Next to me

Hoooi!

Ik had beloofd dat ik vandaag het tweede deel online ging zetten! Belofte maakt schuld dus hier ben ik!

Mijn verhaal eindigde op zondag hier in Wrexham. Zoals ik al schreef heb ik in één stuk door tot maandag geslapen. Het was nodig hoor.. Zo moe dat ik was.
Toen ik maandag opstond besefte ik dat ik niets in huis had om te eten. Ik had echt geen zin om 's morgens meteen al naar de winkel te stappen en meteen al mijn inkopen al te doen. Daarom stak ik de straat over en ging naar het Poolse winkeltje. Ik had gezien dat ze daar ook brood verkochten, dus besloot het er op te wagen.

Ik had net gedaan met eten en ging wat werk doen voor school toen er op mijn deur geklopt werd. Het was mijn kotgenote. Ze vroeg of ik geen zin had om mee naar de stad te gaan, ze ging haar een nieuw huisdier kopen. Ook al vond ik het maar een rare missie, toch besloot ik om mee te gaan. Uiteindelijk heeft ze mij de speelgoedwinkel mee binnen getrokken en hebben we een soort van Sea Monkeys gekocht. Ieder zijn plezier zeker? Daarna zijn we nog naar subway geweest. Ik wou iets nieuws proberen, maar het eigenlijk maar iets vies… Iets met meatballs, niet zo'n goed idee dus.

Voor de rest van de dag heb ik het eigenlijk rustig gehouden. Ik heb wat gewerkt voor school en ben naar de winkel geweest. Hetzelfde geldt eigenlijk voor dinsdag. Op dinsdag lukte het me wel om wat door te werken. Eindelijk wat vooruitgang! Mijn taak voor de universiteit hier moet binnen zijn op de eerste mei, dus het werd wel eens tijd dat ik er werk van maakte.

Op woensdag had ik mijn eerste stagedag. Ik werd opgepikt door één van mijn collega's. Hiervoor was ik haar echt dankbaar, want het regende Cats and dogs. Als eerste was er de staff meeting. Hier werden discussies gehouden over facebook en het bellen van ouders. Het was wel interessant om te zien, maar veel leek ik er niet te kunnen inbrengen. Ik merkte wel een grote verdeeldheid van meningen. Sommigen lijken echt hard te gaan en willen niet opgeven. Bij anderen lijkt het hun echt niet te kunnen schelen. De grootste discussie was die over graffiti. Blijkbaar is er een plaag merkbaar op de playground. De oprichter stelde voor om The Venture te sluiten, om zo de boodschap duidelijk te maken. Velen gingen hiermee niet akkoord. Er werd een nieuw voorstel gedaan: de kinderen mochten komen, als ze hielpen met het opkuisen.

Sommigen waren echt heel behulpvol, anderen leken maar niet te stoppen met klagen. Na een uurtje was het meeste werk gedaan en mochten de kinderen gewoon terug spelen. Ik was van dienst aan de schommels. Één van de kleinere meisjes leek blij dat ze mij nog eens zag. Ik denk dat ze de hele dag niet van mijn zijde heeft geweken. Zelfs als ik een "pauze" had, kwam ze gewoon bij mij op de schoot zitten. Ik vond het wel lief, tot ze mij dwong om te zingen. Een ander meisje had zich erbij gevoegd en vertelde mij dat ze goed kon zingen. Ik zei dat ik dat wel eens wou horen. Zij antwoordde dat ik eerst moest zingen. Ik vertelde hun dat iedereen weg zou lopen als ik zou zingen. Natuurlijk wouden ze het nu zeker horen. Ik heb voor hun dan gezongen en toen wouden ze dat ik het voor iedereen deed. Samen met de andere collega's hebben we dan The Voice gespeeld. Zij moesten hun dan omdraaien, wat ze gelukkig wel gedaan hebben! Voor de rest van de avond was het rustig. Een beetje bij het vuur gestaan en wat gebabbeld.

's Avonds ben ik nog langs Tesco's geweest, ik moest ander brood hebben. Dat van de Poolse winkel houdt blijkbaar niet zo lang. Zo, mijn eerste stagedag zat erop!

Op donderdag had ik meteen mijn 2^de. Ik moest pas om drie uur op stage zijn, dus had nog wat tijd om aan mijn blog te werken! Daar aangekomen bleek mijn stagementor op ziekteverlof te zijn, ze heeft haar rug pijngedaan en zit minstens voor een week thuis. Om vier uur ging The Playground open en kon ik naar buiten in de regen. Je zou denken dat dit de kinderen zou stoppen, maar niets is minder waar. Die lopen door de regen alsof het 40°C is. No worries! Uiteindelijk hebben ze mij kunnen overhalen om mee te spelen. Ik heb wat Wriggies gegeven en Tagg gespeeld. Op den duur leken ze de regen ook wat beu te zijn en besloten ze gewoon op mij te klimmen. Met drie besprongen ze mij. Voor efkes was dat leuk, maar toen ik wou dat ze ophielden deden ze dit niet. Het was een van de jongere gasten die er tussen kwam. Ik was echt verbaasd! Ik had nooit gedacht dat hij dit zou doen, dus heb ik hem ook bedankt.

Nadien heb ik nog wat met de bal gespeeld en de kinderen een nieuw woord geleerd. Met dank aan mijn zus die een hele week niets anders heeft gezegd: Zjaaken. Het was echt grappig om ze dit te horen uitspreken! Natuurlijk zijn ze het meteen tegen iedereen gaan zeggen en ik mocht gaan uitleggen wat het betekende. Nadien ging ik naar de Arts and Crafts tafel waar ze met keramiek aan het werken waren. Ze waren echt heel geconcentreerd bezig, echt mooi om te zien.

Later op de avond zat ik neer bij het vuur toen één van de meisjes mij een koortje kwam geven om mijn sleutels aan te hangen. Ze had dat gemaakt voor mij en wou het rond mijn nek hangen. Echt super lief! Dat was totdat ze vroeg om zelf eens te mogen aandoen en met mijn sleutels wegliep. Terug was het één van de jongens die mij hielp om mijn sleutels terug te krijgen. Ik dacht echt, wat is er hier aan het gebeuren? Voor ik op vakantie ging zouden ze geen twee woorden tegen mij gezegd hebben en nu dit? Niet dat ik klaag hoor, ik ben blij met deze positieve ervaring!

Vervolgens werd ik uitgedaagd om Ball Tagg te spelen. Waar je dus met ballen naar elkaar gooit. Om te beslissen wie er mocht gaan moesten we een bal in een buis schoppen. Één van de jongens zei dat hij mijn kans ook op zich ging nemen. Ik hoorde één van de meisjes zeggen dat hij ernaast moest schoppen, zodat ik de tikker moest zijn. Schopt hij die bal toch niet recht in die buis zeker? Ik ben echt mega hard beginnen lachen, want haar bal was er niet in gegaan. Plan mislukt dus. Haar gezicht, super grappig! Natuurlijk wou ze nog een 2^de kans… Ik heb niet gezien hoe het is afgelopen, aangezien ik naar Youth Club moest.

Ik ging binnen met één van de oudere meisjes en kreeg de opdracht om prenten van dirt bikes af te drukken. Zodat de jongens wat konden kleuren. Toen ik op het punt stond om ze af te drukken bleken ze al verdwenen te zijn. Geen prentjes dus. In de YC zelf waren er een paar nieuwe meisjes. Dus kreeg ik terug de vragen: van waar ben je? Waar ligt dat? … Om daarna allemaal woorden naar mijn hoofd geslingerd te krijgen om te vragen of ik wist wat deze betekenden. Geen propere woorden, om het mooi te zeggen. Ik denk dat ze mijn kennis wat onderschatten. Na mijn stage hier zal mijn vocabulair van "vieze woorden" wel wat groter zijn.

Om de avond af te sluiten hadden we een muziekquiz. Eerst wouden de oudere meisjes niet meedoen, maar uiteindelijk hebben ze het toch gedaan en leken ze wel plezier te hebben. Mijn team heeft wel verloren. Spijtig genoeg kan ik niet alle 5 leden van Take That opnoemen. Voor we naar huis gingen was het nog tijd voor een korte reflectie over de avond en het afsluiten van het gebouw.

Thuisgekomen was ik echt terug uitgeput, dus was het tijd om slaapeke te doen!

Vandaag ben ik een dagje thuis. Ik had mij voorgenomen om wat te werken voor school, maar ik lijk niet in gang te komen. CBA!

We zien wel hoe het afloopt, ik laat het jullie zeker weten!

Toedeloekes!

