The Kitchen

Aangezien ik volgend jaar omsingeld zal zijn door Engels sprekende mensen heb ik mezelf een cinematicket cadeau gedaan. Klinkt raar, maar eigenlijk was het gewoon een excuus om naar het 'Theater in de Cinema' te gaan. Die avond zou namelijk vanuit het National Theatre in Londen live een toneelstuk uitgezonden worden. Het perfecte educatief verantwoorde excuus, al zeg ik het zelf. Ik koos voor het toneelstuk 'The Kitchen' van Arnold Wekser, om ervoor te zorgen dat jullie mee zijn voeg ik hieronder een kleine beschrijving toe:

Londen in de jaren 1950. In de keuken van een immens restaurant in de West End lopen de bestellingen binnen: een naoorlogs festijn van soep, vis, kalfslapjes, omelet en fruitvlaaien. Samengebracht door hun werk kibbelen en flirten chefs, serveersters en kelners van heel Europa - Engels, Iers, Duits, Joods – terwijl ze zich uit de naad werken om bij te blijven met de bestellingen. Peter, een hoogbegaafde jonge kok, lijkt zijn draai te vinden onder de druk. Tussen de bereidingen van de gerechten door slaagt hij erin een affaire te beginnen met de getrouwde serveerster Monique terwijl hij de hele tijd droomt van een beter leven. Maar in het oorverdovende lawaai van de keuken kan het ook heel snel verkeerd lopen.

In 'The Kitchen' staat de werkplaats centraal in het tragikomisch onderzoek naar de invloed van het drukke werkbestaan op ons leven waarin ons werk dreigt te bepalen wie we zijn.

Op mijn filmticket stond dat ik om 19.30 aanwezig moest zijn, aangezien ik zelf moest rijden vertrok ik op tijd want ik en parkeren, dat gaat niet altijd goed samen. Rond tien na zeven was ik daar en nog geen kat te zien. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn student card op te pikken en ging vervolgens door naar de zaal. Het was een kleine tien minuten voor aanvang en de deuren waren nog steeds gesloten. Ik begon mij toch serieus vragen te stellen. Rond mij zag ik koppels met ofwel een flesje wijn op zak of een glas champagne in de hand, ik vroeg mezelf af waar ik terecht was gekomen. Ik stuurde Lien het volgende bericht: 'Ik ga hier zo de enige van mijn leeftijd zijn! Allemaal oude me een fleske wijn of glas champagne… Poehoe :p'.
Waarop zij zo vriendelijk antwoordde: ' Haha grat der over ;p eigenschuld, cultuur freak xD'

Ik zag een vrouw naast mij zitten met een papier waarop een grote foto stond van het toneelstuk + wat extra uitleg. Ik besloot me dan maar recht te zetten en eens rond te kijken. Blijkbaar was er een receptie voorzien, waar ik niets van afwist. Ik gaf mijn ticket af en voor ik het wist stond ik met hetzelfde papier en een coupke champagne in mijn hand. What a fancy way of life!

Na een klein kwartiertje mochten we dan toch naar binnen. De zaal zat niet afgeladen vol, maar er was toch meer volk dan ik gedacht had. Ondertussen hoorde je de mensen in Londen binnenkomen, het was namelijk een live stream. Naast mij begint een ietwat ouder koppel hun boterhammen op te eten, ik moet stiekem lachen.
Ik besluit om rond mij te kijken, toch een paar mensen met popcorn. Alhoewel ik de enige zal zijn met een zak chips in haar handtas gepropt, arm studentje…

Clockwise from the top: A sir reading his paper, The old Couple and their sandwiches, me, a woman and her British friend and some culture freaks.

De lichten doven, het stuk begint. Eerst krijgen we nog een inleiding van een journaliste die ons verteld hoeveel mensen er nu net aan het meekijken zijn, het aantal ontsnapt me. Dan verdwijnt zij ook uit beeld en de lichten op het podium gaan aan.

In de beschrijving stond dat er ondertitels voorzien gingen zijn, niets bleek minder waar. Je zag enkele mensen panikeren, maar niemand die luidop iets in vraag stelde.
Nog zoiets, het toneelstuk zou 180 minuten duren = 3 uur? Toch stond ik na iets meer dan twee uur terug buiten, misschien hadden ze hun zogenaamde receptie er bijgeteld.

Het werd een toneelstuk in twee stukken, met telkens een ander focus in ieder deel. Het eerste deel ging vooral over de werking van de keuken, het personeel leren kennen, maar vooral ook hun werkdruk. Bij het tweede deel lag de focus meer op het dromen en de toekomst. In mijn ogen stopte het stuk nogal abrupt, ze hadden nog even mogen door gaan.

Wat ik in het begin zeer raar vond was dat de acteurs deden alsof ze kookten, lees: onzichtbaar deeg opkloppen en kneden. Het was nogal een absurd gegeven, tot ik hoorde dat deze acteurs training hebben gekregen om dit te kunnen. Eerst met echte ingrediënten en zo afbouwen tot het zich enkel nog in hun gedachten afspeelden. De acteurs deden dus niet zomaar iets, ze volgden een recept en deden de handeling zoals een echte chef het zou doen.

