat in de band geduwd geweest, net alsof ik aan het dobberen was op de zee in zo'n rubberband. Ik ben daar dan even in blijven zitten, ik zat eigenlijk wel comfortabel. Tot één van de meisjes erop wou gaan zitten en ik haar moest helpen om erop te geraken. Ik zat op een kleinere band, die natuurlijk wat doorzakte, waardoor ik de opmerking kreeg dat ik beter naar de Weight Watchers zou gaan. Mooie opmerking vond ik dat, heel goed voor uw zelfvertrouwen. Nadien bood ze wel haar excuses aan, dat het gewoon voor te lachen was. Dat krediet moet ik haar wel geven.
Voor de rest van de dag heb ik wat aan de Arts and Crafts tafel gezeten en wat met de jongens mee voetbal gespeeld. Op een gegeven moment liep het wel een beetje uit de hand toen één van de jongens de ballen naar mij begon te schoppen. Series, die kon echt mega hard schoppen. Ik gaf hem een opmerking en toen hij het daarna nog eens deed vroeg ik hem om van het plein af te gaan. Tot mijn verbazing deed hij dit meteen en kwam daarna vriendelijk vragen of hij terug mocht komen, met een verontschuldiging en alles eraan. Dat vond ik wel heel mooi van hem.
Daarna leek de hel lost te barsten. Één van de jongens kwam naar mij naar toe en vroeg waarom ik nog niet naar huis ging, terug naar België. Op die moment zat het al een beetje te ver bij mij, dus ik antwoordde hem: Morgen. Die reactie had hij niet verwacht, meteen vroeg hij of het waar was en of ik nog terug ging komen. Ik vertelde hem dat ik een weekje terug naar huis ging, maar wel nog terug ging komen. Wel besloten ze dat het tijd was voor een tussentijdse shit –mix. Als iemand weggaat bij The Venture is het de gewoonte om hun een shit-mix te geven. Dit betekend: alle vervallen producten in een emmer en alles over uw hoofd. Iets om naar uit te kijken dus! Blijkbaar vonden ze het nodig dat ik er nu ook één kreeg. Ik had er al iets van gehoord, dus probeerde het uit hun hoofd te praten. Tevergeefs zo bleek. Één van de medewerkers kwam mij waarschuwen. Ze hadden blijkbaar aan haar eieren gevraagd. Op dat moment zag ik het echt niet meer zitten. Zeker niet toen ik ze met een kruiwagen achter mij aan zag komen. Ik heb echt de benen van onder mijn lijf gelopen, tot ik op mijn gat viel omdat ik van een bergje naar beneden wou komen. Ik hing echt helemaal vol!
Eerst kon ik er nog mee lachen, omdat de meesten ophielden nadat ze hun mix over mij hadden gekapt. Twee meisjes bleven doorgaan en gingen zelfs de assen van het vuur halen om in mijn gezicht te gooien. Één van mijn collega's zei dat als ze dat deden ik het ook bij hun mocht doen. Toen brak zeker de hel los. Mij komen zeggen dat als ik er zelf nog maar aan dacht dat ik hun kleren zouden mogen betalen,… Kleine dramaqueens bij elkaar. Serieus, op dat moment kon het mij echt niet schelen, ik had kou en had allemaal crap op mij. Gelukkig heb ik een extra vest gekregen van The Venture, eentje die daar nog hing. Op die manier had ik toch nog wat warm! .
Ik heb mij dan op een bankje bij het vuur gezet. De jongen wiens idee het was van de shit-mix kwam naast mij zitten om te kijken of ik wel oké was. Vond ik wel lief eigenlijk, ook al was het zijn idee. Blijkbaar was het die dat ook trek-de-mensen-van-de-bank-dag. De banken waar ik het over heb zijn eigenlijk gewoon planken, dus ze hebben geen rugsteun. Soms komen ze dan van achter u en trekken ze u van de bank. Je verschiet u echt onnozel als ze dat doen. Één van de twee "dramaqueens" stond voor mij toen ik eraf getrokken werd. Mijn been schoot uit en raakte dat van haar. Ze kwam echt voor mij staan, recht in mijn gezicht en zei: Ja, ge kunt echt voor mijn broek betalen als ge dan nog eens doet. Ik weet niet waarom ze u met kinderen laten werken…. Een hele preek. Ik heb haar gewoon bekeken en gewacht totdat ze klaar was en ook letterlijk gevraagd: you done? En mij dan omgedraaid. Alstublieft zeg!