Liedje van de dag: http://www.youtube.com/watch?v=gG_dA32oH44&feature=BFa&list=LLrecyG6Wy1N5oqnT-H5AtJw

Ordinary People

Dag mensjes!
Het is weer al een hele tijd geleden dat ik nog eens een blog-update heb gemaakt! Robin had me wel al meegegeven dat ik er beter snel eentje zou opzetten, maar om eerlijk te zijn: het is uit mijn gedachten gegaan. Mijn oprechte excuses hiervoor dus.
Ik heb hier net even mijn statistieken bekeken – waarvan ik het bestaan niet afwist – en mijn pagina is al meer dan 1000x bekeken. Dat betekend niet dat ze het ook effectief gelezen hebben, maar ik voel mij toch een beetje speciaal! Je kan ook zien uit welke landen de mensen zijn die je pagina hebben bekeken. De meeste komen uit België of Nederland. Daarnaast zijn er ook uit Amerika en Alaska. Blijkbaar is er een site met tips over vissen die de mensen doorverwijst naar mijn blog. Een beetje freaky + die mensen zullen ook mega teleurgesteld zijn. 1. Het is niet in het Engels en 2. Ik heb denk ik nog nooit iets over vissen geschreven. Daarom speciaal voor deze mensen: Hoe meer vis, hoe droever het water. Of in het Engels: The more Fish, the sadder the water. Voila, dan heb ik die mensen ook eens blij gemaakt!
Om te beginnen waar ik geëindigd ben: zaterdag 14 april. Dit was mijn voorlopig laatste stagedag. Om eerlijk te zijn had ik er helemaal geen zin in, ik keek er echt naar uit om naar huis te gaan. Het was een zeer rustige dag, zoveel kinderen waren er niet. Wel waren er een paar meisjes die het nodig vonden om te zeggen dat ze mij niet graag hadden. Op die moment had ik echt een sate of mind waarin het mij niet meer kon schelen. Mijn reactie was dan ook niet goed genoeg voor hun. Ondertussen heb ik hun spelletje ook al door. Ze lijken de schok op je gezicht te willen zien als ze je komen zeggen dat je niet deugd. Het heeft een tijdje geduurd om te zien dat het niets persoonlijk is, aangezien ze het bij de rest ook doen. Toch komt het soms nog hard aan.
Die dag hebben we de Tire Game gespeeld. Daarop worden verschillende banden (van auto's en tractors) recht gezet en moet je daar gaan opzitten. Je moet blijven balanceren, terwijl er met een bal gegooid wordt. De meeste kinderen bedriegen door onder hun band een andere band plat te leggen, zodat ze stabiel staan. Op die manier kunnen ze nog wat harder met u lachen als je eraf valt. Ik ben op zo een grote band gekropen, die woog echt super veel. Ik kon hem alleen niet optillen, zoveel woog hij. Ik was er dan eindelijk opgeraakt, lenig dat ik ben… En werd er al meteen afgeduwd. Die band kwam met zijn volle gewicht op mijn voet terecht, man dat deed pijn! Later ben ik ook nog eens met mijn gat in de band geduwd geweest, net alsof ik aan het dobberen was op de zee in zo'n rubberband. Ik ben daar dan even in blijven zitten, ik zat eigenlijk wel comfortabel. Tot één van de meisjes erop wou gaan zitten en ik haar moest helpen om erop te geraken. Ik zat op een kleinere band, die natuurlijk wat doorzakte, waardoor ik de opmerking kreeg dat ik beter naar de Weight Watchers zou gaan. Mooie opmerking vond ik dat, heel goed voor uw zelfvertrouwen. Nadien bood ze wel haar excuses aan, dat het gewoon voor te lachen was. Dat krediet moet ik haar wel geven.
Voor de rest van de dag heb ik wat aan de Arts and Crafts tafel gezeten en wat met de jongens mee voetbal gespeeld. Op een gegeven moment liep het wel een beetje uit de hand toen één van de jongens de ballen naar mij begon te schoppen. Series, die kon echt mega hard schoppen. Ik gaf hem een opmerking en toen hij het daarna nog eens deed vroeg ik hem om van het plein af te gaan. Tot mijn verbazing deed hij dit meteen en kwam daarna vriendelijk vragen of hij terug mocht komen, met een verontschuldiging en alles eraan. Dat vond ik wel heel mooi van hem.
Daarna leek de hel lost te barsten. Één van de jongens kwam naar mij naar toe en vroeg waarom ik nog niet naar huis ging, terug naar België. Op die moment zat het al een beetje te ver bij mij, dus ik antwoordde hem: Morgen. Die reactie had hij niet verwacht, meteen vroeg hij of het waar was en of ik nog terug ging komen. Ik vertelde hem dat ik een weekje terug naar huis ging, maar wel nog terug ging komen. Wel besloten ze dat het tijd was voor een tussentijdse shit –mix. Als iemand weggaat bij The Venture is het de gewoonte om hun een shit-mix te geven. Dit betekend: alle vervallen producten in een emmer en alles over uw hoofd. Iets om naar uit te kijken dus! Blijkbaar vonden ze het nodig dat ik er nu ook één kreeg. Ik had er al iets van gehoord, dus probeerde het uit hun hoofd te praten. Tevergeefs zo bleek. Één van de medewerkers kwam mij waarschuwen. Ze hadden blijkbaar aan haar eieren gevraagd. Op dat moment zag ik het echt niet meer zitten. Zeker niet toen ik ze met een kruiwagen achter mij aan zag komen. Ik heb echt de benen van onder mijn lijf gelopen, tot ik op mijn gat viel omdat ik van een bergje naar beneden wou komen. Ik hing echt helemaal vol!
Eerst kon ik er nog mee lachen, omdat de meesten ophielden nadat ze hun mix over mij hadden gekapt. Twee meisjes bleven doorgaan en gingen zelfs de assen van het vuur halen om in mijn gezicht te gooien. Één van mijn collega's zei dat als ze dat deden ik het ook bij hun mocht doen. Toen brak zeker de hel los. Mij komen zeggen dat als ik er zelf nog maar aan dacht dat ik hun kleren zouden mogen betalen,… Kleine dramaqueens bij elkaar. Serieus, op dat moment kon het mij echt niet schelen, ik had kou en had allemaal crap op mij. Gelukkig heb ik een extra vest gekregen van The Venture, eentje die daar nog hing. Op die manier had ik toch nog wat warm! .
Ik heb mij dan op een bankje bij het vuur gezet. De jongen wiens idee het was van de shit-mix kwam naast mij zitten om te kijken of ik wel oké was. Vond ik wel lief eigenlijk, ook al was het zijn idee. Blijkbaar was het die dat ook trek-de-mensen-van-de-bank-dag. De banken waar ik het over heb zijn eigenlijk gewoon planken, dus ze hebben geen rugsteun. Soms komen ze dan van achter u en trekken ze u van de bank. Je verschiet u echt onnozel als ze dat doen. Één van de twee "dramaqueens" stond voor mij toen ik eraf getrokken werd. Mijn been schoot uit en raakte dat van haar. Ze kwam echt voor mij staan, recht in mijn gezicht en zei: Ja, ge kunt echt voor mijn broek betalen als ge dan nog eens doet. Ik weet niet waarom ze u met kinderen laten werken…. Een hele preek. Ik heb haar gewoon bekeken en gewacht totdat ze klaar was en ook letterlijk gevraagd: you done? En mij dan omgedraaid. Alstublieft zeg!
Later heb ik het ook gezegd tijdens het reflectiemoment, dat zij mij echt kan pushen. Blijkbaar voelden de meesten zich er hetzelfde over, wat voor mij wel een geruststelling was. Het maakt het niet makkelijker, maar helpt wel. Op die manier weet ik ook dat ik er met iemand anders over kan praten als het echt te moeilijk wordt. Die avond kreeg ik ook een lift van één van de playworkers. Haar ben ik echt dankbaar, anders moest ik helemaal door de stad met mijn vuile en stinkende kleren.
Thuisgekomen ging ik naar de kamer van mijn kotgenoot. Ik had haar beloofd dat we samen achter take-out gingen gaan. Aangezien de boyfriend van de andere nog steeds in town was en zij dus niemand had om mee te eten. Ik liet mezelf eerst even zien, zodat ze wist dat ik thuis was en me eerst nog wou douchen, wat ze volledig begreep. Nadien zijn we iets gaan halen om te eten en hebben we een rustig avondmaal gehad. Nadien vroeg ik haar of ze soms op mijn plantje wou letten terwijl ik wegwas, zodat mijn vergeet-me-nietjes ook water zouden krijgen terwijl ik weg was.
Voor ik ging slapen heb ik nog naar Britains got talent gekeken en mijn kamer opgeruimd. Blijkbaar had ik een mail gekregen dat er op dinsdag mensen gingen langskomen om onze kamer te bekijken, huurders voor volgend jaar. Ik heb dus vlug van alles in dozen zitten steken, zodat het toch een beetje proper leek. Op dit moment heb ik ze nog steeds niet uitgepakt. Iedere morgen is het dus een zoektocht naar de dingen die ik nodig heb.
Op zondag was het dan eindelijk zover: mijn terugkeer naar België. Het was een hele rit! 's Morgens nam ik de taxi naar het station van Chester. Er was namelijk iets raars met de treinen. Als ik op tijd in Manchester wou geraken dan moest ik 's avonds om 12u hier in Wrexham vertrekken om dan tot 8u 's morgens te wachten in het station van Chester. Dat zag ik niet echt zitten en de optie om een bus te nemen was er ook niet. Daarom heb ik dan maar een taxi geboekt. Vanuit Chester nam ik een trein naar Manchester, om daar nog eens over te stappen om een trein te nemen naar Manchester Airport. Ik ben bijna 3uur onderweg geweest. Uiteindelijk was ik veel te vroeg in de luchthaven, maar op die manier had ik toch wat tijd om het allemaal af te loeren.
Nadat mijn bagage was ingecheckt had ik nog een klein uurtje over tot de gate openging. Ik ben mij dan een warme chocomelk gaan kopen en heb nog wat in mijn Harry Potter boek gelezen. Nadien mocht ik eindelijk gaan aanschuiven om naar de gate te gaan. Ik dacht dat eerst dat ik niets van vloeistoffen mee had, om daarna te beseffen dat ik verkeerd had gedacht. Moest ik terug uit de rij om zo'n zakje te gaan kopen. Waarop een meneer het nodig vond op het volgende te zeggen: You're going the wrong way. Hoe gevat. Na een schaamtelijke terugkeer kon ik dus terug beginnen aanschuiven. Dan hebben ze uiteindelijk toch nog mijn deo afgepakt, omdat hij blijkbaar te groot was. De vlieger zat echt vol, dat had ik echt niet verwacht.
Tijdens het vliegen waren er niet echt veel wolken, dus ik heb het gezien wanneer we het kanaal overvlogen. Een beetje freaky wel! Na een dik uur kwamen we aan in Chaleroi. Daar moest ik eerst door de grenscontrole. Het duurde echt ongelofelijk lang! Uiteindelijk bleek dat ze gewoon tegen elkaar aan het babbelen waren en iemand doorlieten wanneer zij er zin in hadden. Daarna was het tijd om mijn bagage op te wachten en daarna mijn ouders, die mij kwamen oppikken. Blijkbaar was er buiten super veel file om de parking op te geraken. Mijn papa heeft het stuur aan mijn mama moeten geven en hij is mij te voet komen halen. Uiteindelijk heeft het dan nog even geduurd voor we er weg geraakten.
Onderweg naar huis werd er plaats gemaakt voor wat getetter, Lien en ik hadden namelijk veel tegen elkaar te vertellen. Ik denk niet dat onze mond stil heeft gestaan. Het was wel raar om Liedekerke terug binnen te rijden. Langs de andere kant leek het wel alsof ik nooit was weggeweest. Thuisgekomen werd ik begroet door Lucky. Hij kende mij nog, de kleine poes! Mijn schildpad daarentegen is echt gigantisch geworden. Wat een beest! Ik had er echt schrik van. Nadien was het tijd voor een lekkere warme douche! Dat is wat anders dan hier hoor, thuis komt er tenminste water uit de kraan.
Ondertussen waren mijn beide meters en peter al toegekomen. Zij kwamen ook eens dag zeggen. Het was fijn om hun terug te zien en hun nog eens te kunnen vastpakken. Nu wouden ze de verhalen eens uit mijn mond horen. Mijn mama drukt namelijk mijn blogs af voor hun, op die manier blijven zij ook up to date. (Dat is als je ze niet verliest hé – Kleine insider -). 's Avonds gingen we gaan eten. Ik had gevraagd of Tante Chantal, Nonkel Dirk en The boys ook mee gingen eten. Mama had er niets meer over gezegd, dus ik nam aan dat ze meegingen. Toch besloot ik het even te vragen, bleek dat ze niet meegingen. Ik kreeg en vage uitleg waarom niet en daar moest ik het dan mee doen. Ik was echt mega teleurgesteld, ik wist niet goed wat ik met die informatie moest doen. Uiteindelijk heb ik mij dan maar klaargemaakt om te gaan eten. Daar aangekomen ging ik als eerste binnen en wie zag ik daar zitten? Ze hadden tegen mij gelogen! Zo erg, het moest blijkbaar een verrassing blijven. Het was hun snel vergeven hoor! Het was echt super leuk! We hebben nogal wat afgelachen hoor + het eten was echt lekker. Ik was al blij dat ik eens niet zelf hoefde te koken. Het was echt een supergezellig weerzien. Op het einde van deze geweldige avond kreeg ik nog een mega-mooie cake mee, die mijn Tante Chantal speciaal voor ons had gebakken. It was good!
