Aangezien ik volgend jaar omsingeld zal zijn door Engels sprekende mensen heb ik mezelf een cinematicket cadeau gedaan. Klinkt raar, maar eigenlijk was het gewoon een excuus om naar het 'Theater in de Cinema' te gaan. Die avond zou namelijk vanuit het National Theatre in Londen live een toneelstuk uitgezonden worden. Het perfecte educatief verantwoorde excuus, al zeg ik het zelf. Ik koos voor het toneelstuk 'The Kitchen' van Arnold Wekser, om ervoor te zorgen dat jullie mee zijn voeg ik hieronder een kleine beschrijving toe:
Londen in de jaren 1950. In de keuken van een immens restaurant in de West End lopen de bestellingen binnen: een naoorlogs festijn van soep, vis, kalfslapjes, omelet en fruitvlaaien. Samengebracht door hun werk kibbelen en flirten chefs, serveersters en kelners van heel Europa - Engels, Iers, Duits, Joods – terwijl ze zich uit de naad werken om bij te blijven met de bestellingen. Peter, een hoogbegaafde jonge kok, lijkt zijn draai te vinden onder de druk. Tussen de bereidingen van de gerechten door slaagt hij erin een affaire te beginnen met de getrouwde serveerster Monique terwijl hij de hele tijd droomt van een beter leven. Maar in het oorverdovende lawaai van de keuken kan het ook heel snel verkeerd lopen.
In 'The Kitchen' staat de werkplaats centraal in het tragikomisch onderzoek naar de invloed van het drukke werkbestaan op ons leven waarin ons werk dreigt te bepalen wie we zijn.
Op mijn filmticket stond dat ik om 19.30 aanwezig moest zijn, aangezien ik zelf moest rijden vertrok ik op tijd want ik en parkeren, dat gaat niet altijd goed samen. Rond tien na zeven was ik daar en nog geen kat te zien. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn student card op te pikken en ging vervolgens door naar de zaal. Het was een kleine tien minuten voor aanvang en de deuren waren nog steeds gesloten. Ik begon mij toch serieus vragen te stellen. Rond mij zag ik koppels met ofwel een flesje wijn op zak of een glas champagne in de hand, ik vroeg mezelf af waar ik terecht was gekomen. Ik stuurde Lien het volgende bericht: 'Ik ga hier zo de enige van mijn leeftijd zijn! Allemaal oude me een fleske wijn of glas champagne… Poehoe :p'.
Waarop zij zo vriendelijk antwoordde: ' Haha grat der over ;p eigenschuld, cultuur freak xD'
Ik zag een vrouw naast mij zitten met een papier waarop een grote foto stond van het toneelstuk + wat extra uitleg. Ik besloot me dan maar recht te zetten en eens rond te kijken. Blijkbaar was er een receptie voorzien, waar ik niets van afwist. Ik gaf mijn ticket af en voor ik het wist stond ik met hetzelfde papier en een coupke champagne in mijn hand. What a fancy way of life!
Na een klein kwartiertje mochten we dan toch naar binnen. De zaal zat niet afgeladen vol, maar er was toch meer volk dan ik gedacht had. Ondertussen hoorde je de mensen in Londen binnenkomen, het was namelijk een live stream. Naast mij begint een ietwat ouder koppel hun boterhammen op te eten, ik moet stiekem lachen.
Ik besluit om rond mij te kijken, toch een paar mensen met popcorn. Alhoewel ik de enige zal zijn met een zak chips in haar handtas gepropt, arm studentje…
Clockwise from the top: A sir reading his paper, The old Couple and their sandwiches, me, a woman and her British friend and some culture freaks.
De lichten doven, het stuk begint. Eerst krijgen we nog een inleiding van een journaliste die ons verteld hoeveel mensen er nu net aan het meekijken zijn, het aantal ontsnapt me. Dan verdwijnt zij ook uit beeld en de lichten op het podium gaan aan.
In de beschrijving stond dat er ondertitels voorzien gingen zijn, niets bleek minder waar. Je zag enkele mensen panikeren, maar niemand die luidop iets in vraag stelde.
Nog zoiets, het toneelstuk zou 180 minuten duren = 3 uur? Toch stond ik na iets meer dan twee uur terug buiten, misschien hadden ze hun zogenaamde receptie er bijgeteld.
Het werd een toneelstuk in twee stukken, met telkens een ander focus in ieder deel. Het eerste deel ging vooral over de werking van de keuken, het personeel leren kennen, maar vooral ook hun werkdruk. Bij het tweede deel lag de focus meer op het dromen en de toekomst. In mijn ogen stopte het stuk nogal abrupt, ze hadden nog even mogen door gaan.
Wat ik in het begin zeer raar vond was dat de acteurs deden alsof ze kookten, lees: onzichtbaar deeg opkloppen en kneden. Het was nogal een absurd gegeven, tot ik hoorde dat deze acteurs training hebben gekregen om dit te kunnen. Eerst met echte ingrediënten en zo afbouwen tot het zich enkel nog in hun gedachten afspeelden. De acteurs deden dus niet zomaar iets, ze volgden een recept en deden de handeling zoals een echte chef het zou doen.
Uiteindelijk heb ik er wel van genoten, mijn cultuurblik is terug wat verruimt en ik kan nu maar hopen dat de volgende keer ik in de zaal zit waar het toneelstuk wordt opgevoerd en niet meer op grote afstand, in de cinemazaal.
Betekend dit dan dat ik nu onder mijn eigen noemer van cultuurfreak val?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten