Neon Cathedral

Underneath this fragile frame Lives a battle between pride and shame But I’ve misplaced that sense of pride This crown of thorns is perched atop my spine But listen closely as I testify Dependency has been a thief at night Thief at night, thief at night

Deze woorden gaven de doorslag om dit laatste blogbericht te schrijven. Het is tijd geworden om dit hoofdstuk af te sluiten, met al de herinneringen in mijn achterhoofd.

Ik heb het lang genoeg uit gesteld! Het is meer als een jaar geleden dat ik terug ben gekeerd uit Wales. Ondertussen ben ik afgestudeerd aan de HUB en ben ik nog eens teruggekeerd naar Wales, maar daar later meer over. Nadat ik het blogbericht had geschreven dat ik van mijn laatste week zou genieten ben ik alles op papier (in het kort) beginnen opschrijven. Voor diegene die mij al beter kennen zullen weten dat ik dat papier natuurlijk ben kwijtgeraakt, sloddervos die ik ben! Met als gevolg dat ik nog een extra excuus had om dit bericht niet te schrijven. Vandaag heb ik er mij eindelijk aangezet, het wordt tijd dat ik deze zaken eens op orde zet! Samen met mijn mama heb ik mijn laatste week proberen te herconstrueren, aangezien zij daar voor een stuk deel van uitmaakte, op welke manier dat lees je later wel. 

We beginnen op zondag, ik had er net mijn laatste stagedag opzitten en voelde me nogal down. Ik had nooit kunnen denken dat ik The Venture uiteindelijk nog zou gaan missen. Zoals Ik eerder vermeldde hadden we een bbq gepland. Mijn kotgenoten waren de dag ervoor gaan winkelen en hadden alle ingrediënten gehaald. Ze hadden hun best gedaan: verse broodjes, veel vlees en groenten! Ik had beloofd dat ik mijn pastasalade ging maken met tonijn. Tijdens de voorbereidingen kreeg iedereen zijn taakje, zodat een heus feestmaal klaargemaakt kon worden. Ze hadden ook zo een kleine bbq in aluminium moeten aankopen, aangezien de “echte” gestolen was. 

Met ons vieren, de Franse kotgenoot deed ook mee, hadden we alles klaargezet toen ik te horen kreeg dat een Franse vriend van haar ons zou komen vervoegen. Heel gezellig was dit niet aangezien ze enkel Frans tegen elkaar gepraat hebben, zeer sociaal allemaal. Ik verstond er nog stukken van, maar de andere twee helemaal niets. Hij was trouwens diegene die in vraag stelde of ik wel van België was… aangezien men in België Frans spreekt en ik hem niet verstond, kon ik gewoon niet van België zijn. Zijn professor had hem dit gezegd, dus dan moest het wel waar zijn. Op dat moment kon ik daar eigenlijk niet zo goed mee om dat ik mij moest verdedigen en trok me op aan het feit dat hij al even lang in Wales woonde en nog geen deftige Engelse zin kon vormen.

Uiteindelijk zijn we dan gezellig blijven buiten zitten en haalde hij zijn gitaar boven. Franse liedjes passeerden het revue, want zoals ik al zei Engels was niet zijn sterkste punt. Disneyliedjes kwamen naar boven die dan in drie talen werden gezongen (Engels, Nederlands en Frans), kakafonie van jewelste! 

De dag werd afgesloten met ijsjes die onze Franse vriend had meegebracht, waarna de zon onderging en onze kotbbq afgelopen was. Alles werd mooi opgeruimd en iedereen ging zijn eigen weg.

Op maandag was tijd om nog wat werk voor school af te werken. Ik wou dat het anders was geweest, dat ik ten volle van mijn laatste dagen kon genieten, spijtig genoeg was dit niet zo. Ondertussen was in België de dag van Werchter Boutique aangebroken. Ik had er nog aan gedacht om naar huis te komen, omdat ik super graag Metallica wou zien. Uiteindelijk heb ik het laten vallen, je kan niet alles willen in het leven! Gelukkig mocht Studio Brussel de volledige livestream uitzenden, dus op die manier kon ik er toch nog een beetje bij zijn. Via Twitter deelde ik mee dat ik aan het meeluisteren was en kreeg een indirecte vermelding terug! Mijn facebook status van die dag luidde:

Is indirect vermeldt geweest op Stubru! "Ik zie dat er iemand meeluistert vanuit Wales". Thank you Twitter. We'll NEVER stop, we'll never quit, 'cause we're METALLICA!

Mijn dag was goed. Ik ging naar beneden wat bij mijn kotgenoten zitten, ik vond dat ik genoeg gewerkt had. We babbelden nog wat, aten hot Applecrumble pie met ijs en gingen slapen. 

Op dinsdag trok ik naar Cardiff, dit stond nog boven op mijn verlanglijstje. Ik was aan het twijfelen of ik het wel zou doen, aangezien het meer als 60 pond was alleen al voor de trein. Ik probeerde een offpeak ticket te kopen, aangezien deze minder kostte. Ik vertrok ’s morgens voor een reis van meer dan 2,5 uur.

Ik had op internet een cityguide besteld, zodat ik wist wat er mij te wachtten stond in Cardiff. Er zat ook een plannetje bij, wat zeer handig bleek te zijn. Tijdens de reis kwam er een meneer rond met een karretje vol eten en drank met de befaamde zin: anything off the trolley? Harry Potter fans zullen weten over wat ik het heb. Het klonk zo schattig om het eens “live” te horen. Net als Ron moest ik zeggen dat ik voorzien was, ik had namelijk mijn hele rugzak volgestoken! Alle restjes moesten op! 

Aangekomen in Cardiff nam ik mijn plannetje uit mijn rugzak en ging op weg. Ik kwam rond de middag aan dus besloot te lunchen in Bute park. Het was een zeer groot park, met in het midden een opstelling van stenen in de trend van Stonehenge. Ik nam plaats onder een boom en at in het bijzijn van een eekhoorn mijn lunch op. Nadien verkende ik het park nog wat verder tot ik aan Cardiff Castle kwam. Ik passeerde ook The Animal wall, een muur met daarop 15 stenen dieren. Het lijkt net alsof de dieren erover komen gekropen, alsof ze uit het park proberen te ontsnappen. 

