Neon Cathedral

Underneath this fragile frame Lives a battle between pride and shame But I’ve misplaced that sense of pride This crown of thorns is perched atop my spine But listen closely as I testify Dependency has been a thief at night Thief at night, thief at night

Deze woorden gaven de doorslag om dit laatste blogbericht te schrijven. Het is tijd geworden om dit hoofdstuk af te sluiten, met al de herinneringen in mijn achterhoofd.

Ik heb het lang genoeg uit gesteld! Het is meer als een jaar geleden dat ik terug ben gekeerd uit Wales. Ondertussen ben ik afgestudeerd aan de HUB en ben ik nog eens teruggekeerd naar Wales, maar daar later meer over. Nadat ik het blogbericht had geschreven dat ik van mijn laatste week zou genieten ben ik alles op papier (in het kort) beginnen opschrijven. Voor diegene die mij al beter kennen zullen weten dat ik dat papier natuurlijk ben kwijtgeraakt, sloddervos die ik ben! Met als gevolg dat ik nog een extra excuus had om dit bericht niet te schrijven. Vandaag heb ik er mij eindelijk aangezet, het wordt tijd dat ik deze zaken eens op orde zet! Samen met mijn mama heb ik mijn laatste week proberen te herconstrueren, aangezien zij daar voor een stuk deel van uitmaakte, op welke manier dat lees je later wel. 

We beginnen op zondag, ik had er net mijn laatste stagedag opzitten en voelde me nogal down. Ik had nooit kunnen denken dat ik The Venture uiteindelijk nog zou gaan missen. Zoals Ik eerder vermeldde hadden we een bbq gepland. Mijn kotgenoten waren de dag ervoor gaan winkelen en hadden alle ingrediënten gehaald. Ze hadden hun best gedaan: verse broodjes, veel vlees en groenten! Ik had beloofd dat ik mijn pastasalade ging maken met tonijn. Tijdens de voorbereidingen kreeg iedereen zijn taakje, zodat een heus feestmaal klaargemaakt kon worden. Ze hadden ook zo een kleine bbq in aluminium moeten aankopen, aangezien de “echte” gestolen was. 

Met ons vieren, de Franse kotgenoot deed ook mee, hadden we alles klaargezet toen ik te horen kreeg dat een Franse vriend van haar ons zou komen vervoegen. Heel gezellig was dit niet aangezien ze enkel Frans tegen elkaar gepraat hebben, zeer sociaal allemaal. Ik verstond er nog stukken van, maar de andere twee helemaal niets. Hij was trouwens diegene die in vraag stelde of ik wel van België was… aangezien men in België Frans spreekt en ik hem niet verstond, kon ik gewoon niet van België zijn. Zijn professor had hem dit gezegd, dus dan moest het wel waar zijn. Op dat moment kon ik daar eigenlijk niet zo goed mee om dat ik mij moest verdedigen en trok me op aan het feit dat hij al even lang in Wales woonde en nog geen deftige Engelse zin kon vormen.

Uiteindelijk zijn we dan gezellig blijven buiten zitten en haalde hij zijn gitaar boven. Franse liedjes passeerden het revue, want zoals ik al zei Engels was niet zijn sterkste punt. Disneyliedjes kwamen naar boven die dan in drie talen werden gezongen (Engels, Nederlands en Frans), kakafonie van jewelste! 

De dag werd afgesloten met ijsjes die onze Franse vriend had meegebracht, waarna de zon onderging en onze kotbbq afgelopen was. Alles werd mooi opgeruimd en iedereen ging zijn eigen weg.

Op maandag was tijd om nog wat werk voor school af te werken. Ik wou dat het anders was geweest, dat ik ten volle van mijn laatste dagen kon genieten, spijtig genoeg was dit niet zo. Ondertussen was in België de dag van Werchter Boutique aangebroken. Ik had er nog aan gedacht om naar huis te komen, omdat ik super graag Metallica wou zien. Uiteindelijk heb ik het laten vallen, je kan niet alles willen in het leven! Gelukkig mocht Studio Brussel de volledige livestream uitzenden, dus op die manier kon ik er toch nog een beetje bij zijn. Via Twitter deelde ik mee dat ik aan het meeluisteren was en kreeg een indirecte vermelding terug! Mijn facebook status van die dag luidde:

Is indirect vermeldt geweest op Stubru! "Ik zie dat er iemand meeluistert vanuit Wales". Thank you Twitter. We'll NEVER stop, we'll never quit, 'cause we're METALLICA!

Mijn dag was goed. Ik ging naar beneden wat bij mijn kotgenoten zitten, ik vond dat ik genoeg gewerkt had. We babbelden nog wat, aten hot Applecrumble pie met ijs en gingen slapen. 