' s Avonds kroop ik voor de eerste keer terug in mijn zalige bed! My God… Wat heb ik het gemist. There is no such thing as sleeping in your own bed!
Op maandag hadden Lien en ik een echte zusjesdag. We gingen samen naar Aalst: een beetje schoppen, een beetje babbelen en een beetje eten op een bankje in de kou. In de H&M kochten we ons een energiegevend gezichtsmaskertje om thuis eens uit te proberen. (Foto's zijn terug te vinden op facebook). Nele heeft het Live mogen aanschouwen. Die avond zouden Nele en Annelies namelijk eens binnenspringen. Nele was een beetje te vroeg en we waren nog helemaal in energie-gevende-maker actie. Ach ja… Daar moet je maar tegen kunnen zeker?
Ik ben mijn gezicht dan maar gaan afwassen, om daarna een beetje bij te gaan praten! Ik was toch blij hoor dat ik hun nog eens terugzag. Het was al zo lang geleden! Samen hebben we dan een Bulmers gekraakt. Mijn papa had dat blijkbaar gekocht toen hij hier was. Hij zelf vind het niet lekker, meer voor ons dus! Als ik hier vertrek zal ik toch ook een voorraadje in slaan hoor! Wie weet wanneer ik terugkeer? Ondertussen zit ik terug in het regenachtige Wales – het is hier de laatste dagen echt al ongelofelijk geweest – en het is met een dubbel gevoel dat ik over deze week schrijf. Langs de ene kant doet het super veel deugd om er terug op te kijken, maar langs de andere kant is het ook wel moeilijk. Ik weet nu nog harder wat ik moet missen. Ik hoop vandaag een datum af te kunnen spreken met mijn stagementor in verband met mijn laatste stagedag. Op dit moment weet ik eigenlijk nog niet wanneer die valt. Op die manier kan ik en mijn familie beginnen te plannen voor mijn terugkeer. Iemand zal mij namelijk moeten komen halen, met al die rommel die ik hier heb staan! Versta mij nu niet verkeerd hé, het is niet dat ik hier zo snel mogelijk weg wil… Helemaal niet eigenlijk. Het is gewoon belangrijk om er toch al eens bij stil te staan, zoveel stagedagen heb ik niet meer over.
Om verder te gaan met mijn week in België. De originele reden waarom ik eigenlijk naar België kwam was eigenlijk voor eindwerk. Samen met Lore moesten we nog een praktijkdeel doen en daar moest ik wel bijzijn. Wij doen ons eindwerk rond cyberpesten, samen met kinderen met autisme. Wij hadden afgesproken om met hun een soort van pest-driedaagse te houden. Dinsdag was onze eerste dag, we waren wel wat nerveus hoor! We hadden om drie uur afgesproken op onze projectplaats. Normaal kwamen de kinderen aan rond 15.40, dat gaf ons dus nog even de tijd om voor te bereiden. We hadden besloten om het rustig te houden onze eerste dag. We zouden met hun naar de film Cyberbully kijken en nadien een nabespreking doen. De jongeren kwamen heel uitgelaten van school, op het eerste opzicht leken ze wel heel enthousiast. Normaal gaan ze op dinsdag na school altijd naar de winkel, om wat persoonlijke inkopen te doen. Toen ze hoorden dat dit uitgesteld werd tot na het eten verdween hun enthousiasme. Met veel tegenzin begonnen ze naar de film te kijken. Nadien hadden we gepland om nog een nabespreking te doen, hiervoor leek er al helemaal geen energie meer over te zijn. We hebben ze dan maar wat ingekort, zodat we er voor onze evaluatie toch iets konden uithalen. Nadien was het tijd voor hun om te eten en voor ons om naar huis te gaan. Om eerlijk te zijn was ik een beetje teleurgesteld na onze eerste dag. Ik denk dat mijn verwachtingen wat te hoog lagen.
Voor de tweede dag hadden we een sessie rond netiquette voorbereid. Ik was in Aalst in de action een grote canvas gaan halen en besloot om deze wat in te kleden in het thema. Op die manier hadden de jongeren ook een soort van visuele houvast. Blijkbaar had ik de grote van mijn canvas een beetje mis in geschat, hij bleek veel groter te zijn. Die avond werd dus gespendeerd aan het verven / plakken en versieren van het netiquette-bord.
We waren uitgenodigd om op woensdagmiddag eerst mee te komen eten met de gasten. We moesten dan ook iets vroeger vertrekken deze keer. Het waren frietjes met brochetten, uit de schoolkeuken. Het was wel grappig om hun bezig te horen aan de tafel. Het meeste was eigenlijk een klaagzang over het eten. Nadien kregen de jongeren vrijaf tot twee. Op die manier hadden wij nog wat tijd om voor te bereiden en hadden zij eerst hun pauzemoment. We hadden hun nog niet verteld wat we gingen doen vandaag, wat wel wat nieuwsgierige vragen uitlokte. "Dat is wel niet goed voor mijn autisme hé", vond ik de grappigste. Vooral omdat zij er ook zelf mee aan het lachen waren op den duur. Om twee uur hadden ze zich allemaal verzameld in de zetels en waren ze aan het wachten tot er iets ging gebeuren. We begonnen eerst met de uitleg rond ons bord. Vooral toen we zeiden dat het delen van filmpjes / foto's zonder de toestemming van die persoon verboden is, kregen we hun aandacht. Eerst dachten ze dat we er mee aan het lachen waren, als snel hadden ze door dat dit niet zo was. Nadien kregen ze de tweede opdracht: nu moesten ze hun eigen filmpje maken rond cyberpesten. De eerste reacties waren verdeeld, maar uiteindelijk leken we ze toch nog mee te krijgen. Dit was voor mij de leukste namiddag. Ik vond het echt fantastisch om de kinderen zo bezig te zien. Ik heb mij echt een paar keer bijna moeten rollen van het lachen. Er was een scène waarin één van de jongeren de rol van politieagent op zich had genomen. Hij had een verspreider van racistische tekeningen op het internet opgepakt en moest nu zeggen wat zijn boete was. Zijn antwoord was doodserieus: 26€. De manier waarop hij dit zei en zijn gezicht erbij, ik kon mij echt niet meer inhouden. Het was dus een geslaagde dag. We besloten om tegen de dag erna de filmpjes te monteren en hun dan op donderdag te laten zien.
Die avond kwamen Freya en Lenie op bezoek. Ik had hen al eens kort op dinsdag gezien, maar dat was verre niet van genoeg! We besloten om samen de fameuze fritten van Gerard te eten. Ja, 2x frietjes op één dag, niet echt de meest gezonde keuze. Toch, het heeft mij gesmaakt hoor!
Op donderdag moesten we pas om 4 uur terug in Antwerpen zijn, voor de derde dag van onze driedaagse. In de voormiddag had ik dus nog wat tijd om wat "persoonlijke" dingen te doen. Zo ging ik eens gezellig langs bij mijn "vaste kapper" (Klinkt een beetje raar). Dat deed eens deugd, hier moest ik tenminste geen schrik hebben dat het op niets ging trekken. Daarna ging ik langs bij Katrien. Haar had ik nog niet gezien, dus het werd eens tijd! Daarnaast had ik voor haar ook nog wat spulletjes mee die ik in Wrexham had gekocht. We gingen samen naar het nieuwe pastakot in Liedekerke. Hoe kan het dat in een dorp waar nooit iets gebeurd, nu zoveel al veranderd is? Dank u om te wachten tot ik wegwas. Spijtig genoeg moest ik vroeger vertrekken van bij haar, aangezien ik mijn filmpje nog moest afwerken.
Op naar onze derde dag! Het was echt super om met de jongeren naar de filmpjes te kijken. Je kon wel zien dat ze trots waren en dat deed wel deugd. Nadien kregen we ook een positieve evaluatie, wat zeker welkom was! Nu moeten we gewoon ons theoriegedeelte afwerken en ons eindwerk is klaar! Let's hope for the best!
Toen we naar huis reden kreeg ik een berichtje van Dorien om te vragen hoe het nu zat met T' Ganzenhof. Aangezien het terug openging toen ik naar huis kwam vonden we het nodig om er een stapje binnen te zetten. Helemaal vlekkeloos verliep het plan wel niet. Ik moest Annelies gaan ophalen, maar door een communicatiefout (Lien) stond ik in Erembodegem in plaats van in Liedekerke. Met een zeer verbaasde papa van Jens tot gevolg. Oeps!
Uiteindelijk was ik een uurtje te laat… Nogmaals sorry daarvoor trouwens. Ik zat waarschijnlijk nog op Engelse tijd (flauw excuus ik weet het!)
Voor ik het wist was het vrijdag. Mijn originele plan was nog wat te werken voor school, daar is wel niet veel van in huis gekomen. Spontaan weg besloot ik samen met mijn mama, Tante Chantal en Nonkel Dirk een lunchke te gaan doen. Nadien reden we naar Asse. Ik heb namelijk een nieuwe telefoon besteld en hij moest er die week zijn. We hadden al proberen e bellen voor informatie, maar niemand nam op. Ik was het echt kots beu, dus besloot om naar de winkel te gaan. Hing er een papiertje op de deur dat ze in ziekteverlof waren… Nog steeds geen telefoon dus!
Nadat ik van Asse kwam ging ik bij mijn meter voor de koffie: een vrijdagse traditie! Ondertusssen popte ik wel even naar buiten om Lien te gaan halen aan het station. Eerst dacht ik dat meter achter haar ging gaan, tot ze me er op wees dat ik haar moest gaan halen. Again: woeps!
' s Avonds gingen we naar de Ikso fuif, waar echt te veel volk was in het begin. Zweten! He was wel mega-super-deluxe fijn! Ik had fun, you had fun, everybody had fun! **Suck on my big fat tuutrutututuu**
Op zaterdag kwam ik kort na de middag uit mijn bed. Eerst ging ik met mama naar Ninove achter een nieuwe telefoonkaart. Verwacht er jullie binnenkort dan maar al aan, ik ga een nieuwe nummer hebben.
Daarna ging ik op bezoek bij Sente, mijn nichtje. Zij lag ziek in de zetel, ochottekes. Vervolgens nam ik de trein naar Brussel, waar ik met Freya had afgesproken. We gingen samen een starbruckske doen, hoe fancy. Koffie gaan drinken in Brussel. Nadien zijn we nog even de Nieuwstraat op en af geweest en wat gratis boekjes gaan verzamelen. Nadien trokken we naar Asse, waar we chinees gingen gaan halen. Jummmmiie!
Plots kreeg ik de ingeving dat ik mijn valies nog moest gaan maken en mijn boardingpas moest afdrukken. Uiteindelijk was het allemaal op een half uurtje gefixt hoor. Even later kreeg ik van Annelies een berichtje dat ze mij kwam halen. We trokken naar Erembodegem. Samen met Nele en Liessa ging ik ook een fancy doen en Vodka Redbull drinken. Pff twas een beetje veel ze op den duur! Uiteindelijk ben ik veel te laat gaan slapen, waarna ik veel te vroeg moest opstaan.
Ik heb mij nog een goede douche genomen, om daarna afscheid te nemen van mij meters en peter. Daarna begon de rit naar de Luchthaven, waar ik uitgewuifd werd door mijn mama, papa en zus. Zonder traantjes deze keer, ook al had ik het echt moeilijk. Nadat ik was ingecheckt ging het allemaal wel heel snel. Voor ik het wist was ik geland.
In Manchester haalde ik mijn bagage op en begon te stappen naar het station. Op een gegeven moment moest ik een lift nemen. Ik was de eerste die instapte en duwde meteen op het knopje. Vanachter waren er geen, dus ik kon eigenlijk niet anders. Ik kreeg een opmerking van één van de andere gebruikers: Quite cheeky aren't you.. Pressing the button when nobody in yet. Hij bedoelde dat we eerst naar het 7^de gingen gaan, terwijl hij op het 3^de moest zijn. Ik dacht echt: peken, ge gaat toch zwijgen hé. Uiteindelijk zijn we dan nog eerst op het 3^de gestopt en toen besefte hij dat hij zich gemist had van knop en eigenlijk ergens anders moest zijn. Karma iemand?
Uiteindelijk geraakte ik op het station en nam ik de trein naar Chester. In Chester moest ik wel meer dan een uur wachten, gelukkig hebben ze daar verwarmde wachtzalen. Toen ik in Wrexham aankwam kon mijn toch naar mijn kot beginnen. Ik moet zeggen: ik was blij als ik er was. Ik heb mijn valies naar boven gesleept en ben eten gaan halen. Ik wist dat als ik mij neer zou leggen dat ik niet meer zou recht geraken. Ik had gelijk: na mijn eten ben ik in slaap gevallen en heb aan een stuk door geslapen tot 10u de volgende dag. I needed it!
Hier ga ik een pauze inlassen!
Morgen zal ik de rest van mijn blog updaten en vertellen wat ik mijn eerste week hier terug heb gedaan!
Met deze tekst zijn jullie wel even zoet denk ik!
Toedeloekes! Xx
Gewoon nog even mijn liedje van de dag:  Fantastische zangeres uit The Voice UK!