Later heb ik het ook gezegd tijdens het reflectiemoment, dat zij mij echt kan pushen. Blijkbaar voelden de meesten zich er hetzelfde over, wat voor mij wel een geruststelling was. Het maakt het niet makkelijker, maar helpt wel. Op die manier weet ik ook dat ik er met iemand anders over kan praten als het echt te moeilijk wordt. Die avond kreeg ik ook een lift van één van de playworkers. Haar ben ik echt dankbaar, anders moest ik helemaal door de stad met mijn vuile en stinkende kleren.
Thuisgekomen ging ik naar de kamer van mijn kotgenoot. Ik had haar beloofd dat we samen achter take-out gingen gaan. Aangezien de boyfriend van de andere nog steeds in town was en zij dus niemand had om mee te eten. Ik liet mezelf eerst even zien, zodat ze wist dat ik thuis was en me eerst nog wou douchen, wat ze volledig begreep. Nadien zijn we iets gaan halen om te eten en hebben we een rustig avondmaal gehad. Nadien vroeg ik haar of ze soms op mijn plantje wou letten terwijl ik wegwas, zodat mijn vergeet-me-nietjes ook water zouden krijgen terwijl ik weg was.
Voor ik ging slapen heb ik nog naar Britains got talent gekeken en mijn kamer opgeruimd. Blijkbaar had ik een mail gekregen dat er op dinsdag mensen gingen langskomen om onze kamer te bekijken, huurders voor volgend jaar. Ik heb dus vlug van alles in dozen zitten steken, zodat het toch een beetje proper leek. Op dit moment heb ik ze nog steeds niet uitgepakt. Iedere morgen is het dus een zoektocht naar de dingen die ik nodig heb.
Op zondag was het dan eindelijk zover: mijn terugkeer naar België. Het was een hele rit! 's Morgens nam ik de taxi naar het station van Chester. Er was namelijk iets raars met de treinen. Als ik op tijd in Manchester wou geraken dan moest ik 's avonds om 12u hier in Wrexham vertrekken om dan tot 8u 's morgens te wachten in het station van Chester. Dat zag ik niet echt zitten en de optie om een bus te nemen was er ook niet. Daarom heb ik dan maar een taxi geboekt. Vanuit Chester nam ik een trein naar Manchester, om daar nog eens over te stappen om een trein te nemen naar Manchester Airport. Ik ben bijna 3uur onderweg geweest. Uiteindelijk was ik veel te vroeg in de luchthaven, maar op die manier had ik toch wat tijd om het allemaal af te loeren.
Nadat mijn bagage was ingecheckt had ik nog een klein uurtje over tot de gate openging. Ik ben mij dan een warme chocomelk gaan kopen en heb nog wat in mijn Harry Potter boek gelezen. Nadien mocht ik eindelijk gaan aanschuiven om naar de gate te gaan. Ik dacht dat eerst dat ik niets van vloeistoffen mee had, om daarna te beseffen dat ik verkeerd had gedacht. Moest ik terug uit de rij om zo'n zakje te gaan kopen. Waarop een meneer het nodig vond op het volgende te zeggen: You're going the wrong way. Hoe gevat. Na een schaamtelijke terugkeer kon ik dus terug beginnen aanschuiven. Dan hebben ze uiteindelijk toch nog mijn deo afgepakt, omdat hij blijkbaar te groot was. De vlieger zat echt vol, dat had ik echt niet verwacht.