Ik heb nog getwijfeld om het kasteel te bezoeken, maar vond uiteindelijk de ingangsprijs nogal overdreven. Ik denk dat het ongeveer 15 pond was en ik had mezelf een budget opgesteld. Veel zin om te shoppen had ik toch niet! Vanaf het kasteel ging ik verder naar het centrum waar ik even rondliep in de winkelstraat, maar er liep zoveel volk dat ik er snel mijn goesting van had. In plaats daarvan stopte ik bij Milies cookies, een soort van Dunkin’ Donuts maar dan met koekjes. Mijn kotgenoten hadden me verteld dat ik deze moest proeven voor ik terug naar huis vertrok. Ik nam plaats op een bankje en keek daar naar een groot scherm waar het verloop van de Olympische vlam werd vertoond. Daar bleef ik even zitten, lekker in het zonnetje. 

Na eventjes te hebben neergezeten besloot ik om iets te gaan drinken. Ik zocht mezelf een plaatje uit op een terras en nam plaats met een Bulmers en mijn HP boek. Nadien bracht ik nog een bezoekje aan de oudste platenwinkel van Cardiff, waar ik een verzamelcd van Saxon kocht en naar het stadsmuseum van Cardiff zelf. Hierin werd de geschiedenis van de stad weergegeven aan de hand van verschillende filmpjes, attributen en interactieve poespas. Zo kon je bijvoorbeeld de verschillende geuren uit het vroegere straatbeeld ervaren. Verder was er ook een tribune opgesteld met allemaal voorwerpen uit de beginjaren van Cardiff. Toen ik rond was kwam ik nog een winkelcentrum tegen. Mijn zin om te shoppen was een beetje komen opzetten, daarom ging ik in de Monsoon binnen. Annelies vertelde mij dat ze hier mooie kleedjes hadden en in het rek met de solden zag ik een mooi zomerkleedje hangen. Het was net over mijn voorop opgestelde budget, maar ik kon het mij echt niet laten! -70% en oh zo mooi… Ondertussen heb ik er al veel geniet van gehad, so I regret nothing!

Op mijn to-do lijstje in Cardiff stond nog 1 ding en dat was “The Cardiff Bay” gaan bezoeken. Vanuit het centrum kon je een bus nemen naar de baai, maar bussen zijn niet echt mijn ding dus ik besloot om te stappen. Het was serieus lang wandelen, maar het was het uiteindelijk waard. Ik passeerde de Roald Dahl Pass en het millennium stadium waar een deel van BGT opgenomen wordt. Verder zag ik ook het rode kerkje dat nu ook in The Valleys wordt getoond, so I can say: been there! 

Op dat moment deden mijn voeten zo een pijn dat ik besloot om terug naar het centrum te stappen. Als ik toen was blijven zitten zat ik daar waarschijnlijk nog steeds ;D Terug aangekomen in het centrum, had ik nog even tijd voor ik mijn trein terug kon nemen. Ik ging maar rond 10u terug zijn, dus besloot ik nog iets te eten voor ik op de trein stapte. Daarna was het terug naar Wrexham, waar ik mijn kotgenoten overhaalde om ’s morgens mee te gaan kijken naar de Olympische vlam. Ze wouden eerst niet mee gaan kijken, aangezien we om 6u zouden moeten opstaan om ze te zien. Ik vond het zo een unieke kans dat ik mezelf aanstelde als sprekende klok en me voornam om iedereen ’s morgens wakker te maken, toen gingen ze wel akkoord.

Woensdag was het dus zover, met ons viertjes stonden we extra vroeg op en gingen naar de hoofdweg waar de vlam zo passeren. Ondanks het vroege uur was er een grote opkomst waarbij verscheidene mensen stonden te vlagen met Welshe vlag. De trots die de Britten voelen voor hun land evenaren we in België toch niet hoor, die trots voor het vaderland…onbeschrijfbaar! Dit werd later nog duidelijker met het jubilee van The Queen, maar daarover later meer. 

Omdat niemand zin had om zo vroeg al te eten gingen we na het zien van de vlam samen in een klein cafeetje gaan ontbijten. Nadien ben ik nog helemaal merf terug in mijn bed gekropen. Mijn twee Engelse kotgenoten waren in afwachting van bezoek, een vriendin van onze art student kwam op bezoek. Zij had namelijk op donderdag een tentoonstelling en deze vriendin kwam alvast wat vroeger af.

Toen ik opstond heb ik nog wat taken voor school afgewerkt, big whoop! Toen ik klaar was het tijd voor een filmavondje met de girls, waaronder Dogma.

Op donderdag was het tijd om de mama af te halen in Manchester. Ik vertrok iets vroeger zo kon ik nog even in de stad zelf rondgaan. Het was maar miezelig weer, dus veel zin om rond te gaan had ik uiteindelijk niet. Ik ben dan maar in een boekenwinkel binnengestapt en daar heb ik een soort van fotoalbum gekocht. Hierin heb ik ondertussen al jullie leuke / lieve briefjes gekleefd. Op deze manier zitten ze niet meer verstopt in een doos en kan ik ze sneller een vastnemen. 

Van in het centrum moest ik nog een trein nemen naar het vliegveld, dus vertrok ik op tijd. Uiteindelijk aangekomen leek het een droom te zijn, het was alsof mama daar niet paste. Alsof ze daar niet echt was. Samen namen we de trein naar Wrexham, waar ik haar luchtmatras opzette. Het was al laat dus lieten we Domino’s pizza komen, geen van ons beide had nog zin om te koken. Die avond was het de tentoonstelling van mijn kotgenote, ik ging mee en de mama bleef op kot.

Uiteindelijk bleek het verloren moeite te zijn, het stuk dat omhoog zou hangen bleek vergeten te zijn. Haar ouders hadden speciaal 6u gereden, dus zij waren ook wat teleurgesteld. Een hele spijtige zaak. Nadien gingen zij de avond afsluiten bij pizza hut, maar ik heb vriendelijk bedankt. Ik kon mama toch geen hele avond alleen laten en voor mij had het al lang genoeg geduurd.