Op dinsdag trok ik naar Cardiff, dit stond nog boven op mijn verlanglijstje. Ik was aan het twijfelen of ik het wel zou doen, aangezien het meer als 60 pond was alleen al voor de trein. Ik probeerde een offpeak ticket te kopen, aangezien deze minder kostte. Ik vertrok ’s morgens voor een reis van meer dan 2,5 uur.

Ik had op internet een cityguide besteld, zodat ik wist wat er mij te wachtten stond in Cardiff. Er zat ook een plannetje bij, wat zeer handig bleek te zijn. Tijdens de reis kwam er een meneer rond met een karretje vol eten en drank met de befaamde zin: anything off the trolley? Harry Potter fans zullen weten over wat ik het heb. Het klonk zo schattig om het eens “live” te horen. Net als Ron moest ik zeggen dat ik voorzien was, ik had namelijk mijn hele rugzak volgestoken! Alle restjes moesten op! 

Aangekomen in Cardiff nam ik mijn plannetje uit mijn rugzak en ging op weg. Ik kwam rond de middag aan dus besloot te lunchen in Bute park. Het was een zeer groot park, met in het midden een opstelling van stenen in de trend van Stonehenge. Ik nam plaats onder een boom en at in het bijzijn van een eekhoorn mijn lunch op. Nadien verkende ik het park nog wat verder tot ik aan Cardiff Castle kwam. Ik passeerde ook The Animal wall, een muur met daarop 15 stenen dieren. Het lijkt net alsof de dieren erover komen gekropen, alsof ze uit het park proberen te ontsnappen. 

Ik heb nog getwijfeld om het kasteel te bezoeken, maar vond uiteindelijk de ingangsprijs nogal overdreven. Ik denk dat het ongeveer 15 pond was en ik had mezelf een budget opgesteld. Veel zin om te shoppen had ik toch niet! Vanaf het kasteel ging ik verder naar het centrum waar ik even rondliep in de winkelstraat, maar er liep zoveel volk dat ik er snel mijn goesting van had. In plaats daarvan stopte ik bij Milies cookies, een soort van Dunkin’ Donuts maar dan met koekjes. Mijn kotgenoten hadden me verteld dat ik deze moest proeven voor ik terug naar huis vertrok. Ik nam plaats op een bankje en keek daar naar een groot scherm waar het verloop van de Olympische vlam werd vertoond. Daar bleef ik even zitten, lekker in het zonnetje. 

Na eventjes te hebben neergezeten besloot ik om iets te gaan drinken. Ik zocht mezelf een plaatje uit op een terras en nam plaats met een Bulmers en mijn HP boek. Nadien bracht ik nog een bezoekje aan de oudste platenwinkel van Cardiff, waar ik een verzamelcd van Saxon kocht en naar het stadsmuseum van Cardiff zelf. Hierin werd de geschiedenis van de stad weergegeven aan de hand van verschillende filmpjes, attributen en interactieve poespas. Zo kon je bijvoorbeeld de verschillende geuren uit het vroegere straatbeeld ervaren. Verder was er ook een tribune opgesteld met allemaal voorwerpen uit de beginjaren van Cardiff. Toen ik rond was kwam ik nog een winkelcentrum tegen. Mijn zin om te shoppen was een beetje komen opzetten, daarom ging ik in de Monsoon binnen. Annelies vertelde mij dat ze hier mooie kleedjes hadden en in het rek met de solden zag ik een mooi zomerkleedje hangen. Het was net over mijn voorop opgestelde budget, maar ik kon het mij echt niet laten! -70% en oh zo mooi… Ondertussen heb ik er al veel geniet van gehad, so I regret nothing!

Op mijn to-do lijstje in Cardiff stond nog 1 ding en dat was “The Cardiff Bay” gaan bezoeken. Vanuit het centrum kon je een bus nemen naar de baai, maar bussen zijn niet echt mijn ding dus ik besloot om te stappen. Het was serieus lang wandelen, maar het was het uiteindelijk waard. Ik passeerde de Roald Dahl Pass en het millennium stadium waar een deel van BGT opgenomen wordt. Verder zag ik ook het rode kerkje dat nu ook in The Valleys wordt getoond, so I can say: been there! 

Op dat moment deden mijn voeten zo een pijn dat ik besloot om terug naar het centrum te stappen. Als ik toen was blijven zitten zat ik daar waarschijnlijk nog steeds ;D Terug aangekomen in het centrum, had ik nog even tijd voor ik mijn trein terug kon nemen. Ik ging maar rond 10u terug zijn, dus besloot ik nog iets te eten voor ik op de trein stapte. Daarna was het terug naar Wrexham, waar ik mijn kotgenoten overhaalde om ’s morgens mee te gaan kijken naar de Olympische vlam. Ze wouden eerst niet mee gaan kijken, aangezien we om 6u zouden moeten opstaan om ze te zien. Ik vond het zo een unieke kans dat ik mezelf aanstelde als sprekende klok en me voornam om iedereen ’s morgens wakker te maken, toen gingen ze wel akkoord.