Tijdens het vliegen waren er niet echt veel wolken, dus ik heb het gezien wanneer we het kanaal overvlogen. Een beetje freaky wel! Na een dik uur kwamen we aan in Chaleroi. Daar moest ik eerst door de grenscontrole. Het duurde echt ongelofelijk lang! Uiteindelijk bleek dat ze gewoon tegen elkaar aan het babbelen waren en iemand doorlieten wanneer zij er zin in hadden. Daarna was het tijd om mijn bagage op te wachten en daarna mijn ouders, die mij kwamen oppikken. Blijkbaar was er buiten super veel file om de parking op te geraken. Mijn papa heeft het stuur aan mijn mama moeten geven en hij is mij te voet komen halen. Uiteindelijk heeft het dan nog even geduurd voor we er weg geraakten.
Onderweg naar huis werd er plaats gemaakt voor wat getetter, Lien en ik hadden namelijk veel tegen elkaar te vertellen. Ik denk niet dat onze mond stil heeft gestaan. Het was wel raar om Liedekerke terug binnen te rijden. Langs de andere kant leek het wel alsof ik nooit was weggeweest. Thuisgekomen werd ik begroet door Lucky. Hij kende mij nog, de kleine poes! Mijn schildpad daarentegen is echt gigantisch geworden. Wat een beest! Ik had er echt schrik van. Nadien was het tijd voor een lekkere warme douche! Dat is wat anders dan hier hoor, thuis komt er tenminste water uit de kraan.
Ondertussen waren mijn beide meters en peter al toegekomen. Zij kwamen ook eens dag zeggen. Het was fijn om hun terug te zien en hun nog eens te kunnen vastpakken. Nu wouden ze de verhalen eens uit mijn mond horen. Mijn mama drukt namelijk mijn blogs af voor hun, op die manier blijven zij ook up to date. (Dat is als je ze niet verliest hé – Kleine insider -). 's Avonds gingen we gaan eten. Ik had gevraagd of Tante Chantal, Nonkel Dirk en The boys ook mee gingen eten. Mama had er niets meer over gezegd, dus ik nam aan dat ze meegingen. Toch besloot ik het even te vragen, bleek dat ze niet meegingen. Ik kreeg en vage uitleg waarom niet en daar moest ik het dan mee doen. Ik was echt mega teleurgesteld, ik wist niet goed wat ik met die informatie moest doen. Uiteindelijk heb ik mij dan maar klaargemaakt om te gaan eten. Daar aangekomen ging ik als eerste binnen en wie zag ik daar zitten? Ze hadden tegen mij gelogen! Zo erg, het moest blijkbaar een verrassing blijven. Het was hun snel vergeven hoor! Het was echt super leuk! We hebben nogal wat afgelachen hoor + het eten was echt lekker. Ik was al blij dat ik eens niet zelf hoefde te koken. Het was echt een supergezellig weerzien. Op het einde van deze geweldige avond kreeg ik nog een mega-mooie cake mee, die mijn Tante Chantal speciaal voor ons had gebakken. It was good!
' s Avonds kroop ik voor de eerste keer terug in mijn zalige bed! My God… Wat heb ik het gemist. There is no such thing as sleeping in your own bed!
Op maandag hadden Lien en ik een echte zusjesdag. We gingen samen naar Aalst: een beetje schoppen, een beetje babbelen en een beetje eten op een bankje in de kou. In de H&M kochten we ons een energiegevend gezichtsmaskertje om thuis eens uit te proberen. (Foto's zijn terug te vinden op facebook). Nele heeft het Live mogen aanschouwen. Die avond zouden Nele en Annelies namelijk eens binnenspringen. Nele was een beetje te vroeg en we waren nog helemaal in energie-gevende-maker actie. Ach ja… Daar moet je maar tegen kunnen zeker?