Op vrijdag was het tijd om te gaan shoppen! We moesten nog souvenirs hebben en natuurlijk primark leegkopen. We hebben ons eens goed laten gaan, bonding time! ’s Avonds werden the golden oldies opgezet en verzorgden mama en ik de backingvocals! Gelach alom, tot verbazing van mijn kotgenoten.

Zaterdag zou papa tot in Wales rijden en samen met mama nog één avond in het hotel doorbrengen. Ik was met mama overeengekomen dat ik de laatste details mocht leggen aan mijn taken en zij zou inpakken. Rond de middag stond papa daar ineens, we hadden hem niet zo vroeg verwacht! Helemaal niet zelfs! We besloten dan samen eens rond te gaan in het centrum en daar ’s middags iets te eten. Nadien was het tijd om alle dozen al beneden in de gang te zetten, zodat die zondag makkelijk in de auto konden gezet worden. Toen dat klaar was gingen we ’s avonds nog eten in Franky and Benny’s, onder lichte dwang van mij. 

Die dag nam ik ook al een beetje afscheid, ik had voor iedereen een doos dinokoeken mee. Van mijn twee Engelse kotgenoten kreeg ik een koekjesmix en –hoe kon het ook anders- GRAVY! Ik kan zeggen dat ik ze tot op vandaag nog steeds niet gebruikt heb, waar ik me wel wat voor schaam ;D

Mijn fb status die dag:

Heeft net een afscheidscadeautje gekregen van haar kotgenoten! De laatste loodjes wegen het zwaarst... — in Wrexham, Wales.

Op zondag was de dag afgebroken om afscheid te nemen van Wrexham. Al mijn brol werd in de auto geduwd, waardoor hij letterlijk tot de nok gevuld was. Het was toen ook het jubileum van The Queen, dus dat was het woord van de dag! Overal op de radio hoorde je juichende mensen en aankondigen, heel de Thames zal namelijk vol boten speciaal voor hun koningin.

Na een paar uur rijden kwamen we aan bij de eurotunnel. We waren veel te vroeg, maar gelukkig mochten we op een vroegere trein. Die trein vond ik heel freaky trouwens, zeer claustrofobisch!

Aangekomen in Calais was het op naar huis! Back in Belgium at last. 

Music is Art.

Zoals jullie al zullen opgemerkt hebben, is er nog steeds geen nieuwe update gekomen. 

Ondertussen ben ik al bijna twee maanden thuis en nog steeds is het er niet van gekomen. 

Om eerlijk te zijn ben ik bang om het te schrijven! Als ik het doe, dan is het officieel gedaan. 

Ik ben nog steeds niet in staat om het af te sluiten, maar beloof wel dat het er ooit wel eens van zal komen. 

Wanneer weet ik niet, vandaar deze onbepaalde "goodbye"

See you in the future!

Pocketfull of Sunshine

Hey kipjes!

Just to let you know that I'm not going to make a blog-update this week! 

Ik heb besloten om van mijn laatste week in Wales volop te genieten. 
Vandaag (woensdag) ben ik aan mijn laatste stukjes bezig van mijn schoolwerk. Daarna is het gewoon volledig genieten en het allemaal innemen. 

Vandaar dat ik mijn update ga uitstellen tot volgende week. Op dat moment zal ik terug in België zijn en kan ik volop reflecteren over mijn laatste week hier. 

Hope you don't mind! 

Write to you all next week! 

x 

We are young!

Vandaag (zaterdag 26 mei) moest mijn laatste stagedag worden op The Venture, terug werd ik gewekt door de hitte. Daarom nam ik mij een frisse douche en ging ik over het dilemma om een short te dragen. Ik wist niet of dit helemaal gepast was op een playground, daarom deed ik mij eerst een kuitbroek aan. 

Toen ik op stage aankwam zag ik dat alle begeleiders een short aanhadden, dus ging ik mij snel omkleden. Gelukkig dat ik hem mee had, want het was echt super warm! Heet om het beter te zeggen. Ik had deze extra kleren mee omdat de jongeren mij een shitmix beloofd hadden. Dit is blijkbaar een traditie op The Venture, als iemand vertrekt krijgen ze een grote kom met een vuil mengsel over hun hoofd. Hierin zitten producten uit de keuken die over tijd zijn en andere ranzige dingen. Iets om naar uit te kijken dus. Ik was gewaarschuwd, dus had extra kleren mee gebracht. 

Toen The Venture open ging waren er echt heel weinig kinderen, ik denk dat het gewoon te warm was! Samen met twee van de jongeren ging ik wat in de schaduw zitten en begonnen we een beetje te babbelen. Ze begonnen plannen te verzinnen voor mijn shitmix, waar ze heel enthousiast over leken. Het was wel heel gezellig om zo met hun samen te zitten.

Ondertussen besloten mijn collega’s een zwembad te maken. Ze legden een plastic folie in de zandbak en vulden deze op met een tuinslag. Een fancy mini zwembad dus! Zoals verwacht kwam er een heus watergevecht. Het was ik tegen twee andere jongeren. We achtervolgden elkaar met bekers vol water. Ik had een hele grote emmer die ik altijd ging vullen aan de tuinslang. Op een gegeven moment sproeide mijn collega die de tuinslang vasthad mij helemaal nat. Echt plak in mijn gezicht! Gelukkig dat ik daar mee kan lachen. 

Het hoogtepunt van ons watergevecht kwam er toen ik één van de twee vastgreep en hen naar die collega trok. Kletsnat waren we alle twee. Toen besloten we even ene pauze in te lassen en wat op te drogen. Mijn voeten deden echt pijn. Ik had teenslippers aan en een blaar tussen mijn tenen. Toen we aan het drogen waren kwam de mama van één van de jongeren langs. Ze was naar Primark geweest een nieuw topje voor haar gaan halen, aangezien ze een zwart aanhad. Ze had ook enkele espadrilles mee, maar deze wou ze niet. Zij had dezelfde maat als mij, dus stelde een collega voor dat ik deze over kocht. Op die manier had ik een paar nieuwe schoenen! They are fabulous! 

Toen ik wat droger was ging ik in het ballenbad zitten. Hier werden er enkele verhaaltjes voorgelezen. Dit was echt gezellig en het was in de schaduw. Ik voelde mij namelijk wat misselijk door zo lang in de zon te zitten. 