Woensdag was het dus zover, met ons viertjes stonden we extra vroeg op en gingen naar de hoofdweg waar de vlam zo passeren. Ondanks het vroege uur was er een grote opkomst waarbij verscheidene mensen stonden te vlagen met Welshe vlag. De trots die de Britten voelen voor hun land evenaren we in België toch niet hoor, die trots voor het vaderland…onbeschrijfbaar! Dit werd later nog duidelijker met het jubilee van The Queen, maar daarover later meer. 

Omdat niemand zin had om zo vroeg al te eten gingen we na het zien van de vlam samen in een klein cafeetje gaan ontbijten. Nadien ben ik nog helemaal merf terug in mijn bed gekropen. Mijn twee Engelse kotgenoten waren in afwachting van bezoek, een vriendin van onze art student kwam op bezoek. Zij had namelijk op donderdag een tentoonstelling en deze vriendin kwam alvast wat vroeger af.

Toen ik opstond heb ik nog wat taken voor school afgewerkt, big whoop! Toen ik klaar was het tijd voor een filmavondje met de girls, waaronder Dogma.

Op donderdag was het tijd om de mama af te halen in Manchester. Ik vertrok iets vroeger zo kon ik nog even in de stad zelf rondgaan. Het was maar miezelig weer, dus veel zin om rond te gaan had ik uiteindelijk niet. Ik ben dan maar in een boekenwinkel binnengestapt en daar heb ik een soort van fotoalbum gekocht. Hierin heb ik ondertussen al jullie leuke / lieve briefjes gekleefd. Op deze manier zitten ze niet meer verstopt in een doos en kan ik ze sneller een vastnemen. 

Van in het centrum moest ik nog een trein nemen naar het vliegveld, dus vertrok ik op tijd. Uiteindelijk aangekomen leek het een droom te zijn, het was alsof mama daar niet paste. Alsof ze daar niet echt was. Samen namen we de trein naar Wrexham, waar ik haar luchtmatras opzette. Het was al laat dus lieten we Domino’s pizza komen, geen van ons beide had nog zin om te koken. Die avond was het de tentoonstelling van mijn kotgenote, ik ging mee en de mama bleef op kot.

Uiteindelijk bleek het verloren moeite te zijn, het stuk dat omhoog zou hangen bleek vergeten te zijn. Haar ouders hadden speciaal 6u gereden, dus zij waren ook wat teleurgesteld. Een hele spijtige zaak. Nadien gingen zij de avond afsluiten bij pizza hut, maar ik heb vriendelijk bedankt. Ik kon mama toch geen hele avond alleen laten en voor mij had het al lang genoeg geduurd.

Op vrijdag was het tijd om te gaan shoppen! We moesten nog souvenirs hebben en natuurlijk primark leegkopen. We hebben ons eens goed laten gaan, bonding time! ’s Avonds werden the golden oldies opgezet en verzorgden mama en ik de backingvocals! Gelach alom, tot verbazing van mijn kotgenoten.

Zaterdag zou papa tot in Wales rijden en samen met mama nog één avond in het hotel doorbrengen. Ik was met mama overeengekomen dat ik de laatste details mocht leggen aan mijn taken en zij zou inpakken. Rond de middag stond papa daar ineens, we hadden hem niet zo vroeg verwacht! Helemaal niet zelfs! We besloten dan samen eens rond te gaan in het centrum en daar ’s middags iets te eten. Nadien was het tijd om alle dozen al beneden in de gang te zetten, zodat die zondag makkelijk in de auto konden gezet worden. Toen dat klaar was gingen we ’s avonds nog eten in Franky and Benny’s, onder lichte dwang van mij. 

Die dag nam ik ook al een beetje afscheid, ik had voor iedereen een doos dinokoeken mee. Van mijn twee Engelse kotgenoten kreeg ik een koekjesmix en –hoe kon het ook anders- GRAVY! Ik kan zeggen dat ik ze tot op vandaag nog steeds niet gebruikt heb, waar ik me wel wat voor schaam ;D

Mijn fb status die dag:

Heeft net een afscheidscadeautje gekregen van haar kotgenoten! De laatste loodjes wegen het zwaarst... — in Wrexham, Wales.

Op zondag was de dag afgebroken om afscheid te nemen van Wrexham. Al mijn brol werd in de auto geduwd, waardoor hij letterlijk tot de nok gevuld was. Het was toen ook het jubileum van The Queen, dus dat was het woord van de dag! Overal op de radio hoorde je juichende mensen en aankondigen, heel de Thames zal namelijk vol boten speciaal voor hun koningin.

Na een paar uur rijden kwamen we aan bij de eurotunnel. We waren veel te vroeg, maar gelukkig mochten we op een vroegere trein. Die trein vond ik heel freaky trouwens, zeer claustrofobisch!

Aangekomen in Calais was het op naar huis! Back in Belgium at last.