Birdhouse in your soul

Hallo iedereen!

Het is hier nu vrijdag en ik ben een dagje thuis. Blijkbaar besliste mijn innerlijke klok dat ik om 7 uur al klaarwakker moest zijn. Gelukkig heb ik de gave om in mijn bed te liggen zonder te moeten slapen. Geef nu toe, 7u op een vrije dag is er toch een beetje over he?

Het is een drukke week geweest. Ik eindigde met vorige week zaterdag. Toen postte ik dat ik op zondag naar stage moest en dat ik hoopte dat de kinderen in een betere mood zouden zijn. Dit was over het algemeen ook zo, enkel heeft één gebeurtenis echt mijn humeur verpest.

Ik moest super dringend naar toilet gaan. Dus vroeg aan mijn stagementor de sleutels om het gebouw binnen te gaan. Één van de kinderen hoorde mij en vroeg of ze mee binnen mocht gaan. De toilet voor de kinderen zat namelijk verstopt en de stank was nauwelijks te harden. Ik zei dat ze mee binnen mocht. Je moet door 2 deuren om binnen te geraken, normaal is de eerste deur altijd los, omdat de wc van de kinderen zich in die gang bevind. Ik zag de zus staan van het meisje dat met mij meeging, samen met een paar andere meisjes. Blijkbaar had één van hun de deur te hard toegeslaan, waardoor ook deze nu op slot zat.

Ik probeerde ze open te maken, maar het leek niet te lukken. De oudste zus wou het proberen, ze beweerde dat ze dit al eerder had gedaan. Ik liet haar begaan. Het leek haar ook niet te lukken en ik moest steeds dringender naar toilet. Dus vroeg ik haar de sleutels terug. Ze weigerde. Ik vertelde haar dat ik het eens ging proberen en als dat zij de andere deur mocht opendoen. Deze ging normaal wat makkelijker open. Ze accepteerde. Het lukte me om de deur te openen. Nu stonden we voor de tweede deur en ook deze leek ze niet open te krijgen. Ik kon mij echt niet meer houden en vroeg haar de sleutels. Ze leek kwaad te worden. Ze riep dat ik het beloofd had, wat waar was. Ik vertelde haar dat ze het straks nog eens mocht proberen. Als we terug kwamen zou ik de deur terug dichtdoen en mocht ze het nog eens proberen.

Ze wou niet en weigerde de sleutels terug te geven. Plots lukte het haar, ze trok de deur open en rende naar binnen, met de sleutels. Ze rende het toilet binnen. Ik had een gevoel dat er mij iets te wachten stond dus ging achter haar aan en vroeg de sleutels terug. Ze zei dat ze eerst naar toilet wou gaan en dat ze mij daarna de sleutels terug zou geven. Dit vond ik echt onnozel en wou dit niet toelaten. Stel dat ze weg zou lopen met de sleutels terwijl ik ook op toilet zat, hoe zou ik dit dan moeten gaan uitleggen. Het waren mijn sleutels ook niet, maar die van iemand anders. Ik hielt de deur tegen die ze wou dichtslaan en zei dat ze geen sleutels nodig had om naar toilet te gaan. Ze begon te schreeuwen: "I need to wee". Waarop ik antwoordde dat ik ook naar toilet moest gaan. Ik vertelde haar dat zij wist hoe dringend ik moest plassen, maar dat ik niet wegging tot zij mij die sleutels teruggaf. Ze leek mij uit te dagen. Zo kwam ze heel dicht bij mijn gezicht staan en herhaalde maar dat ze naar toilet moest gaan. Ik verhief mijn stem en zei dat ze naar toilet mocht gaan als ze mij de sleutels gaf. Ik nam haar vast bij de schouder, in mijn ogen is dit een beweging om te laten weten dat je serieus bent. Ze leek nog bozer te worden en riep dat ik van haar af moest blijven. "You're not allowd to touch me". De situatie leek compleet uit de hand te lopen.