Toen ik terug droog was kwam er een tweede watergevecht, terug was ik weer kletsnat. Nadien was het tijd voor mijn shitmix. Helemaal trots kwamen ze met twee kommen naar buiten. Hierin zat echt de meest vieze brei ooit! Ze hadden er onder andere bloem en mosterd ingedaan, die stonk echt ongelofelijk. Ik moest in het gras gaan staan onder een verhoog en kreeg een veiligheidsbril op mijn gezicht. Brrr ik voel het nog op  mij vallen en stinken!

Daarna is het de bedoeling dat je de kinderen een knuffel geeft, spijtig genoeg waren ze mij te snel af. Nadien hadden ze hun pleziertje en mochten ze mij afspoelen. Ik stonk wel nog een uur in de wind en toen heb ik hun wel een knuffel kunnen geven. Als wraak kapten ze een emmer met water en zand over mijn kop. 

Voor ik mij andere kleren ging aandoen liet ik mij eerst opdrogen, wat niet helemaal lukte. Toen ik naar het gebouw stapte kreeg ik namelijk nog een emmer water over mijn hoofd. Kletsnat ging ik dus naar de keuken. Hier stak ik mijn hoofd onder de kraan, droogde mezelf af en deed wat nieuwe kleren aan. Om het af te werken spoot ik mezelf onder met deo, toch bleef er nog steeds een geurtje hangen. 

Toen ik terug buiten kwam leek het alsof de hel losgebroken was. Overal vlogen bekers met water, ik besloot om er mij buiten te houden. Ik zette mij op een bankje en één van de jongeren kwam naarst mij zitten. Ondertussen werd de bbq aangestoken en we keken samen een beetje naar het gebeuren. We begonnen een beetje te babbelen. In het begin over wat algemene dingen, zoals wat ik zou meenemen naar België en wat ze daar niet hebben. Daarna gingen we wat dieper in op bepaalde dingen en het was echt een heel goed gesprek. Hij vertelde mij dat hij niet graag woonde waar hij nu woont en dat hij graag bij zijn oma wil gaan wonen. 

Het doet pijn als ik hier aan terugdenk. Nu ben ik op het punt gekomen dat ik deze relatie heb opgebouwd met de jongeren en nu moet ik weg. Dat is wel moeilijk. Vele jongeren kwamen op hun eigen manier afscheid nemen. Sommigen met een knuffel en anderen door te zeggen dat ze mij niet gaan missen. My little creeps! 

Om de avond af te sluiten zaten we met alle overgebleven jongeren op een bankje en aten we Cicken Kebabs. Als kers op de taart leerde ik hen nog enkele Nederlandse scheldwoorden. Hun favoriet: visfoef (fishfanny). 

Nadien ging ik naar huis en nam ik mij een goeie douche. Hier ontdekte ik mijn kleurtje! Onlangs zei ik nog dat ik de enige was die van buitenlandse stage ging komen zonder a tan. Nu dus niet meer! Woehoe, nu gewoon hopen dat het blijft tot ik terug naar huis ga!

‘ s avonds had ik nog een skypegesprek met de mama en Tante Chantal, even lachen en bijpraten. Nadien werkte ik nog even aan mijn blog en was het tijd voor mijn bed! 

Trouwens: ik was de kotgenoot die vertrokken was zijn kamer gaan inspecteren. Ik was namelijk heel benieuwd naar hoe die eruit zag. Die heeft een dubbel bed! Oh ik ben mega jaloers. Moest ik durven ik zou mij erin gaan leggen, it looks so comfy! 

Tot zover mijn update!

See you next time!

Xx

The man who can't be moved Pt. 2

Hey kipjes, 

Zoals beloofd: deel twee van dit blogbericht. 

In dit berichtje zal ik jullie vertellen over de periode tussen zondag 20 mei en donderdag 24 mei. Voor vrijdag check Pt.1

Ik heb het mezelf weer moeilijk gemaakt! Zolang jullie het begrijpen is het goed zeker? Embrace The Crazyness! 

Laten we beginnen met zondag. Op zondag maakte ik in de voormiddag nog wat voorbereidingen voor mijn project, het was namelijk mijn laatste sessie. Ik ging knutselen met de kinderen en hiervoor had ik wel wat materiaal nodig. Ik had een hele grote zak gevuld met allemaal gerief en toen begon ik mij af te vragen hoe ik het allemaal naar stage zou krijgen. Gelukkig kreeg ik een berichtje van één van mijn collega’s, zij stelde voor om me te komen oppikken. Als dat geen timing is! Toen we in The Venture aankwamen stonden er al enkele kinderen buiten. Ze zagen mij komen met mijn grote tas en begonnen meteen al vragen te stellen. Ze kunnen toch zo nieuwsgierig zijn. Ik ging mijn tas wegzetten en iets daarna was The Venture open. Het viel mij op hoe stil één van de jongeren was. Normaal lijkt zij je altijd te komen aanhalen en een beetje onnozel te doen. Nu was zij echt ongelofelijk stil. Ze had haar kap op en zat stil in een hoekje. Ik ging wat met haar babbelen en bleek dat ze tandpijn had. Ze had pas een afspraak op 11 juni, dus ze moest nog even wachten. Later op de dag leek haar pijnstiller uitgewerkt te zijn, waardoor haar pijn echt ondragelijk werd. Toch wou ze niet naar huis gaan, uiteindelijk  - na veel proberen – hebben we haar kunnen laten inzien dat dit voor haar bestwil was. Het was niet dat we van haar vanaf wouden, dit wouden we haar laten inzien. Wij mogen namelijk geen medicijnen geven de oplossing lag dus thuis. 

Nadien was er ook wat drama op The Americans. Nog geen tien minuten waren we open of het was al ambras. Twee meisjes wouden blijkbaar niet delen, tot grote frustratie van de ander. Zij kwam mij halen en vroeg of ik niet met haar kon babbelen. Toen zij mij zag komen begon ze de ander te verwijten, het meisje hielt het niet meer begon te roepen en liep al wenend weg. Dit allemaal tot groot jolijt van het de twee meisjes die niet wouden delen. Ik besloot hen hier over aan te spreken, dit was echt niet acceptabel. Ik weet niet of het doorgedrongen is, ze leken namelijk totaal niet geïnteresseerd in wat ik te zeggen had. Nadien ging ik tot bij het andere meisje. Zij zat te wenen in een toren van het kasteel. Ik liet haar eerst even kalmeren en liet haar toen haar verhaal doen. Haar vrienden kwamen een kijkje nemen en vroegen of ze niet mee op de glijbaan wou gaan. Ik stelde voor dat ze dit eerst deed en ondertussen een beetje kalmeerde. Na verloop van tijd zouden ze The Americans beu worden en hadden zij alle tijd die ze wouden om erop te gaan. Ze ging hiermee akkoord en vertrok met haar vriendinnen. 