Ik ben mijn gezicht dan maar gaan afwassen, om daarna een beetje bij te gaan praten! Ik was toch blij hoor dat ik hun nog eens terugzag. Het was al zo lang geleden! Samen hebben we dan een Bulmers gekraakt. Mijn papa had dat blijkbaar gekocht toen hij hier was. Hij zelf vind het niet lekker, meer voor ons dus! Als ik hier vertrek zal ik toch ook een voorraadje in slaan hoor! Wie weet wanneer ik terugkeer? Ondertussen zit ik terug in het regenachtige Wales – het is hier de laatste dagen echt al ongelofelijk geweest – en het is met een dubbel gevoel dat ik over deze week schrijf. Langs de ene kant doet het super veel deugd om er terug op te kijken, maar langs de andere kant is het ook wel moeilijk. Ik weet nu nog harder wat ik moet missen. Ik hoop vandaag een datum af te kunnen spreken met mijn stagementor in verband met mijn laatste stagedag. Op dit moment weet ik eigenlijk nog niet wanneer die valt. Op die manier kan ik en mijn familie beginnen te plannen voor mijn terugkeer. Iemand zal mij namelijk moeten komen halen, met al die rommel die ik hier heb staan! Versta mij nu niet verkeerd hé, het is niet dat ik hier zo snel mogelijk weg wil… Helemaal niet eigenlijk. Het is gewoon belangrijk om er toch al eens bij stil te staan, zoveel stagedagen heb ik niet meer over.
Om verder te gaan met mijn week in België. De originele reden waarom ik eigenlijk naar België kwam was eigenlijk voor eindwerk. Samen met Lore moesten we nog een praktijkdeel doen en daar moest ik wel bijzijn. Wij doen ons eindwerk rond cyberpesten, samen met kinderen met autisme. Wij hadden afgesproken om met hun een soort van pest-driedaagse te houden. Dinsdag was onze eerste dag, we waren wel wat nerveus hoor! We hadden om drie uur afgesproken op onze projectplaats. Normaal kwamen de kinderen aan rond 15.40, dat gaf ons dus nog even de tijd om voor te bereiden. We hadden besloten om het rustig te houden onze eerste dag. We zouden met hun naar de film Cyberbully kijken en nadien een nabespreking doen. De jongeren kwamen heel uitgelaten van school, op het eerste opzicht leken ze wel heel enthousiast. Normaal gaan ze op dinsdag na school altijd naar de winkel, om wat persoonlijke inkopen te doen. Toen ze hoorden dat dit uitgesteld werd tot na het eten verdween hun enthousiasme. Met veel tegenzin begonnen ze naar de film te kijken. Nadien hadden we gepland om nog een nabespreking te doen, hiervoor leek er al helemaal geen energie meer over te zijn. We hebben ze dan maar wat ingekort, zodat we er voor onze evaluatie toch iets konden uithalen. Nadien was het tijd voor hun om te eten en voor ons om naar huis te gaan. Om eerlijk te zijn was ik een beetje teleurgesteld na onze eerste dag. Ik denk dat mijn verwachtingen wat te hoog lagen.
Voor de tweede dag hadden we een sessie rond netiquette voorbereid. Ik was in Aalst in de action een grote canvas gaan halen en besloot om deze wat in te kleden in het thema. Op die manier hadden de jongeren ook een soort van visuele houvast. Blijkbaar had ik de grote van mijn canvas een beetje mis in geschat, hij bleek veel groter te zijn. Die avond werd dus gespendeerd aan het verven / plakken en versieren van het netiquette-bord.