Ik besloot haar te bannen, waarop ze zei dat ze in het toilet ging blijven zitten. Op dat moment stak ze de sleutels in de lucht, dus trok (dit klinkt erg) ze uit haar handen. Ik stapte achteruit en liet haar naar toilet gaan. Op dat moment ging ik ook zelf naar toilet. Natuurlijk weigerde ze eruit te komen, wat mij echt furieus maakte. Dit was een echte machtstrijd geworden. Ik zette mij aan de wasbakken en vertelde haar dat ik alle tijd van de wereld had. Zij dacht dat haar bantijd al ingegaan was en vroeg hoe lang ze nog in de toilet moest blijven zitten. Ik probeerde op haar in te praten, door haar te vertellen dat hoe sneller ze uit de toilet kwam, hoe sneller haar bantijd voorbij ging zijn. De jongere zus stond nog steeds bij ons. Zij merkte op dat ik daar niet mocht zitten, waarop ik reageerde dat het mij niet meer kon schelen. Ik was boos. Zij moest ook nog steeds naar toilet en wou niet op de andere gaan omdat het slot daar kapot is. Ik probeerde haar dus in te zetten, door haar te vragen of ze haar zus niet van de toilet kon krijgen.

Ik hoorde iemand het gebouw binnenkomen en wou hulp gaan halen. Misschien kon iemand anders wel op haar inpraten. Op dat moment deed ze de deur open en kwam ze naar buiten. Ik herhaalde dat ze van de playground kon gaan en ze leek mij te bekijken alsof ik een monster was. Ik deed de deur open en ze sprintte weg. Alsof het allemaal nog niet genoeg was kroop ze in de eerste boom die ze tegenkwam. Ze ging er een bal uithalen. Op dat moment was ik echt buiten mezelf van woede. Zo ambetant dat ik was! Ik was blij dat mijn stagementor voorbij kwam, want ik hielt het echt niet meer. Ze begon beschuldigingen te maken, dat ze de politie ging bellen omdat ik haar "aangeraakt had". Ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Ik was zo boos en tegelijkertijd ook bang. De health and safety regulations zijn hier heel streng, stel u voor dat ze haar zouden geloven? Gelukkig sprong de kleine zus bij en vertelde ze het verhaal, iets wat ik niet verwacht had. Normaal nemen die twee het altijd op voor elkaar, ook al lijken ze te weten dat ze ongelijk hebben. Uiteindelijk ging ze van de playground. Ik heb mij moeten neerzetten, gewoon om te bekomen. Zo ambetant dat ik was. Ik ben dan met een paar andere meisjes samen wat gaan kleuren, mijn gedachten verzetten.

Ondertussen heb ik een goed gesprek gehad met mijn stagementor over deze situatie, daar had ik echt wel nood aan. Soms kunt ge u zo abnormaal voelen. Is het normaal om zo kwaad te worden? Wat had ik anders moeten doen? … Erover praten is dan iets dat echt kan helpen. Die dag had ik Belgische chocolade callekes meegenomen naar mijn stageplaats en ging ik chocomelk maken voor de kinderen. In The Venture wordt gewerkt met een gasvuur en bijna had ik mezelf vergast. Ik had een knop opengedraaid en had deze blijkbaar verkeerd toegedraaid, waardoor er gas bleef ontsnappen. Ik had het gevoel dat er iets verkeerd was, maar wist niet wat. Mijn stagementor heeft er mij dan op moeten wijzen, gelukkig of ik had daar misschien gelegen. De chocomelk viel heel hard in de smaak, wat ik zeer hard apprecieerde. Tot ik hoorde dat iemand de gloeiend hete chocomelk over iemand anders had gegoten. Ik bedoel: komaan! *zucht* Om eerlijk te zijn was ik wel blij dat die dag er op zat.

Maandag ben ik sowieso thuis, ik besloot wat extra werk te doen voor school. Ik was namelijk iets van plan op dinsdag. Uiteindelijk lukte het allemaal nog wel vrij goed. Met de nodige afleiding lukte het mij om nog vrij goed door te werken. 's Avonds werd ik getrakteerd op eten door mijn kotgenoot. Spaghetti met bonen en daar nog stukken salami ingedraaid. Brrr, ik krijg het er nog koud van. Dat was echt mijn ding niet. Ik wist dat ik op maandag wat harder moest doorwerken voor school, aangezien ik op dinsdag een officiële "Elke-dag" ging houden. Een dagje helemaal voor mezelf! Daar had ik echt wel nood aan. Even niet denken aan stage, eindwerk of andere opdrachten. Ik besloot om een dagje naar Liverpool te gaan. Op een 1,5 uur sta je daar met de trein en voor £10 kan je heen en terug gaan. Die kan kon ik dus niet laten liggen! Dit was de eerste keer dat ik de trein heb genomen sinds ik hier ben. De treinen zijn hier wel een stuk anders dan in België. Daarnaast zijn de informatieborden ook helemaal anders. Hier staat de eindbestemming er gewoon op, niets anders. Toen ik terugkeerde wist ik dus niet welke trein er in Wrexham stopte en was ik dus een beetje verloren. Uiteindelijk vond ik iemand die het wist welke trein ik moest nemen.

Ik dacht dat ik een rustig dagje ging hebben, zonder dat ik mij druk moest maken in het gedrag van kinderen. Dat was tot ik op de trein stapte. Een moeder stapte de trein op met 5 kinderen. Deze liepen de hele tijd rond in de trein, riepen tegen elkaar en gingen altijd op een andere plaats zitten. Ik hoorde de oudste praten tegen een jonger meisje. Ik schat haar ongeveer 5 jaar. Hij was haar een verhaal aan het vertellen en gebruikte ondertussen bijna bij iedere zin een scheldwoord. Geen wonder dat kinderen dat taalgebruik overnemen, het wordt hun met de paplepel gevoed. Ik besef dat ik aan het zagen ben, dus ik ga er over ophouden. Het is gewoon iets dat mij frustreert, want je kan er moeilijk gaan tussenkomen.

Aangekomen in Liverpool trok ik de stad in. Op goed geluk probeerde ik mijn weg te vinden, gelukkig waren er overal wel borden die de weg aangaven. De museums zijn vaak gratis hier en ik had niet meteen zin op te gaan shoppen, dus besloot ik eerst wat cultuur op te snuiven. Ik zag een heel imposant gebouw en besloot er binnen te gaan. Het bleek de St Georges hall te zijn. Een beetje uitleg:

St George's Hall is widely regarded as one of the finest neo-classical buildings in the world and is a Grade I listed building.

The idea for the Hall came about in the early 1800s from Liverpool people who were concerned about the lack of a place for the triennial music festivals, and shares were sold to raise funds. A venue was also being sought for the Civil and Crown Courts and it was decided that one building would serve both needs.

The foundation stone of the Hall was laid in 1838 to commemorate the coronation of Queen Victoria, but the actual building of the hall did not start until 1842. It opened for public use in 1854, a truly multipurpose community building where people could be tried for murder, attend a ball or listen to a concert - all under one roof.

Een multifiunctioneel gebouw dus. Ik ben er zelf op ontdekkingtocht gegaan. Je kon de voetstappen volgen van de verschillende gevangenen, dit door foto's en teksten op de muur. Ik verschoot steeds, omdat er poppen in de cellen zaten. Deze leken echt super echt! Ik heb echt bijna geschreeuwd de eerste keer, zo verschoten dat ik was. Daarnaast heb ik ook de rechtszaal gevonden, waar de uitspraken werden gedaan en het kleinste kamertje van de rechter bezocht. Vervolgens mocht ik het eerste ventilatiesysteem ter wereld bewonderen. Het was echt immens. Laten we gewoon dankbaar zijn dat het nu niet meer zo groot is!

Toen ik in de rechtzaal was waren er enkele mensen een toneelstuk aan het inoefenen. Ik was echt gefascineerd, dus ben ook even blijven zitten. Ik vond het een fantastische zaal om dit in te doen. Nu heb ik ontdekt dat het de repetities waren voor een toneelstuk over Charles Dickens. (http://www.stgeorgesliverpool.co.uk/whatson/details.asp?id=212972) Sneak peak voor mij dus!

Nadien ging ik naar The Walker Art Gallery, waar er een speciale (tijdelijke) tentoonstelling aan de gang was: The Living and the Dead. De titel vond ik interessanter dan wat ik uiteindelijk gezien heb. De Art Gallery was voor de rest wel interessant, de vaste collectie bedoel ik dan. Mijn museum tour was nog niet voorbij, ik besloot naar de Albert Docs te gaan, waar nog veel meer museums zijn. Ik stapte het Tate museum binnen, maar daar was ik snel terug buiten. Moderne kust is niet echt mijn ding. Ik keek er naar een tv waar je iemand zag opkomen, kotsen en daarna terug afging. Waarschijnlijk gewoon te ingewikkeld voor mijn brein. Ik vond er ook nog de Fontein van Duchamp. Daarna ben ik verder gegaan, really not my cup of tea. Ik zag en affiche over een speciale Titanic tentoonstelling. Ik stapte er binnen, maar er was echt veel te veel te veel volk. Ik voelde mij er niet op mijn gemak, dus ben ik maar vertrokken. Dat was het mij niet waard. Het ultieme museum dat ik echt wou zien, was het Beatles museum.

Hier moest je wel voor betalen, maar het was het echt wel meer dan waard. Een grauw steegje en dodgy cafés nagebouwd, om te tonen in welke situatie dat de beatles begonnen zijn. Samen met mijn audiogids ging ik op weg, helemaal opgenomen in de Beatlemania.

Nadien was ik in een shoppingsmood, met nieuwe allstars tot gevolg. Door zo lang te hebben rondgestapt leek mijn rug echt af te breken, dus nam ik de trein terug naar huis. Op weg naar mijn kot stopte ik nog bij de Fish and Chips, als afsluiter van mijn Elke-dag. Ik leek helemaal opgefokt toen ik binnenkwam. Mijn mannelijke kotgenoot zal het gemerkt hebben, helemaal hyper stormde ik de keuken binnen om even met hem te babbelen en daarna terug buiten te stormen. Op skype heb ik dan wat liedjes gezongen voor de mama en de papa, lekker vals! It was an EPIC day!