Op mijn weg naar beneden liep ik langs The Americans. Daar kreeg ik de vraag hoe het met het hysterische meisje was. Ik besloot hen hier terug over aan te spreken, dat het namelijk helemaal niet grappig was. Door hun gedrag was zij zo overstuur geraakt en dat was niet oké. Het antwoord dat ik kreeg: krijg ik een Wriggie? In mijn hoofd was ik op dat moment al aan het koken, dit was voor mij echt zo onrespectloos. Aan de oppervlakte leek ik nog rustig te kunnen blijven, dus ik antwoordde haar vriendelijk nee en legde uit waarom niet. Dit leek ze helemaal niet te accepteren en begon met allemaal verwijten te gooien, waaronder: I’ll kill myself if you don’t. Ik was echt boos met die opmerking en sprak haar hier over aan. Dit was niet zomaar iets om over te lachen, ze deed het alleen nog maar harder. Toen besefte ik dat ze deze aandacht wou en ik vertelde haar dat ik er niet meer op inging en stapte weg. Dit leek te helpen, want een half uur daarna kwam ze haar excuses aanbieden. 

Na al deze drama ging ik naar mijn collega en liet ik het er allemaal even uit. Nog geen uur waren we open en dit was al gepasseerd. Poeh!
Zoals ik al zei kwam ze na een half uur haar excuses aanbieden, waarna ze terug op een Wriggie vroeg. Ik zei dat als ze haar tot 5uur kon gedragen dat ik er haar één zou geven, anders niet. Ze leek de boodschap te begrijpen en nam me mee op het schip. Daar zaten we samen met nog enkele andere meisjes en werd er wat gebabbeld. Plots zag ik één van de oudere jongens roken op het voetbalveld. Ik riep naar hem dat hij niet mocht roken op de playground en hij antwoordde dat de sigaret niet aangestoken was, waarna hij ze wel wegstak. 

Nadien speelde ik nog spel op de boot met één van de kleinere jongens. Hij gooide de bal omhoog en ik moest hem proberen te vangen. Hij stond op de grond en ik op het hoogste verdiep van de boot, niet simpel dus. Hierna speelden we een groot spel Hide and Seek, ik denk dat de helft van de playground meedeed. Het was echt super leuk! Ik moest echt tellen hoeveel kinderen ik moest gaan zoeken, want op den duur wist ik het gewoon niet meer. 

Wat mij opviel die dag was dat veel jongeren mijn naam beginnen te kennen. Jongeren waar ik zelfs nog nooit tegen gebabbeld heb. Zo kwam er een jongen naar mij naar toe gelopen: Elke, Elke, mijn nichtje zit vast in een boom en ze kan er niet meer uit. Mijn eerste reactie was: ken ik u? En mijn tweede: Sh*t hoe moet ik dat kind uit die boom krijgen.

Uiteindelijk bleek ze in een boomhut vast te zitten en durfde ze niet meer van de trapjes gaan. Ik was haar aan het ondersteunen terwijl ze naar beneden kwam toen plots haar papa eraan kwam lopen. Hij had het gevoel dat er iets mis was, dus kwam hij naar The Venture gelopen. Hij bedankte mij en nam haar mee naar huis. 

Op zondag werd er nog een spel gespeeld met een bal, de naam ken ik niet meer. Iemand gooit een bal achter zich en dat moeten de andere die op een bepaalde plaats verstoppen. De persoon die gooide moet dan raden waar de bal verstopt zit door om de beurt iemand naar voren te laten komen en hem opdrachten te laten uitvoeren. Ik snapte het zelf niet helemaal, maar het bleek wel leuk te zijn. Het meisje dat beloofd had om tot vijf uur braaf te zijn kreeg dat op dat moment een soort van woedaanval. Ze leek mij te willen opeisen, terwijl ik met een hele groep een spel aan het spelen was. Ik wou hier met haar over praten, maar ze leek niet te willen luisteren en liep weg. Voor de rest van de dag heb ik haar niet meer gezien.

Om een uur of drie werd het ineens heel rustig op de playground. De kinderen die er waren leken zich wat te vervelen, dus stelde ik voor om mijn laatste activiteit dan te geven. Ik had namelijk piepschuimen ballen mee, wat de kinderen als heel leuk speelgoed zagen. Het was de bedoeling dat ze hier prentjes op gingen plakken, op deze manier hadden ze een heel mooi versierde bal die ze mee naar huis konden nemen. De sessie ging niet helemaal zoals gepland, maar uiteindelijk kwamen er wel enkele leuke resultaten uit voort. Zo had ik een soort van individuele sessie met twee kleinere meisjes. Dit gaf mij een kans om wat met hun te babbelen en hen wat beter te leren kennen. Hier heb ik veel aan gehad. Je leert de kinderen echt op een andere manier zien. 

Zo was er bijvoorbeeld een meisje die een bal wou maken voor haar mama. Ik had uit de teamvergaderingen al vernomen dat haar mama nog maar net kanker heeft overwonnen. Door samen aan die bal te knutselen kwam ze hier wat los over, want ik echt prachtig vond. In dat rustige kader konden we hierover babbelen. Een heel groot succes dus.

Later op de dag speelden we Squares, een spel dat ik trouwen nog steeds niet goed snap. Dit spel eindigde in drama en het gooien van zand. Blijkbaar had iemand iets miszegt en was het wat uit de hand gelopen. We staakten daarom het spel en lieten het een beetje bekoelen. Later speelden we een spel Family tagg. Hierbij als je iemand tikt wordt die ook tikker, tot er uiteindelijk maar 1 iemand meer overblijft. In het begin waren we voor dit spel maar met 4, waaronder twee jongens die soms nogal uitdagend kunnen zijn. Nu waren ze echt fantastisch, toegegeven op een gegeven moment waren ze met mij aan het lachen omdat ik iets niet goed uitsprak, maar dat lachte ik dan weg. Tijdens mijn stage heb ik mij daar leren overzetten, ze lijken ook steeds verbaasd te reageren als je het weglacht. Die reactie verwachten ze vaak niet. 

Op het einde van de dag leek het even mis te lopen. Eerder op de dag werden er stenen naar de begeleiders gegooid. Ik had iemand vanachter de muur zien komen, terwijl hij zijn duim naar mij opstak. Ik gaf deze informatie door, maar op het eerste opzicht werd er niets mee gedaan. Later had die groep blijkbaar nog iets anders gedaan en het stenen gooien werd er ook bijgehaald. Een andere begeleider had de schuld van deze gooipartij bij iemand anders gelegd en toen ik passeerde sprak deze mij hier over aan. Ineens was ik omsingeld en ik voelde mij wel wat ongemakkelijk. Hij kwam naar mij naar toe en zei dat hij geen stenen had gegooid. Ik antwoordde hem dat ik dit wist en dat ik hem niet gezien had,maar zijn vriend. Hierop kwam zijn vriend naar mij naar toe en leek te willen roepen. Hij zei dat als hij naar mij zou gegooid hebben het mij zeker geraakt zou hebben. Ik legde hem uit wat ik gezien had en probeerde het in perspectief te zetten. Dit leken ze wel te kunnen appreciëren en op die manier hebben we het voorval kunnen rechtzetten. Later heb ik nog bij hun gezeten en wat met hun gebabbeld, no hard feelings dus. 

Toen was het tijd om The Venture te sluiten, maar dit betekende niet dat we naar huis gingen! Nee, op zondag gingen we namelijk samen gaan eten. Samen met mijn twee andere collega’s maakten we ons klaar in de toiletten. Girls time! Voor we naar het Restaurant vertrokken kreeg ik nog een kaartje: dank u voor het harde werk. Dat was echt kei schattig! + Ik had het echt niet verwacht. Het was getekend door alle collega’s wat ik echt super leuk vond! Nadien was het tijd om naar het restaurant te gaan. Hier dronken we eerst een aperitiefje, waarna we aan tafel gingen.  Ik denk dat we uiteindelijk met tien waren, wat wel een hele goeie opkomst was. Ik had niet gedacht dat er zoveel gingen komen. Ik heb namelijk al verhalen gehoord over personen die afhaakten of de afspraak vergaten, maar deze keer blijkbaar niet. 

Het was echt super gezellig aan tafel en na een paar pintjes kreeg ik toch wel een heel ander beeld van mijn collega’s. De verhalen die ze soms vertellen, ik ga ze hier niet herhalen want ze zijn gewoon te vuil. Ik heb mij wel een paar keer moeten rollen van het lachen. De dingen waar sommige mensen mee bezig zijn… Na het eten dronken we nog iets, maar we zijn niet meer naar de stad geweest. Teveel mensen moesten nog rijden en ze zagen het precies niet zo goed zitten. Om 11u besloten we het dus af te ronden. Ik werd thuis afgezet, waar er een dessert op mij wachtte! Mijn kotgenoten hadden namelijk Apple crumble gemaakt, jummmnn! Een mooie afsluiter dus.

Die nacht heb ik wel heel slecht geslapen. Pas om vier uur lag ik in slaap en ondertussen werd ik altijd terug wakker. Uiteindelijk ben ik dan toch in slaap gevallen en pas om 11u wakker geworden. Toen schoot ik in paniek, want ik moest mijn eindwerk nog uploaden. Ik dacht dat dit voor de middag was en met het uur tijdverschil was het tijd voor een kleine paniekaanval. Gelukkig was het pas tegen twaalf uur ’s avonds, oef! 

Maandag was vooral een: alles-moet-proper-zijn-dag. Ik Heb mijn was gedaan, de keuken  en de badkamer gekuist. Voor de rest heb ik nog wat gewerkt voor school en wat naar Jersey Shore gekeken. Op gebied van school was het dus niet echt een productieve dag. ’s Avonds ben ik Fish and Chips gaan halen. Ik had namelijk echt geen zin om te koken.. Even lekker lui dus.

Die avond sliep ik terug super slecht, ik weet echt niet wat er mis is met mij! Aangezien ik naar stage moest om 9u stond ik echt als een zombie op. Dinsdag is dus ook niet heel erg productief verlopen. Door mijn slaaptekort had ik echt een groot gebrek aan concentratie. Ik heb nog wat proberen te sleutelen aan mijn project en daar is het eigenlijk bij gebleven. Als ik van stage terugkwam ben ik in Tesco binnengestapt. Hier kocht ik nog enkele ingrediënten voor de cake die ik ging maken. Op woensdag was het namelijk mijn laatste staffmeeting en ik had besloten om cake te maken. Terug op mijn kot probeerde ik eerst nog wat te werken, maar gaf het op en ben taart beginnen maken. In de keuken kwam ik mijn kotgenoten tegen en samen begonnen het Mcdonald liedje te zingen. Spontaan besloten we dan maar naar McDonalds te gaan. Dit staat dus voor twee dagen achter elkaar slecht eten. Mijn kotgenoot merkte dit dan ook op: Didn’t you have take-out yesterday? Mijn antwoord: Don’t Judge me! Ik dacht echt: laat mij gerust ze.

Op weg naar McDo kwamen we een dronken man tegen. Hij was aan het dansen en ik besloot om met hem mee te doen. Hij vroeg hoe het met ons ging en ik zei: fine. 

-      - Why are you just fine? Why aren’t you great?

·        * To be honest, do you ever feel great?

-          -I don’t know. Are you going to the pub?

·         *No, I’m not. We’re going to grab something to eat

-          -But it’s Tuesday, I thought that everybody get’s drunk on Tuesday?

·         *Nope, not us.

-          -Well I’m going anyway. See you and hope hope you feel great! 

Toen waggelde hij weg. Zijn wijze woorden zal ik wel niet vergeten: iedereen zat op dinsdag! 

Terug van het eten werkte ik mijn taart nog wat af en bestelde ik treintickets voor volgende week donderdag. Mijn mama komt namelijk naar hier en ik ga haar gaan oppikken in Manchester. Nadien heb ik mijn kamer nog wat proberen op te ruimen en alle nodige documenten afgedrukt die ik nodig had om mijn stagementor te laten ondertekenen. Dan was het tijd voor mijn bedje! 

Woensdag was de eerste dag dat het super warm was. Ik kwam echt al zwetend toe in The Venture. Dit maakte wel dat ik mijn nieuw topje van Primark kon showen. Dat vond ik natuurlijk ook geweldig. Toen ik op stage aankwam was mijn stagementor aan het rondrennen. Geen idee wat ze aan het doen was. Plots kwam ze het kantoor binnen en vroeg ze of ik geen zin had om mee te gaan lunchen. Samen met nog een collega trokken we naar Acton. Hier bestelde ik een Chicken salad and a lemon and lime. Ik had mijn collega dit al eens zien drinken en dat zag er wel aantrekkelijk uit. Vandaar dat ik het ook eens wou proberen en het was echt super lekker! 

Na een uurtje in de zon te hebben gezeten met onze lunch keerden we terug naar The Venture. Het was tijd voor de teamvergadering. Hier zette ik mijn cake op tafel en ik kon wel zien dat ze onder de indruk waren, vooral van mijn Maltezer taart. Hier had ik ook een beetje alcohol gedaan, wat ze wel leken te appreciëren. Op geen mum van tijd was mijn taart op! Een succes dus. In de rest van de teamvergadering werd er vooral veel gediscussieerd. Zo had iemand de dvd speler van de Chill out room helemaal kapotgeslagen teruggevonden in The Nature Area. Er werd besloten om The Venture te sluiten tot men wist wie het gedaan had. Dit was namelijk echt een teken van respectloosheid. Om vier uur gingen de poorten dus vast en werd er met de kinderen buiten aan het hek gezeten. Hier werd er met hun gebabbeld over het respect naar het materiaal van The Venture toe. Zoals verwacht kwamen er veel boze reacties, maar langs de andere kant was er ook ruimte voor begrip.

Verder had men een lijst gemaakt met alle jongeren die op dinsdag in die kamer geweest waren. Deze zouden gecontacteerd worden, om uit te zoeken wie het gedaan had. Na een half uur kwam één van de oudere jongens toe, hij wist blijkbaar wie het gedaan had en vond het niet erg om dit te vertellen. Hij ging mee naar binnen en deed hier zijn verhaal. De begeleiders vertelden hem dat ze zouden moeten meedelen wie hen deze informatie had gegeven. Hij antwoordde meteen dat hij dit niet erg vond, dat hij aan de persoon zelf zou gaan vertellen dat hij hem verraden had. De poorten van The Venture werden terug geopend. 

Omdat het zo warm was werd er een waterslide aangelegd. Op de heuvel werd een grote plastic gelegd en hier werd dan water en zeep op gedaan. Zo konden de kinderen eraf glijden. Het zag er echt super leuk uit, alleen zag ik het niet meteen zitten om er in een jeanskuitbroek eraf te glijden. Ik ging namelijk om vijf uur mee met Girlgroup naar Acton Park en aangezien Jeans niet zo makkelijk droogt. Dat voornemen is niet uitgekomen! Op de één of andere manier heb ik een watergevecht uitgelokt met één van de andere staffleden. Op het einde was ik echt kletsnat en hij was nog helemaal droog. Ik vertelde hem dat ik het hier niet bij ging laten, ik zou mijn wraak hebben! Hij lachte mij recht in mijn gezicht uit, aangezien ik bij dit watergevecht ook super hard verloren had! Op een gegeven moment wou ik naar hem een beker water gooien en het kwam terug recht in mijn gezicht! Hoe ik het doe ik weet het niet. Toen dacht ik: nu ka ik evengoed wel van de waterslide gaan. Uiteindelijk heb ik nog geworsteld met één van de kleinere meisjes onderaan in het water. Die was echt mega sterk! Ik verschoot nogal. 

Nadien was het tijd om naar het park te gaan, ik helemaal nat. Gelukkig droogde ik onderweg al een beetje en kon ik in het park even rustig in de zon liggen. Mijn rust duurde niet lang want de kinderen wouden spelletjes spelen en ik moest mee! We hebben voetbal gespeeld, met het gevaar dat de bal in het meer ging vallen. Daarnaast hebben ze mij ook meegetrokken in zo’n klein parkje met allemaal dingen om op te klimmen. Daar heb ik mij wel moeten boos maken. Het was namelijk het parkje voor de hele kleine kindjes en hier begonnen ze elkaar te verwijten, met al die kleine kindjes rond hun. Al die ouders waren al naar mij aan het kijken. Gelukkig hielden ze er wel mee op als ik hen hier op wees. Voor we terug naar The Venture gingen moest al het vuilnis nog opgeruimd worden. Ik besloot om een race met hun te houden naar de vuilnisbakken en terug, want anders leken ze dit niet te willen doen. Ik kwam tweede in de race, maar had wel een beetje bedrogen. Onderweg naar The Venture had één van de kinderen de straat overgestoken en wou niet terug naar de kant komen waar iedereen liep. Één van de kleinere meisjes volgde haar voorbeeld en weigerde terug te komen. Toen we haar op de gevaren wezen begon ze te lopen en waren we haar kwijt. Gelukkig hadden we de nummers van alle ouders mee, uiteindelijk bleek ze al thuis te zijn. Een fijn moment was dat toch niet hoor.

Uiteindelijk kwamen we aan op The Venture, waar ik degene zag waarvan ik had verloren in het watergevecht: “En ben je al droog?”. Dit was het eerste wat hij zei met de meest voldane glimlach op zijn gezicht. Mijn wraak zou zoet zijn! ’s Avonds liep ik met één van de oudere meisjes mee naar huis. Zij wou namelijk niet alleen naar de bushalte stappen, dus ging ik met haar mee. Ze was echt super vriendelijk, iets wat ik niet verwacht had. In het verleden als ik haar zag kreeg ik altijd valse opmerkingen of zei ze hoe stom ik wel was. Nu bleef ze de hele weg vragen stellen en zelf babbelen. Zo vertelde liet ze mij het café zien waar haar mama werkt en vertelde ze tal van andere verhalen. Echt een heel moment vond ik. Aan de bushalte zei ik dag en ik ging verder naar huis. Hier deed ik andere kleren aan, want die van mij waren nog steeds nat, maakte ik eten en dronk een Bulmers. Het einde van een geslaagde dag. 