Uiteindelijk heb ik er wel van genoten, mijn cultuurblik is terug wat verruimt en ik kan nu maar hopen dat de volgende keer ik in de zaal zit waar het toneelstuk wordt opgevoerd en niet meer op grote afstand, in de cinemazaal.

Betekend dit dan dat ik nu onder mijn eigen noemer van cultuurfreak val?

 

 

 

 

How it all began!

Ik was er al langer over aan het denken om een blog te beginnen, maar tot op vandaag is het er nooit van gekomen vrees ik.

Vandaag heb ik echter fantastisch nieuws gekregen en dat gaf me een extra boost om er toch maar aan te beginnen. Zoals sommigen misschien al weten vertrek ik in januari 2012 op Erasmus, Bestemming: Wales. Moest er iemand dit tegen mij gezegd hebben toen ik met de opleiding begon zou ik ze gek verklaard hebben, maar toch vandaag sta ik op het punt om een grote sprong in het onbekende te maken.

Om het allemaal een beetje overzichtelijk te houden en reflectief schrijven na twee jaar Orthopedagogie bijna mijn beroep geworden is, kies ik voor een blog. Tevens om er zeker van te zijn dat ik niet vergeten word tijdens mijn afwezigheid! De titel zegt al waarover dit eerste blogbericht zal gaan: hoe het allemaal begonnen is, veel meer inleiding is er volgens mij niet meer nodig.

Na de examens van Januari 2011 leek het alsof de wereld op mijn schouders terecht ging komen. Het eerste wat ik hoorde toen ik terug naar school ging was: 'je moet dit doen, dat en dat en dat en dat en dat…'
Op dat moment dacht ik echt: 'Dit komt niet goed, ik ga gewoon terug naar huis en doe alsof er nooit iets gebeurd is.' Ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb. Stuk voor stuk kwam alles wel op zijn pootjes terecht en werd alles rustig afgewerkt. Ik kon terug helder denken en zag het weer zitten. Het is op dat moment dat Paul Thys, coördinator van de internationalisering en docent met zijn campagne begon om studenten warm te maken voor een buitenlandse stage / project. Mijn interesse werd gewekt en ik ging naar één van infosessies, daar viel de beslissing: ik zou een motivatiebrief schrijven.

De brief was namelijk de eerste stap richting een buitenlandse plaatsing, voor 1 April moest deze ingeleverd worden, anders was het meteen al een verloren zaak. Ik zie het nog voor me: Ik kwam thuis, mijn ouders zaten aan de keukentafel en ik ging bij hen zitten. 'Ik heb een mededeling, ik heb mij ingeschreven voor een buitenlandse stage.' Ik weet niet of ze hadden zien aankomen, maar gelukkig lieten ze meteen begaan. Mijn zus was minder enthousiast, wetende dat ik bijna vier maand zou weg zijn. Uiteindelijk heeft ze zich er toch bij moeten neerleggen, want mijn besluit stond vast. Zo ben ik dan, als ik mijn zinnen op iets gezet heb laat ik nog heel moeilijk los.

De periode daarna was het even stil rond de buitenlandse stage, buiten enkele algemene mails. Ik besloot om het nog niet tegen te veel mensen te zeggen, stel je voor dat ik niet mocht gaan? Wat dan? Nee, ik besloot om het nog even geheim te houden, tot ik meer zekerheid had. Die zekerheid zou er komen na een evaluatiegesprek in Brussel. Ik wist niet goed wat er mij te wachten stond, enkel dat mijn taalkennis zou getest worden. Zenuwen dat ik die dag had, gelukkig waren Freya en Jolien erbij, zodat ik toch nog een houvast had. Jolien ging als eerste binnen en kwam toch enthousiast buiten, daarna was het aan Freya. Gelegenheid gebruik om Jolien uit te horen over hoe het geweest was binnen. Daarna was het aan mij… Spannend!



Ik ging binnen en kreeg het idool  - jury gevoel. Twee vrouwen aan de Linkerkant en 1 man aan de rechterkant. Ik nam plaats in het midden, voor hun en het gesprek begon. Ik veranderde in een echte spraakwaterval, dankzij de zenuwen. Babbelen, grote handgebaren, echt alles erop en eraan. Ik antwoordde op al hun vragen en zelf het switchen tussen het Engels en het Nederlands verliep tamelijk vlot. De man in kwestie stelde namelijk extra vragen in het Engels. Gelukkig had Jolien me gewaarschuwd en was ik daardoor al iets beter voorbereid. Op een gegeven moment kwam ik nogal idealistisch over en ze benoemden dit ook. Ik vertelde hen dat ik dit ook zelf besefte, maar dat ik vond dat eutopisch denken niet echt kwaad kon. 
Na een kwartiertje was het gesprek al afgelopen en kwam helemaal opgefokt buiten. Ik dacht wel dat ik het er goed vanaf had gebracht, maar nu was het afwachten tot het verlossende telefoontje kwam.

Het werd mij namelijk verteld dat we een telefoontje gingen krijgen aan het einde van Juni  om te zeggen of we al dan niet op Erasmus mochten gaan. Eerst was het natuurlijk tijd voor de examens, dus werd heel het gegeven wat op de achtergrond geschoven. Na de examens wachtte ik in spanning af, maar geen telefoontje.
Was dit een voorteken? Geen telefoontje = Geen Erasmuservaring?
Een beetje wantrouwig vertrok ik naar Rock Werchter, gelukkig had ik het nog maar tegen een paar mensen gezegd, dus kreeg ik niet al te veel vragen. Waardoor mijn gemoedstoestand rustiger werd. Het was een fantastische editie, met o.a. Linkin Park, Queens of the Stoneage en Iron Maiden. Op muzikaal vlak kwam ik dus niets te kort, maar toch...

Toen ik thuiskwam opende ik mijn mailbox en wat stond daar in een onopvallend mailtje: Proficiat u mag gaan! Geen telefoontje, toeters of ballonnen. Wat een anticlimax! Op het moment zelf zat mijn zus naast mij, ik zei tegen haar: 'Ik heb een mailtje gekregen, met iets wat jij niet graag zal horen. Ik mag gaan.'
'S avonds was het ook tijd om het aan mijn ouders te vertellen, dat ik was geselecteerd. Ze vielen een beetje uit de lucht, maar reageerden wel positief.

Ik wou meteen aan de praktische zaken beginnen, zoals een kot. Ik begon volop te zoeken en vond al snel een site: Wrexham student Homes. Ik stuurde meteen een mailtje, met de vraag of er in Januari 2012 niets vrij was. Dezelfde dag kreeg ik nog een mailtje terug, met een positief antwoord. In december vertrokken er 2 studenten, dus waren er twee opties vrij. Ik reserveerde meteen eentje en voelde dat er al een eerste zware last van mijn schouders viel.
Mijn nieuwe woonst:

A large house for 6 people. Situated in a popular residential area, it is about 10 minutes walk from the town centre and about 15 minutes from the university. There are 2 shower rooms in the house. The well –equipped kitchen has a washing machine, fridge /freezer, microwave oven and cooker . There is a comfortable seating area in the kitchen. 

Het eerste wat ik dacht: Ikea here I come!Voor mijn zogenaamde "uitezet". Gelukkig valt mijn verjaardag in augustus dus werd mijn buget al heel wat groter.

Toch waren er nog enkele praktische zaken die moeten afgehandeld worden, als eerste was er de student application form, met als deadline 1 september. Ik denk dat ik de hele vakantie wat ambetant gelopen heb, omdat ook de coördinatoren en docenten op vakantie zijn, dus vragen stellen was geen mogelijkheid. Na wat mailverkeer werden we (Freya en Ik) uitgenodigd op een gesprek in Brussel, voor wat meer duidelijkheid.
Daar kreeg ik niet zo'n fijne informatie te horen: het was nog niet zeker dat ik naar Wales mocht gaan. Het bilateraal contract was namelijk afgelopen en men wist niet zeker of er wel een vernieuwing kwam.
Even leek het alsof de aarde vanonder mijn schoenen verdween, waarom had niemand mij dit verteld?
Ik vroeg me af of ze dit in April al wisten en gewoon niet hadden gezegd. Mij zomaar warm maken voor een project, waar zelfs nog geen zekerheid voor is. Kwaad en teleurgesteld ging ik naar huis, ik wist echt niet wat ik moest doen. Ik kreeg wel de opdracht om een mail te sturen naar de coördinator ginder, om te kijken wat hij te zeggen had.

Gelukkig begon ik net met mijn vakantiewerk, anders zou ik echt met mezelf geen blijf geweten hebben. Het was ondertussen begin september en ik had nog altijd geen duidelijkheid. Ik stuurde dan maar een voorlopige Application Form op en wachtte af. Gelukkig kwam er al vrij snel een antwoord van de coördinator, ook al was het voor mij vrij vaag. Ik stuurde een mailtje terug en wachtte af, school was ondertussen al begonnen.

Tijdens de 2de week had ik nog steeds geen antwoord, dus besloot een mailtje te sturen naar de administratief medewerkster. Toen ik na een paar dagen ook geen antwoord van haar kreeg, stapte ik naar onze coördinator Paul Thys. Moesten jullie denken: 'dat komt niet goed!'. Aan het begin van dit blogbericht vermeldde ik dat ik goed nieuws had, dit nieuws kreeg ik van Paul Thys:

'Ah Elke, u had ik nodig. Ik heb goed nieuws, de contracten zijn verlengd. Kom vrijdag een langs en dan sturen we samen een mailtje om de praktische zaken te regelen.'

Applaus! Waar zijn de toeters en bellen? Ik bedankte hem en liep met de grootste smile naar buiten.
Tevreden nam ik de trein en ging naar huis, what a day!
Net als ik de moed wat aan het verliezen was....

'S avonds werd er meteen al een flesje cava gekraakt samen met Tante Chantal en Nonkel Dirk!

Elke is shipping off to Wales!