How it all began!

Ik was er al langer over aan het denken om een blog te beginnen, maar tot op vandaag is het er nooit van gekomen vrees ik.

Vandaag heb ik echter fantastisch nieuws gekregen en dat gaf me een extra boost om er toch maar aan te beginnen. Zoals sommigen misschien al weten vertrek ik in januari 2012 op Erasmus, Bestemming: Wales. Moest er iemand dit tegen mij gezegd hebben toen ik met de opleiding begon zou ik ze gek verklaard hebben, maar toch vandaag sta ik op het punt om een grote sprong in het onbekende te maken.

Om het allemaal een beetje overzichtelijk te houden en reflectief schrijven na twee jaar Orthopedagogie bijna mijn beroep geworden is, kies ik voor een blog. Tevens om er zeker van te zijn dat ik niet vergeten word tijdens mijn afwezigheid! De titel zegt al waarover dit eerste blogbericht zal gaan: hoe het allemaal begonnen is, veel meer inleiding is er volgens mij niet meer nodig.

Na de examens van Januari 2011 leek het alsof de wereld op mijn schouders terecht ging komen. Het eerste wat ik hoorde toen ik terug naar school ging was: 'je moet dit doen, dat en dat en dat en dat en dat…'
Op dat moment dacht ik echt: 'Dit komt niet goed, ik ga gewoon terug naar huis en doe alsof er nooit iets gebeurd is.' Ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb. Stuk voor stuk kwam alles wel op zijn pootjes terecht en werd alles rustig afgewerkt. Ik kon terug helder denken en zag het weer zitten. Het is op dat moment dat Paul Thys, coördinator van de internationalisering en docent met zijn campagne begon om studenten warm te maken voor een buitenlandse stage / project. Mijn interesse werd gewekt en ik ging naar één van infosessies, daar viel de beslissing: ik zou een motivatiebrief schrijven.

De brief was namelijk de eerste stap richting een buitenlandse plaatsing, voor 1 April moest deze ingeleverd worden, anders was het meteen al een verloren zaak. Ik zie het nog voor me: Ik kwam thuis, mijn ouders zaten aan de keukentafel en ik ging bij hen zitten. 'Ik heb een mededeling, ik heb mij ingeschreven voor een buitenlandse stage.' Ik weet niet of ze hadden zien aankomen, maar gelukkig lieten ze meteen begaan. Mijn zus was minder enthousiast, wetende dat ik bijna vier maand zou weg zijn. Uiteindelijk heeft ze zich er toch bij moeten neerleggen, want mijn besluit stond vast. Zo ben ik dan, als ik mijn zinnen op iets gezet heb laat ik nog heel moeilijk los.

De periode daarna was het even stil rond de buitenlandse stage, buiten enkele algemene mails. Ik besloot om het nog niet tegen te veel mensen te zeggen, stel je voor dat ik niet mocht gaan? Wat dan? Nee, ik besloot om het nog even geheim te houden, tot ik meer zekerheid had. Die zekerheid zou er komen na een evaluatiegesprek in Brussel. Ik wist niet goed wat er mij te wachten stond, enkel dat mijn taalkennis zou getest worden. Zenuwen dat ik die dag had, gelukkig waren Freya en Jolien erbij, zodat ik toch nog een houvast had. Jolien ging als eerste binnen en kwam toch enthousiast buiten, daarna was het aan Freya. Gelegenheid gebruik om Jolien uit te horen over hoe het geweest was binnen. Daarna was het aan mij… Spannend!



Ik ging binnen en kreeg het idool  - jury gevoel. Twee vrouwen aan de Linkerkant en 1 man aan de rechterkant. Ik nam plaats in het midden, voor hun en het gesprek begon. Ik veranderde in een echte spraakwaterval, dankzij de zenuwen. Babbelen, grote handgebaren, echt alles erop en eraan. Ik antwoordde op al hun vragen en zelf het switchen tussen het Engels en het Nederlands verliep tamelijk vlot. De man in kwestie stelde namelijk extra vragen in het Engels. Gelukkig had Jolien me gewaarschuwd en was ik daardoor al iets beter voorbereid. Op een gegeven moment kwam ik nogal idealistisch over en ze benoemden dit ook. Ik vertelde hen dat ik dit ook zelf besefte, maar dat ik vond dat eutopisch denken niet echt kwaad kon. 
Na een kwartiertje was het gesprek al afgelopen en kwam helemaal opgefokt buiten. Ik dacht wel dat ik het er goed vanaf had gebracht, maar nu was het afwachten tot het verlossende telefoontje kwam.