We waren uitgenodigd om op woensdagmiddag eerst mee te komen eten met de gasten. We moesten dan ook iets vroeger vertrekken deze keer. Het waren frietjes met brochetten, uit de schoolkeuken. Het was wel grappig om hun bezig te horen aan de tafel. Het meeste was eigenlijk een klaagzang over het eten. Nadien kregen de jongeren vrijaf tot twee. Op die manier hadden wij nog wat tijd om voor te bereiden en hadden zij eerst hun pauzemoment. We hadden hun nog niet verteld wat we gingen doen vandaag, wat wel wat nieuwsgierige vragen uitlokte. "Dat is wel niet goed voor mijn autisme hé", vond ik de grappigste. Vooral omdat zij er ook zelf mee aan het lachen waren op den duur. Om twee uur hadden ze zich allemaal verzameld in de zetels en waren ze aan het wachten tot er iets ging gebeuren. We begonnen eerst met de uitleg rond ons bord. Vooral toen we zeiden dat het delen van filmpjes / foto's zonder de toestemming van die persoon verboden is, kregen we hun aandacht. Eerst dachten ze dat we er mee aan het lachen waren, als snel hadden ze door dat dit niet zo was. Nadien kregen ze de tweede opdracht: nu moesten ze hun eigen filmpje maken rond cyberpesten. De eerste reacties waren verdeeld, maar uiteindelijk leken we ze toch nog mee te krijgen. Dit was voor mij de leukste namiddag. Ik vond het echt fantastisch om de kinderen zo bezig te zien. Ik heb mij echt een paar keer bijna moeten rollen van het lachen. Er was een scène waarin één van de jongeren de rol van politieagent op zich had genomen. Hij had een verspreider van racistische tekeningen op het internet opgepakt en moest nu zeggen wat zijn boete was. Zijn antwoord was doodserieus: 26€. De manier waarop hij dit zei en zijn gezicht erbij, ik kon mij echt niet meer inhouden. Het was dus een geslaagde dag. We besloten om tegen de dag erna de filmpjes te monteren en hun dan op donderdag te laten zien.
Die avond kwamen Freya en Lenie op bezoek. Ik had hen al eens kort op dinsdag gezien, maar dat was verre niet van genoeg! We besloten om samen de fameuze fritten van Gerard te eten. Ja, 2x frietjes op één dag, niet echt de meest gezonde keuze. Toch, het heeft mij gesmaakt hoor!
Op donderdag moesten we pas om 4 uur terug in Antwerpen zijn, voor de derde dag van onze driedaagse. In de voormiddag had ik dus nog wat tijd om wat "persoonlijke" dingen te doen. Zo ging ik eens gezellig langs bij mijn "vaste kapper" (Klinkt een beetje raar). Dat deed eens deugd, hier moest ik tenminste geen schrik hebben dat het op niets ging trekken. Daarna ging ik langs bij Katrien. Haar had ik nog niet gezien, dus het werd eens tijd! Daarnaast had ik voor haar ook nog wat spulletjes mee die ik in Wrexham had gekocht. We gingen samen naar het nieuwe pastakot in Liedekerke. Hoe kan het dat in een dorp waar nooit iets gebeurd, nu zoveel al veranderd is? Dank u om te wachten tot ik wegwas. Spijtig genoeg moest ik vroeger vertrekken van bij haar, aangezien ik mijn filmpje nog moest afwerken.
Op naar onze derde dag! Het was echt super om met de jongeren naar de filmpjes te kijken. Je kon wel zien dat ze trots waren en dat deed wel deugd. Nadien kregen we ook een positieve evaluatie, wat zeker welkom was! Nu moeten we gewoon ons theoriegedeelte afwerken en ons eindwerk is klaar! Let's hope for the best!
Toen we naar huis reden kreeg ik een berichtje van Dorien om te vragen hoe het nu zat met T' Ganzenhof. Aangezien het terug openging toen ik naar huis kwam vonden we het nodig om er een stapje binnen te zetten. Helemaal vlekkeloos verliep het plan wel niet. Ik moest Annelies gaan ophalen, maar door een communicatiefout (Lien) stond ik in Erembodegem in plaats van in Liedekerke. Met een zeer verbaasde papa van Jens tot gevolg. Oeps!
Uiteindelijk was ik een uurtje te laat… Nogmaals sorry daarvoor trouwens. Ik zat waarschijnlijk nog op Engelse tijd (flauw excuus ik weet het!)
Voor ik het wist was het vrijdag. Mijn originele plan was nog wat te werken voor school, daar is wel niet veel van in huis gekomen. Spontaan weg besloot ik samen met mijn mama, Tante Chantal en Nonkel Dirk een lunchke te gaan doen. Nadien reden we naar Asse. Ik heb namelijk een nieuwe telefoon besteld en hij moest er die week zijn. We hadden al proberen e bellen voor informatie, maar niemand nam op. Ik was het echt kots beu, dus besloot om naar de winkel te gaan. Hing er een papiertje op de deur dat ze in ziekteverlof waren… Nog steeds geen telefoon dus!
Nadat ik van Asse kwam ging ik bij mijn meter voor de koffie: een vrijdagse traditie! Ondertusssen popte ik wel even naar buiten om Lien te gaan halen aan het station. Eerst dacht ik dat meter achter haar ging gaan, tot ze me er op wees dat ik haar moest gaan halen. Again: woeps!
' s Avonds gingen we naar de Ikso fuif, waar echt te veel volk was in het begin. Zweten! He was wel mega-super-deluxe fijn! Ik had fun, you had fun, everybody had fun! **Suck on my big fat tuutrutututuu**
Op zaterdag kwam ik kort na de middag uit mijn bed. Eerst ging ik met mama naar Ninove achter een nieuwe telefoonkaart. Verwacht er jullie binnenkort dan maar al aan, ik ga een nieuwe nummer hebben.
Daarna ging ik op bezoek bij Sente, mijn nichtje. Zij lag ziek in de zetel, ochottekes. Vervolgens nam ik de trein naar Brussel, waar ik met Freya had afgesproken. We gingen samen een starbruckske doen, hoe fancy. Koffie gaan drinken in Brussel. Nadien zijn we nog even de Nieuwstraat op en af geweest en wat gratis boekjes gaan verzamelen. Nadien trokken we naar Asse, waar we chinees gingen gaan halen. Jummmmiie!
Plots kreeg ik de ingeving dat ik mijn valies nog moest gaan maken en mijn boardingpas moest afdrukken. Uiteindelijk was het allemaal op een half uurtje gefixt hoor. Even later kreeg ik van Annelies een berichtje dat ze mij kwam halen. We trokken naar Erembodegem. Samen met Nele en Liessa ging ik ook een fancy doen en Vodka Redbull drinken. Pff twas een beetje veel ze op den duur! Uiteindelijk ben ik veel te laat gaan slapen, waarna ik veel te vroeg moest opstaan.
Ik heb mij nog een goede douche genomen, om daarna afscheid te nemen van mij meters en peter. Daarna begon de rit naar de Luchthaven, waar ik uitgewuifd werd door mijn mama, papa en zus. Zonder traantjes deze keer, ook al had ik het echt moeilijk. Nadat ik was ingecheckt ging het allemaal wel heel snel. Voor ik het wist was ik geland.
In Manchester haalde ik mijn bagage op en begon te stappen naar het station. Op een gegeven moment moest ik een lift nemen. Ik was de eerste die instapte en duwde meteen op het knopje. Vanachter waren er geen, dus ik kon eigenlijk niet anders. Ik kreeg een opmerking van één van de andere gebruikers: Quite cheeky aren't you.. Pressing the button when nobody in yet. Hij bedoelde dat we eerst naar het 7^de gingen gaan, terwijl hij op het 3^de moest zijn. Ik dacht echt: peken, ge gaat toch zwijgen hé. Uiteindelijk zijn we dan nog eerst op het 3^de gestopt en toen besefte hij dat hij zich gemist had van knop en eigenlijk ergens anders moest zijn. Karma iemand?
Uiteindelijk geraakte ik op het station en nam ik de trein naar Chester. In Chester moest ik wel meer dan een uur wachten, gelukkig hebben ze daar verwarmde wachtzalen. Toen ik in Wrexham aankwam kon mijn toch naar mijn kot beginnen. Ik moet zeggen: ik was blij als ik er was. Ik heb mijn valies naar boven gesleept en ben eten gaan halen. Ik wist dat als ik mij neer zou leggen dat ik niet meer zou recht geraken. Ik had gelijk: na mijn eten ben ik in slaap gevallen en heb aan een stuk door geslapen tot 10u de volgende dag. I needed it!
Hier ga ik een pauze inlassen!
Morgen zal ik de rest van mijn blog updaten en vertellen wat ik mijn eerste week hier terug heb gedaan!
Met deze tekst zijn jullie wel even zoet denk ik!
Toedeloekes! Xx
Gewoon nog even mijn liedje van de dag:  Fantastische zangeres uit The Voice UK!