Op donderdag had ik mijn eindevaluatie, ik had echt super veel stress. Dit maakte dat ik om zes uur al wakker was en echt niet meer in slaap geraakte. Ik heb dan maar mijn MAB afgewerkt en gewacht tot ik naar stage kon gaan. In het begin waren er een paar problemen. Zo had ik ’s morgens beseft dat er een uurverschil was en dat ik dit niet had meegedeeld aan mijn stagementor. Ik had haar dan een sms gestuurd, maar deze bleek dat uiteindelijk niet te zijn toegekomen. Dan bleek dat ik geen internet kreeg op mijn computer, wat mij alleen nog maar zenuwachtiger maakte! 

Uiteindelijk kwam het toch goed en kon mijn eindevaluatie doorgaan en het was goed! Tijdens het gesprek was ik wel nog altijd zenuwachtig. Ik heb het namelijk niet graag dat mensen over mij babbelen, mijn maag keert daar van om. Zelfs als het positief is. Raar maar waar: vaak voel ik mij nog ambetanter omdat het positief is. Blijkbaar ben ik niet goed in het aannemen van complimenten. Vandaar dat ik nu een verslag moet maken over deze evaluatie en mijn positieve punten moet opnoemen. –Vind ik niet leuk –

Na mijn evaluatie was het tijd om naar buiten te gaan, The Venture was namelijk al geopend! Toen ik buiten kwam zag ik een wit busjes staan, een soort van hamburger kot. Één van de jongeren kwam naar mij naartoe en vroeg of ik een hamburger wou. Blijkbaar verkoopt deze meneer hamburgers en diegene die hij over heeft geeft hij aan de jongeren. Zij had er drie genomen en ik kreeg er eentje van. Dit vond ik echt super lief! + het waren echt nog lekkere hamburgers. 

Nadien ging ik naar The Americans. Hier wou één van de kleinere meisjes mij enkele truckjes laten zien. De truck lukte niet altijd, daarom begonnen we naar oorzaken te zoeken. Misschien omdat ze haar ring aanhad of omdat ze haar T-shirt had geknoopt. Dit was echt grappig, op het einde was ze er van overtuigd dat haar ring haar hielp. Daarna besloten we samen wat in de schaduw te gaan zitten, het was namelijk veel te warm om in de zon te blijven staan. Hier zaten enkele van mijn mannelijke collega’s. Ze vroegen waarom ik hen geen bier had meegebracht en of ik niet naar Stella kon bellen om te vragen of ze het alcoholpercentage konden optrekken. Blijkbaar hebben ze in The UK een lager percentage. Op hetzelfde moment werd er een klein zwembadje aangelegd, toen bedacht ik mij dat ik nog wraak moest nemen. Ik had echt super veel geluk, hij zat aan een raamopening. Dus ik sloop naar binnen en haalde een beker met water. Heel rustig liep ik naar The Firepit en een andere collega zag mij komen. Ik deed teken dat hij niets mocht zeggen. Voor ik gooide checkte ik nog even of ik wel de juiste persoon had en smeet het water recht in zijn gezicht. Eerst leek hij super boos, maar toen hoorde hij mij lachen en liep meteen achter een beker om mij terug te hebben. Ik kwam echt niet meer bij van het lachen! Natuurlijk vroeg de rest zich af waarom ik het gedaan had en dan moest ik vertellen wat er gisteren gebeurd was. Ik zag hem komen met zijn beker water en probeerde weg te lopen, maar hij was veel sneller als ik! *Plesj*

Enkele jongeren begonnen ook mee te doen en er brak terug een heus watergevecht uit. Na een half uurtje had ik nood aan een pauze en zette ik mij even neer. Ik vertelde één van de jongeren dat als hij mijn collega zag hij dit op hem moest gooien, hij ging hiermee akkoord. Dit was tot hij hem zag komen, naar hem toe leek te gaan, maar zich omdraaide en het recht in mijn gezicht gooide. Ik was echt mega hard verschoten! Natuurlijk was iedereen met mij aan het lachen. Het hoogtepunt van onze strijd kwam er toen ik hem zag afkomen met een grote emmer water. Hij leek het naar mij te willen gooien, maar zei toen dat hij het niet ging doen. Ik draaide mij om en plots hoorde ik: Oh to hell with it! Echt heel die emmer over mij, terug was ik echt klets nat! Dan heb ik besloten om een wapenstilstand te houden, ik kon echt niet winnen van hem. 

Voor de rest van de avond heb ik een beetje in de zon gezeten en proberen te drogen. Ondertussen babbelde ik wat met de mama van een van de jongeren. Echt een hele lieve vrouw! Ik bleef buiten tot de playground sloot en dan ging ik naar de Youth Club. Veel volk was hier niet, maar toch besloten we een spelletje win or lose te spelen en naar een film te kijken. Om 9 uur was het dan tijd om naar huis te gaan. Mijn stagementor zou mij en een andere collega thuis afzetten. Zij was in de auto steeds een uitleg aan het doen, terwijl ze een flesje water in haar handen had. 2x heb ik het water in mijn gezicht gekregen. We lagen echt plat van het lachen. Het werd alleen nog maar erger toen ik een Dwerg in een voetbal outfit mijn straat zag aflopen. Mijn stagementor en ik bekeken elkaar en begonnen gewoon hysterisch te lachen. Een hele mooie afsluiter! Dit was namelijk de laatste dag dat ik haar zou zien, aangezien zij op vrijdag naar Hong Kong vertrok.

Terug op mijn kot heb ik gewoon boterhammen gegeten, ik had namelijk echt geen zin om te koken. Nadien ging ik nog even op skype met de mama en de papa en ging ik helemaal uitgeput naar bed. 

Yeey! Mijn update is gelukt!

Voor mijn avonturen op vrijdag check mijn vorige blog!

Elke Logica!

Xxx 

Nog enkele linkjes! 

I love Will Smith

Crazy talent! 

Skrillex, reviewed by Cute Kids!