Woensdag was het terug tijd voor stage. Ik was er klaar voor, met mijn batterijen helemaal terug opgeladen. Het was tijd voor de Easter Celebration day. Naar mijn weten begon die om 12u. Ik was op weg naar The Venture toen ik een paar kinderen tegenkwam, die normaal ook naar The Venture komen. Ik vroeg hen of ze niet naar The Venture kwamen, naar de celebration day. Uiteindelijk kwam ik met een hele groep kinderen aan en zag dat de poorten gesloten waren. Blijkbaar begon het pas om twee uur. Dus ben ik mij gaan verontschuldigen bij de youngsters, het was een beetje mijn schuld dat ik ze al had meegebracht. Ik zei dat ze boos mochten zijn op mij en dat ik het ging proberen goed te maken.

Daarna begonnen de voorbereidingen: hotdogbroodjes snijden, springkastelen opstellen,... Er werd ook een Easter Egg hunt gehouden. De eieren zelf werden niet verstopt, maar wel briefjes waarop stond dat ze een ei gewonnen hadden. 240 briefjes moesten verstopt worden, waarvan ik er echt veel verstopt heb. Een job die ik wel nog fijn vond!

Om twee uur stond er al veel volk aan de poort, ze mochten nog niet binnen omdat er eerste en parade ging gehouden worden. Buiten werd een smiktafel opgezet, waar de kinderen hun gezicht konden laten grimeren. Mijn taak was om de basislaag op hun gezicht te zetten, omdat dat deze eerst moest drogen. De kinderen bleven maar komen! Er werd even een pauze gehouden, toen de parade begon. Je kon echt zien hoe trots de kinderen waren! Lachen en meezingen met de muziek, zo gingen we even het blokje rond. Daarna was het tijd voor de easter egg hunt. De poorten werden opengedaan en de kinderen begonnen allemaal te lopen. Echt een mooi zicht! Het duurde niet snel voor de eerste eieren gevonden werden. Ik moest van de kinderen ook op zoek gaan, geen moeilijke taak aangezien ik nog enkele verstopplaatsen wist! Mijn eitje was dus binnen.

Nadien heb ik nog een hele middag geholpen met het schminken van de kinderen. Wat uiteindelijk heel vermoeiend bleek te zijn, vooral als de kinderen begonnen te zagen of super veel vragen begonnen te stellen. Normaal gezien moest er nog een andere studente zijn, maar zij bleek ineens verdwenen te zijn. Zonder iets te laten weten. Makes me look better right? Een beetje egoïstisch, maar wel de waarheid.

Echt moeilijk werd er niet gedaan tijdens het schminken, op ééntje na. Ik moest dus nog steeds de basislaag leggen en ze wou niet dat ik dat deed. Dus ik zei van oké, u volste recht. Die reactie leek haar wat te verrassen, alsof ze verwacht had dat ik aangedaan ging zijn omdat ik het bij haar niet mocht doen. Uiteindelijk moest ze te lang wachten naar haar goesting en mocht ik het toch doen. "Ik dacht dat ik het niet mocht doen" zei ik tegen haar toen ze het mij vroeg om het toch te doen. Waarop ze zei dat ze zich bedacht had. Oké, dan zeker?

Om 5 uur werd er nog een quiz gehouden en daarna was de celebration day voorbij en kon het opruimwerk beginnen. ' s Avonds zat ik met mijn twee kotgenoten aan tafel. Ondertussen is een van de jongens ook teruggekeerd. Mijn vrouwelijke kotgenoot begon te vertellen over haar "posh English boyfriend" die op donderdag op bezoek kwam. Ze zei dat ze hem al meer dan een jaar niet had gezien en ik verslikte mij bijna. Long Distance realionships…

Op donderdag moest ik pas om 3uur op stage zijn. In de voormiddag ging ik met mijn kotgenoot naar de winkel, ze ging lasagne maken voor als haar vriendje hier was. We gingen ingrediënten gaan kopen en ik vernam dat ik ook uitgenodigd was op haar etentje. Samen met een andere kotgenote die ook die dag arriveerde. Na mijn middageten vertrok ik naar Stage.

Het was super mooi weer en een paar van de kinderen waren papieren buizen aan het verven,samen met een andere studente. Ik weet dat zij graag babbelt en had daar wel zin in. Dus voegde ik mij bij het verfspektakel bij. Het meisje dat niet wou dat ik haar schminkte zat daar ook, ze begon terug tegen mij: "ik heb u niet graag, waarom gaat gij niet weg". Het is namelijk de laatste week van de andere studente. "You are a tramp, a real skank" Ik voelde mij echt goed die dag, dus ik liet het allemaal over mij gaan. Ik zei dat het oké was dat ze mij niet graag had, het is maar normaal dat je niet iedereen leuk vindt. Op de commentaar van die tramp werd ik bijgestaan door de andere studente, ze vertelde de kinderen dat wij samen in het locale park woonden en dat wij dus alle twee zwervers waren. Soms moet je er gewoon mee kunnen lachen, wat niet betekend dat het niet kwetst.

Daarna ging ik bij de oudere meisjes zitten, die mij verschillende muziek lieten horen. Ik moet raden wie het was. Daarna ging het over slang woorden, iets wat veel gebruikt wordt op de playground. Dingen als CBA (can't be asked) zijn tegenwoordig zeer populair. Nadien zat ik samen met mijn stagementor, voor een tussentijdse evaluatie en een hele grondige babbel. No worries, het was positief! (wat echt een pak van mijn hart is)

's avonds was ik van dienst in de Youth Club. Veel jongeren waren er niet, dus het was zeer rustig. Ik heb wat gekleurd samen met de jongeren. Youth Club is vanaf 11 jaar, maar toch kleuren de meesten echt nog graag. Één van de jongens wou mij wat uitdagen, nog steeds met het hele soccer-ding. I'm the best "sucker" in the World. See the sexual reference? Echt een aanrader met jongens van 15 jaar… Gelukkig voelde ik mij die dag sterk, anders had ik er niet tegen gekunt denk ik. Zijn vriendin zat erbij en leek wat samen te spannen met mij, wat wel grappig was. Naar het einde van de avond werd ik een bender genoemd, door één van de meisjes nu. Het was een scheldwoord, maar ik wist niet wat het was. Ik wou weten wat dit betekende, dus sprak ik haar hier over aan. Natuurlijk vond de rest het grappig dat ik niet wist voor wat ik verweten werd. Ze wou het niet uitleggen. Ik zei haar dat als ze het woord kon gebruiken ze het ook kon uitleggen. Uiteindelijk bleek het een scheldwoord te zijn voor een homoseksuele man, wat in mijn geval op niets slaat…

's avonds wat het lasagne tijd, eindelijk kon ik haar boyfriend eens zien. Hoe zij er over hem praat was het precies een God die we gingen zien. De realiteit is heel anders. In plaats van Posh zou ik hem als Stuck up beschrijven. Nope, not my cup of tea!

Vandaag ga ik wat werk doen voor school aangezien ik morgen stage heb en zondag voor een weekje naar huis vertrek!

Tot slot nog een lijstje van dingen die ik heb bijgeleerd deze week:

• CBA: Can't be asked
  
• What's for Tea? > Wat eten we vanavond?
  
• Bender: A Gay Man.
  
• Van wat wordt jello gemaakt: gekookte varkenspoten en andere crap.
  
• Rat: "Ergste" scheldwoord op de playground (locaal bepaalt blijkbaar)
  

 

My song of the day!

http://www.youtube.com/watch?v=rDpopCrIjxs&list=FLrecyG6Wy1N5oqnT-H5AtJw&feature=mh_lolz

1 – 2 – 3 – 4

Hi everybody!    

I told you this day was coming. Today I'm going to try and write this whole blog in English. Please don't kill me if I make any mistakes. Yes, even after living in the UK for over two months now, I'm still making loads.. [Crap]

I ended last time on a Tuesday. After finishing my blog I went downstairs to get my washing. To my surprise the machine broke down, leaving my washing soaking wet. I wringed them out above the sink, and hanged them to dry. It took about two days for all my clothes to dry! Nice one…

That night it snowed. It didn't last very long, because the snow was followed by some ghastly rain. The Venture had organized an Easter celebration day on Wednesday. Due to the lousy whether it got purposed, but The Venture was still open. It was so cold! There were hardly any kids, so I ended up standing by the fire all day. We had some hot chocolate, which basically was water and some powder. [JAK]

I really wanted to go home, my body felt numb and I got frustrated. I presume his feeling applied to the few children as well. They started to get really "challenging". Calling everybody names of East Enders. I think I talked about this before. Apparently I am Heather of East Enders. A really big, ginger headed and dead woman. I did think It was funny until they started comparing me to her. How I was fat and ugly. Not really the best self-esteem treatment. I got sick of it, and tried to talk to them about this. It didn't seem to work. So I told them the next person who said anything got banned.

They started screaming and shouting about how unfair it was. That they called everybody names, and that it was just a joke. I told them I did not find it funny, and that I'm not like everybody else. Still it didn't seem to sink in. One of the girls came to me, stopped right in front of my face and called me all sorts of things. So I banned her. She did not want to off at first, but fortunately one of the other staff members helped me. She wasn't allowed back on for half an hour.

After about ten minutes they started screaming, asking if she could come back on. She hid in the toilet and the other children thought I was that thick not noticing it. Because we all know that we can't tell when children lie. [Sarcasm]
She told me that she was cold, and wanted to come back on the playground. I told her that she should have talked to me, instead of hiding. I made a deal, if she apologized she could come back on. The other youngsters started screaming again, all sorts of apologies. I told them to be quit, and just let her talk. After some pushing she looked me in the eyes and apologized, so I let her back on.

I didn't get any better from there on. The kids just got nastier and nastier. I got so angry and just wanted to go home. At half past seven it was time to go home. The girls were still standing at the gate, as they saw me walking past them they followed me. They started shouting at me again. I was so angry at that point I just wanted to flip them off and scream at them. I did assume that would not be the best idea, so I told them to get on with it. Just get it all out, but that they should be aware that there would be consequences. That seemed to be the magic word, and they stopped.