Het werd mij namelijk verteld dat we een telefoontje gingen krijgen aan het einde van Juni  om te zeggen of we al dan niet op Erasmus mochten gaan. Eerst was het natuurlijk tijd voor de examens, dus werd heel het gegeven wat op de achtergrond geschoven. Na de examens wachtte ik in spanning af, maar geen telefoontje.
Was dit een voorteken? Geen telefoontje = Geen Erasmuservaring?
Een beetje wantrouwig vertrok ik naar Rock Werchter, gelukkig had ik het nog maar tegen een paar mensen gezegd, dus kreeg ik niet al te veel vragen. Waardoor mijn gemoedstoestand rustiger werd. Het was een fantastische editie, met o.a. Linkin Park, Queens of the Stoneage en Iron Maiden. Op muzikaal vlak kwam ik dus niets te kort, maar toch...

Toen ik thuiskwam opende ik mijn mailbox en wat stond daar in een onopvallend mailtje: Proficiat u mag gaan! Geen telefoontje, toeters of ballonnen. Wat een anticlimax! Op het moment zelf zat mijn zus naast mij, ik zei tegen haar: 'Ik heb een mailtje gekregen, met iets wat jij niet graag zal horen. Ik mag gaan.'
'S avonds was het ook tijd om het aan mijn ouders te vertellen, dat ik was geselecteerd. Ze vielen een beetje uit de lucht, maar reageerden wel positief.

Ik wou meteen aan de praktische zaken beginnen, zoals een kot. Ik begon volop te zoeken en vond al snel een site: Wrexham student Homes. Ik stuurde meteen een mailtje, met de vraag of er in Januari 2012 niets vrij was. Dezelfde dag kreeg ik nog een mailtje terug, met een positief antwoord. In december vertrokken er 2 studenten, dus waren er twee opties vrij. Ik reserveerde meteen eentje en voelde dat er al een eerste zware last van mijn schouders viel.
Mijn nieuwe woonst:

A large house for 6 people. Situated in a popular residential area, it is about 10 minutes walk from the town centre and about 15 minutes from the university. There are 2 shower rooms in the house. The well –equipped kitchen has a washing machine, fridge /freezer, microwave oven and cooker . There is a comfortable seating area in the kitchen. 

Het eerste wat ik dacht: Ikea here I come!Voor mijn zogenaamde "uitezet". Gelukkig valt mijn verjaardag in augustus dus werd mijn buget al heel wat groter.

Toch waren er nog enkele praktische zaken die moeten afgehandeld worden, als eerste was er de student application form, met als deadline 1 september. Ik denk dat ik de hele vakantie wat ambetant gelopen heb, omdat ook de coördinatoren en docenten op vakantie zijn, dus vragen stellen was geen mogelijkheid. Na wat mailverkeer werden we (Freya en Ik) uitgenodigd op een gesprek in Brussel, voor wat meer duidelijkheid.
Daar kreeg ik niet zo'n fijne informatie te horen: het was nog niet zeker dat ik naar Wales mocht gaan. Het bilateraal contract was namelijk afgelopen en men wist niet zeker of er wel een vernieuwing kwam.
Even leek het alsof de aarde vanonder mijn schoenen verdween, waarom had niemand mij dit verteld?
Ik vroeg me af of ze dit in April al wisten en gewoon niet hadden gezegd. Mij zomaar warm maken voor een project, waar zelfs nog geen zekerheid voor is. Kwaad en teleurgesteld ging ik naar huis, ik wist echt niet wat ik moest doen. Ik kreeg wel de opdracht om een mail te sturen naar de coördinator ginder, om te kijken wat hij te zeggen had.

Gelukkig begon ik net met mijn vakantiewerk, anders zou ik echt met mezelf geen blijf geweten hebben. Het was ondertussen begin september en ik had nog altijd geen duidelijkheid. Ik stuurde dan maar een voorlopige Application Form op en wachtte af. Gelukkig kwam er al vrij snel een antwoord van de coördinator, ook al was het voor mij vrij vaag. Ik stuurde een mailtje terug en wachtte af, school was ondertussen al begonnen.

Tijdens de 2de week had ik nog steeds geen antwoord, dus besloot een mailtje te sturen naar de administratief medewerkster. Toen ik na een paar dagen ook geen antwoord van haar kreeg, stapte ik naar onze coördinator Paul Thys. Moesten jullie denken: 'dat komt niet goed!'. Aan het begin van dit blogbericht vermeldde ik dat ik goed nieuws had, dit nieuws kreeg ik van Paul Thys:

'Ah Elke, u had ik nodig. Ik heb goed nieuws, de contracten zijn verlengd. Kom vrijdag een langs en dan sturen we samen een mailtje om de praktische zaken te regelen.'

Applaus! Waar zijn de toeters en bellen? Ik bedankte hem en liep met de grootste smile naar buiten.
Tevreden nam ik de trein en ging naar huis, what a day!
Net als ik de moed wat aan het verliezen was....

'S avonds werd er meteen al een flesje cava gekraakt samen met Tante Chantal en Nonkel Dirk!

Elke is shipping off to Wales!