I didn't respond anymore and just walked home. I was so glad that the day was over. I treaded myself and my roommate to some decent cup of hot chocolate. Nomomom!

On Thursday I had the day off. I used it to get some work done for school. I made this list off all the things that still need to be taking care off. I did managed to squeeze in some quality time for myself. When Jens and Annelies where here I saw these cute shorts. So I decided to go and try them on they fitted me like a glove! Before I came here I decided to watch all the seasons of Friends. In one of the episodes Phoebe wore this green dress. Ever since then I wanted a green dress! I don't know what it is about me, but when I have this image in my head, I can't get it out. It has happened to me before, like the time I wanted yellow all stars. Guilty pleasure I presume.. Oh well!

Yesterday I spent the entire day working for school. Fortunately I got a lot of things done. I was proud of myself! In the evening I got treated by my housemate to a lovely dinner. I was just heading down to cook, when she asked me if I wanted to join her. Afterwards we watched Once upon a time. A new program about fairytale creatures who are stuck in our world, but have forgotten who they are. It has something to do with a curse… It was actually really good, and I can't wait for the next episode.

Right now I'm watching Pushing Daisies. So I'm a little distracted at this point. We'll see what happens!

I'm on placement tomorrow, I do hope the youngsters will be in a better mood. I'll be sure to let you know!

See ya later elevator!

Song of the Day: http://www.youtube.com/watch?v=fIJ-tLEBWqI

 

Xxx

Jolene

Hello everybody,

I'm back!

Hoe cool zou het niet zijn om eens een update te maken volledig in het Engels? Als ik eens veel tijd heb zal ik het eens proberen. We zien wel!

Het is weer al een weekje geleden dat ik nog een update online zette! Het is weer druk geweest! Wel een super leuke druk deze keer :p Ik had namelijk bezoek, maar daar straks meer over. Ik ga beginnen bij het begin = vorige week woensdag.

Op woensdag moest ik zoals gewoonlijk naar stage. Ik kwam eraan en werd apart genomen door één van de medewerkers. Natuurlijk waren ze benieuwd naar wat Paul Thys gezegd had. Daarna begon de teamvergadering. Normaal gezien is er een vast programma, maar deze keer leek er een heuse discussie los te barsten. Het ging over consequent handelen op gebied van het bannen van de jongeren. Tegenwoordig lijkt een probleem te zijn dat jongeren niet van de playground gaan wanneer ze geband worden. Er werd een discussie gehouden over hoe hierop gereageerd moet worden. Er werd een voorstel gedaan om hier langere straffen op te zetten, bijvoorbeeld een ban van 4 weken. Zodat de boodschap door zou dringen naar de andere jongeren. Het leek een eindeloze discussie te zijn, uiteindelijk is er volgens mij geen echt antwoord gekomen. Er was te weinig tijd en er moest nog iets anders geregeld worden. Ik ben dus benieuwd naar wat er gaat gebeuren. Nu is er geen teamvergadering meer voor zover ik weet, voor de komende 2 weken. Nu met de paasvakantie is The Venture al open vanaf 12 uur. Dus dan is er geen tijd voor een vergadering.

Om 4 uur zat ze er eindelijk op. Ik ging naar The Playground, waar ik begroet werd door de kinderen. Het was een zeer rustige dat op de playground. Veel kinderen waren er niet, maximum 20 denk ik. Veel is er die dag niet gebeurd, alhoewel. Ik had vorige week een gesprek met Paul over het opbouwen van positieve relaties met de kinderen. We hadden het over uitdagingen op mijn stageplaats en ik bracht het onderwerp conflicten naar boven. We reflecteerde hierover en er werd geconcludeerd dat ik misschien een andere focus moest vinden. Namelijk proberen een positieve relatie op te bouwen met de jongere in plaats van de conflicten proberen te "overleven".

Woensdag was de eerste dag dat ik op zoek ging naar mogelijkheden om een positieve relatie op te bouwen met de kinderen. Ik kan zeggen dat er vandaag een klein lichtpuntje geweest is. Er is een jongen, ik noem hem Tom. Hij was betrokken bij het "sneeuwbal –incident" en was ook de jongen die mij benaderde op straat. Vandaag was hij ook op de playground. Ik zag hem de eerste keer bij The Americans. Ik stond blijkbaar in zijn weg, waarop hij: "Move" riep. Ik krijg het gevoel bij hem dat hij vaak roepen gebruikt als en manier op zichzelf uit te drukken. Volgens mij was hij op dat moment gefrustreerd omdat ik in zijn weg stond. Hij lijkt hier mee om te gaan door te roepen in plaats van te vragen of het mogelijk is om uit de weg te gaan. Ik keek hem aan, zei sorry omdat ik in zijn weg stond en ging aan kant. Ik denk niet dat hij deze reactie had verwacht. Misschien was het ook niet de beste reactie, maar even los daarvan. Één van de andere jongen vroeg mij om het uur in het oog te houden. Hij moest weg om kwart na 6 en vroeg of ik hem kon waarschuwen, wanneer het tijd was. Mijn alarm ging af en ik probeerde hem te vinden. Ondertussen was bijna iedereen een spel family tag aan het spelen. Ik weet niet juist wat dit inhoud, maar blijkbaar zat iedereen verstopt. Ik zag Tom staan en dacht hem te vragen of hij wist waar de andere jongen was. Hij stond bovenaan op de boot, dus ik probeerde zijn aandacht te trekken. Op de grond stond een meisje die ik beter kende, maar het was een bewuste keuze om hem te adresseren. Ik vroeg of hij wist waar hij was, als reactie haalde hij zijn schouders op. Hij leek mij maar een beetje raar te bekijken. Ik liet het hier niet bij en vroeg of hij kon roepen dat het kwart na 6 was. Ik zei hem dat hij een betere roepstem had dan ik. Verrassend genoeg deed hij het meteen, waarop ik hem bedankte. No problem Love, was zijn antwoord.
Waarop een paar andere kinderen begonnen te lachen. Ik heb het gevoel dat hij dit gelach probeerde te compenseren door daarna te zeggen: No problem F (wat volgens mij op fatty sloeg). Ik bekeek hem, waarop hij het niet uitsprak. Ik draaide mij terug om en stapte verder. Nu zei hij: No worries Sexy. Hierop heb ik niet meer gereageerd.

Als ik deze situatie nu bekijk zie ik wel wat positieve elementen. Het is maar iets klein, maar daar begint alles mee niet? Ik denk moesten de andere kinderen er niet rond hebben gestaan hij die andere twee uitspraken niet gedaan zou hebben. Hij heeft van mij een soort van validering gekregen en in plaats daarvan kreeg ik wat ik vroeg. Het maakt niet uit hoe klein deze actie mag lijken, voor mij voelde het goed aan.

Toch iets positief deze dag! Iedere avond is er een reflectiemoment, waar de gebeurtenissen van die dag moeten overlopen worden. Daarnaast is er ook een lijst met alle namen van de jongeren. Deze mocht ik voor de eerste keer invullen, of toch proberen in te vullen. Ik kende de namen van de meeste kinderen die aanwezig waren, enkel de achternamen ken ik niet. Dat maakte het invullen van de lijst super moeilijk, zeker omdat er bijvoorbeeld 10 jongens zijn die Tom heten. Uiteindelijk kon ik er maar 5 invullen, beetje afgang dus.

Een negatief punt van deze dag dat ik veel verwijten naar mijn hoofd heb gekregen. Van de kinderen dan bedoel ik. Dat was voor mij ook de eerste keer. Natuurlijk had dit ook gevolgen. Ik verdien het niet om zo behandeld te worden. Die dag werden er dus geen Wriggies meer gegeven. Punt uit… Ik liep er echt ambetant van.

Op donderdag moest ik pas om 3 uur op mijn stage zijn. Ik had dus wat tijd om na te denken over mijn MAB-project. Nadien vertrok ik naar mijn stage. Ook vandaag waren er niet veel kinderen aanwezig. We speelden één groot spel TAG met bijna iedereen op de playground. Daarna was het tijd voor Youth Club. Hier mogen de kinderen van boven de 11 jaar naar toe komen. Ik denk dat er maar 6 jongeren aanwezig waren in de club. Het gaf mij wel de tijd en ruimte om wat met hen te babbelen. Dat vond ik wel zeer gezellig en hielp mij wat bij mijn "project" om positieve relaties op te bouwen. Ik verschoot vooral van één van de jongens. We waren aan het praten over autorijden. Waarop ik reageerde dat ik nog niet aan de linkerkant van de weg heb gereden. Hij leek hierdoor zo geïntrigeerd en bleef maar vragen stellen. Zelfs over andere zaken daarna, zoals of ik in The UK zou blijven wonen als mijn stage voorbij was. Daarnaast werden mijn nagels ook onder handen genomen door één van de meisjes. Ik kreeg een blauwe grondlaag en gouden glitters over mijn nagels heen. Ondertussen waren twee andere meisjes toegekomen met frietjes van bij de chinees. Ik vond dat heel raar klinken. Blijkbaar kun je hier frieten kopen bij de chinees en er dan een currysaus over laten gieten. Net omdat ik het zo raar vond lieten ze mij eens proeven. Persoonlijk vond ik het maar een beetje raar, maar alle ik heb het toch geprobeerd he.

Uiteindelijk was het 9 uur en was het tijd om naar huis te gaan. Ik had mij op dinsdag een "maaltijd in een potje" gekocht, om het zo te noemen. Het was zoetzure rijst met kip. Ik wist dat ik laat ging thuis zijn en hoogstwaarschijnlijk geen zin meer ging hebben om te koken. Uiteindelijk viel het een beetje tegen. Niet meer voor herhaling vatbaar dus. Nadien keek ik nog naar een filmpje en ging ik naar bed. Ik had iets om naar uit te kijken! Op vrijdag kwamen Jens en Annelies namelijk op bezoek!

Voor ik het wist was het vrijdag! Ik had echt uitgekeken naar deze dag. Ik Werd iets later wakker dan verwacht. Ik moest namelijk mijn kamer nog opruimen, aangezien ze bij mij bleven slapen. Ik kreeg een berichtje dat ze nog op een uurtje van mij verwijderd waren. Ik moest mij dus een beetje haasten. Onze bel werkt nog steeds niet, dus moesten ze een berichtje sturen als ze er waren.

Eindelijk was het zo ver! Ik ging naar buiten, op zoek naar de rode Berlingo. Ik was vergeten dat ze niet met die auto kwamen. Gelukkig zag ik Annelies staan! Het was een blij terugzien! Ik loodste ze mijn kot binnen waar we alles klaar maakten voor hun verblijf. (klinkt professioneel niet). Wat er volgde was een hele hoop getetter, wat had je verwacht? We besloten dat we niet binnen zouden blijven zitten en besloten om naar Chester te gaan. Dit is nog een echt Engels dorpje, niet zo ver weg van Wrexham. We liepen door het stadscentrum, waar er super veel winkels waren. Spijtig genoeg waren ze allemaal al aan het afsluiten, het was dan ook bijna al 6 uur. We ontdekten een Disney Winkel, die ook al dicht was. We besloten dus om de dag erna terug te keren.

Ondertussen was het tijd geworden voor een aperitief. We besloten een pub binnen te gaan en iets te drinken. Het was een gezellig cafétje. Hier ontdekten we dat er een buiten de originele Bulmers en die met peer, er nog een soort bestond. Die moesten we dus zeker eens proberen. Nadien was het tijd om iets te gaan eten. Ik wou graag naar Frankie and benny's gaan. Dit is een New York – Italiaans restaurant, klinkt misschien een beetje raar, maar mijn kotgenoten hadden mij verteld dat het heel lekker was om daar te eten. Blijkbaar heeft Chester deze keten goed verstopt, want we vonden hem niet. We hadden al op de stadsmuur gelopen om een beter overzicht te krijgen. Dit is een Romeinse muur die helemaal rond de stad gaat. Geen succes. De Kathedraal van Chester hebben we wel gevonden daarentegen, meerdere keren zelf. Ik denk dat we ze vanuit alle hoeken eens gezien hebben.

We hebben onze zoektocht opgegeven en besloten in een pub te gaan eten. Er was een straat waar er een paar waren, dus gaven we Jens de opdracht om er de beste uit te kiezen. Blijkbaar heeft hij daar een oog voor! Uiteindelijk vonden we er twee die ons aanstonden. De keuze was nu aan Annelies, zij mocht beslissen naar welke we gingen. Zij koos voor The Pied Bull. Een goede keuze moet ik zeggen! Veel keuze, super vriendelijk en lekker eten. Ook hier dronken we een Bulmers, met rode kaakjes tot gevolg.

Na het eten gingen we terug naar mijn kot. Voor hun was het een lange dag geweest. We hadden nog geluk in de parking. No Fee = free! We maakten nog een tussenstop in Tesco, om iets te kopen voor het ontbijt en toen gingen we naar huis. Tot zover onze eerste dag samen.

De volgende ochtend werden we langzaam wakker, gevolgd door een gezellig ontbijt. Mijn kotgenoot kwam ook binnenvallen. Nu zijn we hier nog met twee, de rest is naar huis gegaan voor Pasen. Ze hebben ons wel een cadeautje achtergelaten: hun afwas. Met ons drieën (Kottie, Annelies en Ik) besloten we de afwas te doen. Jens ging zich ondertussen wassen. Het duurde even, maar gelukkig hebben we alles afgewassen gekregen. De keuken heeft er nog nooit zo fris uitgezien. Terwijl Annelies zich ging wassen kreeg ik de informatie dat er in Chester een tearoom is in het teken van Alice in Wonderland, The Mad hatter genaamd. Daar moesten we natuurlijk naar toe gaan!

Toen iedereen klaar was stapten we in de auto, op weg naar Chester. Vandaag was er veel meer volk, dus was het wat moeilijker om een plaatje te vinden om te parkeren. We trokken de stad in, naar de Disney winkel natuurlijk. Ik voelde mij precies een klein kindje, wel spijtig van de prijs! Veel te duur…
Nadien wandelden we nog wat rond in de stad en natuurlijk in de winkels. In Chester lijken er altijd twee verdiepingen te zijn. Soms was het niet altijd duidelijk wat er nu boven was, een beetje misterieus dus. Op straat stonden er dan mensen met een bord in hun handen. Vaak in de vorm van een pijl, om aan te geven dat er boven nog iets was. Dat had ik ook nog nooit gezien. Ik denk niet dat ik dat graag zou doen, daar zo gewoon een ganse dag staan met een bord in uw handen.

Eindigen deden we in The Mad Hatter. Hier kon je de Alice Afternoon Tea bestellen, met was "snacks" bij. Het zag er veel uit, dus besloten we om er één te bestellen en deze te delen. Ik schrok mij onnozel toen de ober er mee kwam aanzetten. Serieus. Het leek een heel assortiment > Fingerfood boterhammetjes, een scone, een cupcake, sla en chips. Ik maakte de opmerking dat het Afternoon tea heet omdat het een hele namiddag duurt als je dit alleen moet opeten. Dit werd allemaal gecombineerd met een hele grote pot thee. Nomomnom!

Nadien trokken we terug naar Wrexham, waar we het centrale shoppingscentrum bezochten. Ik heb nu een vibe in mijn hoofd dat ik een groen kleedje moet hebben. Dus ik had een missie. Ik vond er een leuke short, maar had geen zin om te passen. Ik zei dat ik er wel eens achter ging komen als zij weg waren, om mijn verdriet te overkomen. Shopping Works! We maakten nog een laatste stop in Matalan waar ik een nieuw droogrekje kocht voor de keuken. Een mooi paars – schimmelloos – droogrekje.

Daarna was het moment aangebroken, we gingen naar Frankie and Benny's! Het was er goed druk, dus kregen we een soort van bieper toegewezen en werd er ons gevraagd te wachten bij de bar. Wij zagen hier onze kans om ons een lekkere cocktail te bestellen. Een kwartiertje later mochten we al een tafel gaan. Als voorgerecht bestelden we ons The Big Sampler Platter, een grote schotel met de specialiteiten van het huis. Echt super lekker! We hadden nog maar net gedaan met eten of ons hoofdgerecht kwam er al aan. Het ging echt super snel! Samen met een flesje wijn hebben we er ons eens genoeg aangezet! Het was zeker voor herhaling vatbaar. Super vriendelijke mensen, lekker eten en een hele knappe chef! Na een rustpauze waren we aan een dessertje toe en daarna gingen we naar huis. De avond werd afgesloten met een spelletje SKIP – BO. Echt super zalig. Vooral grappig om te zien hoe Jens, Annelies probeerde te blokkeren. We kwamen tot de conclusie dat we die dag bijna niets anders gedaan hadden dan gegeten. Het maakte niet uit, het was echt gezellig!

Op zondag keerden we terug naar het restaurant. Ja, je leest het goed. We hadden namelijk een aanbieding gezien voor ontbijt: breakfast pancakes with bacon. Het zag er echt super lekker uit. Spijtig genoeg hadden ze er die dag geen. Tot grote teleurstelling van Annelies. Nadien maakten we thuis onze boterhammen klaar en trokken we naar het Aquaduct in LLangollen. Het was echt super mooi weer, dus hadden we een picknick langs de waterkant. Daarna trokken we de stad in, mint chocolate chip ice cream gaan eten. We besloten om een paar andere dorpen te gaan "onderzoeken". Ik heb hier een kaart met de dorpen in de omgeving van Wrexham. We gaven de plaatsnamen in op de GPS en gingen op ontdekkingstocht. Het werd een niet erg succesvolle tocht, het waren allemaal kleine dorpjes. Niet veel te zien daar. Uiteindelijk trokken we terug naar Wrexham, waar we een kleine kroegentocht hielden. Uiteindelijk zijn we maar 2 cafés ver geraakt, maar dat kan toch ook al tellen hé! ' S Avonds aten we een lekkere pizza en speelden een spelletje monopoly. Deze keer werd in geboycot! Met een paar verwijten naar zijn hoofd tot gevolg.

Maandag was een dag waar ik niet naar uitkeek. ' S Morgens moest ik naar de universiteit. Ik had een afspraak in verband met de taak die ik hier moest schrijven. Daarnaast was het ook de dag wanneer Jens en Annelies terug vertrokken. Muh! Ik wou dat ik mee in de auto kon springen. Net voor de middag namen we afscheid van elkaar. Veel tijd om te treuren had ik niet, mijn kotgenoot kwam mij halen om te gaan lunchen in de stad. Mijn hoofd stond er niet echt naar, maar ik besloot toch om mee te gaan. Na onze lunch maakte we nog een stop in de winkel. Ik moest dringend boodschappen doen, gedaan met uit te eten het was terug tijd om te koken. Terug thuis ontdekte ik de ITV player van de BBC. Hierop kan je programma's gratis herbekijken. Ik besloot om naar Jeremy Kyle te kijken, de Jerry Springer van Britain. Marginaal tot in de kist, maar wel heel amusant! Later die avond werd ik mijn kotgenoot haar kamer ingetrokken om naar My Little Pony te kijken! I kid you not! Serieus. Uiteindelijk bleek het nog amusant te zijn, maar wel niet om een hele avond naar te kijken. Zo eindigde mijn maandag dus.

Vandaag heb ik niet veel gedaan. Ik heb wat proberen te werken voor school, maar mijn hoofd stond er niet echt naar. Het updaten van mijn blog dan maar! Tot zover de huidige stand van zaken.

Ik heb er een geweldig weekend op zitten, waarvoor ik twee geweldige mensen bedank! It was fun!
In minder dan twee weken kom ik voor een weekje terug naar huis. Ik kijk er al naar uit!

Watch out Belgium! I'll be back!

See you soon!

Xx